Ik zit in het vliegtuig op weg naar Pasadena om te spreken op de Hay House I Can Do It-conferentie, waar ik ‘ Ik zal omringd worden door goedbedoelende spirituele zelfhulpauteurs die zich inzetten om mensen te helpen hun beste leven te leiden. Bij deze evenementen, waarover ik nu vaak heb gesproken, hoor ik mensen naar deze beroemde Hay House-auteurs komen en gutsen over hoe hun leven werd gered door de boeken die ze schreven. Ik twijfel er niet aan dat deze stromers het echt menen. Het is een eer om het podium te delen met deze levensreddende pioniers.

Maar (ik haat het om hier een “maar” te plaatsen omdat ik zo dankbaar ben Hay House en dus onder de indruk van enkele van deze geweldige auteurs) blijft er iets over dit alles me zorgen baren.

Wat motiveert visionairs?

Toen ik terugkwam van de World Domination Summit deze zomer , Schreef ik dit bericht over wat visionairs motiveert om te proberen de wereld te veranderen. De conferentie zat vol met goedbedoelde weldoeners die probeerden van de wereld een betere plek te maken. Er werden verbazingwekkende dingen geboren als resultaat van deze impuls om goed te doen Maar ik vroeg me af of deze impuls om van dienst te zijn voortkwam uit een zuivere, nobele bedoeling of dat het voortkwam uit een soort van onderliggend gevoel van onwaardigheid of door ego gedreven motivatie. Met andere woorden: waarom doen we wat we doen? doen?

In de commentaren op dat bericht over World Domination Summit voerden een paar mensen aan: “Wat maakt het uit waarom? Zolang de wereld baat heeft bij deze impulsen, waarom zou je ze dan in twijfel trekken? ” Maar als een van die zelfhulpauteurs-wereldverbeteraars die zich inzetten om mijn eigen ego uit de bestuurdersstoel te krijgen en het goddelijke het stuur te laten nemen, is het belangrijk voor mij.

Is je eigenwaarde gekoppeld aan hoe behulpzaam je bent?

Ik heb hier een theorie over. Ik denk dat degenen onder ons die zich inzetten voor altruïstische daden om de wereld een betere plek te maken, dat doen omdat we ons daardoor beter voelen over onszelf. Iets in ons voelt niet goed genoeg / waardevol genoeg / waardig genoeg tenzij we toegewijd zijn om anderen te helpen. We geloven niet dat we goed en waardevol en waardig zijn, niet vanwege een externe actie, maar omdat we allemaal een vonk van het goddelijke in ons hebben, wat ons inherent waardig maakt. Dus gaan we eropuit om mensen te helpen, en mensen vertellen ons hoe we hun leven hebben gered, en dan voelen we ons waardiger. We zijn belangrijk omdat we belangrijk zijn voor iemand anders. Dan voelen onze bezorgde, bange, “nooit goed genoeg” ego’s zich beter.

Dus wat zou er gebeuren als iemand met een toverstaf zwaaide en alle weldoeners plotseling werd wakker en wist, zonder enige twijfel, dat we het waard waren – zonder alle lofbetuigingen en applaus en liefdesbrieven van degenen die we hebben geholpen? Zouden we alle ambitie verliezen om anderen te helpen? Zouden we gewoon op een bankje in het park gaan zitten en koesteren in onze ontwaakte waardigheid?

Ik denk het niet.

The Pure Impulse to Serve

Ik denk dat het een deel van de menselijke natuur om de impuls te voelen om het lijden van andere levende wezens te verzachten. gelukzaligheid van zijn ontwaakte staat. Hij wist opeens dat hij een waardevol, waardig kind van God was dat niets hoefde te doen om die genade te verdienen. Maar Eckhart bleef niet op die parkbank zitten. orever. Op een gegeven moment motiveerde een pure impuls om met anderen de gelukzaligheid van wat hij op dit moment ervoer te delen, hem om The Power of Now en A New Earth te schrijven. Ik denk niet dat het delen van deze boodschap door ego werd ingegeven. Ik denk dat het werd gemotiveerd door deze pure impuls om het lijden te verlichten van anderen die de gelukzaligheid van het huidige moment misten door in het verleden of de toekomst te leven.

Dit is alles alleen mijn theorie, maar ik denk nu dat we vaak gemotiveerd zijn om goede dingen te doen omdat we proberen ons waardiger te voelen. Maar het is mogelijk om te weten dat we het waard zijn en toch anderen dienen vanuit een zuivere, reine impuls om het lijden van anderen te verzachten. (Martha Beck heeft me geholpen hier het verschil te leren zien.)

I Can’t Do It

Dus terwijl ik me klaarmaak om spreek voor een publiek van mensen Ik hoop te helpen met mijn woorden, ik doe een waardigheidsmeditatie zodat ik mijn ego op de achterbank kan krijgen en het goddelijke mij kan laten gebruiken in dienst van degenen die misschien lijden. Ik herinner mijn ego (ik noem haar Victoria Rochester) eraan dat ze al goed genoeg / waardevol genoeg / waardig genoeg is zonder stromende fans of lange rijen bij het signeren van mijn boek of om tijdens het diner naast Louise Hay te gaan zitten. Ik vraag om goddelijke leiding. Ik realiseer me ironisch genoeg dat ik spreek op een I Can Do It-conferentie, en toch, zoals Tosha Silver suggereerde: “Ik kan het niet.” Of liever gezegd: “Ik kies ervoor om het niet te doen” – omdat ik het universum in plaats daarvan wil laten doen.

Dat is wat ik hoop te vertellen aan degenen die ik dien op deze conferentie. Ik wil hun bange, bezorgde, ‘niet goed genoeg’ ego’s niet alleen voeden. Ik wil ze helpen herinneren dat ze het niet hoeven te doen – dat als ze hun ego uit de weg ruimen en het goddelijke neem de leiding, alles komt goed en ze zullen eindelijk de rust vinden die ze zoeken.

Verlang je ernaar te dienen?

Vrijgevigheid, altruïsme , liefdadigheidsacties en zelfhulponderwijs zijn allemaal geweldig. Begrijp me niet verkeerd. Maar als je merkt dat je je van dienst moet zijn, nodig ik je uit om je motivaties te onderzoeken. Probeer je de hongerige geest van het ego te voeden , dat nooit wordt gevuld, ongeacht hoeveel mensen je helpt? Of word je gemotiveerd door die zuivere impuls om het lijden van anderen te verzachten? Deel je mening in de reacties.

Wetende dat ik het niet alleen kan,

Lissa