SuffrageEdit

Op enkele uitzonderingen na breidden veel landen het stemrecht van vrouwen uit in representatieve en directe democratieën over de hele wereld, zoals de Verenigde Staten, Canada, Groot-Brittannië en de meeste grote Europese landen in 1917–1921, evenals India. Dit beïnvloedde veel regeringen en verkiezingen door het aantal kiezers te vergroten. Politici reageerden door zich meer te richten op kwesties die vrouwen bezighouden, met name vrede, volksgezondheid, onderwijs en de status van kinderen. Over het algemeen stemden vrouwen net als mannen, behalve dat ze meer geïnteresseerd waren in vrede.

Lost GenerationEdit

The Lost Generation was samengesteld uit jonge mensen die gedesillusioneerd en cynisch over de wereld uit de Eerste Wereldoorlog kwamen. De term verwijst meestal naar Amerikaanse literaire notabelen die op dat moment in Parijs woonden. Beroemde leden waren onder meer Ernest Hemingway, F. Scott Fitzgerald en Gertrude Stein. Deze auteurs, sommigen van hen expats, schreven romans en korte verhalen waarin ze hun wrok uitten jegens het materialisme en individualisme dat in deze tijd hoogtij viert.

In het Verenigd Koninkrijk waren de slimme jonge mensen jonge aristocraten en socialites die met verbeelding spraken. verkleedpartijen, ging op uitgebreide speurtochten, werden gezien in alle trendy locaties en werden goed gedekt door de roddelrubrieken van de Londense tabloids.

Maatschappelijke kritiekEdit

Toen de gemiddelde Amerikaan in de jaren twintig meer verliefd werd op rijkdom en alledaagse luxe, begonnen sommigen de hypocrisie en hebzucht observeerden ze. Van deze sociale critici was Sinclair Lewis het populairst. Zijn populaire roman Main Street uit 1920 hekelde de saaie en onwetende levens van de inwoners van een stad in het Midwesten. Hij volgde met Babbitt, over een zakenman van middelbare leeftijd die in opstand komt tegen zijn saaie leven en gezin, maar beseft dat de jongere generatie net zo hypocriet is als de zijne. Lewis hekelde religie met Elmer Gantry, die een oplichter volgde die samen met een evangelist religie aan een kleine stad verkoopt.

Andere sociale critici waren onder meer Sherwood Anderson, Edith Wharton en H. L. Mencken. Anderson publiceerde een verzameling korte verhalen met de titel Winesburg, Ohio, waarin de dynamiek van een kleine stad werd bestudeerd. Wharton bespotte de rages van het nieuwe tijdperk door middel van haar romans, zoals Twilight Sleep (1927). Mencken bekritiseerde de bekrompen Amerikaanse smaak en cultuur in essays en artikelen.

Art DecoEdit

Art Deco was de stijl van ontwerp en architectuur die markeerde het tijdperk. Oorspronkelijk afkomstig uit Europa, verspreidde het zich tegen het midden van de jaren 1920 naar de rest van West-Europa en Noord-Amerika.

In de VS werd een van de meer opmerkelijke gebouwen met deze stijl gebouwd als het hoogste gebouw van die tijd : het Chrysler Building. De vormen van art deco waren puur en geometrisch, hoewel de kunstenaars zich vaak lieten inspireren door de natuur. In het begin waren de lijnen gebogen, maar rechtlijnige ontwerpen werden later steeds populairder.

Expressionisme en surrealisme Bewerken

Noord-Amerika ontwikkelde zich in de jaren twintig in een andere richting dan die van Europa. In Europa waren de jaren twintig het tijdperk van het expressionisme en later het surrealisme. Zoals Man Ray in 1920 verklaarde na de publicatie van een uniek nummer van New York Dada: “Dada kan niet leven in New York”.

CinemaEdit

Aan het begin van het decennium waren films stil en kleurloos . In 1922 werd de eerste all-colour feature, The Toll of the Sea, uitgebracht. In 1926 bracht Warner Bros. Don Juan uit, de eerste speelfilm met geluidseffecten en muziek. In 1927 bracht Warner The Jazz Singer uit, de eerste geluidsfunctie met beperkte spreeksequenties.

