Inleiding
Realisme is geen benadering die kan worden gedefinieerd expliciet door een reeks proposities en aannames. Het is eerder een theorie met een algemene oriëntatie en een filosofische inslag. Volgens Gilpin (1986 p. 304) kan realisme worden gedefinieerd als een ‘set van normatieve accenten die de theorie vormen’. Ferguson en Mansbuch (1987, p. 79) definiëren realisme daarentegen als ‘een geesteshouding’ die bestaat uit ‘onderscheidende en herkenbare smaak’. Daarnaast neemt Garnet (1984, p. 110) realisme waar. als één met ‘een losse basis’ en een enorme tent met ruimte voor verschillende theorieën (Resonthal 1991, p.7; Elman 1996, p. 26). Samengevat is realisme een model voor internationale betrekkingen dat gelijktijdig naar voren is gekomen door een aantal onderzoeken van analisten die zich hebben gepositioneerd binnen, en dus afgebakend, een beknopte maar nog steeds diverse analysetraditie (Donely, 2000).
Representatieve definities van realisme in internationale betrekkingen
Er wordt een aantal definities gebruikt om realisme in internationale betrekkingen weer te geven. De eerste vertegenwoordiging wordt beschreven door het belang van de staat dat de bron van acties vormt. Ten tweede werd de ontwikkeling van realisme in de internationale betrekkingen aangemoedigd door het beleid dat voortkwam uit ongereguleerde concurrentie van staten. Waltz is ook van mening dat berekeningen die zijn gebaseerd op de behoeften, beleid kunnen blootleggen dat het beste de belangen van een staat beschermt en dient. Het succes van deze weergave van realisme wordt aangetoond door het beleid op de proef te stellen. Als het de staat behoudt en versterkt, kan het als een succes worden beschouwd (Donely, 2000).
Volgens Morgenthau wordt representatie van realisme in internationale betrekkingen beschreven door zes onderscheidende aspecten. Ten eerste wordt realisme gepresenteerd door politiek die wordt beheerst door objectieve wetten die hun wortels hebben in de menselijke natuur. Nogmaals, de belangrijkste stimulans die het mogelijk maakt politiek realisme te vinden in het internationale landschap, is het concept van interesse dat wordt beschreven in termen van macht. Ten derde beschouwt deze benadering belangen en macht in de internationale gemeenschap als een variabele inhoud. Het stelt ook dat de universele morele principes niet kunnen worden opgelegd aan het handelen van landen. Evenzo identificeert het politieke realisme dat in deze benadering wordt beschreven niet de morele aspiraties van een geïndividualiseerd land met moraal die de internationale gemeenschap regeert. Realisme in deze benadering wordt ook aangetoond door de autonomie van de politieke sfeer (Donely, 2000).
Neo-realisme Neo-realisme is een benadering in internationale betrekkingen die ook wel bekend staat als structureel realisme. In tegenstelling tot het klassieke realisme waarvan de concepten gebaseerd zijn op de ‘aard van de mens’ om de politiek in de internationale gemeenschap te verklaren, speelt het neorealisme in op een meer systematische benadering. In het algemeen stelt het model dat de structuur van internationale betrekkingen een rem vormt op het gedrag van het gedrag van een land. Zo overleven landen waarvan de resultaten binnen een verwacht bereik in de internationale betrekkingen liggen. Volgens deze benadering worden internationale betrekkingen beschreven door een dwingend principe dat bekend staat als anarchie. Evenzo wordt het beschreven aan de hand van zijn distributiecapaciteiten die worden benut door het aantal grootmachten in de internationale gemeenschap (May et al, 2010; Waltz, 2009).
Het kenmerk van anarchie is dat het gedecentraliseerd is en geen officiële centrale bestuursautoriteit. In dit geval bestaat het uit gelijkwaardige soevereine naties die handelen volgens de logica van het helpen en beschermen van zijn belangen. Om andere doelen na te streven, wordt aangenomen dat het hoofddoel van de naties is om hun eigen overleving in het internationale rijk te verzekeren. Er wordt ook aangenomen dat de drijvende kracht achter het vergroten van de overleving erin bestaat de macht over andere staten te behouden en te verwerven. Een van de belangrijkste factoren die hun gedrag beïnvloeden, is dus ervoor te zorgen dat ze offensieve militaire vermogens ontwikkelen met het oog op buitenlands interventionisme. Het gebrek aan vertrouwen tussen landen (veiligheidsdilemma) vereist dat individuele staten altijd op hun hoede zijn voor relatieve machtsverliezen aan andere landen (Jackson, & Sorensen, 1999; Waltz, 2009) .
