De resoluties van Kentucky en Virginia, oorspronkelijk opgesteld door respectievelijk Thomas Jefferson en James Madison, werden gepubliceerd door de wetgevende macht van Kentucky en Virginia in reactie op de federale Alien and Sedition Acts van 1798. De resoluties verklaarden dat de verschillende staten verenigd zijn door middel van een overeenkomst onder de grondwet, dat de grondwet de federale autoriteit beperkt tot bepaalde opgesomde bevoegdheden, dat congreshandelingen die bevoegdheden overschrijden zijn overtredingen van de grondwet, en dat elke staat het recht en de plicht heeft om de grondwettigheid van federale wetten te bepalen en de toepassing van ongrondwettelijke federale wetten op zijn eigen grondgebied te voorkomen.

De Kentucky-resoluties werden geïntroduceerd in het Kentucky House van Afgevaardigden door John Breckinridge en aangenomen in november 1798.1 De Virginia Resoluties werden gesponsord in het Huis van Afgevaardigden van Virginia door John Taylor en aangenomen in December 1798.2

De resoluties van Jefferson en Madison werden uitgelokt door de Alien and Sedition Acts die door een door Federalisten gedomineerd congres werden aangenomen tijdens de quasi-oorlog met Frankrijk; die wetten gaven de president de bevoegdheid om elke vreemdeling die hij als een bedreiging beschouwde uit te zetten en maakte het illegaal om kritiek te uiten op de president of het congres.3 Tientallen mensen werden vervolgd op grond van de opruiingswet, met vervolgingen gericht op krantenredacteuren die de voorkeur gaven aan de nieuwe democratische -Republikeinse partij – de partij van Jefferson.4 Jefferson zag dergelijke politieke vervolgingen van de vrijheid van meningsuiting als een fundamentele bedreiging voor de republiek en noemde deze periode een ‘heksenregering’. 5

Het probleem waarmee Jefferson en de Democratisch-Republikeinen was hoe te reageren op de Alien and Sedition Acts in een tijd dat elke federale rechter een Federalist was en de Federalisten een hernieuwde nationalistische populariteit hadden in het licht van de XYZ-affaire (waarin de Franse minister van Buitenlandse Zaken om zelfs met Amerikaanse gezanten). Het gekozen antwoord, de Kentucky en Virginia resoluties, was vooral controversieel vanwege de bewering van Jefferson dat staten federale actie konden ‘tenietdoen’. geacht ongrondwettelijk te zijn (hoewel die term werd geschrapt uit de definitieve versie van de resoluties die in Kentucky werden aangenomen) en Madison’s bewering dat staten zouden kunnen ‘tussenkomen’ om dergelijke federale maatregelen te blokkeren.

De resoluties kregen geen enkele van de overige veertien staten. Vier staten reageerden niet op het verzoek om steun van Kentucky en Virginia en tien staten spraken hun regelrechte afkeuring uit. De meeste staten drongen erop aan dat de staten onder de supremacyclausule van de grondwet (artikel VI) niet de bevoegdheid hadden om de handhaving van federale wetten te blokkeren en dat op de rechtbanken moet worden vertrouwd om ongrondwettelijke wetten te schrappen (een standpunt dat zowel Jefferson als Madison hadden bekrachtigd in de context van de Bill of Rights) .6 De verkiezingen van 1798 leidden in feite tot een toename van de Federalistische controle over het Congres. jaren later, toen de controverses over de rechten van staten een verdeeldheid in de natie bedreigden, zou Madison, enigszins oneerlijk, beweren dat de resoluties nooit bedoeld waren om de toepassing van een federale wet te blokkeren, maar eerder bedoeld waren om politieke oppositie tegen de buitenaardse en Sedition Acts.7

Op het moment dat ze werden gepubliceerd, was het auteurschap van beide documenten slechts bij enkele naaste medewerkers bekend.8 Geheimhouding was noodzakelijk omdat Jef Ferson, zelf de vice-president van de natie, zou van opruiing kunnen worden beschuldigd als hij of Madison, zijn naaste politieke bondgenoot, openlijk zou aankondigen dat congresdaden ongrondwettig waren. Madison had het Congres in 1797 verlaten voordat hij in 1798 terugkeerde naar het Virginia House of Delegates, maar zijn band met Jefferson was algemeen bekend.

