(Steve McCurry /
National Geographic Society)
•” A Life Revealed “
• National Geographic Online
• Ooggetuige Afghanistan (december 2001)
• Overleg: World message boards
• Live online transcripties
• Abonneer je op washingtonpost.com e-mail nieuwsbrieven
• mywashingtonpost.
com – aangepast nieuws, verkeer, weer en meer
National Geographic:
Afghan Girl, A Life Revealed
With Steve McCurry
Photographer, National Geographic
woensdag 10 april 2001; 14.00 uur EDT
In het aprilnummer van National Geographic magazine staat de herontdekking van het ‘Afghaanse meisje’, 17 jaar nadat fotograaf Steve McCurry haar foto nam, wat de meest erkende foto van de National Geographic Society werd in zijn 114 -jaar geschiedenis. McCurry ontmoette het meisje met de angstaanjagende groene ogen voor het eerst in een vluchtelingenkamp in Pakistan in 1984. Herhaalde pogingen om haar opnieuw te lokaliseren en haar te identificeren waren niet succesvol tot januari van dit jaar toen McCurry en een National Geographic-team een laatste bezoek brachten aan het vluchtelingenkamp , die op het punt stond te worden afgebroken, en via een reeks contacten haar weer hebben gevonden.
Haar naam is Sharbat Gula, en ze woont in Afghanistan met haar man en drie kinderen. Het verhaal van McCurry’s zoektocht en zijn hereniging met Gula verschijnt in de uitgave van april 2002 van het tijdschrift National Geographic, dat nu in de kiosken beschikbaar is. In de uitgave staat ook een artikel over Tibet met foto’s van McCurry.
McCurry, die zes tot acht maanden per jaar voor een opdracht reist, was woensdag 10 april om 14.00 uur online om te praten over het weer vinden van Sharbat Gula en zijn leven als fotojournalist.
McCurry’s 22 zijn jarenlange carrière als bekroonde fotojournalist heeft hem naar vele gebieden van burgerlijke en internationale conflicten gebracht, waaronder Jemen, voormalig Joegoslavië, Cambodja, Beiroet, de Filippijnen, Sri Lanka, Afghanistan en Kasjmir. Hij omschrijft zichzelf echter niet als oorlogsfotograaf. In plaats daarvan concentreert hij zich op de menselijke gevolgen van oorlog en laat hij niet alleen zien wat oorlog indruk maakt op een landschap, maar ook het menselijk gezicht.
“Ik zoek naar het onbewaakte moment, de essentiële ziel die naar buiten gluurt, ervaring gegraveerd op iemands gezicht”, zegt hij.
Het transcript volgt.
Noot van de redacteur: moderatoren van Washingtonpost.com behouden de redactionele controle over Live Online discussies en kiezen de meest relevante vragen voor gasten en hosts; gasten en gastheren kunnen weigeren vragen te beantwoorden.
washingtonpost.com: De discussie zal even beginnen.
washingtonpost.com: Steve McCurry komt vandaag bij ons vanuit Tokio.
Springfield, Va .: Mr. McCurry,
Is het na al die jaren zoeken een beetje bitterzoet om te hebben gevonden naar wie je op zoek was? Heb je het gevoel dat een groot deel van jou nu tot rust is gekomen?
Bedankt.
Steve McCurry: Nou, eigenlijk heb ik een gevoel van opluchting. Zoveel jaren was er deze vraag over hoe was de toestand van dit jonge meisje? De uitstorting van over de hele wereld was verbazingwekkend, dus in feite ben ik blij eindelijk het antwoord te hebben en eindelijk de kans te krijgen om iemand te helpen en hopelijk op een positieve manier een verschil te maken in iemands leven. br>
Alexandria, Va .: Dit is een geweldig verhaal. Het lijkt erop dat ze een behoorlijk zwaar leven heeft gehad. Was ze blij gevonden te worden en vond ze het leuk weer te poseren?
