Teoria Lewisa, uogólnienie dotyczące kwasów i zasad wprowadzone w 1923 roku przez amerykańskiego chemika Gilberta N. Lewisa, w którym kwasem jest każdy związek, który w reakcji chemicznej zdolny do przyłączenia się do niewspółdzielonej pary elektronów w innej cząsteczce. Cząsteczka z dostępną parą elektronów nazywana jest zasadą. W wyniku reakcji kwasu i zasady (zobojętnienie) powstaje związek addycyjny, w którym para elektronów tworząca wiązanie chemiczne pochodzi tylko z jednego reagenta. Definicja kwasów Lewisa obejmuje jony metali; tlenki niektórych pierwiastków niemetalicznych, takich jak siarka, fosfor i azot; substancje zdolne do oddawania jonów wodorowych lub protonów; oraz niektóre związki stałe, takie jak chlorek glinu, trifluorek boru, krzemionka i tlenek glinu.
W praktyce substancje, które są uważane za kwasy według definicji Lewisa, inne niż te związane z jonami wodoru i protonami, są szczególnie określane jako kwasy Lewisa. Zasady Lewisa obejmują amoniak i jego organiczne pochodne, tlenki metali alkalicznych i ziem alkalicznych oraz większość atomów i cząsteczek z ujemnymi ładunkami elektrycznymi (aniony).
