Discussie

Het bereik van AF over de zwangerschapsleeftijdscategorieën is 8,05–19 cm, wat vergelijkbaar is met de resultaten van enkele eerdere onderzoeken (6–12,17,18). Dit onderzoek en enkele van de eerdere onderzoeken (6-12,17,18) toonden aan dat AFI geleidelijk afneemt naarmate de zwangerschapsduur in het derde trimester vordert tot 42 weken en dat het bereik van de AFI in het derde trimester (28-42 weken) zijn binnen 8-25 cm. Volgens Shripad et al. (11), dit bereik is de wereldwijd aanvaardbare waarden. Het bereik van AFI-waarden dat in deze studie werd verkregen voor de verschillende zwangerschapsleeftijden in het derde trimester was echter niet identiek aan eerdere studies (6–12,17,18) (Fig. 1).

De variabiliteit kan zijn ontstaan door geografische locatie , ras en sociaaleconomische factoren. Studies door Charma en Bobson (7) uitgevoerd in het noorden van Nigeria en Agwu et al. (6) uitgevoerd in Zuidoost-Nigeria waren in overeenstemming met deze studie. Ze meldden dat de AF afneemt naarmate de zwangerschapsduur toeneemt. Alao et al. (19), in het westelijke deel van Nigeria, rapporteerden een ander patroon, aangezien ze opmerkten dat de AFI toeneemt naarmate de zwangerschapsduur vordert tot de termijn (42 weken). De studie uitgevoerd door Igbinidu et al. (20) in een vergelijkbare omgeving (zuidwesten Nigeria) een patroon gevonden dat deels vergelijkbaar is met de huidige studie en ook met dat van Alao et al. (19). Igbinidu et al. (20) meldden dat de AFI afneemt van een zwangerschapsduur van 28 weken tot 36 weken en vervolgens toeneemt tot de duur (≥40 weken). Igbinidu et al. (20) meldden dat dit mogelijk komt door de relatieve heterogeniteit van de Nigeriaanse bevolking. Als het minimum (5e percentiel) en het maximum (95e percentiel) van de AFI werden beschouwd als het normale bereik, werd opgemerkt dat de overeenkomstige waarden ook verschillend waren bij verschillende zwangerschapsleeftijd; hoe verder de zwangerschapsduur is, hoe lager de waarden. Tabel 1. Dit is in overeenstemming met de meeste eerdere onderzoeken (7-12).

De foetale nieren zijn de belangrijkste bron van AF-productie tijdens de derde trimester en dit wordt gedaan door middel van foetale urineproductie, terwijl foetaal slikken ongeveer de helft uitmaakt van de totale hoeveelheid vloeistof die tijdens het derde trimester wordt verwijderd (11). Er is waarschijnlijk een grotere toename in de snelheid en hoeveelheid van het slikken van vocht in vergelijking met mictie in het derde trimester; dit kan de verklaring zijn voor de afname van het AF-volume naarmate de zwangerschapsduur vordert in het derde trimester. Maar vanwege de geconstateerde variaties is deze huidige studie in overeenstemming met de eerdere studies (5,7,8,10-12), die aantoonden dat AFI-normen moeten worden gedefinieerd voor specifieke populaties om variaties als gevolg van geografische locaties te elimineren , ras en sociaaleconomische groepen.

Significante correlaties werden gevonden tussen AFI’s en EFWT in alle zwangerschapsgroepen van de vrouwelijke foetussen. Tabel 2. Dit was in overeenstemming met de meeste eerdere onderzoeken (13–15, 21,22), die meldden dat AFI positief correleerde met EFWT bij vrouwelijke foetussen in het derde trimester. Er werden geen significante correlaties gevonden tussen AFI’s en EFWT bij de mannelijke foetussen van alle zwangerschapsgroepen (tabel 2). Parveen et al. (14) en Sriram et al. (15) merkten echter een significante positieve correlatie op tussen AFI en de EFWT bij mannelijke foetussen in de zwangerschapsgroep ouder dan 38 weken. Er werd gesuggereerd dat de verschillen in hormonale omgeving tussen vrouwelijke en mannelijke foetussen de reden kunnen zijn voor de correlatie tussen AF en EFWT bij vrouwelijke foetussen (14,23). Carber et al. (23) ontdekten dat met oestrogeen behandelde vrouwelijke ratten een hogere wateropname en een grotere hoeveelheid verdunde urineproductie hadden in vergelijking met controles. Dit kan te wijten zijn aan afwijkingen in de synthese en afgifte van antidiuretisch hormoon. Van grotere vrouwelijke foetussen wordt verwacht dat ze hogere oestrogeenspiegels hebben vanwege de oestrogeenproductie in hun vetweefsel en dit kan de synthese, afgifte of werking van anti-diuretische hormonen beïnvloeden (15). De bevinding door Ademola et al. (24) en Nitin et al. (25) zijn het niet eens met deze studie. Ademola et al. (24) vond een algehele correlatiecoëfficiënt tussen AFI en de EFWT 0,241 (P > 0,05). Hij categoriseerde de gegevens niet in mannelijk en vrouwelijk, noch groepeerde hij de gegevens in zwangerschapsleeftijden. Dit zou de reden kunnen zijn waarom het verschil bestaat uit de studie van Ademola et al.. Nittin et al. (25) vond dezelfde correlatiecoëfficiënt in alle onderverdelingen van de zwangerschapsduur (P > 0,05; r = 0,413) en groepeerde de gegevens niet in mannelijk en vrouwelijk. Dit kan de oorzaak zijn van het verschil in de studie ten opzichte van deze huidige studie.

De grootte van de foetus moet daarom in overweging worden genomen bij de evaluatie van AFI bij vrouwelijke foetussen van alle zwangerschapsgroepen in het derde trimester. Bij mannelijke foetussen is het echter mogelijk niet nodig om de EFWT in aanmerking te nemen bij de evaluatie van AFI. Regressievergelijkingen voor de voorspelling van AFI met behulp van het geschatte gewicht van de foetus werden daarom afgeleid voor de vrouwelijke foetussen.

Concluderend, het normale bereik voor AFI-waarden voor het derde trimester werd vastgesteld en kon worden gebruikt om te evalueren AFI in de bestudeerde populatie. Bij de interpretatie van AFI voor vrouwelijke foetussen moet rekening worden gehouden met EFWT, maar dit hoeft niet te worden toegepast voor mannelijke foetussen. Het uitvoeren van deze studie in een grotere populatie per categorie van de foetus zou helpen bij de validatie van de correlatie van AFI met EFWT bij vrouwelijke foetussen voor klinische toepassing.