Op filosofische gronden betreurde Jefferson de Alien and Sedition Acts en beschreef ze aan Madison als ‘tastbaar in de tanden van de grondwet’, een inbreuk op de rechten die worden beschermd door het Eerste Amendement, en bedoeld om de Democratisch-Republikeinse pers te onderdrukken.9 Jefferson en Madison waren niet de enigen in hun verontwaardiging over de wetten. De staat Kentucky was gerapporteerd als “unaniem in het uitvoeren van de maatregelen”. 10 In Virginia richtten de Freeholders van Prince Edward County de afkeuring van “de verfoeilijke vreemdelingen- en opruiingsrekeningen” rechtstreeks tot president John Adams.11

Jefferson’s Kentucky Resolutions werkten brutaler taal dan die gebruikt door Madison, waarin staat dat wanneer de federale overheid ‘ongedelegeerde bevoegdheden aanneemt, haar daden ongeautoriseerd, ongeldig en onwettig zijn’. Jeffersons oorspronkelijke formulering was zelfs nog verder gegaan: “hier worden bevoegdheden aangenomen die niet zijn gedelegeerd”, stelde hij, “een vernietiging van de handeling is de rechtmatige remedie.” 12 Jeffersons verwijzingen naar vernietiging werden door de wetgever van Kentucky geëlimineerd.Madison’s resoluties in Virginia waren wat gematigder van toon, maar daagden ook de federale autoriteit uit. Ze beweerden dat de staten “verplicht waren om tussenbeide te komen” telkens wanneer de federale regering een “opzettelijke, tastbare en gevaarlijke uitoefening” aannam van bevoegdheden die niet door de grondwet waren verleend.13 Madison schreef de vorm van tussenkomst niet voor. Hij gebruikte doelbewust ‘algemene uitdrukkingen’, waardoor de andere staten de vrijheid kregen om ‘alle mogelijke modi’ te overwegen om in overeenstemming te zijn met Virginia.14

In reactie op de kritiek van andere staten, gaf Virginia’s Report of 1800 (opgesteld door Madison ) en de Kentucky-resoluties van 1799 (een tweede reeks resoluties ter verdediging van de eerste) werden aangenomen.15 Madison verdedigde de Virginia-resoluties en waarschuwde tegen de transformatie van ‘het republikeinse systeem van de Verenigde Staten in een monarchie’. 16 De Kentucky-resoluties van 1799 zijn van onzeker auteurschap, maar hebben Jeffersons vernietigingstaal nieuw leven ingeblazen door te beweren dat ‘de verschillende staten die gevormd zijn … het onbetwistbare recht hebben om te oordelen over de overtreding ervan; en, dat een vernietiging … van alle ongeoorloofde handelingen … de rechtmatige remedie is. ”17

Hoewel de andere staten de resoluties van Kentucky en Virginia verwierpen, dienden de maatregelen effectief als politieke propaganda en hielpen ze zich te verenigen de Democratisch-Republikeinse partij.18 In 1800 zou de Democratisch-Republikeinse kandidaat, Thomas Jefferson, het presidentschap winnen, waarmee hij in wezen de crisis zou bezweren. De opruiingswet liep af in maart 1801.19 De belangstelling voor de resoluties van Kentucky en Virginia werd hernieuwd toen de verdeeldheid in het land in de negentiende eeuw groeide.20

-Nancy Verell, 4/6/15; herzien John Ragosta, 22/02/18

Meer bronnen

• Gutzman, Kevin R. “A Troublesome Legacy: James Madison en” The Principles of “98,” ” Journal of the Early Republic 15, nr. 4 (1995): 569-89.
• Koch, Adrienne. Jefferson en Madison: The Great Collaboration. New York: Knopf, 1950.
• Koch, Adrienne en Harry Ammon. “The Virginia and Kentucky Resolutions: An Episode in Jefferson’s and Madison’s Defense of Civil Liberties.” William & Mary Quarterly 3e ser., Vol. 5, nee. 2 (april 1948): 145-76.
• Smith, JM Freedom ’s Fetters: The Alien and Sedition Laws and American Civil Liberties. Ithaca, NY: Cornell University Press, 1956.
• Warfield, Ethelbert Dudley. The Kentucky Resolutions of 1798: An Historical Study. New York: GP Putnam’s Sons, 1887.
• Kijk voor meer bronnen in de Thomas Jefferson Portal.