Hoewel de behoeften van landen als dezelfde worden beschouwd, verschillen de manieren waarop ze van plan zijn aan die behoeften te voldoen van land tot land. Omdat de middelen ongelijk verdeeld zijn over de naties, is de samenwerking tussen staten beperkt vanwege de angst voor relatieve winsten. De mogelijkheden van individuele landen om hun relatieve macht te maximaliseren om de gewenste resultaten te bereiken, hebben elkaar beperkt en dit heeft geleid tot machtsverhoudingen in de internationale betrekkingen.Er zijn twee belangrijke methoden om machtsevenwicht te bereiken in de internationale gemeenschap. De eerste is door middel van interne balancering, waarbij naties hun eigen capaciteiten en middelen vergroten door te profiteren van economische groei. Ten tweede kan machtsevenwicht worden bereikt door externe balancering waarbij naties allianties vormen om de macht van machtiger allianties / landen te benutten (Waltz, 2009).
Veranderingen in realisme en neorealisme
Veranderingen in internationale betrekkingen in verband met realisme. Een neorealisme dateert van decennia tussen de eerste en de Tweede Wereldoorlog. Hier dachten zowel wetenschappers als politieke analisten na over de oorzaken van de Grote Oorlog. Politici daarentegen streefden naar instellingen zoals de Volkenbond die een herhaling van internationale agressie voorkomen door een normatieve en collectieve orde te institutionaliseren. De belangrijkste valkuil van de Liga was dat ze de liberale idealen van democratische vrede vertegenwoordigde. Het benadrukte ook de mogelijkheid om een modus Vivendi te ontwikkelen buiten de staatsgrenzen. Om het uitbreken van andere calamiteiten te stoppen, benadrukte de internationale oorlog verder de opkomst van twijfels over de effectiviteit en de aannames waarop het was gebaseerd (Crawford, 2000;)
Voor veel beoefenaars binnen de academische wereld discipline en in de internationale betrekkingen beschouwen het meest invloedrijke model tijdens de eerste kwart eeuw van de Tweede Wereldoorlog als realisme. Volgens hen ontstond dit realisme als een reactie op de waargenomen ondergang van de politieke verzoening (en idealisme) die plaatsvond tussen de jaren 1920 en de jaren 1930. Volgens realisten was de internationale samenleving anarchistisch en werd geregeerd door individuele naties die er allemaal naar streefden hun eigen veiligheid en macht te maximaliseren. Aangezien de meeste landen vatbaar waren voor concurrentie en conflict, was samenwerking in internationale betrekkingen meestal zinloos en ongrijpbaar, zelfs wanneer landen over de hele wereld de algemene voordelen van dergelijke regelingen inzagen (Carr, 1981).
Tot op zekere hoogte, sommige theoretici zijn van mening dat realisme een land problematiseert door het een variabele mate van binnenlandse macht te verlenen. Volgens de theoreticus legt het realisme verder op dat internationale systemen worden gevormd door de internationale agentiële machten van een natie op eenheidsniveau. Dit is een nadeel omdat het een natie (het tweede niveau) terugbrengt tot een onafhankelijke agentiële variabele in internationale betrekkingen. Wanneer het wordt vergeleken met het neorealisme, wordt het land meer in het centrum van de analyse geplaatst. In dit geval zijn IP in de meeste delen gekunstelde veranderingen in de binnenlandse agentiële bevoegdheden van een land. Dit is ongeacht de anarchieconditie die bestaat in internationale betrekkingen of veranderingen in de machtsverdeling. Carr en Morgenthau benadrukken daarnaast het belang van normen. Tot op zekere hoogte koppelen zowel de auteur normen aan de binnenlandse strijdmacht van landen. Bovendien beschrijven ze de autonomie van normen die zowel een ‘emancipatierealisme’ als ‘praktisch realisme’ bevordert (Morgenthau & Thompson, 2001; Hobson, 2000).