Het publiek ging uit hun dak voor geluidsfilms en filmstudio’s werden bijna van de ene op de andere dag omgezet in geluid. In 1928 bracht Warner Lights of New York uit, de eerste spraakmakende speelfilm. In hetzelfde jaar werd de eerste geluidscartoon, Dinner Time, uitgebracht. Warner sloot het decennium af met de onthulling van On with the Show in 1929, de eerste all-colour, alles sprekende speelfilm.

Tekenfilms waren in die tijd populair in bioscopen. Eind jaren twintig ontstond Walt Disney.Mickey Mouse maakte zijn debuut in Steamboat Willie op 18 november 1928 in het Colony Theatre in New York City. Mickey was te zien in meer dan 120 korte tekenfilms, de Mickey Mouse Club en andere specials. Dit begon met Disney en leidde tot de creatie van andere personages die de jaren dertig ingingen. Oswald the Lucky Rabbit, een personage gemaakt door Disney, voordat Mickey in 1927 werd gecontracteerd door Universal voor distributiedoeleinden, en speelde in een reeks korte films tussen 1927 en 1928. Disney verloor de rechten op het personage, maar kreeg in 2006 de rechten op Oswald terug. Hij was het eerste Disney-personage dat werd verhandeld.

De periode had de opkomst van kassa-trekkingen zoals Mae Murray, Ramón Novarro, Rudolph Valentino, Charlie Chaplin, Buster Keaton, Harold Lloyd, Warner Baxter, Clara Bow, Louise Brooks, Baby Peggy, Bebe Daniels, Billie Dove, Dorothy Mackaill, Mary Astor, Nancy Carroll, Janet Gaynor, Charles Farrell, William Haines, Conrad Nagel, John Gilbert, Greta Garbo, Dolores del Río, Norma Talmadge, Colleen Moore, Nita Naldi, Leatrice Joy, John Barrymore, Norma Shearer, Joan Crawford, Mary Pickford, Douglas Fairbanks, Anna May Wong en Al Jolson.

HarlemEdit

De Afrikaans-Amerikaanse literaire en artistieke cultuur ontwikkelde zich snel tijdens de jaren 1920 onder de vlag van de “Harlem Renaissance”. In 1921 werd de Black Swan Corporation opgericht. Op zijn hoogtepunt bracht het 10 opnames per maand uit. All-African American musicals begonnen ook in 1921. In 1923 werd de Harlem Renaissance Basketball Club opgericht door Bob Douglas. Tijdens de late jaren 1920, en vooral in de jaren 1930, werd het basketbalteam bekend als de beste ter wereld.

Het eerste nummer van Opportunity werd gepubliceerd. De Afro-Amerikaanse toneelschrijver Willis Richardson debuteerde zijn toneelstuk The Chip Woman’s Fortune in het Frazee Theatre (ook bekend als het Wallacks-theater). Opmerkelijke Afro-Amerikaanse auteurs zoals Langston Hughes en Zora Neale Hurston begonnen een niveau van nationale publieke erkenning te krijgen tijdens de jaren 1920.

Jazz AgeEdit

De jaren 1920 brachten nieuwe muziekstijlen in de mainstream van cultuur in avant-gardesteden . Jazz werd de meest populaire vorm van muziek voor jongeren. Historicus Kathy J. Ogren schreef dat jazz tegen de jaren twintig de ‘dominante invloed op de populaire muziek van Amerika in het algemeen’ was geworden. Scott DeVeaux stelt dat er een standaardgeschiedenis van jazz is ontstaan. zodanig dat: ‘Na een verplichte knipoog naar de Afrikaanse oorsprong en ragtime antecedenten, wordt getoond dat de muziek zich door een opeenvolging van stijlen of periodes beweegt: New Orleans jazz tot in de jaren 1920, swing in de jaren dertig, bebop in de jaren veertig, cool jazz en hardbop in de jaren 50, gratis j azz en fusion in de jaren zestig … Er is grote overeenstemming over de bepalende kenmerken van elke stijl, het pantheon van grote vernieuwers en de canon van opgenomen meesterwerken. “

Het pantheon van artiesten en zangers uit de jaren 1920 omvatten Louis Armstrong, Duke Ellington, Sidney Bechet, Jelly Roll Morton, Joe “King” Oliver, James P. Johnson, Fletcher Henderson, Frankie Trumbauer, Paul Whiteman, Roger Wolfe Kahn, Bix Beiderbecke, Adelaide Hall en Bing Crosby. De ontwikkeling van urban- en cityblues begon ook in de jaren 1920 met artiesten als Bessie Smith en Ma Rainey. In het laatste deel van het decennium werden vroege vormen van countrymuziek ontwikkeld door Jimmie Rodgers, The Carter Family, Uncle Dave Macon, Vernon Dalhart en Charlie Poole.

