Complicaties van een monochoriale placenta

Complicaties die kunnen optreden bij monochoriale zwangerschappen zijn te wijten aan ongelijke verdeling van bloed, bloedvolume, placenta-voedingsstoffen of een combinatie hiervan. In wezen verbindt het bestaan van anastomosen tussen tweelingen het welzijn van elke tweeling met de andere. Aangenomen wordt dat deze verbindingen verantwoordelijk zijn voor de grotere ontwikkelingsachterstand die wordt aangetroffen bij gecompliceerde monochoriale tweelingen.

Complicaties zoals TTTS, TAPS en SIUGR kunnen worden weergegeven als afzonderlijke of gemengde klinische beelden. Omdat deze situaties verschillende therapieën vereisen, is een nauwkeurige prenatale diagnose en deskundige foetale en maternale surveillance van cruciaal belang om de kansen op een gunstig resultaat te maximaliseren.

Diagnose van gecompliceerde mono-choreuze tweelingzwangerschap

De eerste en meest cruciale stap bij het identificeren van risico’s voor complicaties bij meerlingzwangerschappen is bepalen of de placenta monochoriaal is. Dit kan het beste worden gedaan in de eerste 12 weken van de zwangerschap – het eerste trimester – door middel van een prenatale echografie. De bevinding die een monochoriale placenta met een hoge mate van zekerheid identificeert, is het zogenaamde lambda-teken, een echografische bevinding bij mensen met monochoriale placenta’s.

Zodra is vastgesteld dat de placenta monochorisch is, wordt detectie van complicaties vereist veel aandacht voor tekenen van groeistoornissen, volumeafwijkingen of afwijkende bloedtellingen tussen foetussen. Bovendien is een gedetailleerde en soms herhaalde beoordeling van de anatomie van beide foetussen vereist. Dit wordt gedaan door middel van geavanceerde ultrasone klanktechnieken die gebruik maken van scannen met hoge resolutie, Doppler-technieken en driedimensionale beeldvorming. Omdat de omstandigheden kunnen evolueren, is voortdurende bewaking vereist om afwijkingen van het klinische beloop op te sporen waarvoor mogelijk specifieke therapie nodig is.

Beheersopties voor gecompliceerde monochorionische tweelingzwangerschap

De managementexpertise die vereist is voor gecompliceerde monochoriale tweelingen hangt af van de specifieke omstandigheden.

• Foetoscopische laserocclusie van placenta-anastomosen biedt het beste resultaat voor zwangerschappen gecompliceerd door TTS of TAPS. Door de ontwikkeling van de equatoriale dichorionisatie is Dr. Baschat in staat geweest om overlevingspercentages van meer dan 95 procent te bereiken, gekoppeld aan een minimaal herhalingsrisico voor zwangerschappen die gecompliceerd zijn door TTS.
• Koordocclusie biedt de beste kans voor één baby. Dit is een behandelingsoptie voor zwangerschappen die gecompliceerd zijn door ernstige SIUGR, waarbij het onwaarschijnlijk wordt geacht dat de baby met beperkte groei zal overleven, of waar dissonante foetale afwijkingen of TRAP-sequentie aanwezig zijn. Na navelstrengstolling heeft de normale co-tweeling meer dan 90 procent kans op een ongecompliceerd zwangerschapsverloop.
• Foetale surveillance is complex, omdat meerdere aspecten van de aandoening bij elke foetus kunnen veranderen. Dr. Baschat heeft jarenlange ervaring met het toepassen van zijn geïntegreerde bewakingsaanpak. Deze bewakingsmethode omvat een uitgebreide lijst van moeder- en foetale bewakingsparameters om te bepalen hoe vaak patiënten moeten worden gezien en wanneer interventie bij de bevalling raadzaam is.

De beslissing welke behandelingsoptie het meest is geschikt hangt af van een gedetailleerde beoordeling door middel van 2- en 3D-echografie met hoge resolutie, foetale Doppler-flowonderzoeken en soms aanvullende magnetische resonantiebeeldvorming. Het Johns Hopkins Center for Fetal Therapy combineert expertise van wereldklasse in alle vereiste beeldvormende en therapeutische modaliteiten op één locatie.