Slijmzwam, een van de ongeveer 500 soorten primitieve organismen die echte kernen bevatten en lijken op zowel protozoaire protisten als schimmels.
Roger Griffith
De term slijmzwam omvat een heterogene verzameling organismen waarvan de nevenschikking een historische verwarring weerspiegelt tussen oppervlakkige overeenkomsten en feitelijke relaties. De myxomyceten (echte slijmzwammen) worden gekenmerkt door een plasmodiaal stadium en duidelijke vruchtlichamen. Andere slijmzwammen zijn onder meer Protostelia (minuscule, eenvoudige slijmzwammen), Acrasia (cellulaire slijmzwammen), Plasmodiophorina (parasitaire slijmzwammen) en Labyrinthulina (net-slijmzwammen). Slijmzwammen worden wereldwijd aangetroffen en gedijen doorgaans in donkere, koele, vochtige omstandigheden, zoals heersen op bosbodems. Bacteriën, gisten, schimmels en schimmels vormen de belangrijkste bron van voeding voor slijmzwammen, hoewel de Plasmodiophorina zich parasitair voeden met de wortels van kool en andere planten uit de mosterdfamilie.
De levenscyclus van de Myxomyceten is, waardoor voor kleine variaties, representatief voor die van slijmzwammen in het algemeen. De cyclus begint met een spoor met een diameter van 4 tot 15 micrometer (1 micrometer is gelijk aan 0,001 mm of 0,000039 inch) en die, in aanwezigheid van water, een kleine massa cytoplasma afgeeft, een zogenaamde zwermcel. Het wordt voortgestuwd door zweepachtige aanhangsels (flagella) totdat het in contact komt met een oppervlak en pseudopoden (lobben van cellulair materiaal) voortbrengt waardoor het kan kruipen. In zijn kruipende fase lijkt het op een amoebe en staat het bekend als een myxamoebe. Zowel zwermcellen als myxamoeben functioneren als geslachtscellen (gameten), en de fusie van twee van dergelijke cellen vormt de reproductieve handeling van myxomyceten die de volgende groeifase begint, het plasmodium.
Aangezien de flagellen permanent worden teruggetrokken begint de bevruchte cel te groeien door herhaalde deling van zijn kernen. Het plasmodium beweegt geleidelijk in opeenvolgende golven, waardoor een karakteristieke waaiervorm ontstaat. Een laag slijm, in sommige soorten vergelijkbaar met speeksel of slijm, bedekt het hele plasmodium.
De meest opmerkelijke metamorfose van de slijmzwammen vindt daarna plaats: de groei van het vormeloze plasmodium naar een ingewikkeld georganiseerde sporenbehuizing, of sporangium. Druppeltjes vormen zich op de celwand en smelten samen tot een kussen en vervolgens tot een steel die 1,25 cm breed en 2,5 cm hoog kan worden. Als de kolom paars en dan zwart wordt, vormt zich het sporangium aan de punt, gevuld met de donkere sporen. De sporangiummuur droogt en valt uiteen, waardoor luchtstromen of een plotselinge beweging de sporen kan vrijmaken en de cyclus opnieuw kan beginnen.