DanceEdit

Dance clubs werden enorm populair in de jaren 1920. Hun populariteit bereikte een hoogtepunt in de late jaren 1920 en reikte tot in de vroege jaren 1930. Dansmuziek domineerde eind jaren twintig alle vormen van populaire muziek. Klassieke stukken, operettes, volksmuziek, enz. Werden allemaal omgevormd tot populaire dansmelodieën om de publieke rage voor dansen te stillen. Veel van de nummers uit de Technicolor-musicaloperette uit 1929 “The Rogue Song” (met in de hoofdrol Lawrence Tibbett, een ster van de Metropolitan Opera) werden bijvoorbeeld herschikt en uitgebracht als dansmuziek en werden populaire danceclubhits in 1929.

Dansclubs in de door de VS gesponsorde danswedstrijden, waar dansers nieuwe moves bedachten, probeerden en ermee streden. Professionals begonnen hun vaardigheden in tapdansen en andere dansen uit die tijd aan te scherpen in het hele podiumcircuit in de Verenigde Staten. Met de komst van pratende beelden (geluidsfilm) werden musicals een ware rage en filmstudio’s overspoelden de kassa met extravagante en uitbundige muziekfilms. De vertegenwoordiger was de musical Gold Diggers of Broadway, die de best scorende film van het decennium werd. Harlem speelde een sleutelrol in de ontwikkeling van dansstijlen. Verschillende uitgaansgelegenheden trokken mensen van alle rassen aan. De Cotton Club had zwarte artiesten en zorgde voor een blanke klantenkring, terwijl de Savoy Ballroom een voornamelijk zwarte klantenkring bediende.Sommige religieuze moralisten predikten tegen “Satan in de danszaal” maar hadden weinig impact.

De meest populaire dansen gedurende het decennium waren de foxtrot, wals en Amerikaanse tango. Vanaf het begin van de jaren twintig werd echter een verscheidenheid aan excentrieke nieuwigheidsdansen ontwikkeld. De eerste hiervan waren de Breakaway en Charleston. Beiden waren gebaseerd op Afro-Amerikaanse muziekstijlen en beats, waaronder de alom populaire blues. De populariteit van de Charleston explodeerde na zijn rol in twee Broadway-shows uit 1922. Een korte Black Bottom-rage, afkomstig uit het Apollo Theater, veegde de danszalen door van 1926 tot 1927 en verving de populariteit van de Charleston. In 1927 werd de Lindy Hop, een dans gebaseerd op Breakaway en Charleston en het integreren van elementen van de tap, werd de dominante sociale dans. Ontwikkeld in de Savoy Ballroom, was het ingesteld om piano ragtime jazz op te voeren. De Lindy Hop evolueerde later naar andere Swing-dansen. Deze dansen werden echter nooit mainstream. , en de overgrote meerderheid van de mensen in West-Europa en de VS bleef het hele decennium de foxtrot, wals en tango dansen.

De dance-rage had een grote invloed op populaire muziek. Grote aantallen opnames werden gelabeld zoals foxtrot, tango en wals werden geproduceerd en zorgde voor een generatie artiesten die beroemd werd als opnamekunstenaars of radiokunstenaars. Topvocalisten waren onder meer Nick Lucas, Adelaide Hall, Scrappy Lambert, Frank Munn , Lewis James, Chester Gaylord, Gene Austin, James Melton, Franklyn Baur, Johnny Marvin, Annette Hanshaw, Helen Kane, Vaughn De Leath en Ruth Etting. Toonaangevende dansorkestleiders waren onder meer Bob Haring, Harry Horlick, Louis Katzman, Leo Reisman, Victor Arden, Phil Ohman, George Olsen, Ted Lewis, Abe Lyman, Ben Selvin, Nat Shilkret, Fred Waring en Paul Whiteman.