Grote veranderingen in de internationale betrekkingen zijn beïnvloed door de perestrojka, de hereniging van Duitsland, de ontbinding van het Sovjetblok en het einde van de Koude Oorlog. Deze gebeurtenissen hebben een cruciale rol gespeeld bij het verklaren van de veranderingen in de benadering van realisme en neorealisme in de internationale gemeenschap. Gewend om rekening te houden met veranderingen in termen van veranderende patronen in de verdeling van capaciteiten of groei, hebben neorealisten ontkend dat de grote veranderingen van 1989/90 het resultaat waren van herverdeling. Dit komt omdat volgens hen het leger van de sovjet het hele jaar na het instorten van de Berlijnse muur vrijwel hetzelfde is gebleven. Bovendien hadden deze wijzigingen nogal onverwacht plaatsgevonden. Dit houdt in dat het plaatsvond zonder het uitbreken van een hegemonische oorlog (Morgenthau & Thompson, 2001; Carr, 1981). dan systematische factoren, meende het dat de betekenis van democratisering en mensenrechten hebben geleid tot de vorming van een nieuw ‘maatschappelijk middenveld’. In dit geval wordt gezien dat het neorealisme geen hypothetisch netwerk bevat om de reikwijdte, aard en richting van verandering te begrijpen. Het adagium van Thucydidean kan dus nog steeds als levensvatbaar worden beschouwd, aangezien het stelt dat ‘de sterken doen wat ze kunnen, terwijl de zwakken lijden wat ze moeten’. Op de lange termijn kunnen de veranderingen in de internationale betrekkingen echter worden toegeschreven aan het sterke besef dat wat ze kunnen doen relatief anders was dan het repertoire van de politiek. Evenzo merkten de zwakken op dat de trend van ‘moeten’ ook onderhevig was aan een continue, bijna ongehoorde vorm van veranderingen.Tegelijkertijd vond er een merkwaardige ommekeer plaats waarbij bewegingen van de massapopulatie slippende veranderingen veroorzaakten via een nieuw begrip van empowerment. Op dit moment wees de vrees voor het gebrek aan macht van leidende lagen op een probleem in ‘macht’ (Kratochwil, 1993; Williams, 2005).
Voordelen van realisme en neo-realisme
Een voordeel van realisme is dat het veel discours oplevert in internationale betrekkingen. In dit geval draagt het bij aan een krachtige verklaring van de endemische aard van oorlog in internationale gemeenschappen. Ten tweede heeft het benaderingsrealisme een belangrijke rol gespeeld door het neorealisme een basis te bieden voor het ontwikkelen van zijn benadering. Hier is neorealisme gebaseerd op de derde dimensie van realisme (internationaal systeem), waar het een systematisch beeld vertoont. De andere twee dimensies van realisme zijn de mens (menselijke natuur) en de staat (Buzan, et al, 1993). Ten derde is het andere voordeel van realisme dat het elk land als een soevereine entiteit erkent. Het laat verder zien hoe elke natie het recht heeft om zichzelf te regeren als een rationele speler op het gebied van internationale betrekkingen. De belangrijkste grondgedachte in dit model is dat elke staat als rationale-speler beslissingen neemt die erop gericht zijn zijn eigen burgers, eigendommen en belangen te beschermen (Grieco, 1990).
Nogmaals, een voordeel van de realisme-theorie wordt bepaald in zijn rechtvaardiging van iets door de grondgedachte van de staat. Aldus schenkt het model relatieve overweging van de mogelijkheid van moreel oordeel dat tussen staten in de internationale politiek bestaat. Dit komt omdat de theorieën van de benadering een significante waarde bieden aan succesvolle politieke actie die is gebaseerd op voorzichtigheid, d.w.z. het vermogen om de juistheid (juistheid) van een geïndividualiseerde actie te bepalen uit andere haalbare alternatieven. Evenzo is het andere voordeel van realisme dat het een aantal modellen omvat. Dit heeft een belangrijke rol gespeeld bij het helpen van mensen (lezers, onderzoekers, enz.) Om hun oorsprong in relaties met bestaande voorwaarden van internationale betrekkingen te begrijpen. Evenzo heeft het omvatten van een verscheidenheid aan modellen het mogelijk gemaakt andere theorieën en onderzoek verder te ontwikkelen (Julian, 2010).
Neo-realisme heeft ook een belangrijke rol gespeeld bij het aantonen van de reproductieve aard van internationale betrekkingen. Hier beweren theoretici zoals Waltz dat het model anders is dan oorlogen die de werking van associaties binnen internationale relatiesystemen demonstreren. Deze theorie vat de eeuwige aspecten van de internationale politiek samen via contemplatie door alle eeuwen heen die we kunnen bedenken. Andere voordelen van neorealisme zijn onder meer; de theorie helpt iemand het succes en de mislukking van machtsevenwicht beter te begrijpen. De aanpak maakt ook gebruik van deductieve methodologieën die meer wetenschappelijk zijn, d.w.z. kunnen worden geïdentificeerd, gemeten en geanalyseerd. De benadering kan ook generaliseren over tijd en ruimte. Bovendien maakt het model duidelijk wat anarchie in internationale betrekkingen is en welke rol het speelt bij het veranderen van de internationale arena. Het verduidelijkt ook aspecten zoals relatieve winst en het in evenwicht brengen van macht als instrument (Halliday, 1994).
