De Kenyon Commencement-toespraak uit 2005 van de vereerde romanschrijver David Foster Wallace leeft voort in het populaire bewustzijn, op sociale media en in druk , jaren na de levering en de zelfmoord van de auteur. Deze wildgroei van de toespraak in meerdere vormen heeft een onderpandeffect gehad voor Kenyon, waardoor de naam van het College versterkt werd in wijken waar het anders misschien niet gehoord zou worden. Elizabeth Lopatto “06, die de ceremonie bijwoonde om vrienden te zien afstuderen, was een van de toespraken” s oorspronkelijke publiek. Net als vele anderen die dag, en sindsdien, ontdekte ze dat de toespraak bleef hangen. Ze heeft onderzoek gedaan naar de toespraak in het Wallace-archief van de Universiteit van Texas, Austin, en erover geschreven in Kenyon Review Online.

David Foster Wallace droeg zijn kenmerkende bandana en een wit overhemd met een Nehru-kraag toen Christopher Bench “05 en Meredith Farmer” 05 hem ontmoetten. Voor hem lagen de pagina’s van het Commencement-adres dat hij ging geven, bezet het grootste deel van de tafel in de vergaderzaal van Sunset Cottage. Ze waren bedekt met inkt; hij was nog steeds bezig met reviseren-snijden, meestal. Ook waren er kopjes spuug verspreid door de kamer, van de tabak waarop hij ‘had gekauwd. Toen Farmer hem vertelde dat zij “degene was geweest die hem had genomineerd om te spreken bij hun afstuderen, zei hij:” F *** you, ik ben hier niet oud genoeg voor. Ik “ben mijn vader niet!” En lachte.

Toen hij hoorde dat Bench uit Allentown, Pennsylvania kwam, begon hij de synthgeluiden te maken van het Billy Joel-nummer met die titel, dat Bench beschreef als zowel vernederend als vertederend.

Wallace deed dat niet ‘Ik draag de bandana niet toen hij de toespraak hield, hoewel hij er wel een paar keer zijn gezicht mee afveegde terwijl hij sprak. En ergens tussen de diploma-uitreiking op 21 mei 2005; Wallace’s zelfmoord op 12 september 2008; en nu werd de tekst van het aanvangsadres zo bekend dat schrijver Tom Bissell, een vriend van Wallace, klaagde dat het naar hem was gestuurd door zijn tante, een vrouw die “David Foster Wallace niet zou kennen als hij op haar viel”.

Wallace’s adres van Kenyon Commencement uit 2005 ging al snel een eigen leven leiden, met de naam van Kenyon met zich mee. Herdrukt op locaties van de Wall Street Journal tot O, The Oprah Magazine, is het erkend als een van de beste aanvangstoespraken, hetzij in de afgelopen vijfentwintig jaar of aller tijden, door de tijdschriften Time, Slate en Elle, en kranten als de Washington Post en USA Today. Het werd in 2009 in boekvorm gepubliceerd, na de dood van de auteur, als This Is Water: Some Thoughts Delivered on a Significant Occasion, About Living a Compassionate Life. Verwijzingen naar de toespraak, of citaten daaruit, komen regelmatig voor op internet en zoekopdrachten op sociale media voor “Kenyon College”.

Talloze mensen die voor dit artikel zijn geïnterviewd, meldden een soortgelijk fenomeen: nadat ze hun alma mater hadden genoemd, is de volgende opmerking van een gesprekspartner: “Oh, dat is niet waar de toespraak van David Foster Wallace werd gehouden? ” Verschillende mensen hadden het erover dat de toespraak hen werd aanbevolen door vrienden en familie.

Hoe krijgt een aanvangstoespraak dit soort hiernamaals?

Dat het advies van David Foster Wallace zou zijn zeldzame aandacht vergaren zou niet geheel verrassend moeten zijn. Wallace wordt algemeen beschouwd als een van de belangrijkste schrijvers van zijn generatie, een reputatie die althans dateert van de release van zijn tour-de-force-roman Infinite Jest in 1996. Een zeer grappige, diep trieste roman , Infinite Jest onderzoekt het Amerikaanse streven naar geluk door verslaving ten koste van ons vermogen om contact te maken met andere mensen. In 2005 hadden de roman en de auteur een soort cultstatus bereikt, wat leidde tot meer toegewijde toewijding en op het gebied van internetfansites en e-mail discussiegroepen.