FashionEdit

AttireEdit

Parijs zette de modetrends voor Europa en Noord-Amerika. Bij de mode voor vrouwen ging het erom los te komen. Vrouwen droegen de hele dag jurken, elke dag. Jurken voor overdag hadden een verlaagde taille, wat een sjerp of riem rond de lage taille of heup was en een rok die ergens van de enkel tot de knie hing, nooit erboven. Dagkleding had mouwen (lang tot halverwege de biceps) en een rok die recht was, geplooid, met een zoom of vermoeid was. Sieraden waren minder opvallend. Haar werd vaak afgeknipt, wat een jongensachtige uitstraling gaf.

Voor mannen met witte boorden waren zakenkostuums de dagelijkse kleding. Gestreepte, geruite of ruitpakken kwamen in de winter in donkergrijs, blauw en bruin en in de zomer in ivoor, wit, bruin en pastelkleuren. Shirts waren wit en stropdassen waren essentieel.

De mode van jonge vrouwen uit de jaren twintig, vereeuwigd in films en tijdschriften, zette zowel een trend als een sociaal statement neer, een breuk met de starre Victoriaanse manier van leven. Deze jonge, rebelse vrouwen uit de middenklasse, door oudere generaties bestempeld als ‘flappers’, schaften ze het korset af en trokken ze strakke knielange jurken aan, die hun benen en armen blootlegden. Het kapsel van het decennium was een kinlange bob, die verschillende populaire variaties kende. Cosmetica, die tot de jaren 1920 werden niet typisch geaccepteerd in de Amerikaanse samenleving vanwege hun associatie met prostitutie, werden enorm populair.

In de jaren 1920 vielen nieuwe tijdschriften jonge Duitse vrouwen aan met een sensueel imago en advertenties voor de juiste kleding en accessoires ze zouden willen kopen. Op de glossy pagina’s van Die Dame en Das Blatt der Hausfrau stond de “N eue Frauen, “” New Girl “- wat Amerikanen de flapper noemden. Ze was jong en modieus, financieel onafhankelijk en een gretige consument van de nieuwste mode. De tijdschriften hielden haar op de hoogte van stijlen, kleding, ontwerpers, kunst, sport en moderne technologie zoals auto’s en telefoons.

Seksualiteit van vrouwen in de jaren twintig Bewerken

De jaren twintig was een periode van sociale revolutie, die uit de Eerste Wereldoorlog kwam, veranderde de samenleving toen remmingen vervaagden en jongeren nieuwe ervaringen eisten en meer vrijheid van oude controles. Begeleiders vervaagden in belang toen “alles kan” een slogan werd voor jongeren die de controle over hun subcultuur namen. Er werd een nieuwe vrouw geboren – een ‘flapper’ die danste, dronk, rookte en stemde. Deze nieuwe vrouw knipte haar haar, droeg make-up en feestte. Ze stond erom bekend dat ze duizelig was en risico’s nam. Vrouwen kregen in de meeste landen stemrecht. Er kwamen nieuwe carrières voor alleenstaande vrouwen op kantoren en scholen, met salarissen die hen hielpen onafhankelijker te zijn. Met hun verlangen naar vrijheid en onafhankelijkheid kwam er verandering in de mode. Een van de meer dramatische naoorlogse veranderingen in de mode was het silhouet van de vrouw; de jurklengte ging van vloerlengte naar enkel- en knielengte, en werd brutaler en verleidelijker. De nieuwe dresscode benadrukte de jeugd: korsetten werden achtergelaten en kleding was losser, met meer natuurlijke lijnen.De zandloperfiguur was niet meer populair en een slanker, jongensachtig lichaamstype werd als aantrekkelijk beschouwd. De flappers stonden bekend om hun opgewektheid, flirt en roekeloosheid als het ging om het zoeken naar plezier en spanning.

Coco Chanel was een van de meer raadselachtige modefiguren van de jaren 1920. Ze werd erkend voor haar avant-gardistische ontwerpen; haar kleding was een mix van draagbaar, comfortabel en elegant. Zij was degene die een andere esthetiek in de mode introduceerde, vooral een ander gevoel voor wat vrouwelijk was, en baseerde haar ontwerp op een nieuwe ethiek; ze ontwierp voor een actieve vrouw, een die zich op haar gemak kon voelen in haar jurk. Het primaire doel van Chanel was om vrijheid te versterken. Ze was de pionier voor vrouwen die broeken droegen en voor de kleine zwarte jurk, die tekenen waren van een meer onafhankelijke levensstijl.

