Hechting is de diepe emotionele band die wordt gevormd tussen een kind en zijn verzorger. De kwaliteit van deze gehechtheid is cruciaal voor de emotionele en sociale ontwikkeling van kinderen. Bovendien heeft het een blijvend effect op de aard van toekomstige relaties en welzijn.

De hechtingstheorie legt uit hoe deze band zich ontwikkelt en hoe verschillende hechtingsstijlen worden gevormd. Een veilige hechtingsstijl leidt tot de beste resultaten voor mensen. Veilige gehechtheid legt de basis voor veerkracht en stabiele, positieve relaties op volwassen leeftijd. De kans is groot dat het zich ontwikkelt wanneer zorgverleners gevoelig reageren op de behoeften van het kind en betrouwbare en consistente zorg bieden.

Om verschillende redenen kunnen kinderen, wanneer ze niet voldoende zorg krijgen, geen veilige hechtingsstijl ontwikkelen. Dit kan een negatieve invloed hebben op relaties en geestelijke gezondheid, zowel in de kindertijd als in de volwassenheid. Er is geen snelle, volledige oplossing voor problemen met bijlagen. Met de juiste ondersteuning en een bekwame therapeut is het echter mogelijk om positieve, gezonde relaties te ontwikkelen.

Soorten bijlagen

Er zijn twee brede soorten bijlagen:

• Veilige bijlage: dit is de ideale vorm van gehechtheid, waarbij een vertrouwde en veilige band wordt gevormd tussen het kind en de verzorger, wat leidt tot betere resultaten op de langere termijn.
• Onzekere gehechtheid: de vertrouwensvolle en veilige band tussen het kind en de verzorger is niet tot stand gebracht ; het kind vertrouwt er niet op dat in hun behoeften zal worden voorzien.

De diagnostische en statistische handleiding voor psychische stoornissen (DSM 5) kent twee soorten hechtingsstoornissen. Deze worden gediagnosticeerd tijdens de kindertijd, waar een kind extreme onvoldoende zorg heeft ervaren.

• Reactieve hechtingsstoornis (RAD) wordt gekenmerkt door emotioneel teruggetrokken gedrag.
• Ongeremde sociale-engagementstoornis (DSED) wordt gekenmerkt door overbekend sociaal gedrag. Normale sociale grenzen worden overschreden zonder rekening te houden met de veiligheid.

Hoewel er geen formele diagnoses zijn voor hechtingsproblemen bij volwassenen, kunnen de effecten van de hechtingsstijl die in de kindertijd wordt gevormd, worden gezien op volwassen leeftijd. Volwassenen kunnen bijvoorbeeld problemen blijven hebben met hechte relaties of wederzijds afhankelijk zijn. Of ze kunnen worstelen met symptomen van angst, depressie of andere psychische problemen. Het is voor volwassenen en kinderen even belangrijk om hulp te krijgen.

Oorzaken van hechtingsproblemen

Een aantal verschillende situaties kan leiden tot een grotere kans op het ontwikkelen van een hechtingsprobleem. Kinderen lopen een verhoogd risico als:

• Hun verzorger inconsistent reageert of onbetrouwbaar is in hun zorg
• Het kind heeft meerdere of wisselende primaire zorgverleners of ongevoelige zorgverleners
• Het kind ervaart verwaarlozing
• Ze ervaren trauma
• Ze ervaren scheiding van de verzorger

Prevalentie van hechtingsproblemen

Er zijn momenteel niet voldoende gegevens beschikbaar om de prevalentie van RAD en DSED in de algemene bevolking te bepalen. Een Britse studie wees uit dat 1,4% van de kansarme kinderen voldeed aan de diagnostische criteria voor RAD. (1) In een Norweigan-onderzoek stelden onderzoekers RAD vast bij 19,4% van de pleegkinderen, wat een relatief hoge prevalentie aan het licht bracht. (2)

Sommige bronnen schatten dat ongeveer 35% van de Amerikaanse kinderen uit de middenklasse een onzekere hechtingsstijl heeft, hoewel dat niet noodzakelijkerwijs volgt uit het feit dat ze een van de hierboven beschreven diagnosebare aandoeningen ervaren.