De toespraak werd minstens twee keer getranscribeerd, één keer door Kaelin Alexander “07, van wat hij zich herinnert als een VHS-band, en één keer door Devin Thompson, een Wallace-fan en student aan de Nazarene University in Mount Vernon, die kwam t o Kenyon om het adres te horen. Alexander werd door het alumnibureau gevraagd om zijn transcriptie te maken voor een pamflet met de adressen voor het baccalaureaat en de aanvang. Dat was echter niet de versie in het algemeen op internet. De meest verspreide versie, tot de publicatie van This Is Water, was die van Thompson. Thompson had de aflevering van de toespraak door Wallace opgenomen op een Hi-8-camera en er een transcriptie van gemaakt als een gunst voor Wallace-l, een e-maillijst die aan de auteur was gewijd. In tegenstelling tot Alexander nam Thompson pauzes, verbale tics, en onvoorbereide opmerkingen zoals Wallace’s inleidende terzijde: “Als iemand zin heeft om te transpireren, zou ik je aanraden om door te gaan, want dat zal ik zeker doen. In feite ga ik” (en Thompson hier omvat Wallace die zich terugtrekt zijn bandana om zijn gezicht af te vegen) -en zijn on-the-fly zelf-editing (“et cetera, et cetera, dingen uitsnijden omdat dit een lange ceremonie is”).Thompson versleten de band waarop de toespraak was getranscribeerd en stuurde hem in mei 2005 naar Wallace-l. De tekst werd breed.

“Ik dacht dat die toespraak van onschatbare waarde was en stuurde hem naar iedereen die ik ken”, schreef er een. lid van de lijst als antwoord.

“Ik kan” niet beslissen of dit opbeurend of polssplitsend is “, schreef een ander lid van de lijst over een toespraak die de verwachtingen van wat er in een aanvangstoespraak zou kunnen doen, deed toenemen. De toespraak was openhartiger over de uitdagingen van het volwassen leven dan normaal voor zijn genre en ging over duistere kwesties zoals zelfmoord. Tegelijkertijd zorgde de eerlijkheid ervan voor een echte verbinding tussen spreker en luisteraar (of lezer), een gezond gevoel van menselijkheid dat troost en inspireert.

“Uitsluitend gebaseerd op mijn subjectieve interne applaus-o-meterstand, werd het redelijk goed ontvangen”, schreef Thompson als antwoord. “Is het een standaardpraktijk om een staande positie te geven aan het begin spreker? “

Bill Stillwell plaatste een HTML-versie op zijn blog, Marginalia.org. Het adres was ook aangepast d en gepubliceerd in The Best American Nonrequired Reading 2006. De toespraak hing in wezen stilletjes neer op internet en werd verspreid via e-mails en Facebook-berichten, tot Wallace’s dood.

Dat is wanneer The Economist “s More Intelligent Life plaatste het als” In Memoriam “op 18 september 2008 en schreef dat het beste eerbetoon aan Wallace” s leven en geest “degene is die hij zelf schreef.” Op 19 september paste de Britse krant The Guardian de toespraak van Kenyon aan en hield deze, net als de Wall Street Journal. Zijn populariteit bij lezers leidde tot het boek This Is Water.

De versies van de publicatie variëren. Sommige herdrukken van niet alle kranten bevatten de zin: “Het is niet het minste toeval dat volwassenen die zelfmoord plegen met vuurwapens, zichzelf bijna altijd door het hoofd schieten. En de waarheid is dat de meeste van deze zelfmoorden in feite dood zijn lang voordat ze de trigger. “

Dus zo is de toespraak een eigen leven gaan leiden. De andere voor de hand liggende vraag is waarom.

” De toespraak zelf heeft een universele aantrekkingskracht, denk ik , omdat het de soorten verveling onderzoekt die veel mensen elke dag ervaren, en tegelijkertijd een goed advies biedt om met deze ervaringen om te gaan of deze te overwinnen ”, zegt Nick Maniatis, die de Wallace-fansite The Howling Fantods runt. De site zag toenemend verkeer naarmate de spraak zich verspreidde, misschien omdat mensen Wallace en zijn werk opzochten, schreef Maniatis in een e-mail.

Biograaf DT Max, wiens boek Every Ghost Story Is a Love Story (2012) volgt het leven van Wallace, zei dat de toespraak een ideaal startpunt was voor mensen die Wallace nieuw waren.

“Een van de Wat zo opvallend is, is de zachte toon, ‘zei Max. ‘Je kunt dit negeren als je wilt, ik’ ben hier niet om je je medicijn te laten innemen. ‘De toespraak is eenvoudiger en directer dan de meeste andere dingen die Wallace schreef, misschien omdat zijn soms barokke syntaxis en veelvuldige voetnoten bedoeld zijn lees op de pagina, niet hardop. Het is een vrij eenvoudige toespraak: aanbid geen valse afgoden, ze zullen je verteren. Doe je best om aardig te zijn. De wereld is wat je ervan maakt.

De morele code die hij in 2005 bij Kenyon omhelsde, is wat Wallace leerde in Anonieme Alcoholisten: alleen omdat iets cliché is, betekent niet dat het niet waar is. Clichés zijn verzamelde menselijke wijsheid, en dat ze glad worden gedragen door herhaald gebruik betekent niet je wordt niet beoordeeld op hun nauwkeurigheid.