De veranderende rol van vrouwen Bewerken

De meeste Britse historici beschrijven de jaren 1920 als een tijdperk van huiselijkheid voor vrouwen met weinig feministische vooruitgang, afgezien van het volledige kiesrecht dat in 1928. Integendeel, zo stelt Alison Light, blijkt uit literaire bronnen dat veel Britse vrouwen genoten van:

… het levendige gevoel van opwinding en bevrijding dat bezielt zoveel van de bredere culturele activiteiten die verschillende groepen vrouwen in deze periode genoten. Welke nieuwe soorten sociale en persoonlijke kansen werden er bijvoorbeeld geboden door de veranderende sportculturen en d entertainment … door nieuwe patronen van het huiselijk leven … nieuwe vormen van huishoudelijke apparaten, nieuwe opvattingen over huishoudelijk werk?

Met het verstrijken van de Met het 19e amendement in 1920, dat vrouwen stemrecht gaf, bereikten Amerikaanse feministen de politieke gelijkheid waarop ze hadden gewacht. Er begon een generatiekloof te ontstaan tussen de “nieuwe” vrouwen van de jaren twintig en de vorige generatie. Vóór het 19e amendement dachten feministen vaak dat vrouwen niet zowel een carrière als een gezin met succes konden nastreven, in de overtuiging dat de een inherent de ontwikkeling van de ander zou belemmeren. Deze mentaliteit begon te veranderen in de jaren 1920, omdat meer vrouwen niet alleen een succesvolle eigen carrière, maar ook gezinnen begonnen te verlangen. De ‘nieuwe’ vrouw investeerde minder in sociale dienstverlening dan de progressieve generaties, en in overeenstemming met de consumptiegeest van het tijdperk, wilde ze graag concurreren en persoonlijke voldoening vinden. Het hoger onderwijs voor vrouwen breidde zich snel uit. Linda Eisenmann beweert: “Nieuwe collegiale kansen voor vrouwen hebben vrouwelijkheid grondig geherdefinieerd door de Victoriaanse overtuiging aan te vechten dat de sociale rollen van mannen en vrouwen in de biologie geworteld waren.”

Reclamebureaus maakten gebruik van de nieuwe status van vrouwen, bijvoorbeeld bij het publiceren van autoadvertenties in vrouwenbladen, in een tijd dat de overgrote meerderheid van de kopers en chauffeurs mannen waren. De nieuwe advertenties promootten nieuwe vrijheden voor welvarende vrouwen en wezen tegelijkertijd op de uiterste grenzen van de nieuwe vrijheden. Auto’s waren meer dan praktische apparaten. Ze waren ook zeer zichtbare symbolen van welvaart, mobiliteit en moderniteit. De advertenties, schreef Einav Rabinovitch-Fox, ‘boden vrouwen een visueel vocabulaire om zich hun nieuwe sociale en politieke rollen als burgers voor te stellen en om een actieve rol te spelen bij het vormgeven van hun identiteit als moderne vrouwen “.

Significante veranderingen in het leven van werkende vrouwen vonden plaats in de jaren 1920. Tijdens de Eerste Wereldoorlog hadden vrouwen tijdelijk toegang tot industrieën zoals le, en ijzer- en staalproductie, die ooit als ongepast werk voor vrouwen werden beschouwd. Zwarte vrouwen, die van oudsher geen fabrieksbanen meer hadden, begonnen tijdens de Eerste Wereldoorlog een plaats in de industrie te vinden door lagere lonen te accepteren en de verloren immigrantenarbeid en zwaar werk te vervangen. Toch was hun succes, net als andere vrouwen tijdens de Eerste Wereldoorlog, slechts tijdelijk; de meeste zwarte vrouwen werden na de oorlog ook uit hun fabrieksbanen verdreven. In 1920 bestond 75% van de zwarte vrouwelijke beroepsbevolking uit landarbeiders, huishoudelijk personeel en wasserij.

De wetgeving die aan het begin van de 20e eeuw werd aangenomen verplichtte een minimumloon en dwong veel fabrieken om hun werkdagen in te korten Dit verlegde de focus in de jaren 1920 naar werkprestaties om aan de vraag te voldoen. Fabrieken moedigden arbeiders aan om sneller en efficiënter te produceren met versnellingen en bonussystemen, waardoor de druk op fabrieksarbeiders toenam. Ondanks de druk op vrouwen in de fabrieken, is de bloeiende economie van de jaren twintig betekenden zelfs voor de lagere klassen meer kansen.Veel jonge meisjes met een arbeidersachtergrond hoefden hun gezin niet te helpen onderhouden zoals eerdere generaties deden en werden vaak aangemoedigd om werk te zoeken of een beroepsopleiding te volgen, wat zou resulteren in sociale mobiliteit.

