Anarcho-kapitalistische theorie

Voorstanders van klassiek liberalisme vrijhandel volgens de rechtsstaat. Het anarcho-kapitalisme gaat nog een stap verder, met wetshandhaving en rechtbanken die worden verzorgd door particuliere bedrijven. Verschillende theoretici hebben juridische filosofieën omarmd die vergelijkbaar zijn met het anarcho-kapitalisme. Een van de eerste liberalen die de mogelijkheid besprak om de bescherming van individuele vrijheid en eigendom te privatiseren, was de Franse Jakob Mauvillon in de 18e eeuw. Later in de jaren 1840 bepleitten Julius Faucher en Gustave de Molinari hetzelfde. In zijn essay The Production of Security , Voerde Molinari aan: “Geen enkele regering zou het recht moeten hebben om te voorkomen dat een andere regering ermee concurreert, of om van de consumenten van veiligheid te eisen dat zij uitsluitend voor dit product naar haar toe komen.” Molinari en dit nieuwe type antistaatsliberaal baseerden hun redeneren over liberale idealen en klassieke economie. Historicus en libertair Ralph Raico betoogt dat wat deze liberale filosofen ‘hadden bedacht een vorm van individualistisch anarchisme was, of, zoals het tegenwoordig zou worden genoemd, anarcho-kapitalisme of marktanarchisme’. liberalisme van Locke, die zag dat de staat evolueerde uit de samenleving, de anti-stateliberalen zagen een fundamenteel conflict tussen de vrijwillige interacties van mensen, dwz zo gemeenschap; en de instellingen van geweld, d.w.z. de staat. Dit idee van een samenleving versus staat werd op verschillende manieren uitgedrukt: natuurlijke samenleving versus kunstmatige samenleving, vrijheid versus autoriteit, samenleving van contract versus samenleving van autoriteit en industriële samenleving versus militante samenleving, om er maar een paar te noemen. De anti-statelijke liberale traditie in Europa en de Verenigde Staten zette zich na Molinari voort in de vroege geschriften van Herbert Spencer en in denkers als Paul Émile de Puydt en Auberon Herbert. De eerste die de term anarcho-kapitalisme gebruikte was echter Murray Rothbard, die in het midden van de 20e eeuw elementen van de Oostenrijkse School voor economie, het klassieke liberalisme en de 19e-eeuwse Amerikaanse individualistische anarchisten Lysander Spooner en Benjamin Tucker arbeidswaardetheorie en de normen die ze ervan hebben afgeleid). Het anarcho-kapitalisme pleit voor de opheffing van de staat ten gunste van individuele soevereiniteit, privébezit en vrije markten. Anarcho-kapitalisten geloven dat bij afwezigheid van een statuut (wet bij decreet of wetgeving), de samenleving zichzelf zou verbeteren door de discipline van de vrije markt (of wat haar voorstanders omschrijven als een “vrijwillige samenleving”).

In een theoretisch anarcho-kapitalistische samenleving zouden wetshandhaving, rechtbanken en alle andere veiligheidsdiensten worden beheerd door privaat gefinancierde concurrenten in plaats van centraal door middel van belastingen. Geld zou, samen met alle andere goederen en diensten, particulier en concurrerend worden verstrekt op een open markt. Anarcho-kapitalisten zeggen dat persoonlijke en economische activiteiten onder anarcho-kapitalisme gereguleerd zouden worden door op slachtoffers gebaseerde geschillenbeslechtingsorganisaties onder onrechtmatige daad en contractenrecht, in plaats van door statuten door middel van centraal vastgestelde straffen onder wat zij omschrijven als “politieke monopolies”. Een Rothbardiaanse anarcho-kapitalistische samenleving zou opereren volgens een onderling overeengekomen libertaire “wettelijke code die algemeen aanvaard zou worden en die de rechtbanken zouden beloven te volgen”. Dit pact zou zelfeigendom en het niet-aanvalsprincipe (NAP) erkennen, hoewel de handhavingsmethoden variëren.