Napoleon vindt dat Edward Smith worden verwijderd om de volgende reden (en): {{{1}}} Napoleon beveelt alle beheerders om dit artikel te verwijderen. Bespreek het op de overlegpagina voor dit artikel als u denkt dat Napoleon dit niet zou moeten doen “t verwijderen.

“	Ik kan me geen enkele omstandigheid voorstellen waardoor een schip zou stranden. Ik kan me geen enkele vitale ramp voorstellen die met dit schip gebeurt. De moderne scheepsbouw is verder gegaan.	“
	~ Edward Smith, over de eerste reis van de Adriatische Zee in New York, 1907.

Edward John Smith (27 januari 1850 – 15 april 1912) was een Engelse marine-reserveofficier. Hij diende als commandant van talrijke White Star Line-schepen. Hij is de beste bekend als de kapitein van de RMS Titanic, die omkwam toen het schip tijdens zijn eerste reis zonk.

Opgegroeid in een werkomgeving verliet hij vroegtijdig de school om zich bij het Royal Naval Reserve aan te sluiten. Nadat hij zijn meester had verdiend, ging hij naar de dienst van de White Star Line, een prestigieus Brits bedrijf. Hij klom snel door de gelederen en behaalde in 1887 zijn eerste bevel aan boord van de SS Celtic. Hij diende als commandant van talrijke White Star Line-schepen, waaronder de Majestic (die hij beval negen jaar) en trok een st rong en trouwe aanhang onder passagiers.

In 1904 werd Smith de commodore van de White Star Line en was hij verantwoordelijk voor het besturen van zijn vlaggenschepen. Hij voerde met succes het bevel over de Oostzee, de Adriatische Zee en de Olympische Spelen. In 1912 was hij de kapitein van de eerste reis van de RMS Titanic, die op 15 april 1912 op een ijsberg sloeg en zonk; Smith en meer dan 1.500 anderen kwamen om bij het zinken.

Vroege leven

Edward John Smith werd geboren in het door land omgeven stad Hanley, Stoke, Engeland, op 51 Well Street op 27 januari 1850, hij was enig kind.

Smith trouwde met Sarah Eleanor, dochter van William Pennington, in St. Oswald’s Church in Winwick. Ze zouden eerst in Spar Cottage in Winwick wonen. Ze hadden een dochter Helen Melville Smith, geboren in Liverpool, Engeland in 1898.

Volgens zijn schoolgenoot, William Jones, uit Edmund Street, Hanley, Stoke-on-Trent, was Smith “een geniale en goede schoolgenoot; iemand die altijd klaar stond om op wat voor manier dan ook een soort helpende hand te bieden aan zijn vrienden. ” Hij was een geleerde in Etruria, de school die de grote en de goede Wedgwood, de pottenbakker van wereldfaam, in Staffordshire had opgericht en onderhouden.

“Mijn geheugen”, zegt meneer Jones, “brengt vele gelukkige dagen terug die hij op school doorbracht, en ook vele gelukkige uren voor en na schooltijd. We waren met zes in die dagen – zes stevige vrienden die bij elkaar bleven, en Smith was de meest trouwe van ons allemaal. Ik herinner me hoe Vincent Simspon mij eerst belde, en hoe we Johnny Leonard zouden bellen. Dan klopten we met zijn drieën aan de deur van Ted Smith, en nadat we de anderen hadden opgehaald, renden we Mill-street en Etruria-road naar school. ‘ “Hij was een dappere ziel als jongen. Hij stond altijd klaar om te helpen en het beste van zichzelf te geven.”

Smith ging op dertienjarige leeftijd naar zee. Hij werd leerling op een klipperschip, de senator Weber, in 1869, een in Amerika gebouwd zeilschip dat eigendom was van A. Gibson & Co of Liverpool. Hij diende als vierde officier van de Celtic in 1880.

Carrière

Hij trad toe tot de White Star Line in 1886 en diende aan boord van de belangrijkste schepen van het bedrijf – vrachtschepen naar Australië, lijnschepen naar New York – hij nam snel het bevel over. In 1887 werd hij benoemd tot kapitein van de Republiek.

Naarmate de schepen groter werden, nam ook het belang van Smith toe. Hij was de kapitein van de Majestic voor negen jaar beginnend in 1895, gedurende welke periode hij tijdens de Boerenoorlog twee troepenreizen naar Zuid-Afrika maakte. Voor deze dienst ontving hij de Transportmedaille. Bovendien was hij ere-commandant van de Royal Naval Reserve en als zodanig had hij bevel nr. 690 gekregen waardoor hij de Blue Ensign kon besturen op alle koopvaardijschepen die hij voerde. Zijn carrière zou hem ertoe brengen om nog 17 White Star-schepen te besturen. Onder deze schepen bevond zich de Adriatische Zee.

Smith werd hoog gewaardeerd door de White Star Line. Sinds de Oostzee van 1904 had hij de nieuwste lijnschepen van het bedrijf meegenomen op hun eerste reizen. Na de Baltische Zee in 1907, toen Olympisch in 1911.