Steve McCurry: Ik denk dat ze nieuwsgierig was naar de reden waarom deze buitenlanders naar haar zochten en ik denk ook dat haar familie dacht dat dit een geweldige kans voor hen zou kunnen zijn. Ze heeft tenslotte 10 uur over ruige wegen gereisd van Afghanistan naar ontmoet ons in Pakistan.
Vrouwen fotograferen in deze conservatieve cultuur is over het algemeen uitgesloten. Maar ik denk dat zij en haar man nogmaals van mening waren dat dit een geweldige kans zou kunnen zijn. Zoals je waarschijnlijk in het verhaal hebt gelezen, man verdient minder dan $ 1 per dag als bakker, dus elke financiële hulp zou een uitkomst zijn de culturele reserves Ik denk dat de voordelen groter waren dan al het andere.
Rockville, Md .: Heeft Sharbat Gula geld ontvangen om voor de eerste of tweede keer gefotografeerd te worden?
Steve McCurry: Toen we met deze zoektocht begonnen en tijdens de zoektocht, werd er geen melding gemaakt van geld voor haar of haar familie. We hielpen haar echter met onmiddellijke medische behandeling voor haar man en haar kinderen. Ik kocht ook een naaimachine voor haar dochter toen ik haar voor het eerst ontmoette, omdat ze daarom vroeg omdat ze wilde dat haar dochter een vak of een vaardigheid leerde. Maar er was geen betaling voor de foto als zodanig. Ik denk echter dat we haar duidelijk hebben gemaakt dat we een aantal dramatische stappen wilden nemen om haar leven te verbeteren. We begonnen daar direct een discussie over.
Arlington, Va.: Hallo Steve,
Hoe overwin je bij al je opdrachten culturele verschillen om je diep in iemands verhaal en leven te verdiepen? Dit lijkt moeilijk om te doen en wordt waarschijnlijk gemakkelijker met oefenen, maar het is geen verbinding met mensen en ze comfortabel genoeg maken om hun foto een kunst op zich te maken? Sharbat lijkt bijvoorbeeld erg geïntimideerd en verontrust (wat erg effectief is voor de foto), dus hoe heb je haar zover gekregen dat ze gehoorzaamde als ze die dingen voelde?
Bedankt voor je geweldige werk.
Steve McCurry: Het is interessant dat je die emoties in haar uitdrukking zou lezen. Dat is de dubbelzinnigheid van fotografie is een van de geweldige dingen bij het interpreteren van een foto. Haar exacte emoties op de originele foto uit 1984 zijn altijd een beetje een mysterie geweest. Hoewel ze ermee instemde om in februari gefotografeerd te worden, zoals je leest, hadden we het niet kunnen doen zonder de toestemming van haar man. Elke emotie die je op haar gezicht ziet, was natuurlijk en wat ze op dat moment ook voelde. Ik denk dat intimidatie zou geen juiste karakterisering van de situatie zijn.
Polen: mensen waarop een webforum is voor de Poolse editie van de National Geographic, maken ruzie over de juistheid van de identificatie.
Ze zeggen dat de bovenlip en neus van een andere vrouw zijn. Ook is haar ooglook niet zo scherp en helder. De kin heeft een andere vorm en de algemene verhoudingen van het gezicht verschillen. De vrouw op de eerste foto had grote ogen, de andere vrouw niet.
Bovendien geloven velen van hen niet in uw gebruik van de vermeende gezichtsherkenningssoftware. Kan dergelijke software bestaan? Wat is de naam en de auteurs achter de implementatie en de theorie die deze software ondersteunt? Op welke basis zouden lezers kunnen aannemen dat het betrouwbaar is?
Het is belangrijk voor hen, aangezien velen platonische liefde verklaarden voor haar primer-uiterlijk, en ze bang zijn dat ze een onwerkelijk, kortstondig fenomeen zou kunnen zijn dat slechts een kort moment in de geschiedenis heeft bestaan, alleen voor het doel van het maken van die uitzonderlijke foto.
Wilt u reageren op deze bezwaren?