Symptomen van gehechtheidsproblemen

Als u of een kind enkele van de volgende symptomen ervaart, vraag dan om een evaluatie van een gekwalificeerde geestelijke gezondheidswerker voor gehechtheidsproblemen:

• Moeilijkheden om emotionele banden met anderen te vormen
• Beperkte ervaring met positieve emoties
• Moeilijkheden met fysieke of emotionele nabijheid of grenzen
• Angst
• Stemmingswisselingen
• Intense reacties op veranderingen in routine of pogingen om controle te krijgen
• Betrokken zijn bij risicovol gedrag, zoals middelenmisbruik
• Gedragsproblemen of onvoorspelbaar gedrag
• Relatieproblemen

Sommige van deze symptomen zijn vergelijkbaar met die van andere psychiatrische diagnoses, zoals autismespectrumstoornis of Depressie.Daarom, als u enkele van deze symptomen ervaart, is het belangrijk om een gekwalificeerde professional in de geestelijke gezondheidszorg te raadplegen voor een nauwkeurige diagnose.

Behandelingsopties voor hechtingsproblemen

Er zijn een aantal behandelingsopties om kinderen en volwassenen met hechtingsproblemen te helpen ondersteunen, maar therapie is een belangrijk onderdeel. Effectieve behandeling omvat meestal een combinatie van de volgende:

• Therapie: spreektherapieën in individuele of gezinscontexten kunnen de gehechtheid helpen verbeteren, geestelijke gezondheid of gedragsproblemen aanpakken en kinderen en volwassenen helpen te genezen van trauma. Therapeuten kunnen kinderen helpen hun gevoelens te begrijpen en hen copingstrategieën aanreiken. Ze kunnen volwassenen ook helpen begrijpen hoe ervaringen en opvoeding uit het verleden de hechtingsproblemen kunnen hebben veroorzaakt die ze tegenwoordig ervaren, en kunnen eventuele ongezonde relatiedynamiek verbeteren.
• Onderwijs: de verzorger (of vervangende verzorger) van een kind met hechtingsproblemen kan profiteren van het leren van positieve gedragsbeheer en communicatiestrategieën of het bijwonen van lessen in ouderschapsvaardigheden. Een therapeut kan hierin voorzien en helpen bij het faciliteren van een koesterende relatie tussen het kind en de verzorger.
• Hulplijnen: als u onmiddellijke ondersteuning nodig heeft, bel dan 1-800-273-8255 of ga naar de National Suicide Prevention Lifeline-website . Als u denkt dat een kind in gevaar of gevaar loopt, neem dan contact op met de Childhelp National Child Abuse Hotline op 1-800-422-4453.
• Zelfzorg: mensen met hechtingsproblemen hebben soms de kans niet gehad om goede zelfzorggewoonten te leren. Het is belangrijk om voldoende slaap te krijgen, voedzaam voedsel te eten, regelmatig te bewegen en nuttige zelfbespreking en zelfverzachtende vaardigheden te leren.
• Online bronnen: ontdek zelfgeleide psychologische en educatieve bronnen online. De Child Welfare Information Gateway heeft bijvoorbeeld een aantal nuttige bronnen voor opvoedende kinderen die te maken hebben gehad met misbruik of verwaarlozing.
• Controle: raadpleeg uw arts om eventuele fysieke factoren die bijdragen aan symptomen te onderzoeken of uit te sluiten. Als er andere problemen zijn, zoals depressie, kunnen sommige mensen baat hebben bij zowel medicatie als psychologische therapie.