Het bereiken van kiesrecht leidde ertoe dat voor feministen die hun inspanningen heroriënteren op andere doelen. Groepen zoals de Nationale Vrouwenpartij zetten de politieke strijd voort, stelden in 1923 het Gelijke Rechten Amendement voor en werkten aan het verwijderen van wetten die seks gebruikten om vrouwen te discrimineren, maar veel vrouwen verlegden hun focus van politiek om de traditionele definities van vrouwelijkheid aan te vechten. / p>

Vooral jonge vrouwen begonnen aanspraak te maken op hun eigen lichaam en namen deel aan de seksuele bevrijding van hun generatie. Veel van de ideeën die deze verandering in het seksuele denken aanwakkeren, zweefden al in de intellectuele kringen van New York Wereldoorlog I, met de geschriften van Sigmund Freud, Havelock Ellis en Ellen Key. Daar beweerden denkers dat seks niet alleen centraal stond in de menselijke ervaring, maar ook dat vrouwen seksuele wezens waren met menselijke impulsen en verlangens, en het beteugelen van deze impulsen was zelfvernietigend. Tegen de jaren 1920 waren deze ideeën de mainstream doordrongen.

In de jaren 1920 ontstond de co-ed, toen vrouwen grote staatsscholen en universiteiten begonnen te bezoeken. maakte deel uit van de reguliere middenklasse-ervaring, maar nam een gendergerelateerde rol in de samenleving aan. Vrouwen volgden doorgaans lessen zoals huishoudkunde, “Echtgenoot en echtgenote”, “Moederschap” en “Het gezin als economische eenheid”. In een steeds conservatiever naoorlogse tijd ging een jonge vrouw gewoonlijk naar de universiteit met de bedoeling een geschikte echtgenoot te vinden. Gevoed door ideeën over seksuele bevrijding, onderging dating grote veranderingen op universiteitscampussen. Met de komst van de auto vond de verkering plaats in een veel persoonlijkere omgeving. ‘Aaien’, seksuele relaties zonder gemeenschap, werd de sociale norm voor een deel van de studenten.

Ondanks de toegenomen kennis van vrouwen over plezier en seks, bracht het decennium van ongebreideld kapitalisme in de jaren twintig het leven de “vrouwelijke mystiek”. Met deze formulering wilden alle vrouwen trouwen, alle goede vrouwen bleven thuis bij hun kinderen, kookten en maakten schoon, en de beste vrouwen deden het bovengenoemde en oefenden bovendien hun koopkracht vrij en zo vaak uit als mogelijk om hun families en hun huizen te verbeteren.

Liberalisme in Europa Bewerken

De geallieerde overwinning in de Eerste Wereldoorlog lijkt de triomf van het liberalisme te markeren, niet alleen in de geallieerde landen zelf, maar ook in Duitsland en in de nieuwe staten van Oost-Europa, evenals in Japan. Autoritair militarisme zoals getypeerd door Duitsland was verslagen en in diskrediet gebracht. Historicus Martin Blinkhorn betoogt dat de liberale thema’s op de voorgrond kwamen in termen van ‘cultureel pluralisme, ligieuze en etnische tolerantie, nationale zelfbeschikking, vrije markteconomie, representatieve en verantwoordelijke regering, vrijhandel, vakbondsregering en de vreedzame regeling van internationale geschillen door middel van een nieuw orgaan, de Volkenbond “. Al in 1917 werd de opkomende liberale orde echter uitgedaagd door de nieuwe communistische beweging die zich liet inspireren door de Russische Revolutie. Overal werden communistische opstanden teruggeslagen, maar in Rusland slaagden ze erin.