PS Ik zal uw antwoord doorsturen naar het openbare webforum van de Poolse editie van National Geographic, waar de genoemde vragen hun oorsprong vinden van.
Steve McCurry: Ik had geen wetenschappelijk bewijs nodig om te verifiëren dat dit inderdaad hetzelfde meisje was dat ik in 1984 fotografeerde. Als je goed kijkt naar het litteken op de brug van haar neus en verschillende moedervlekken – – waarvan ik begrijp dat ze over het algemeen niet veranderen, ongeacht de leeftijd – dit waren enkele van de dingen die, samen met haar herinnering aan die ochtend in 1984.
Als ik in de spiegel kijk en me herinner hoe ik er in 1984 uitzag en hoe ik er vandaag uitzie. Helaas is het verschil nogal dramatisch. In ’84 had ik een dikke bos bruin haar en vandaag is het meeste weg en meestal grijs.
Maar nogmaals, ik denk dat mensen de neiging hebben om in bijna twintig jaar tijd te veranderen.
Washington, D.C .: In de uitgave zegt Sharbat dat ze boos was omdat je in de jaren 80 een foto van haar nam. Hoe ga je om met dat soort situaties? Ik weet dat je haar toestemming hebt gevraagd, maar heb je ooit het gevoel dat foto’s de onderwerpen kunnen uitbuiten? Hoe ga je met die gevoelens om? Bedankt.
Steve McCurry: ik had toestemming van haar en haar man om deze foto’s te maken en ik denk dat het feit dat ze 10 uur vanuit haar dorp in Afghanistan reisde om ons in Peshawar, Pakistan te ontmoeten, voor zichzelf spreekt. Het is duidelijk dat het zonder haar uitdrukkelijke toestemming samen met die van haar man onmogelijk zou zijn geweest om – niet alleen haar te fotograferen – maar ook om haar te ontmoeten.
Bethesda, Md .: Hoe komt het dat we kunnen we deze Afghaanse vrouw in een oogwenk opsporen, maar we kunnen Osama bin Laden niet vinden?
Misschien moeten we de geografische vertegenwoordigers (of AARP, ze vinden iedereen) sturen om Osama te zoeken.
Bedankt.
Steve McCurry: Als je The Observer stuk van ong. anderhalve maand geleden zou je hebben vernomen dat Sharbat Gula de dochters van Osama bin Laden lesgaf – en ik vermoed dat hij nog steeds in datzelfde dorp in de buurt van Tora Bora zou zijn. In feite ga ik terug op die manier in een paar weken en proberen die beloning van $ 25 miljoen te verzilveren. Zou je mee willen doen?
Ik denk dat we haar eigenlijk hebben gevonden door simpelweg haar foto uit 1984 te laten zien aan veel van de vluchtelingen die nog steeds in dat kamp in Peshawar wonen. De grote doorbraak kwam van het tonen van de foto aan de oudsten van het kamp. Toen we eenmaal hun medewerking en respect hadden, konden we haar uiteindelijk vinden.
Boston, Massachusetts: Hi- Wat is jouw methode om het vertrouwen van mensen te winnen voordat je een foto maakt? Begin je meteen met fotograferen of doe je het rustig aan? Bedankt.
En welke specifieke projecten hebben je de meeste persoonlijke voldoening gegeven?
Steve McCurry: Ik denk dat het fotograferen van mensen in deze culturen, of waar dan ook ter wereld, gewoon een kwestie is van mensen met waardigheid en respect behandelen.En zich op je gemak voelen bij mensen en genieten van het praten met hen en het bij hen zijn. Vaak kan een gevoel voor humor wonderen verrichten door mensen op hun gemak te stellen en te ontspannen.
Ik denk dat je in wezen gewoon moet genieten van het ontmoeten van mensen, en het is niet ingewikkelder dan dat.
Ik denk dat als ik drie van de interessantste verhalen kon noemen waaraan ik heb gewerkt, het de Golf zou zijn Oorlog, mijn recente oeuvre over Tibetanen, dat stond in de National Geographic van april 2002 en misschien wel mijn 17 reizen naar Afghanistan in de afgelopen 22 jaar.
