“Baboo! Baboo!” riep mijn dochter en reikte met haar open handen naar mijn borsten als een tienerjongen die ze wilde toeteren.

Met zestien maanden kon ze waggelen, brabbelen, vast voedsel eten en melk drinken uit een maar ze wilde nog steeds borstvoeding geven. En ik wilde stoppen.

Elke discussie die ik ooit over borstvoeding hoorde, draaide om dingen als ‘Geef je borstvoeding?’ of borstvoeding echt het beste is (voeding is het beste, trouwens), de gezondheidsvoordelen van borstvoeding, de gevaren van het niet doen en de mentale gezondheidsvoordelen en problemen van borstvoeding.

Eenmalig af en toe zou je iemand kunnen horen praten over hoe moeilijk borstvoeding is, wat een pijn in de nek kan kolven en hoe moeilijk het is om het door kinderartsen aanbevolen jaar te halen.

Maar niet één keer – niet toen ik besloot borstvoeding te geven, ondanks mijn middelmatige voorraad, mijn peuter met de tong, mijn slapeloze nachten – heeft iemand me verteld hoe onmogelijk het zou zijn om te stoppen.

I wilde stoppen met het geven van borstvoeding zodat ik kon overwegen om weer zwanger te worden, zodat ik weer kon gaan hardlopen en zodat ik iemand anders (mijn man) weer van mijn borsten kon laten genieten.

Voordat ik stopte met de verplegingstrein, vroeg ik wat rond voor tips van vrienden en familie. Maar niemand hielp veel.

“Oh, mijn zoon verloor net zijn interesse na ongeveer zes maanden”, zei mijn beste moedervriend – je kent het type voor wie alles gemakkelijk lijkt te komen: ze was nooit volgezogen of had bevoorradingsproblemen, haar zoon valt in tien seconden plat in slaap, enz. Ik wou dat ik het zo gemakkelijk had gehad!

Mijn meisje had geweigerd de fles na ongeveer vijf maanden en het zag er niet naar uit dat ze binnenkort haar interesse in mijn tepels zou verliezen. “Wordt u een van die vrouwen die een vijfjarige borstvoeding geven die op een kruk staat?” vroeg mijn man, verwijzend naar de beruchte cover van het tijdschrift Time. Hij was een groot voorstander van mijn verpleging, maar vond dat ik het na een jaar moest afbouwen. Hij wilde dat ik meer dan vier uur vrije tijd, een volledige nachtrust en meer hechtingstijd voor hem kreeg met onze dochter.

Hij en ik waren het er volledig over eens dat het tijd voor mij was om stop met het geven van borstvoeding. Er was maar één persoon niet aan boord: de baby.

Hoe zou ik haar ooit gaan spenen?

Er gebeurde iets grappigs toen ik naar antwoorden zocht in een populair boek dat beloofde om een “gids bij het spenen” te zijn. De auteurs weigerden te zeggen hoe ze moesten spenen, in plaats daarvan stapelden ze zich op schuldgevoel en angst, zelfs aan iemand die een eenjarige speende.

Voortijdig spenen kan ‘ziekten’ veroorzaken zoals ‘woede, agressie en algemeen ongeorganiseerd gedrag ‘, Waarschuwde het boek. Ze citeren een studie van een antropoloog die ongewenste reacties aantrof bij het spenen van een kind tussen 13 en 18 maanden (mijn situatie!). Misschien’ moet je ‘wachten tot drie of vier’, adviseert het boek, omdat ‘kinderen zelden beginnen met spenen tussen één en vier. ”

ARGH! Ze waren net als mijn Joodse grootmoeder, die me nooit zou laten gaan. ‘Wat? Je bent er net! Blijf nog een uurtje, ‘zou ze zeggen, hoewel ik er al vier uur was.

Ik kon het magere advies van het boek niet eens aannemen, dat als ik moet spenen, het voorzichtig, geleidelijk en met één voer per keer moet doen: niet terwijl mijn dochter aan het jammeren en gillen en krabben aan mijn kramp was. , shirt zonder toegang.