Therapie voor hechtingsproblemen

Er is een reeks therapeutische beschikbare benaderingen die mensen met gehechtheidsproblemen kunnen helpen, waaronder:

• Cognitieve gedragstherapie (CGT) helpt bij het veranderen van onbehulpzame gedachten en gedragingen en het creëren van evenwichtiger perspectieven. Traumagerichte CGT kan met name kinderen en volwassenen helpen te genezen van traumatische ervaringen.
• Psychodynamische therapie is beter geschikt voor volwassenen, en onderzoekt hoe relaties uit het verleden met ouders of verzorgers huidige relaties, denkpatronen, emotie en gedrag. Versnelde ervaringsgerichte dynamische psychotherapie is een specifieke benadering die steunt op gehechtheidstheorie.
• Emotioneel gefocuste relatietherapie helpt paren die relatieproblemen hebben om de vertrouwde en veilige band te ontwikkelen die van het grootste belang wordt geacht in de gehechtheidstheorie.
• Family Systems Therapy helpt alle gezinsleden elkaar te begrijpen en te leren elkaar beter te ondersteunen.
• Kunsttherapie of andere creatieve kunsttherapieën zijn nuttig voor mensen die moeite hebben om hun gedachten en emoties uit te drukken. Je hoeft niet creatief of goed te zijn in kunst om er baat bij te hebben.
• Therapie met zandbakjes kan bijzonder nuttig zijn om kinderen in staat te stellen zich non-verbaal uit te drukken en vaardigheden te leren om op gepaste wijze met anderen om te gaan.
• Mindfulness-oefeningen helpen om je meer bewust te worden van gedachten en emoties zonder er automatisch op te reageren.

Het is belangrijk om na te denken over verschillende therapietypen en hoe ze met je resoneren voordat je een keuze maakt. Als u het niet zeker weet, is uw toekomstige therapeut een geweldig persoon om advies in te winnen.

Waar u op moet letten bij een therapeut voor hechtingsproblemen

De best passende therapeut hangt af van de persoon factoren, symptomen, uw locatie en financiën. Andere factoren waarmee u rekening moet houden zijn:

• Gespecialiseerde therapeuten: het is belangrijk om samen te werken met een therapeut die gespecialiseerd is in de behandeling van hechtingsproblemen. Therapeuten voor jonge mensen identificeren zichzelf vaak als ‘kinder- en adolescententherapeuten’, of zullen ‘adolescenten’ of ‘tieners’ als cliëntentype op hun website of online profiel hebben aangegeven. Volwassenen die therapie zoeken, kunnen op zoek gaan naar een psychodynamisch therapeut of degenen die gespecialiseerd zijn in in gehechtheidstheorie, relatieproblemen, gezinsproblemen of traumagerichte therapie.
• Kwalificaties: met zoveel verschillende soorten zorgverleners kan het moeilijk zijn om te beslissen welk type professional in de geestelijke gezondheidszorg je moet zien. Het belangrijkste is dat je op zoek gaat naar een momenteel erkende professional in de geestelijke gezondheidszorg, maar als je denkt dat medicatie nodig is, moet je zeker weten dat je naar een psychiater gaat.Dit specifieke type professional in de geestelijke gezondheidszorg kan voorschrijven.
• Relatie: de vertrouwensrelatie met een therapeut wordt de therapeutische alliantie genoemd en het is de nummer één indicator van de doeltreffendheid van de behandeling. Dit is vooral belangrijk voor mensen met gehechtheidsproblemen die moeite kunnen hebben met hechte relaties.

De beste manier om te beoordelen hoe je over een therapeut denkt, is door te vragen om een voorlopig telefoongesprek. Dit stelt je ook in staat om te vragen naar hun ervaring en hoe de therapie met hen eruit zal zien. Probeer met een paar verschillende therapeuten te praten voordat u een aanbieder kiest.

Bronnen en referenties

1. Minnis, H., et al., (2003). Prevalentie van reactieve hechtingsstoornis bij een achtergestelde populatie
2. Lehmann, S., et al., (2013). Psychische stoornissen bij pleegkinderen: een onderzoek naar prevalentie, comorbiditeit en risicofactoren
3. Bowlby, Richard. Hechtingstheorie: hoe jonge kinderen te helpen een veilige gehechtheid te krijgen (pdf).
4. Elizabeth E. Ellis & Abdolreza Saadabadi, reactieve hechtingsstoornis
5. Medscape, hechtingsstoornissen