HomosexualityEdit

Homoseksualiteit werd veel zichtbaarder en enigszins acceptabeler. Londen, New York, Parijs, Rome en Berlijn waren belangrijke centra Historicus Jason Crouthamel stelt dat de Eerste Wereldoorlog in Duitsland homoseksuele emancipatie bevorderde omdat het een ideaal van kameraadschap verschafte dat homoseksualiteit en mannelijkheid opnieuw definieerde. De vele homorechtengroepen in Weimar Duitsland waren voorstander van een gemilitariseerde retoriek met een visie van een geestelijk en politiek geëmancipeerde hypermasculiene homoseksuele man die vocht om “frie ndship “en burgerrechten veiligstellen. Ramsey onderzoekt verschillende variaties. Aan de linkerkant bevestigde het Wissenschaftlich-humanitäres Komitee (Wetenschappelijk-Humanitair Comité; WhK) de traditionele opvatting dat homoseksuelen een verwijfd ‘derde geslacht’ waren waarvan de seksuele ambiguïteit en non-conformiteit biologisch was bepaald. De radicale nationalistische Gemeinschaft der Eigenen (Gemeenschap van Zelfbezitters) verklaarde trots homoseksualiteit als erfgenaam van de mannelijke Duitse en klassieke Griekse tradities van homo-erotische mannelijke banden, die de kunsten versterkten en de relaties met jonge mannen verheerlijkten.De politiek centristische Bund für Menschenrecht (Liga voor de Rechten van de Mens) voerde een strijd voor de mensenrechten en adviseerde homo’s om te leven in overeenstemming met de moraal van de Duitse respectabiliteit uit de middenklasse.

Humor werd gebruikt om te helpen bij aanvaardbaarheid. . Een populair Amerikaans nummer, “Masculine Women, Feminine Men”, werd uitgebracht in 1926 en opgenomen door talrijke artiesten van die tijd; het bevatte deze teksten:

Mannelijke vrouwen, vrouwelijke mannen
Wat is de haan, wat is de kip?
Het ” Het is moeilijk om ze vandaag uit elkaar te houden! En, zeg maar!
Zus is bezig met leren scheren,
Broer houdt gewoon van zijn permanente golf,
Het is moeilijk om ze uit elkaar te houden vandaag! Hey, hey!
Meisjes waren meisjes en jongens waren jongens toen ik een peuter was,
Nu weten we niet wie wie is, of zelfs maar wat wat is!
Knickers en broeken, baggy en wijd ,
Niemand weet wie er binnenloopt,
Die mannelijke vrouwen en vrouwelijke mannen!

Het relatieve liberalisme van de decennium blijkt uit het feit dat de acteur William Haines, die in kranten en tijdschriften regelmatig wordt genoemd als de nummer 1 mannelijke kassa, openlijk een homorelatie had met zijn partner, Jimmie Shields. Andere populaire homoseksuele acteurs / actrices van het decennium inclusief Alla Nazimova en Ramón Novarro. In 1927 schreef Mae West een toneelstuk over homoseksualiteit genaamd The Drag, en zinspeelde op het werk van Karl Heinrich Ulrichs. Het was een succes voor de kassa. West beschouwde praten over seks als een fundamentele kwestie van de mensenrechten. , en was ook een vroege voorstander van homorechten.

Diepe vijandigheid nam niet af in meer afgelegen gebieden zoals het westen van Canada. Met de terugkeer van een conservatieve stemming in In de jaren dertig werd het publiek homoseksualiteit onverdraagzaam en werden homoseksuele acteurs gedwongen te kiezen tussen met pensioen gaan of ermee instemmen hun seksualiteit zelfs in Hollywood te verbergen.

Psychoanalyse Bewerken

Weense psychiater Sigmund Freud (1856 –1939) speelden een belangrijke rol in de psychoanalyse, die van invloed was op het avant-garde denken, vooral op het gebied van geesteswetenschappen en kunst. Historicus Roy Porter schreef:

Hij voerde uitdagende theoretische concepten zoals onbewuste mentale toestanden en hun onderdrukking, infantiele seksualiteit en de symbolische betekenis van dromen en hysterische symptomen, en hij prees de onderzoekstechnieken van vrije associatie en droominterpretatie tot methoden om weerstand te overwinnen en verborgen onbewuste wensen bloot te leggen.

Andere invloedrijke voorstanders van psychoanalyse waren onder meer Alfred Adler (1870–1937), Karen Horney (1885–1952) en Helene Deutsch (1884–1982). Adler voerde aan dat een neurotisch individu zou overcompenseren door agressie te vertonen. Porter merkt op dat Adlers opvattingen onderdeel werden van “een Amerikaanse toewijding aan sociale stabiliteit gebaseerd op individuele aanpassing en aanpassing aan gezonde, sociale vormen”.