door Fr. Hugh Vincent Dyer, OP

Beste vader: Toen mijn bejaarde vader in het ziekenhuis werd opgenomen voor een knieprothese, wilden mijn vrouw en ik dat een priester hem het sacrament van de ziekenzalving zou toedienen. Ik herinner me dat mijn zus me vertelde dat hij niet stervende was en daarom het avondmaal niet nodig had. Kun je me helpen haar het verschil uit te leggen tussen de ziekenzalving en de laatste riten? – Anoniem in Colorado

Beste Anoniem in Colorado, ik heb goede herinneringen aan je staat; Ik was daar als jongvolwassene voor Wereldjongerendagen met St. John Paul II in 1993. Magistra Greenwood, mijn lerares Latijn van de middelbare school, zou deze vraag geweldig vinden, omdat we wat speurwerk moeten doen om de woordafleiding te bepalen. De meeste oudere katholieken herinneren zich dat de zalving van een zieke plaatsvond voordat iemand stierf. Het avondmaal heette meestal extreme zalving in plaats van ziekenzalving.

Ik herinner me een oudere vrouw aan wie ik als kind kranten bezorgde die me vertelde over de dood van een van haar familieleden. Ze zei: “De priester kwam en diende Extra Munctie toe.” Waarschijnlijk had ze in de loop der jaren mensen de naam van het avondmaal zo snel horen uitspreken, dat alles door elkaar liep.

Laten we eens kijken naar de woorden extreem en zalving. Extreem beschrijft een ver punt. Een persoon bijna de dood is naar verluidt in extremis – dat wil zeggen, in een extreme toestand steeds verder van de biologische voortzetting van het leven.

Unction is niet een woord dat we veel gebruiken, hoewel je misschien een tube met Unguentine in je medicijnkastje, of misschien heb je iemand gehoord die zichzelf in de ban doet door overdreven te zijn.

vleiend door een ander omschreven als zalf. Deze woorden zijn afgeleid van het Latijnse woord unguere, wat zalven of smeren met zalf betekent of olie.

In het verleden was het daarom logisch om het sacrament Extreme Unction te noemen, omdat het gereserveerd was voor degenen die met de dood bedreigd zouden worden, ook al zouden sommigen het overleven en later opnieuw gezalfd worden. of the Sick wordt toegediend aan mensen die mogelijk dreigen te sterven binnenkort en ook t o degenen die te maken hebben met ernstige operaties of langdurige en chronische ziekten en medische behandelingen.

De Kerk heeft meerdere gebedsriten; sommige van deze passen de genaden toe die uit de sacramenten komen. Laatste riten kunnen in zekere zin meer dan één ding betekenen. In het algemeen omvatten de laatste riten onder normale omstandigheden boete en verzoening, ziekenzalving en heilige communie.

Sommige priesters bevonden zich in noodsituaties waarin ze geen toegang hadden tot de olie van zalving, maar iemand sterft en dus beveelt de priester de persoon spijt te hebben van zijn zonden en dan geeft de priester absolutie. Die handeling van de kant van de priester waren de laatste riten voor die persoon terwijl die persoon nog leefde. Merk hier op dat de laatste riten niet noodzakelijk de laatste riten zijn. De kerk biedt tal van rituele handelingen en gebeden voor begrafenis en herdenking.

Wanneer de heilige communie wordt toegediend aan de stervenden, wordt ze met een mooie naam genoemd: viaticum. Sommige katholieken herinneren zich misschien dat ze naar de muur keken en een dik kruisbeeld zagen dat opengeschoven kon worden en een binnenvak met kaarsen onthulde. De façade met de afbeelding van de gekruisigde Christus zou rechtop staan in de voet met de kaarsen in dezelfde voet. Dit nu staande kruisbeeld werd op een tafel naast het bed gezet in afwachting van de komst van de priester met zalfolie en het Heilig Sacrament om de stervende te zalven en te voeden. In zijn korte verhaal The Sisters zinspeelt James Joyce op zulke kaarsen: “Ik zou de weerspiegeling van kaarsen op de verduisterde jaloezie zien, want ik wist dat er twee kaarsen aan het hoofd van een lijk moesten worden gezet.”

Het Latijnse woord viaticum verwijst naar de laatste heilige communie. We noemen het gewoonlijk voedsel voor de laatste reis, waarbij Christus ons vergezelt met de hoop op opstanding met het voedsel van de wederopstanding. In de oudheid verwees viaticum naar geld of proviand om mee te nemen onderweg, op de via, letterlijk ‘onderweg’.

In de vroege Kerk van het Romeinse Rijk en daarna, bekeerlingen tot het geloof, die de eucharistie als het Lichaam van de Heer kwamen aanvaarden, hebben ook gedacht aan een oud gebruik waarbij een munt in de mond van de overledene werd gestopt om aan de mythologische veermannen van de doden, Charon, te geven. In dit alles zien we de mensheid hoop uitdrukken op leven na de dood en op bescherming voor de ziel in haar staat van gescheidenheid van het lichaam en de gemeenschap.

St. Paulinus van Nola legde voor ons de ontvangst van St. Ambrosius van viaticum en de dood vast met de volgende woorden:

De situatie werd plotseling dramatisch. Honoratus, bisschop van Vercelli, die Ambrose assisteerde en op de bovenverdieping sliep, werd gewekt door een stem die keer op keer zei: “Sta snel op! Ambrose is stervende.”… Honoratus haastte zich naar beneden en bood de heilige het Lichaam van de Heer aan. Zodra hij het had ontvangen en doorgeslikt, gaf Ambrose zijn geest op en nam het goede viaticum mee. Zijn ziel, aldus verkwikt door de deugd van dat voedsel, geniet nu van het gezelschap van engelen.

In en door de sacramenten begeleidt Christus ons met zijn leven, in leven en door dood. Vaders knieoperatie heeft de begeleiding van Christus nodig. Immers, “in Hem leven en bewegen wij en zijn wij” (Handelingen 17:28). De sacramenten zijn de genade van het leven van Christus dat met ons wordt gedeeld voor onze transformatie. Elke dag van ons leven gaan we op de een of andere manier op weg naar sacramentele paraatheid voor wat er daarna komt, hetzij door plannen te maken voor de doop, belijdenis, huwelijksvoorbereiding (of seminarie voor sommigen), geloofsvorming of ritus van christelijke initiatie van volwassen klassen, en het ontvangen van de eucharistie voor kracht om ons leven van liefdevolle offerande te leiden. p>

Soms schenkt de Heer zelfs een teken van de volheid van het koninkrijk om door een wonder van genezing te komen. Ik heb er een gezien en ik ken andere priesters die dezelfde ervaring hebben gehad. Laten we in alles eer geven. voor God die werkt om ons te verheerlijken!