Hoe realisme andere benaderingen heeft beïnvloed
In de feministische benadering heeft realisme invloed op een aantal aspecten. Op sociaal gebied heeft realisme bepaalde manieren gedefinieerd waarop mensen met elkaar zouden moeten omgaan. In leerinstellingen hebben ouders, docenten en studenten bijvoorbeeld een gedragscode die van hen wordt verwacht. Terwijl de critici van de feministische theorie een ontluikende literatuur over gender hebben ontwikkeld, zwijgen de hoofdstromen van het IR-model over gender. Realisme heeft een uitgangspunt ontwikkeld voor de overtuiging dat genderhiërarchieën sociaal zijn geconstrueerd en ethisch onverdedigbaar zijn (Lawson, T., 1999; Carpenter, 2011).
Aangezien realisme een model is dat gelooft in het beschermen van de belangen van een land, heeft het het feminismemodel beïnvloed door de rol van vrouwen in de politiek van internationale betrekkingen te identificeren. Specifieke nadruk is gelegd op rollen zoals diplomatieke echtgenotes, arbeiders in de plantage-industrie, militaire diensten, enz. De feministische benadering maakte gebruik van theorieën die in realisme waren vastgelegd om de internationale politiek te begrijpen. De benadering maakt verder gebruik van het realisme om te analyseren hoe deze politiek van invloed is en / of hoe deze wordt beïnvloed door zowel mannen als vrouwen in elk land. Door te analyseren hoe sleutelconcepten worden toegepast binnen de discipline van internationale betrekkingen, heeft de benadering methodologieën en hypothesen ontwikkeld met betrekking tot de traditionele focus op internationale betrekkingen zoals geassocieerd met diplomatie, staten, veiligheid, oorlogen, enz. (Tickner, 2001).
Hoewel sociaal constructivisme een term is die relatief recent is, in tegenstelling tot epistemologie, is de component ervan door de jaren heen gebruikt om de concepten van de werkelijkheid ondubbelzinnig uit te leggen. Opgemerkt wordt dat realisme in zekere zin heeft gehandeld als een autonome agent die beslissingen neemt namens de gebruikers.Dit heeft natuurlijk geleid tot UCD-kwesties zoals transparantie, vertrouwen, empowerment en privacy, evenals controle. Evenzo biedt constructivisme per definitie ook een hulpmiddel voor menselijk handelen. Het houdt ook rekening met de actie van mensen in sociale situaties (Oulasrvita et al, 2006; Campbell, 1995).
Bovendien is de belangrijkste drijfveer voor het ontwikkelen van de sociaal-constructivistische benadering om te bewijzen dat de meeste aspecten van internationale betrekkingen zijn sociaal geconstrueerd. Realisme beïnvloedde deze benadering in zijn geheel omdat het de basis vormde voor de ontwikkeling ervan. Theoretici van sociaal constructivisme gebruikten in dit geval realisme om aan te tonen hoe concepten als ‘machtspolitiek’ sociaal geconstrueerd zijn. Hoewel het realisme gelooft dat handelen de individuele belangen beschermt, de menselijke natuur is, zijn theoretici in het sociaal constructivisme-model van mening dat die praktijken worden geformuleerd door sociale netwerken die onder mensen bestaan. De theoretici stellen verder dat deze sociale structuren kunnen worden veranderd door de veranderingen in de praktijken van mensen (Wendt, 1999; Finnemore, 1996).
Realisme heeft ook invloed gehad op de benadering van de Engelse school die stelt dat er een ‘ samenleving van naties ‘in de gemeenschappen op de internationale arena. Deze benadering speelt voornamelijk in op het concept dat ideeën bepalen hoe de internationale politiek wordt gevoerd. Dit is in tegenstelling tot middelenmogelijkheden. De benadering van realisme vormt ook de basis voor de Engelse school waar haar benadering op is gebaseerd. In dit geval stelt de Engelse School dat een internationaal relatiesysteem wordt gevormd zodra een aantal landen voldoende interactie (allianties) heeft ontwikkeld (Linklater, & Suganami, 2006; Buzan, 2004 ).
