Big League-werpers hebben de zin gehoord “Gooi hem de hitte!” misschien meer dan welke andere zin dan ook. Honkbalfans zijn al lang verliefd op het kenmerkende veld van de game, de fastball. Het lijdt geen twijfel dat voor velen die honkbal hebben gespeeld, de werpers die het meest opvallen, degenen zijn die het hardst hebben gegooid.

Een van de brandende vragen bij een momentopname in de honkbalgeschiedenis is de kwestie van wie gooit het hardst. Op dit momentopname is Aroldis Chapman de vuurbal bij uitstek van de game. Toen Chapman een paar jaar geleden met een snelheid van 170 km / u het radarpistool blies, noemden velen hem de snelste werper aller tijden.

Maar dit is niet correct. Dankzij de wetenschappelijke en wiskundige analyse die is uitgevoerd in de documentaire Fastball, weten we dat het niet correct is. Het onderscheid van snelste fastball behoort tot het record van 108 mph fastball van Nolan Ryan.

Het is het element van confrontatie dat de fastball in het spel brengt. De strijd tussen slagman en werper is een van de ultieme confrontaties in de sport, vooral in die vele gevallen waarin de slagmannen weten wat er gaat komen en de werper precies weet wat hij gooit. Er is niets primitiever in honkbal dan het roofdier-prooi-aspect van het onder ogen zien van een harde fastball. Het test de grenzen van wat menselijk mogelijk is.

De wetenschap van de fastball is goed bestudeerd en Fastball doet geweldig werk door alles samen te voegen. Een van de meest opvallende vergelijkingen is het verschil tussen een fastball van 92 mph en een fastball van 100 mph. Tegen de tijd dat een worp die met 100 mph wordt gegooid naar huis gaat, zou een worp die met 92 mph wordt gegooid nog steeds 4,5 voet reizen over hebben als hij tegelijkertijd wordt gegooid. Bij 160 km / u heeft de slagman 0,396 seconden om het veld te verwerken en zijn beslissing te nemen om te zwaaien. Om dat in perspectief te plaatsen, duurt het langer voordat een mens met zijn ogen knippert.

Dit plaatst de slagman in een unieke positie die hem in een situatie plaatst waarin hij voor een cognitief dilemma moet staan van wat menselijkerwijs mogelijk is. Voor de werper is het dilemma hetzelfde uiterste, maar het plaatst hem in een unieke positie waar het hem op zijn grens plaatst van wat fysiek mogelijk is.

Het is zelfs beter als het laat in het spel is en er lopers op de honken staan. Verder gaan dan de wetenschap, er is gewoon iets aan het kijken naar een vlammenwerpende werper die de klemmen op de tegenovergestelde opstelling legt.

Debatteren over de snelste

Bespreken welke werper de moeilijkste werper in de moderne game is al lang beslecht door het radarkanon. Alle MLB-radarpistolen zijn ingesteld om de pitchsnelheid op te nemen op de 15 meter tussen de heuvel en de plaat.

Tot Nolan Ryan het ‘radar’-tijdperk in 1974 inluidde, waren er slechts twee andere werpers binnen geschiedenis die is geklokt met verschillende apparaten. Deze werpers zijn Walter “Big Train” Johnson en Bob “The heater from Van Meter” Feller, of kortweg Rapid Robert. Dit zijn twee van de beste werpers die ooit op de heuvel zijn geweest, en misschien wel de beste werper van hun respectieve tijdperk. Wat echter uniek is aan deze drie werpers, is dat ze de eersten waren die hun pitch ‘geklokt’ hadden.

Johnson’s pitcher werd berekend op basis van een schietbaan, want waar anders zou je het testen? De Remington Arms Co. gebruikte een apparaat dat normaal werd gebruikt om de snelheid van een kogel te meten. Samenvattend was de berekening die ze bereikten, 83,2 mph, gebrekkig. Op basis van het ontwerp van het gebruikte apparaat is 83,2 mph een berekening van hoe snel zijn worp zich op 7,5 voet achter de thuisplaat reed. Door de pitchsnelheid aan te passen aan moderne normen, was Johnson’s pitch veel dichter bij 93,8 mph.

Feller gooide ook een worp door een apparaat, net als Johnson. Deze keer werd de snelheid echter direct op de thuisplaat gemeten. Feller haalde een verbazingwekkende snelheid van 98,6 mph op zijn snelste worp van de test. Door Feller’s toonhoogte aan te passen aan de standaard van vandaag, was hij dichter bij 107,6 mph. Dat is 2,5 mph sneller dan Chapman’s officieel geregistreerde snelste toonhoogte van 105,1 mph. Geen van deze twee werpers heeft echter iets over Nolan Ryan.

Nolan Ryan’s record van 108 mph fastball

Het jaar 1974 was een soort keerpunt voor de manier waarop we de snelheid van een pitch zijn gaan meten. Dit was het jaar waarin het concept van het radarkanon werd opgericht.Een stel slimme mensen besloot dat als je een infraroodstraal gebruikt, je snel nauwkeurig kunt aflezen hoe snel een toonhoogte beweegt. Het kan ook worden ingesteld om hetzelfde meetpunt herhaaldelijk af te lezen, waardoor een eerlijke beoordeling van de snelheid wordt verkregen. Nolan Ryan werd de eerste werper van het honkbal die de radar ‘verlichtte’ in een Major League-park.

Op 20 augustus 1974, in een wedstrijd tegen de Detroit Tigers, gooide Angels-werper Nolan Ryan een 11- inning complete wedstrijd 1-0 verlies. Even een korte opmerking: de carrière van Nolan Ryan wordt gekenmerkt door het spelen in teams die aanvallend niet zo goed waren. Hij is echt een casestudy over waarom overwinningen niet in alle gevallen de beste beoordelaar zijn van de waarde van een werper. Omdat hij echter niet te ver van het onderwerp wilde afdwalen, werd Ryan in de wedstrijd tegen Detroit geklokt op 160,9 mph in de negende inning. Dat betekent dat hij sterker werd naarmate het spel vorderde!

Maar net als Feller en Johnson voor hem, moet ook de meting van Ryan worden aangepast. De toonhoogte van Ryan werd gemeten op 3 meter voor de thuisplaat. Wanneer de juiste aanpassingen zijn gemaakt, wordt zijn fastball van 100,9 mph dichter bij 108,5 mph. Als je de score bijhoudt, is dat ongeveer 3,5 mph sneller dan Chapmans snelste pitch ooit. Allemaal de Ryan Express!