Hangende tuinen van Babylon

Locatie: stad Staat van Babylon (modern Irak)

Gebouwd: rond 600 v.Chr.

Functie: koninklijke tuinen

Vernietigd: aardbeving, 2e eeuw v.Chr.

Grootte: hoogte waarschijnlijk 24 meter (80 ft.)

Gemaakt van: moddersteen waterdicht gemaakt met lood.

Overige: sommige archeologen suggereren dat de werkelijke locatie niet in Babylon was, maar 350 mijl naar het noorden in de stad Ninevé.

Video: cadeau voor een koningin: de hangende tuinen

De stad Babylon, onder koning Nebukadnezar II, moet een wonder zijn geweest voor de ogen van de reiziger uit de oudheid. Naast zijn omvang ‘, schreef Herodotus, een Griekse historicus in 450 v.Chr.,’ overtreft Babylon in pracht elke stad in de bekende wereld. ‘

Herodotus beweerde dat de buitenmuren 90 kilometer lang waren, 25 meter dik. en 320 voet hoog. Breed genoeg, zei hij, om twee fo ur-horse wagens om elkaar te passeren. De stad had ook binnenmuren die “niet zo dik als de eerste, maar nauwelijks minder sterk” waren. Binnen deze dubbele muren waren forten en tempels met immense beelden van massief goud. Boven de stad uitsteekt de beroemde toren van Babel, een tempel voor de god Marduk, die tot aan de hemel leek te reiken.

Hoewel archeologische opgravingen enkele van Herodotus ‘beweringen hebben betwist (de buitenmuren lijken slechts 10 mijl lang en lang niet zo hoog te zijn), geeft zijn verhaal ons een idee van hoe ontzagwekkend de kenmerken van de stad zijn. verscheen aan de ouden die het bezochten. Vreemd genoeg wordt een van de meest spectaculaire locaties van de stad echter niet eens genoemd door Herodotus: de hangende tuinen van Babylon, een van de zeven wonderen van de antieke wereld.

Geschenk voor een vrouw met heimwee

Uit verslagen blijkt dat de tuin werd aangelegd door koning Nebukadnezar, die vanaf 605 v.Chr. 43 jaar over de stad regeerde (er is een alternatief verhaal dat de tuinen werden gebouwd door de Assyrische koningin Semiramis tijdens haar vijfjarige regering vanaf 810 voor Christus). Dit was het toppunt van de macht en invloed van de stad en het is bekend dat koning Nebukadnezar een verbazingwekkende reeks tempels, straten, paleizen en muren heeft gebouwd.

Volgens verslagen werden de tuinen gebouwd om op te vrolijken De heimwee vrouw van Nebukadnezar, Amyitis. Amyitis, de dochter van de koning van de Meden, was getrouwd met Nebukadnezar om een alliantie tussen de twee naties te creëren. Het land waar ze vandaan kwam was echter groen, ruig en bergachtig, en ze vond het vlakke, zonovergoten terrein van Mesopotamië deprimerend. De koning besloot haar depressie te verlichten door haar vaderland te herscheppen door de bouw van een kunstmatige berg met daktuinen.

De Hangende Tuinen “hingen” waarschijnlijk niet echt in de zin dat ze aan kabels of touwen waren opgehangen. De naam komt van een onnauwkeurige vertaling van het Griekse woord kremastos, of het Latijnse woord pensilis, wat niet alleen “hangend” betekent, maar “overhangend” zoals in het geval van een terras of balkon.

De Griekse geograaf Strabo, die de tuinen in de eerste eeuw voor Christus beschreef, schreef: “Het bestaat uit gewelfde terrassen die boven elkaar uitkomen en rusten op kubusvormige pilaren. Deze zijn hol en gevuld met aarde om staan bomen van de grootste maat toe. De pilaren, de gewelven en terrassen zijn gemaakt van gebakken baksteen en asfalt. ”

“De klim naar de hoogste verdieping is via trappen, en aan hun zijde staan watermotoren, waarmee personen, uitdrukkelijk voor dit doel aangewezen, voortdurend worden gebruikt om water uit de Eufraat in de tuin te brengen. . ”

Het waterprobleem

Strabo raakt aan wat, voor de ouden, waarschijnlijk het meest verbazingwekkende deel van de tuin was. Babylon kreeg zelden regen en om de tuin te laten overleven, zou het moeten worden geïrrigeerd met water uit de nabijgelegen rivier de Eufraat. Dat betekende dat het water ver in de lucht werd getild, zodat het door de terrassen naar beneden kon stromen en de planten op elk niveau water gaf. Dit was een immense taak gezien het gebrek aan moderne motoren en drukpompen in de vijfde eeuw voor Christus. Een van de oplossingen die de tuinontwerpers mogelijk hebben gebruikt om het water te verplaatsen, was een ‘kettingpomp’.