De benadering van de Engelse school erkent de wederzijdse soevereiniteit van naties zoals bepaald door het realisme om de fundamentele claim te ontwikkelen dat het deze staat is die een samenleving maakt. De benadering erkent ook dat deze ‘samenlevingen’ die zijn ontwikkeld door ‘machtsevenwicht’, oorlog, internationaal recht en / of diplomatie anarchisch van aard zijn, d.w.z. ze bezwijken niet voor de wil van enige vorm van hogere macht. Aangezien landen in staat zijn geweest een samenleving te ontwikkelen met soevereine gelijken voor de Engelse school, is dit concept zo’n fascinerende dimensie van internationale betrekkingen. De Engelse school erkent ook het fenomenale geweld dat in de theorieën van het realisme wordt uitgelegd als een endemisch aspect van de ‘anarchische samenleving’.Volgens de benadering wordt deze staat tot op zekere hoogte gecontroleerd door de moraal en het internationaal recht in een poging om de sfeer van internationale betrekkingen (Linklater, 2002). In het institutionalisme van het neoliberalisme heeft het realisme een belangrijke rol gespeeld bij het verschaffen van de basis waarop het zijn theorie kan baseren. Hier keek realisme naar de acties en interactie tussen naties in het systeem van internationale betrekkingen terwijl het probeerde de internationale politiek uit te leggen. Neoliberalisten hebben de diverse aspecten van het realisme gebruikt om zijn theorieën te ontwikkelen. Zo legt de aanpak meer nadruk op economische en milieukwesties. De onderlinge afhankelijkheid van het neoliberalisme en het realisme wordt aangetoond doordat economische onderlinge afhankelijkheid in de loop der jaren een belangrijk kenmerk is geworden in de internationale politiek. Daarnaast zijn landen belangrijke spelers in de internationale betrekkingen die door beide modellen worden beschreven. Trends zoals globalisering beschrijven de toename van de onderlinge verbondenheid en banden tussen naties (Whyte, 2012; Kegley, C., 2009).
Conclusie
Tot slot is het belangrijk om realisme te interpreteren als een model dat een aantal verschillende theorieën omvat die een verschillende voorspelling over internationale betrekkingen hebben. Dit wordt vooral aangetoond door de beschrijving van de definitie die verschillende theoretici hebben aangenomen. Globaal gezien beschrijft realisme internationale betrekkingen als een strijd om de macht tussen naties die hun eigen belangen willen beschermen. Evenzo is het model pessimistisch over de pogingen om oorlogen en conflicten weg te nemen in verband met de dispositie van machtsfactoren tussen landen in de internationale gemeenschap.
Zoals aangetoond in dit rapport, heeft realisme een belangrijke rol gespeeld in de internationale gemeenschap. relaties tussen landen. Hoewel de benadering de ontwikkeling van andere theorieën heeft bevorderd, heeft het ook veranderingen ondergaan die vooral tussen de eerste en de tweede wereldoorlog waren waargenomen. Een dergelijke theorie die is beïnvloed door het realisme, is de formulering van het neorealisme dat de aard van internationale betrekkingen als systematisch beschouwt. Hier, hoewel landen ernaar streven hun eigen belangen te beschermen, hebben ze een systematische manier om hun doelen na te streven. Ze kunnen bijvoorbeeld allianties vormen om de macht in de internationale arena te balanceren.
Om aspecten van machtsverhoudingen en vermogensverdeling in de internationale betrekkingen volledig te kunnen interpreteren, is het belangrijk om de theorieën te interpreteren die door het realisme zijn bepaald en hoe dit model in de loop der jaren is ontwikkeld. Realisme heeft ook andere modellen beïnvloed, zoals feministische benadering, Engelse school, sociaal constructivisme en andere modellen. Dit heeft individuele landen en andere actoren verder geholpen om de aard van internationale betrekkingen te begrijpen terwijl ze hun persoonlijke belangen nastreven.
Enkele van de voordelen van het realismemodel zijn onder meer de flexibiliteit van het model. Flexibiliteit wordt in dit geval aangetoond door het feit dat de modellen bestaan uit vele theorieën die theoretici in staat hebben gesteld om andere onderzoeksstudies verder te ontwikkelen door realisme als basis te gebruiken. Realisme legt ook de verschillende dimensies vast die in de internationale politiek bestaan. Het geeft ook een overzicht van hoe deze politiek in de loop van de tijd is beïnvloed en veranderd. Dit heeft een belangrijke rol gespeeld bij het helpen van verschillende mensen en groepen om de individuele politiek te interpreteren in relatie tot de internationale politiek.