Rockville, Md .: Is het echt waar dat de vrouw haar foto nooit heeft gezien en nooit wist hoe beroemd die was geworden? En is het ook zo dat ze nooit meer is gefotografeerd nadat jij haar foto nam toen ze 14 was? Deze verhalen zweven daar rond en het zou geweldig zijn als je eventuele verwarring over deze feiten zou kunnen ophelderen. Dank je.
Steve McCurry: Dit is absoluut de juiste informatie. Afghaanse dorpelingen hebben weinig of geen ervaring met fotografie – vooral het vrouwelijke deel van de bevolking, dus ze is inderdaad nooit eerder gefotografeerd of sinds de twee keer dat ik haar heb gefotografeerd.
Dupont Circle, Washington, D.C .: Hoi Steve,
Ik heb echt genoten van het volgen van het verhaal van Afghan Girl. Toen, net als nu, dient ze als een krachtig beeld en vertegenwoordiger van de onrust in Afghanistan.
Om een andere opmerking: werkt u nauw samen met andere National Geographic-fotografen? Hoe worden verhalen onder jullie verdeeld? Hoeveel input krijg je in termen van het kiezen van verhalen om te fotograferen? Ik ben een grote fan van een van je collega’s, Joel Sartori, die een geweldig stuk over Madidi in Bolivia heeft gedaan. Vormen jullie allemaal een groep coole fotografen? Werk je wel eens samen aan projecten?
Steve McCurry: Joel is inderdaad niet alleen een geweldige fotograaf, hij is ook een heel aardige vent. Ik heb veel goede, duurzame vriendschappen met een aantal National Geographic-fotografen. Ik zal vaak mijn eigen voorstellen schrijven voor verhalen, verhalen waar ik een passie voor heb en die voor mij een bijzondere betekenis hebben.
De afgelopen 22 jaar hebben de meeste van die verhalen me meegenomen naar Azië, het deel van de wereld dat me het meest aanspreekt en dat ik het meest fascinerend vind. Ik denk dat het beste werk bij de Geographic wordt gedaan door deze fotografen die een sterke interesse hebben in hun specifieke onderwerp.
New York, N.Y .: Beste Steve Mijn naam is Jan Schultz. We gingen samen naar de middelbare school. Ik woon nu in Florida met mijn hond, Scooter. Herinner je je mij?
Steve McCurry: Ik herinner me inderdaad dat ik met jou naar school ging aan de Penn State University. Ik denk dat we af en toe samen naar de film gingen. Ik denk dat we naar Citizen Kane zijn gegaan of zoiets. Ik moet toegeven dat ik allergisch ben voor honden, maar ik hou wel van katten, maar ik kan best goed opschieten met katten.
Ontario, Canada: Wat was haar reactie toen ze werd verteld over de populariteit van de foto’s?
Ik stel me voor dat het voor jou was alsof je een lang verloren familielid vond, constant naar haar op zoek in een snelle zee van gezichten. Herinnerde ze zich jou? Wat vinden haar kinderen en echtgenoot van haar populariteit?
Wat was je reactie op wat ze tijdens haar leven is geworden – van haar levensstijl, eventuele ontberingen, enz.
Steve McCurry: Ze herinnerde zich me wel omdat dit de enige keer in haar leven was ze was ooit gefotografeerd en mogelijk de enige buitenlander met wie ze ooit in contact was gekomen, maar ik denk niet dat de foto een grote betekenis voor haar heeft gehad. Bedenk dat ze analfabeet is en dat tijdschriften, kranten en televisie geen deel uitmaken van haar wereld. Ze had nog nooit van National Geographic Magazine gehoord en ik denk dat haar reactie onverschilligheid was, vermengd met een beetje verlegenheid en nieuwsgierigheid of verbijstering.