Kapitein Smith werd beschouwd als een “veilige kapitein” en, voor die tijd, waarschijnlijk ook. Toch had hij het bevel gehad over de Germanen toen ze op 16 februari 1899 bij haar pier in New York kapseisde door ijsophopingen in haar tuigage en bovenbouw. In 1904 was er brand aan boord van de Baltische Zee en in 1909 liep hetzelfde schip aan de grond. Hoewel dit bericht in de New York Times stond, ontkenden de officieren dat het was gebeurd. Ze hadden volgehouden dat het een ander schip moest zijn. In juni 1911 had het schip tijdens het manoeuvreren van de Olympic haar pier in New York een sleepboot beschadigd met de stuwkracht van een van de propellers. Het leek erop dat kapitein Smith – samen met de meeste hedendaagse lijnvaartkapiteins – veel te leren had over de verplaatsingseffecten van de enorme romp van het schip. Het incident werd daarom beschreven als een klein schrammetje, hoewel de eigenaar van de sleepboot White Star aanklaagde. voor $ 10.000, wat leidde tot een tegenaanval van het bedrijf. Uiteindelijk werden beide zaken ingetrokken wegens gebrek aan bewijs.

Het was niet het enige ongeluk met de Olympische Spelen. Op woensdag 20 september 1911; de Olympic vertrok vanuit Southampton op haar vijfde reis, onder het bevel van kapitein Smith. Terwijl ze de Solent afdaalde en op weg was om het oostelijke uiteinde van het Isle of Wright te passeren, bereikte ze een snelheid van 18 knopen. Ze stond nominaal onder leiding van George Bowyer, een zeer ervaren Trinity House-piloot. Toen ze naar stuurboord draaide om de Bramble-oever te omzeilen, werd de snelheid teruggebracht tot 11 knopen, maar de grote straal van haar bocht verraste de commandant van de HMS Hawke, een kruiser van 7.000 ton, die niet voldoende ontwijkende actie kon ondernemen.

De twee schepen kwamen in aanvaring, de stalen en betonnen boegram van de kruiser begroef zichzelf diep in het stuurboordgedeelte van de grote voering. Bagage die in het ruim van de Olympic was opgeborgen, viel op het dek van de Hawke.

Gelukkig kwam niemand om het leven en bleven beide schepen drijven, waardoor de Olympic met één motor terugkeerde naar Southampton, ondanks dat twee grote waterdichte compartimenten volledig onder water kwamen te staan. Hoewel de schuld legaal bij de Olympic lag en de White Star Line werd geconfronteerd met grote juridische kosten evenals de kosten van reparatie van het schip en de verliezen die voortvloeien uit de verstoring van de dienstverlening, de troost was dat het schip een grote aanvaring had overleefd (de Hawke was immers ontworpen om vijandelijke schepen tot zinken te brengen door ze te rammen) en was gebleven een vlotter en stal ondanks ernstige overstromingen.

“De commandant van de Hawke was volledig schuldig”, had een jonge officier aan boord van de Olympic geklaagd: “Hij was zijn oorlogsschip aan het” pronken “voor een menigte passagiers en maakte een misrekening. ‘Kapitein Smith glimlachte waarschijnlijk raadselachtig om de theorie die zijn ondergeschikte naar voren bracht, maar gaf geen commentaar op deze visie op het ongeluk. Hij had ook een tumor in zijn rechtervoet.

Titanic

“	De Olympische is onzinkbaar, en Titanic zal hetzelfde zijn als ze in bedrijf wordt gesteld.” Hij vervolgde, “elk van deze twee vaartuigen kan in tweeën worden gesneden en elke helft zou bijna voor onbepaalde tijd drijven. Het niet-zinkbare vaartuig is bereikt in deze twee prachtige vaartuigen.” “Ik durf eraan toe te voegen”, concludeerde de kapitein, “dat zelfs de motoren en ketels van deze schepen door hun bodem zouden vallen, de schepen zouden blijven drijven.	“
	~ Edward Smith.

In de loop der jaren had White Star Line een klantenkring opgebouwd met passagiers die er niet van zouden dromen de Atlantische Oceaan over te steken een voering onder bevel van iemand anders dan Edward John Smith. In latere jaren zou de beschrijving van Smith een vaderlijke man zijn met een grijze baard en een tonvormige borst, hij was de belichaming van een oude zeehond. Hij zag er misschien angstaanjagend uit, maar in werkelijkheid was hij zachtaardig, zachtaardig en een leider in wie passagiers en bemanningen een groot vertrouwen hadden. Hij had een aangename, zachte stem en een gretige glimlach. Kapitein Smith, een natuurlijke leider en een prima zeeman, was zowel populair bij officieren als bij mannen.