Oh, ik voelde me zo wreed. Ik had zo lang zo hard gewerkt om haar alles te geven – het vroege moederschap leek alles te zijn om mezelf op de mantel van opoffering te leggen. En nu moest ik beginnen met inhouden? Het voelde veel erger, iets voor mezelf terugnemen.

Mijn man zag mijn aarzeling en wist dat ik in de problemen zat. Het geschreeuw van onze peuters draaide geen schroef in zijn ziel zoals ze bij mij deden. Om eerlijk te zijn, ik hield echt veel van borstvoeding – hoe we de ogen op slot deden, dit magische wezen en ik, hoe we lichaamsvloeistoffen verhandelden en hoe we uiteindelijk gevoed werden. Misschien hadden de boeken gelijk, en moest ik gewoon doorgaan … voor altijd?

“Makkelijker wordt het niet”, herinnerde mijn man me eraan. Ik had dit gehoord over ouderschap in het algemeen, hoe het niet ‘ Het wordt niet gemakkelijker, maar ik geloofde het niet. Wat zou er moeilijker kunnen zijn dan die water-martelavonden waarin ik wakker zou worden net zoals ik mezelf eindelijk had overgegeven aan een zoete slaap? Wat is er mogelijk angstaanjagender dan alleen te zijn verantwoordelijk voor het in leven houden van een wezen dat niet kon communiceren behalve door ondragelijk gekrijs? De sombere gekrijs van een tiener – oh puhleez.

Uiteindelijk, wat me aan mijn belofte hield, was de zekerheid van mijn “niet-ondersteunende partner” (zoals het verpleegboek iedereen noemde die opriep tot spenen). Hij herinnerde me eraan hoe ik bij elke mijlpaal mijn voet had gesleept – de baby de buik laten doen, haar naar een wiegje verplaatsen, haar in slaap laten huilen. “Wil je haar zelfs maar naar de universiteit laten gaan als het tijd is,” vroeg hij gekscherend.

Het was tijd.Ik kon het joch niet afleiden; Ik kon niet gaan wandelen en hopen dat ze het zou ‘vergeten’ omdat ze mijn lekkende borsten zou ruiken en haar fixatie nodig had; ik kon haar niet stoppen door mosterd op mijn borsten te doen – ze zoog er gewoon doorheen; en ik kon haar niet uit haar fixatie “praten”.

Haar fixatie was ik, dus ik moest vertrekken. Wreed, wrede mama. Mama ging weg – in een vliegtuig, waar ze niet in de verleiding kwam om naar huis te rijden – en nam haar baboes mee. Baby was verdrietig. Heeft de baby mama gemist of heeft de baby mama’s baboes gemist? Was er zelfs een verschil?

Al die verschrikkingen waarvoor de boeken me hadden gewaarschuwd – pijn, stuwing, mastitis, het einde van de wereld – ze bleven allemaal uit. Ook heb ik het leven van mijn dochter niet verpest. Natuurlijk, ze klauwde en klauwde een paar dagen naar me toen ik terugkwam, maar ik hield me aan mijn no-second-base-regel omdat ik wist dat ze vier dagen zonder haar baboes had gezeten en het had overleefd.

Het veranderde echter onze relatie, maar op een aantal heel leuke manieren. Ze liet me bijna onmiddellijk knuffelen, kussen en knuffelen (borstvoeding leek eerder voldoende fysiek contact te zijn). Ik zweer dat ze ook begon te lopen – nee, rennen! – steeds verder en verder bij me vandaan. Hele nachten alleen bracht ze ook door met haar vader.

Een jaar later en ze is nog steeds erg aan mij gehecht, alleen niet aan mijn lichaam. Eigenlijk vindt mijn kleine motorische mond het zooo grappig als ik haar vertel over borstvoeding. “Melk? Van je borsten?” zoals ze ze nu noemt.

Ouderschap, zie ik, wordt niet per se gemakkelijker – niet met een uitbundig, eigenwijs meisje aan mijn handen. Maar met elke mijlpaal – wiegje, lopen, praten, zindelijkheidstraining – ik word een beetje sterker en bereid om verder te gaan.

Misschien laat ik haar in dit tempo naar de universiteit gaan … tegen de tijd dat ze 25 is.

Dit artikel is oorspronkelijk online gepubliceerd in februari 2018.