Ze heeft inderdaad een heel moeilijk leven gehad. Haar ouders werden vermoord toen ze nog een klein kind was. Maar haar verhaal is niet veel anders dan veel van de miljoenen andere Afghanen die ook hebben geleden en wier verhalen misschien nooit worden verteld. Als we op een positieve manier zelfs maar een klein verschil in haar leven kunnen maken, zou dit een goede zaak zijn. Maar haar verhaal wordt letterlijk miljoenen keren gedupliceerd en we moeten op koers blijven en deze mensen door dit duistere hoofdstuk in hun geschiedenis heen helpen.
Albany, N.Y .: Ik heb je special op tv gezien en je zei dat donaties werden geaccepteerd. Waar kunnen donaties naartoe en waarvoor worden ze gebruikt? Dank je.
Steve McCurry: De donaties gaan naar het Afghan Girls Fund en gaan naar Afghaanse meisjes in de leeftijd van 12 tot 20 jaar. Het idee is om zich te richten op een aantal van deze meisjes die onderwijs hebben gemist onder de Taliban-regime. Dit fonds staat los van Sharbat Gula en is echt gericht op Afghaanse meisjes in het hele land.
U kunt het adres vinden op de website van National Geographic.
Capitol Hill, Washington, D.C.: Sharbat Gula lijkt een triest leven te hebben gehad, hoewel ik denk dat dit geen ongewone ervaring is voor vrouwen van haar generatie. Door het artikel in National Geographic klonk ze erg sympathiek tegenover de Taliban en legde ze zich neer bij haar ongelukkige lot in het leven. Ik weet dat ze zei dat ze hoopte dat haar kinderen onderwijs zouden krijgen en een beter leven zouden hebben. Wat betekent dat concept voor haar?
Steve McCurry: Nogmaals, dit is een moeder met haar drie kinderen die in een heel klein dorp in Afghanistan wonen dat geen elektriciteit heeft en als ze water willen, moeten ze naar de put gaan om het te putten . Ik denk dat haar concept van vrede en veiligheid simpelweg is dat ze haar leven kan leiden zonder dreiging van bombardementen. Dit zijn heel eenvoudige mensen en ze willen gewoon met rust gelaten worden. Het is waar dat veel van de mensen in Afghanistan, vooral onder de Pashtun, sympathiek stonden tegenover de Taliban – vooral omdat ze een beveiliging hadden ingesteld. Helaas werden ze een beetje gek en begonnen ze minderheidsgroepen te terroriseren en namen ze zichzelf veel te serieus. En negeerde alles wat met mensenrechten te maken had.
Falls Church, Va .: Wat was je gevaarlijkste moment als fotojournalist?
Steve McCurry: Zonder twijfel, de De gevaarlijkste tijd in mijn fotografiecarrière was luchtfotografie maken boven een meer in Slovenië. Ik stortte neer in dat meer en verdronk bijna. Het was een van die gevallen waarin je weet dat je dood gaat en je zou willen dat je de band terugspoelt .
Anders was elke dag berichtgeving over de oorlog in Afghanistan gevaarlijk en moet je vaak twijfelen aan je gezond verstand omdat je daar überhaupt was.
Takoma Park, Md .: Ik heb uw National Geographic-artikel over Sharbat Gula gelezen. Het is verbazingwekkend dat je haar hebt gevonden. We hebben haar eerste foto thuis op onze koelkast staan. Heeft ze kopieën van de foto’s die je van haar hebt gemaakt? Heb je haar het artikel over haar gestuurd, zodat iemand het haar kan voorlezen ( en misschien kan ze het ooit zelf lezen)?
Steve McCurry: Ja, we hebben een kopie van de originele uitgave uit 1984 achtergelaten met haar foto op de omslag. We hebben samengewerkt met een uitstekende Pakistaanse journalist die vertaalt u dit graag naar haar. Hoewel ze niet in het verhaal wordt geciteerd, zou ze waarschijnlijk wel geïnteresseerd zijn in het stuk uit die uitgave.
Steve McCurry: Bedankt voor je vragen en je interesse. Laat ’s proberen waakzaam te zijn over deze situatie.