Een belangrijk thema van Infinite Jest is kiezen hoe je aanbidt en hoe je liefhebt. Het uitgangspunt van de roman is dat er een video bestaat die zo vermakelijk is dat mensen interesse in alles behalve het keer op keer bekijken, wegkwijnen in hun dood. Een Québecois terroristische organisatie ion wil de video vrijgeven, om de Amerikaanse burgers duidelijk te maken dat ze niet weten hoe ze het leven moeten kiezen, dat ze op een gegeven moment zijn vergeten hoe ze moeten kiezen waar ze van houden en wat ze willen aanbidden, en nu alleen hun eigen amusement aanbidden.

Kies je tempel, zei Wallace in mei 2005 in Kenyon. Aanbid iets dat je niet zal vernietigen. Hoewel de toespraak bescheiden is, lijkt de wijsheid ervan hard verdiend, wat impliceert dat het veel pijn deed om de lessen te leren die Wallace probeerde over te brengen. De duisternis in de toespraak geeft het gewicht.

“Ik realiseerde me dat ik nog nooit mensen op de rand van hun stoel had gezien op een startadres”, zei Meredith Farmer, een van de Kenyon-senioren die ontmoette Wallace in Sunset Cottage. “De mensen waren zo volledig gefocust. Ze waren in vervoering.”

Toen Farmer hem nomineerde, wilde ze iemand die de waarden van Kenyon begreep, zei ze. Zij en Jackie Giordano-Hayes “05 hebben de naam van Wallace geleid. door het nominatieproces voor de junior class commissie, in de veronderstelling dat hij, als iemand die lesgaf aan Pomona College, de sfeer van Kenyon zou begrijpen.

“Ik” weet niet zeker of ik alle mogelijke betekenisniveaus in die toespraak meteen, ‘zei Giordano-Hayes.’ Alles in je leven is aan het veranderen, en het is een enorme onrust om daar te zitten.Ik besefte pas daarna dat het precies was wat we ‘wilden’.

De vriendelijke retoriek in de toespraak breidde zich uit tot het gedrag van Wallace op de campus, zei Sergei Lobanov-Rostovsky, een professor in Engels, die als gastheer van Wallace diende. Toen studenten kwamen, starstruck, was Wallace onfeilbaar genadig.

“Hij toonde geen bereidheid om afstand te nemen”, zei Lobanov-Rostovsky. “Na de toespraak liepen we naar voren. Middle Path, omringd door mensen die willen zeggen hoe geweldig het was. En hij was er heel aardig in, hij leek menselijk. “

Christopher Bench, de andere senior die Wallace ontmoette in Sunset, was meteen onder de indruk van de toespraak.” Er is de hele sentimentele realiteit van, eh, het is mijn aanvangstoespraak en het is ook groter dan dat, ‘zei hij. Nu, een leraar, herinnert Bench zich studenten die, “als ze erachter komen dat ik” uit Kenyon kom, ze vragen: ‘Was je erbij voor de toespraak van Wallace? “En ik krijg zoiets van:’ Oh ja, dat was ik, ‘en er echt uitzien 30 seconden lang koel. “

Giordano-Hayes is door de lezers van de toespraak gemaild om te vragen hoe het was om het persoonlijk te horen, en ze zag ooit iemand met een” Dit is water “tatoeage. Ze heeft het boek haar in de boekhandel laten aanbevelen, zei ze.

Wallace’s zelfmoord bevestigde de toespraak, zei David Lynn ’76, redacteur van de Kenyon Review, die het een soort materieel bestaan schonk. anders had het misschien niet gehad.

“Ik denk niet dat iemand van ons verwachtte dat het het hiernamaals zou hebben”, zei hij. “Het klinkt heel waar. Het is duidelijk wat hem op dat moment bezighield, manieren om je leven te beheersen terwijl je verder gaat.”

Na zijn dood gingen veel mensen terug naar de tekst van de Kenyon welsprekendheid. ‘Leren om enige controle uit te oefenen over hoe en wat je denkt’, zoals Wallace het stelt, om te beslissen wat voor betekenis je uit je leven zult putten, is een niet-triviale bezigheid. In kladversies spreekt Wallace de geest van zichzelf aan bij zijn eigen begin, in een poging zijn jongere zelf te vertellen wat hij op de harde manier moest leren, door verslaving en herstel. Hoewel de ‘jonge Dave’-verwaandheid van het adres is afgesneden, zou je je kunnen afvragen wie het echte publiek voor de toespraak was . Het was bijna alsof Wallace dacht dat als we hem genoeg geloofden, hij uiteindelijk ook zou geloven wat hij zei.

Elizabeth Lopatto “06 richtte het Kenyon Review-blog op en schrijft momenteel over gezondheid en wetenschap voor Bloomberg Nieuws en Bloomberg BusinessWeek.

iv xmlns = “” xmlns: atom = “http://www.w3.org/2005/Atom “style =” clear: both; text-align: center; margin: 1em auto; “>