Nijlpaarden zijn enorme dieren met angstaanjagende slagtanden en agressieve aard, maar ze eten voornamelijk planten. Soms vallen ze mensen aan en kunnen ze in de war raken met krokodillen, maar het zijn geen roofdieren of carnivoren. Toch?
Maar als je beter kijkt, blijkt dat nijlpaarden toch “niet zo herbivoor zijn”, zegt bioloog Joseph Dudley. Ondanks hun grasrijke dieet en alle aanpassingen die ze tot geweldige grazers maken, is het bekend dat nijlpaarden eten hun deel van het vlees. Er zijn verspreide rapporten van wetenschappers en amateurwaarnemers (let op: NSFW bloederige foto’s) van nijlpaarden die andere dieren aanvallen, doden en opeten, stelen van roofdieren en karkassen opruimen, inclusief die van andere nijlpaarden. een nieuw artikel gepubliceerd in het tijdschrift Mammal Review, betogen Dudley en zijn collega-onderzoekers dat deze incidenten niet zo ongebruikelijk zijn als ze lijken of geïsoleerd zijn voor een paar dieren of populaties. Ze zeggen dat er een patroon van vleesetend gedrag is bij nijlpaardenpopulaties in de dierenwereld. hele assortiment – en dat gedrag heeft gevolgen voor nijlpaarden.
Evolutie heeft nijlpaarden en andere grote herbivoren uitgerust voor een plantaardig dieet, en hun ingewanden en de microben die erin leven zijn aangepast voor ferm veel plantmateriaal opnemen en verteren. Dat betekent echter niet dat deze herbivoren geen vlees aan hun menu kunnen toevoegen. Velen kunnen en doen. Van antilopen, herten en vee is bekend dat ze zich voeden met aas, vogeleieren, vogels, kleine zoogdieren en vissen. Wat de meeste van deze dieren zou kunnen weerhouden van vaker voorkomende carnivoren, suggereert Dudley, is niet hun spijsverteringsfysiologie, maar ‘biomechanische beperkingen’ bij het vastleggen en opnemen van vlees. Met andere woorden, ze zijn niet gebouwd om prooien neer te halen of in te bijten. vlees. Het nijlpaard is een ander verhaal.
WIE KAN DOEN
“Vanwege zijn grote lichaamsgrootte en ongebruikelijke mond- en gebitsconfiguraties kan het nijlpaard een extreem geval zijn waarin de predatie en het opruimen van grote zoogdieren door een hoefdierensoort wordt niet beperkt door biomechanische factoren ”, schrijven Dudley en zijn team. Niet alleen kunnen nijlpaarden andere grote dieren gemakkelijker doden en opeten dan andere herbivoren, zeggen de onderzoekers, het feit dat ze territoriaal en zeer agressief zijn, kan vleesetende dieren vergemakkelijken, waardoor ze in situaties terechtkomen waarin ze andere dieren doden en zelf iets te eten kunnen krijgen. .
En eten ze ook. Sinds Dudley in 1996 het eerste wetenschappelijke record van vleesetende nijlpaarden maakte, zijn er ook andere gevallen van vleesetende nijlpaarden en zelfs kannibalisme gedocumenteerd. Dudley somt gevallen op waarin wilde nijlpaarden zich hebben gevoed met impala’s, olifanten, kudu’s, gnoes, zebra’s en andere nijlpaarden die ze zelfmoord hebben gepleegd of zijn gedood door andere roofdieren. Gebeurtenissen zoals deze zijn zowel in tijden dat vleesetende dieren een laatste redmiddel kunnen zijn (bijv. Droogte als voedsel schaars is) als wanneer het slechts een geschikte gelegenheid was, zoals een massale verdrinking van gnoes die een rivier overstaken. Er zijn ook meldingen van in gevangenschap levende nijlpaarden in dierentuinen die hun buren doden en opeten, waaronder tapirs, wallaby’s, flamingo’s en pygmee-nijlpaarden.
“Onze wetenschappelijke gegevens, in combinatie met die van andere onderzoekers en waarnemers, tonen aan dat het fenomeen van vleesetende nijlpaarden is niet beperkt tot bepaalde individuen of lokale populaties, maar is een inherent kenmerk van de gedragsecologie van nijlpaarden, ”schrijft het team.
VLEES ETEN TERWIJL WE SLAPEN
Als dat is het geval, waarom duurde het dan zo lang voordat iemand erachter kwam? Een deel van de schuld kan liggen bij tegenstrijdige schema’s. Nijlpaarden zijn meestal ’s nachts actief, wat betekent dat hun maaltijden, vlees of anderszins, meestal niet worden gezien door mensen. Hun vleesetende manieren, denkt Dudley, zijn simpelweg over het hoofd gezien.
Ze kunnen ook verklaren waarom nijlpaarden zo vatbaar zijn voor miltvuur en hogere sterftecijfers ervaren tijdens uitbraken, zeggen de onderzoekers. Nijlpaarden, zo denken ze, worden dubbel blootgesteld. aan de ziekte omdat ze nemen bacteriële sporen op planten en in de bodem op en ademen ze in, net als andere herbivoren, en consumeren ze ook wanneer ze zich voeden met besmette karkassen. Kannibalisme tijdens uitbraken verergert het probleem.
Dat carnivory deze uitbraken bij nijlpaardenpopulaties zou kunnen verergeren, heeft gevolgen voor het beheersen van de ziekte en het beschermen van zowel dieren als mensen. Tijdens uitbraken van miltvuur onder wilde dieren komen veel menselijke ziekten voor als gevolg van besmet “bushmeat”. Tijdens een uitbraak in Zambia in 2011 werden bijvoorbeeld 511 menselijke gevallen van miltvuur en ten minste vijf sterfgevallen in verband gebracht met mensen die vlees van geïnfecteerde nijlpaarden hanteren en consumeren. Het begraven of verbranden van vermoedelijk geïnfecteerde kadavers is een standaardpraktijk tijdens miltvuuruitbraken, en de onderzoekers denk dat dit vooral effectief kan zijn in habitats van nijlpaarden, omdat het geïnfecteerd vlees van het menu haalt voor zowel mensen als nijlpaarden.
