The Gilded Age

New Hampshire speelde een actieve rol in de Amerikaanse burgeroorlog, zowel wat betreft het aantal manschappen als in de industrie. Industriële steden en dorpen als Manchester, Nashua, Claremont, Dover, Newmarket en Laconia produceerden dekens, uniformen, schoenen en geweren. In de jaren na de oorlog bloeiden de industriële centra van New Hampshire. Ierse, Duitse en Frans-Canadese arbeiders vonden gemakkelijk werk in de textielfabrieken en leerlooierijen van de staat. Tegen het einde van de 19e eeuw en het begin van de 20e eeuw sloten emigranten uit Noord-, Midden-, Oost- en Zuid-Europa zich aan bij oudere immigrantengroepen. De welvaart van de industriële centra van de staat stond in schril contrast met de algemene achteruitgang van de landbouwgemeenschappen. De boerenbevolking daalde, evenals het areaal gekapt land in de staat. Granen, wol en vlees werden goedkoop naar New Hampshire gebracht, waardoor boeren gedwongen werden over te schakelen op de productie van bederfelijke producten zoals zuivelproducten, fruit en groenten. De achteruitgang op het platteland werd ook verlicht door het toerisme uit de Gilded Age. Het tijdperk van de grote hotels bracht jaarlijks duizenden toeristen naar de Witte Bergen, het merengebied of de zeekust. De plattelandsgebieden werden ook ontlast door commerciële houtkap, met name in het noordelijke deel van de staat. Bedrijven bouwden houthakkersspoorwegen in het hart van de Witte Bergen, en in de jaren 1880 veranderden molens in de bloeiende stad van Berlijn boomstammen uit het noordelijke land in pulp en papier. Tegen het einde van de 19e eeuw was de Boston and Maine Railroad de grootste onderneming van de staat geworden, die op 52 na de spoorlijn van 1.174 mijl (1.889 km) beheerste. Spoorwegbelangen beheersten ook de staatspolitiek.