V.S. Congreslid William Alden Smith en zijn zoon hadden in 1906 een Noord-Atlantische reis gemaakt aan boord van de Oostzee. Het Amerikaanse congreslid zou zes jaar later het Amerikaanse onderzoek naar het zinken van de Titanic leiden. Als Amerikaans congreslid was hij uitgenodigd om te dineren aan de tafel van de kapitein, kapitein Smith. Het gesprek was veranderd van spoorwegregulering naar stoomschipveiligheid. Vervolgens had EJ hem uitgenodigd op de brug, waar hij het mechanisme bekeek dat de waterdichte deuren. De kapitein had toen het congreslid en zijn zoon rondgeleid op een rondvaart door het schip, waarbij hij alles in detail had uitgelegd. William Alden was behoorlijk onder de indruk – net zo onder de indruk als later met stomheid geslagen – ‘EJ was niet gek, noch was hij’ roekeloos “”, zoals sommige redacteuren zouden suggereren na de ramp met de Titanic.

In 1912 nam Smith het bevel over de RMS Titanic. Op dat moment was hij 62.

Op 10 april nam Smith een taxi van zijn huis naar de haven van Southampton. Hij kwam om 7 uur aan boord van de Titanic. Hij ging onmiddellijk naar zijn hut om het zeilrapport van de hoofdofficier op te halen. Na het vertrek om 12.00 uur zorgde de enorme hoeveelheid water die door de Titanic werd verplaatst toen ze passeerde ervoor dat het opgeblazen New York van haar ligplaatsen brak en naar Titanic slingerde. Snelle actie van Smith hielp om een voortijdig einde van de eerste reis te voorkomen.

De eerste vier dagen van de reis verliepen zonder incidenten, maar kort na 23:40 uur op 14 april was het schip net in aanvaring gekomen met een ijsberg. Al snel bleek dat het schip ernstig beschadigd was; ontwerper Thomas Andrews Jr. meldde dat vijf van haar waterdichte compartimenten waren doorbroken en dat de Titanic binnen twee uur zou zinken.

Tijdens de evacuatie wist kapitein Smith dat er niet genoeg reddingsboten waren voor alle passagiers en bemanning, deden er alles aan om paniek te voorkomen en deden zijn best om te helpen bij de evacuatie; Majoor Arthur Godfrey Peuchen van de Royal Canadian Yacht Club zei: “Hij deed er alles aan om vrouwen in deze boten te krijgen en ervoor te zorgen dat ze goed werden neergelaten. Ik dacht dat hij zijn plicht deed met betrekking tot het laten zakken van de boten. “. Robert Williams Daniel, een eersteklas passagier zei ook:

Kapitein Smith was de grootste held die ik ooit heb gezien. Hij stond op de brug en schreeuwde door een megafoon in een poging zichzelf te laten horen.

Enkele minuten voordat het schip zijn laatste duik begon, was Smith nog bezig met het bevrijden van de bemanning van de Titanic van hun taken; hij ging naar de Marconi-operatiekamer en ontsloeg Junior Marconi-officier Harold Bride en senior gsm-operator Jack Phillips van hun taken. Daarna maakte hij een laatste rondleiding over het dek en zei tegen de bemanningsleden: “Nu is het ieder voor zich.” Toen het water het dek bereikte, zag Steward Edward Brown de kapitein naderen met een megafoon in zijn hand. Hij hoorde hem zeggen: “Nou jongens, doe je best voor de vrouwen en kinderen, en pas op jezelf.” Hij zag de kapitein alleen de brug oplopen, enkele seconden voordat het schip zijn laatste duik nam.

Smith overleefde het zinken niet. Het lichaam van kapitein Smith werd nooit teruggevonden.

Legacy

Tweede officier Lightoller herinnerde zich hem decennia na de ramp als “de beste kapitein die hij ooit gekend heeft”.

Een bericht van de vrouw van kapitein Smith werd later gepost buiten het White Star-kantoor in Southampton. Er stond: “Aan mijn arme lotgenoten – mijn hart stroomt over van verdriet om u allen en is beladen met verdriet dat u gebukt gaat onder deze vreselijke last die ons is opgelegd. Moge God met ons zijn en ons allemaal troosten. met sympathie, Eleanor Smith. “

Senator Alden Smith bracht hulde aan de carrière van kapitein Smith,” Kapitein Smith kende de zee en zijn heldere blik en vaste hand hadden zijn schip vaak over gevaarlijke paden geleid. jaren tevergeefs probeerden stormen hem te kwellen of zijn vaartuig te bedreigen. Elk nieuw voortschrijdend type schip dat door zijn compagnie werd gebouwd, werd aan hem overhandigd als beloning voor trouwe diensten en als bewijs van vertrouwen in zijn vaardigheid. doel, puur van karakter, onverschrokken als een zeeman maar kon zijn, liep hij over het dek van dit majestueuze bouwwerk als meester van haar kiel “. Smith voegde eraan toe dat de bereidheid van de kapitein om te sterven het verzoenende bewijs was van zijn geschiktheid om te leven. ”

In 1914 werd een standbeeld van de kapitein geplaatst in Lichfield, Engeland (het bisdom waar hij werd geboren). Veel belangrijke mensen woonden de onthulling van dit beeld bij, inclusief familieleden van passagiers die met de kapitein omkwamen.