De eerste term

Toen Jackson op 4 maart 1829 werd ingehuldigd, was het de eerste keer in meer dan een kwart eeuw dat de verkiezing van een nieuwe president de afwijzing van zijn voorganger weerspiegelde. Honderden die voor de verkiezing van Jackson hadden gewerkt, hoopten dat dit zou betekenen dat de zittende ambtsdragers zouden worden vervangen door vrienden van de nieuwe president, en binnen een paar weken was het proces begonnen om tegenstanders van Jackson te verwijderen om plaats te maken voor supporters. Enkele jaren later verdedigde William L. Marcy uit New York in de Amerikaanse Senaat het principe van “rotatie van het ambt” met het aforisme: “Aan de overwinnaars behoren de buit.” Het zogenaamde buitensysteem begon echter niet met Jackson, en hij paste deze praktijk ook niet zo uitgebreid toe als werd beschuldigd. In acht jaar als president verwijderde Jackson minder dan een vijfde van alle federale ambtsdragers.

Jackson was in slechte gezondheid toen hij president werd, en weinigen geloofden dat hij de kracht of de neiging zou hebben om een tweede ambtstermijn te zoeken. De kwestie van de opvolging zou daarom zeker vroeg de aandacht trekken. Een voor de hand liggende kandidaat was vice-president John C. Calhoun uit Jackson’s geboortestaat South Carolina. Een ander was Martin Van Buren, Jacksons eerste staatssecretaris. De harmonie van het nieuwe bestuur werd van meet af aan verstoord door de rivaliteit tussen Calhoun en Van Buren. Bovendien hoorde Jackson in 1830 dat Calhoun er tijdens de kabinetsdebatten in 1818 op had aangedrongen dat Jackson zou worden veroordeeld voor zijn invasie in Florida. In die aflevering had Jackson de Spaanse forten bij St. Marks, Pensacola en verschillende andere steden veroverd en het omliggende gebied opgeëist voor de Verenigde Staten. Hij had ook twee Britse onderdanen, Alexander Arbuthnot en Robert Ambrister, in beslag genomen en opgehangen. Hoewel Jackson voor deze actie in veel delen van het land als een held werd beschouwd, kreeg hij zware kritiek van het Congres. Calhoun was de meest prominente van deze critici en Jackson concludeerde dat hij hem niet langer kon vertrouwen. Vanaf die tijd werd Van Buren algemeen erkend als de waarschijnlijke opvolger van Jackson als president.

De vete tussen Jackson en Calhoun werd van groot belang in 1830 toen Calhoun openlijk de zaak van South Carolina omhelsde in haar verzet tegen een hoog beschermend tarief. Het gevoel in South Carolina was zo intens dat er sprake was van geheime dreigementen dat de staat zou proberen het innen van het tarief binnen zijn grenzen te voorkomen. De kwestie van het tarief bleef echter onopgelost tot 1832, toen congresleiders een compromis zochten in de vorm van een gematigde verlaging van het tarief. niet tevreden en nam in antwoord een resolutie aan waarin de tarieven van 1828 en 1832 nietig werden verklaard en de handhaving van een van beide binnen zijn grenzen na 1 februari 1833 werd verboden. Jackson accepteerde de uitdaging, veroordeelde de theorie van vernietiging en vroeg het Congres om toestemming om troepen naar South Carolina om de wet te handhaven. De president vond het tarief echter te hoog en drong er bij het Congres op aan de tarieven te verlagen die het een paar maanden eerder had ingevoerd. Op 1 maart 1833 stuurde het Congres twee begeleidende rekeningen naar de president. Een verlaagd tarief op veel items. De andere, gewoonlijk de Force Bill genoemd, machtigde de president om de strijdkrachten te gebruiken om federale wetten af te dwingen. South Carolina heeft de vernietigingsverordening ingetrokken, maar tegelijkertijd de Force Act nietig verklaard.

Wat de motieven ook waren, Jackson had de integriteit van de Unie bewaard tegen de ernstigste dreiging waarmee het tot nu toe was geconfronteerd. Hij was daarentegen opmerkelijk zelfgenoegzaam toen Georgië de federale regering trotseerde. In 1829 breidde Georgië zijn jurisdictie uit tot ongeveer 9.000.000 acres (4.000.000 hectare) land dat binnen zijn grenzen lag maar nog steeds werd bezet door de Cherokee-indianen. De titel van de Cherokees op het land waarop goud was ontdekt, was gegarandeerd door een verdrag met de Verenigde Staten en de Indianen gingen in beroep bij de federale rechtbanken. In twee afzonderlijke zaken oordeelde het Hooggerechtshof tegen Georgië, maar Georgië negeerde die beslissingen en bleef zijn rechtsmacht handhaven binnen het door de Cherokees opgeëiste grondgebied. In tegenstelling tot zijn krachtige reactie tegen South Carolina’s verzet tegen de federale autoriteit, deed Jackson geen poging om Georgië in bedwang te houden, en zijn naasten waren er zeker van dat hij sympathiseerde met het standpunt van die staat. Hij zou privé hebben verklaard: “John Marshall heeft zijn beslissing genomen, laat hem nu handhaven!” Het onvermogen van Jackson om het Hooggerechtshof te steunen, blijft een onuitwisbare smet op zijn palmares.

De Cherokee, die geen keus had, tekenden in 1835 een ander verdrag dat hun land opgaf in ruil voor land in het Indian Territory ten westen van Arkansas. Drie jaar later, nadat ze waren opgepakt door generaal Winfield Scott, werden zo’n 15.000 Cherokees gedwongen om westwaarts te gaan, meestal te voet, op een reis die bekend werd als de Trail of Tears. Onderweg, tijdens de kou en nat van de winter stierf bijna een kwart van hen door honger, ziekte en blootstelling.

De benarde toestand van de Cherokee was een gevolg van het beleid van de regering van Jackson ten aanzien van de inheemse Amerikaanse volkeren die ten oosten van de Mississippi woonden (vooral in de Southea st) op gronden die gewenst waren voor blanke nederzetting. De Indian Removal Act van 1830 machtigde Jackson om deze indianenstammen land in de westelijke prairie te schenken in ruil voor hun thuisland. Toen leden van de zogenaamde Five Civilized Tribes, waaronder de Cherokees, weigerden te verhuizen, werd militaire dwang toegepast om naleving af te dwingen. Nog meer terughoudend om hun huis in Florida te verlaten waren de Seminoles, die zich zouden verzetten tegen hervestiging in de Tweede Seminole-oorlog (1835-1842).