Een kettingpomp bestaat uit twee grote wielen boven elkaar, verbonden door een ketting. Aan de ketting hangen emmers. Onder het onderste wiel is een zwembad met de waterbron. Terwijl het wiel wordt gedraaid, duiken de emmers in het zwembad en nemen ze water op. De ketting tilt ze vervolgens naar het bovenste wiel, waar de emmers worden gekanteld en in een bovenste zwembad worden gedumpt. De ketting draagt vervolgens de lege emmers terug naar beneden om te worden bijgevuld.

Het zwembad aan de bovenkant van de tuinen kon dan door poorten worden vrijgegeven in kanalen die fungeerden als kunstmatige beekjes om de tuinen te besproeien. Het pompwiel eronder was bevestigd aan een as en een handvat. Door aan de hendel te draaien, zorgden slaven voor de kracht om het apparaat te besturen.

Een alternatieve methode om het water naar de top van de tuinen te krijgen, zou een vijzel kunnen zijn geweest. Dit apparaat ziet eruit als een bak met één uiteinde in het onderste zwembad waaruit het water wordt gehaald, terwijl het andere uiteinde over een bovenste zwembad hangt waarnaar het water wordt opgetild. Een lange schroef zit stevig in de bak. Terwijl de schroef wordt gedraaid, wordt water tussen de bladen van de schroef opgevangen en naar boven gedrukt. Wanneer het de top bereikt, valt het in het bovenste zwembad.

Het draaien van de schroef kan worden gedaan met een handslinger. Een ander ontwerp van een schroefpomp monteert de schroef in een buis, die de plaats van de trog inneemt. In dit geval draaien de buis en de schroef samen om het water omhoog te voeren.

Schroefpompen zijn zeer efficiënte manieren om water te verplaatsen en een aantal ingenieurs hebben gespeculeerd dat ze werden gebruikt in de hangende tuinen. Strabo maakt zelfs een verwijzing in zijn verhaal over de tuin die kan worden opgevat als een beschrijving van zo’n pomp. Een probleem met deze theorie is echter dat er weinig bewijs lijkt te zijn dat de schroefpomp er was voordat de Griekse ingenieur Archimedes van Syracuse deze vermoedelijk rond 250 voor Christus had uitgevonden, meer dan 300 jaar later.

Tuinaanleg

De aanleg van de tuin was niet alleen gecompliceerd door het water naar boven te krijgen, maar ook door te voorkomen dat de vloeistof de fundering vernielde nadat deze was losgelaten . Omdat steen moeilijk te krijgen was op de Mesopotamische vlakte, gebruikte de meeste architectuur in Babel baksteen. De bakstenen waren samengesteld uit klei gemengd met gehakt stro en gebakken in de zon. Deze werden vervolgens samengevoegd met bitumen, een slijmerige substantie, die werkte. Als mortel. Helaas, vanwege de materialen waarvan ze gemaakt waren, losten de stenen snel op als ze doordrenkt waren met water. Voor de meeste gebouwen in Babel was dit geen probleem omdat regen zo zeldzaam was. De tuinen stonden echter voortdurend bloot aan irrigatie en de fundering moest worden beschermd.

Diodorus Siculus, een Griekse historicus, verklaarde dat de platforms waarop de tuin stond, bestonden uit enorme platen van steen (anders ongehoord in Babel), bedekt met lagen riet, asfalt en tegels. Daaroverheen werd “een bedekking met loden lakens gelegd, opdat het vocht dat door de aarde doordrenkt was, de fundering niet zou rotten. Op al deze werd aarde gelegd van een geschikte diepte, voldoende voor de groei van de grootste bomen. gelijkmatig en glad gelegd, was het beplant met allerlei soorten bomen, die zowel voor grootsheid als schoonheid de toeschouwers in verrukking zouden kunnen brengen. ”

Hoe groot waren de tuinen? Diodorus vertelt ons dat ze ongeveer 120 meter breed en 120 meter lang waren en meer dan 25 meter hoog. Andere verslagen geven aan dat de hoogte gelijk was aan de buitenste stadsmuren, muren waarvan Herodotus zei dat ze 320 voet hoog waren. In ieder geval waren de tuinen een verbazingwekkend gezicht: een groene, lommerrijke, kunstmatige berg die oprijst uit de vlakte.

