Wat is natuurlijke werkloosheid?

Natuurlijke werkloosheid, of het natuurlijke werkloosheidspercentage, is het minimale werkloosheidspercentage dat het gevolg is van reële of vrijwillige economische krachten. Natuurlijke werkloosheid weerspiegelt het aantal mensen dat werkloos is vanwege de structuur van de beroepsbevolking, zoals degenen die zijn vervangen door technologie of degenen die bepaalde vaardigheden missen om werk te vinden.

Inzicht in natuurlijke werkloosheid

We horen vaak de term ‘volledige werkgelegenheid, ”Die kan worden bereikt als de Amerikaanse economie goed presteert. Fu Werkgelegenheid is een verkeerde benaming, omdat er altijd werknemers zijn die op zoek zijn naar werk, inclusief afgestudeerden of mensen die door technologische vooruitgang zijn ontheemd. Met andere woorden, er is altijd een beweging van arbeid door de economie heen. De verplaatsing van arbeid in en uit tewerkstelling, of het nu vrijwillig is of niet, vertegenwoordigt natuurlijke werkloosheid.

Elke werkloosheid die niet als natuurlijk wordt beschouwd, wordt vaak cyclisch, institutioneel, of beleidsmatige werkloosheid. Exogene factoren kunnen een stijging van de natuurlijke werkloosheid veroorzaken; een steile recessie zou bijvoorbeeld het natuurlijke werkloosheidspercentage kunnen verhogen als werknemers de vaardigheden verliezen die nodig zijn om een voltijdbaan te vinden. De Covid-19-pandemie is zeker een exogene schok voor het economische systeem die ongetwijfeld gevolgen zal hebben voor de natuurlijke werkloosheid langs de lijn, vooral als bepaalde bedrijven niet kunnen heropenen vanwege het buitensporige verlies aan inkomsten. Economen noemen dit effect ‘hysterese’.

Belangrijke bijdragen aan de theorie van natuurlijke werkloosheid zijn onder meer Milton Friedman, Edmund Phelps en Friedrich Hayek, alle Nobelprijswinnaars. De werken van Friedman en Phelps speelde een belangrijke rol bij de ontwikkeling van de niet-versnellende inflatie van de werkloosheid (NAIRU).

Waarom natuurlijke werkloosheid aanhoudt

Traditioneel geloofden economen dat als werkloosheid bestond, dit was te wijten aan een gebrek aan vraag naar arbeid of arbeiders. Daarom zou de economie moeten worden gestimuleerd door fiscale of monetaire maatregelen om de bedrijfsactiviteit en uiteindelijk de vraag naar arbeid te stimuleren. Deze manier van denken viel echter uit omdat men zich realiseerde dat, zelfs tijdens perioden van sterke economische groei, er nog steeds arbeiders zonder werk waren vanwege de natuurlijke stroom van arbeiders van en naar bedrijven.

De natuurlijke beweging van arbeid is een van de redenen waarom echte volledige werkgelegenheid niet kan worden bereikt , omdat het zou betekenen dat arbeiders inflexibel of onbeweeglijk waren door de Amerikaanse economie. Met andere woorden, 100% volledige werkgelegenheid is op de lange termijn onbereikbaar in een economie. Echte volledige werkgelegenheid is onwenselijk omdat een langdurige werkloosheid van 0% een volledig inflexibele arbeidsmarkt vereist, waar werknemers niet in staat zijn hun huidige baan op te zeggen of te vertrekken om een betere te zoeken.

Volgens het algemene evenwichtsmodel van de economie is de natuurlijke werkloosheid gelijk aan het werkloosheidsniveau van een arbeidsmarkt in perfect evenwicht. Dit is het verschil tussen werknemers die een baan willen tegen het huidige loon en degenen die bereid en in staat zijn om dergelijk werk te verrichten. Onder deze definitie van natuurlijke werkloosheid is het mogelijk dat institutionele factoren – zoals het minimumloon of hoge mate van vakbondsvorming – het natuurlijke percentage op de lange termijn verhogen.

Werkloosheid en inflatie

Sinds John Maynard Keynes in 1936 “The General Theory” schreef, hebben veel economen geloofd dat er een speciale en directe relatie bestaat tussen het werkloosheidsniveau in een economie en het niveau van inflatie. Deze directe relatie werd ooit formeel gecodificeerd in de zogenaamde Phillipscurve, die de opvatting vertegenwoordigde dat de werkloosheid zich in de tegenovergestelde richting van de inflatie bewoog. Als de economie volledig zou worden benut, moet er inflatie zijn, en omgekeerd, als er was een lage inflatie, de werkloosheid moet toenemen of aanhouden.

De Phillipscurve viel uit de gunst of na de grote stagflatie van de jaren zeventig, die volgens de Phillipscurve onmogelijk was.Tijdens stagflatie stijgen zowel de werkloosheid als de inflatie. In de jaren zeventig was de stagflatie gedeeltelijk te wijten aan het olie-embargo, waardoor de olie- en benzineprijzen stegen terwijl de economie in een recessie zakte.

Tegenwoordig zijn economen veel sceptischer over de impliciete correlatie tussen sterke economische activiteit en inflatie, of tussen deflatie en werkloosheid. Velen beschouwen een werkloosheidspercentage van 4% tot 5% als volledige werkgelegenheid en niet bijzonder zorgwekkend.

Het natuurlijke werkloosheidspercentage vertegenwoordigt het laagste werkloosheidspercentage waarbij de inflatie stabiel is of de werkloosheid tarief dat bestaat met niet-versnellende inflatie. Maar zelfs vandaag de dag zijn veel economen het oneens over het specifieke werkloosheidsniveau dat moet worden beschouwd als het natuurlijke werkloosheidspercentage.