• 1. Jefferson’s Draft, in PTJ, 30: 536-43. Transcriptie beschikbaar op Founders Online. Zie ook Jefferson’s Fair Copy, in PTJ, 30: 543-49 (transcriptie beschikbaar op Founders Online) ; Resoluties aangenomen door de Kentucky General Assembly, 10 november 1798, in PTJ, 30: 550-56 (transcriptie beschikbaar op Founders Online).
• 2. Virginia Resolutions, 21 december 1798, in The Papers van James Madison, uitg. David B. Mattern, JCA Stagg, Jeanne K. Cross, en Susan Holbrook Perdue (Charlottesville: University Press of Virginia, 1991), 17: 185-91. Transcriptie beschikbaar op Founders Online.
• 3. Transcr Delen van de Alien Friends Act, de Alien Enemies Act, de Naturalization Act en de Sedition Act zijn beschikbaar op de website van de Library of Congress.
• 4. Bv. Wendell Bird, “New Light on the Sedition Act of 1798: The Missing Half of the Prosecutions, ”Law and History Review 34: 3 (2016): 541-614.
• 5. Jefferson aan John Taylor, 4 juni 1798, in PTJ, 30: 389. Transcriptie beschikbaar op Founders Online.
• 6. Zie Mededelingen van verschillende staten, over de resoluties van de wetgevende macht van Virginia, met respect voor de buitenaardse & Opruiingswetten: ook instructies van de Algemene Vergadering van Virginia, tot hun senatoren in het Congres en het rapport van de commissie aan wie de werkzaamheden van diverse andere staten werden toevertrouwd als antwoord op de resoluties van de algemene vergadering van 21 december 1798 (Richmond: gedrukt door Meriwether Jones, Printer to the Commonwealth, 1800), 3-33.
• 7. Zie bijv. Madison aan Charles Eaton Hayne, 27 augustus 1832, in The Writings of James Madison , red. Gaillard Hunt (New York: GP Putnam’s Sons, 1910): IX: 482-84 (transcriptie beschikbaar op Founders Online; Madison aan William C.Rives, 12 maart 1833, in ibid., IX: 511 (transcriptie beschikbaar op Founders Online ).
• 8. Zie Wilson Cary Nicholas aan Jefferson, 4 oktober 1798, in PTJ, 30: 556. Transcriptie beschikbaar op Founders Online. John Taylor was verantwoordelijk voor het publiekelijk benoemen van de twee auteurs. Taylor verwees naar De rol van Madison in een brief aan de Richmond Enquirer in 1809. In 1814 onthulde hij beide auteurs. Zie John Taylor, An Inquiry into the Principles and Policy of the Government of the Government of the United States (Fredericksburg: Green and Cady, 1814), 174.
• 9.Jefferson to Madison, 7 juni 1798, in PTJ, 30: 393 (transcriptie beschikbaar op Founders Online); Jefferson naar Madison, 26 april 1798, in PTJ, 30: 299-300 (transcriptie beschikbaar op Founders Online).
• 10. Samuel Brown aan Jefferson, 4 september 1798, in PTJ, 30: 510 . Transcriptie beschikbaar op Founders Online.
• 11. Virginia Freeholders van Prince Edward County aan John Adams, 20 augustus 1798, Adams Family Papers, Massachusetts Historical Society. Transcriptie beschikbaar op Founders Online.
• 12. Jefferson’s Fair Copy, in PTJ, 30: 547. Transcriptie beschikbaar op Founders Online.
• 13. Virginia Resolutions, 21 december 1798, in Papers of James Madison, 17: 189. Transcriptie beschikbaar op Founders Online.
• 14. Madison aan Jefferson, 29 december 1798, in PTJ, 30: 606. Transcriptie beschikbaar op Founders Online.
• 15. Zie Jefferson to Madison, 23 augustus 1799, in PTJ, 31: 173-74. Transcriptie beschikbaar op Founders Online.
• 16. The Report of 1800, in Papers of James Madison, 17: 315-16. Transcriptie beschikbaar op Founders Online.
• 17. Kentucky resoluties van 1799, 3 december 1799. Transcriptie beschikbaar bij The Avalon Project, Documents in Law, History and Diplomacy, Lillian Goldman Law Library, Yale Law School.
• 18. Adrienne Koch en Harry Ammon, “The Virginia and Kentucky Resolutions: An Episode in Jefferson’s and Madison’s Defense of Civil Liberties,” William & Mary Quarterly 3e ser ., vol. 5, nr. 2 (april 1948): 147.
• 19. De Alien Friends Act liep in 1800 af en de Naturalization Act werd in 1802 door het Congres ingetrokken. De Alien Enemies Act, van toepassing alleen in oorlogstijd, blijft van kracht.
• 20. Zie bijv. William W. Freehling, Prelude to Civil War: The Nullification Controversy in South Carolina, 1816-1836 (New York: Oxford University Press, 1992) .