Waren de hangende tuinen eigenlijk in Nineve?

Maar bestonden ze echt? Sommige historici beweren dat de tuinen slechts een fictieve creatie waren, omdat ze niet voorkomen in een lijst van Babylonische monumenten die in die periode is samengesteld. Het is ook mogelijk dat ze werden vermengd met een andere reeks tuinen die rond 700 v.Chr. Door koning Sanherib in de stad Nineveh waren aangelegd.

Stephanie Dalley, een assyrioloog aan de universiteit van Oxford, denkt dat eerdere bronnen verkeerd zijn vertaald. de tuinen ongeveer 350 mijl ten zuiden van hun werkelijke locatie in Ninevé. Koning Sanherib heeft een aantal verslagen nagelaten waarin hij een luxueuze reeks tuinen beschrijft die hij daar ‘had gebouwd in combinatie met een uitgebreid irrigatiesysteem. Nebukadrezar maakt daarentegen geen melding van tuinen in zijn lijst van prestaties in Babylon. Dalley beweert ook dat de naam’ Babylon “wat” Poort van de Goden “betekent, was een titel die op verschillende Mesopotamische steden zou kunnen worden toegepast. Sanherib noemde zijn stadspoorten blijkbaar naar goden die suggereerden dat hij wenste dat Nineve ook als” een Babylon “zou worden beschouwd, wat verwarring veroorzaakte.

Archeologisch zoeken

Dit waren waarschijnlijk enkele van de vragen die in 1899 bij de Duitse archeoloog Robert Koldewey opkwamen. Eeuwenlang was de oude stad Babel niets anders dan een hoop modderige brokstukken die nooit door wetenschappers waren onderzocht. Hoewel in tegenstelling tot veel oude locaties de positie van de stad bekend was, bleef er niets zichtbaar van de architectuur over. Koldewey groef zo’n veertien jaar op de site van Babel en legde veel van zijn kenmerken bloot, waaronder de buitenmuren, de binnenmuren, de fundering van de toren van Babel, de paleizen van Nebukadnezar en de brede processieweg die door het hart van de stad liep. / p>

Tijdens het opgraven van de Zuidelijke Citadel ontdekte Koldewey een kelder met veertien grote kamers met stenen boogplafonds. Oude archieven gaven aan dat slechts twee locaties in de stad gebruik hadden gemaakt van steen, de noordelijke muur van de Noordelijke Citadel, en de hangende tuinen.De noordelijke muur van de Noordelijke Citadel was al gevonden en bevatte inderdaad steen. Dit deed Koldewey denken dat hij de kelder van de tuinen had gevonden.

Hij bleef het gebied verkennen en ontdekte veel van de kenmerken die door Diodorus werden gerapporteerd. Uiteindelijk werd een kamer opgegraven met drie grote, vreemde gaten in de vloer. Koldewey concludeerde dat dit de locatie was geweest van de kettingpompen die het water naar het dak van de tuin brachten.

De fundering die Koldewey ontdekte, was ongeveer 30 bij 45 voet. Dit was kleiner dan de afmetingen beschreven door de oudheid. historici, maar nog steeds indrukwekkend.

Hoewel Koldewey ervan overtuigd was dat hij ‘de tuinen had gevonden, stellen sommige moderne archeologen zijn ontdekking in twijfel, met het argument dat deze locatie te ver van de rivier ligt om te worden geïrrigeerd met de hoeveelheid van water dat nodig zou zijn geweest. Ook suggereren recentelijk op de site gevonden tablets dat de locatie werd gebruikt voor administratieve doeleinden en opslagdoeleinden, niet als een lusttuin.

Als ze bestonden, wat gebeurde er dan met de tuinen? Er is een bericht dat ze werden verwoest door een aardbeving in de tweede eeuw voor Christus. Als dat zo is, zijn de door elkaar gegooide overblijfselen, meestal gemaakt van moddersteen, waarschijnlijk langzaam weggeërodeerd door de zeldzame regens.

Wat het lot van de tuinen ook was, we kunnen ons alleen afvragen of koningin Amyitis blij was met haar fantastische cadeau, of dat ze bleef zoeken naar de groene bergen van haar verre vaderland.