Terwijl in de Verenigde Staten in de afgelopen decennia verschillende staten snel een einde hebben gemaakt aan zogenaamde echtelijke bezoeken, blijkt het hun voordeel te zijn voor gevangenen, bewakers , en het grote publiek is verrassend hoog, inclusief op de lange termijn het besparen van enorme sommen geld voor John Q. Taxpayer, wat vermoedelijk de reden is waarom een groot percentage van de rest van de wereld ze toestaat, naast bepaalde morele argumenten die daarvoor pleiten. Dus hoe werken echtelijke bezoeken eigenlijk? Hoe is het programma überhaupt van start gegaan, en waarom zijn landen als Groot-Brittannië en de Verenigde Staten er zo tegen?
Om te beginnen zijn echtelijke bezoeken in Groot-Brittannië geen ding, hoewel in in sommige gevallen waarin gevangenen die langdurig vastzaten hun vrijlating nadert, als ze als een bijzonder laag risico voor het plegen van misdaden of op hun vrolijke manier worden beschouwd, kunnen ze voor korte tijd gezinsverlof krijgen. periodes. Deze tijd is bedoeld om hen te helpen opnieuw te wennen aan de wereld buiten de gevangenis en hun zaken op orde te krijgen, inclusief het opnieuw verbinden met familie en vrienden, op zoek naar werk, enz. – allemaal als een manier om te proberen de persoon te helpen slaan. de grond draait zodra het volledig is vrijgelaten.
Als we over de vijver naar de Verenigde Staten gaan, is het allereerst belangrijk op te merken dat gevangenen in federale hechtenis en maximaal beveiligde gevangenissen geen echtelijke bezoeken mogen. Bovendien moeten gevangenen en hun gasten in de weinige staten die echtelijke bezoeken toestaan, voldoen aan een reeks strenge richtlijnen, waaronder volledige achtergrondcontroles voor alle bezoekers. Aan de kant van de gevangene: iedereen die een geweldsmisdrijf heeft gepleegd, een levenslange gevangenisstraf heeft, is een zedendelinquent, en ook andere dergelijke ernstige misdrijven komen niet in aanmerking. Verder, in Connecticut, als een gevangene lid is van een bende of zelfs maar denkt dat hij dat is, wordt hij ook verbannen van echtelijke bezoeken. Bovendien wordt vrijwel overal elke gevangene die in de gevangenis iets verkeerds doet, ook tijdelijk of permanent verbannen van dergelijke bezoeken.
Dit brengt ons bij hoe het hele huwelijksbezoek zijn start in de Verenigde Staten; het vroegste officieel-achtige beleid om, in dit geval mannelijke, gevangenen te laten genieten van het gezelschap van het eerlijkere geslacht dat in het begin van de 20e eeuw in de Mississippi State Penitentiary (Parchman Farm) is begonnen. Dit werd ingesteld als een manier om de zwarte gevangenenpopulatie, die vrij letterlijk als slavenarbeid werd gebruikt, harder te laten werken tijdens het bewerken van de 20.000 hectare grond in deze instelling. In feite was de opzichter van de gevangenis destijds eigenlijk zelf een boer, en daarom werd hij ingehuurd om toezicht te houden. Zoals historicus David M. Oshinsky, auteur van Worse Than Slavery: Parchman Farm and the Ordeal of Jim Crow Justice opmerkt: “het jaarverslag aan de wetgever gaat niet over geredde levens. Het is een winst- en verliesrekening, met de nadruk op de profit. ”
Gevangenen die niet hard werkten, konden worden verslagen en andere dergelijke” stok “-achtige prikkels kunnen worden benut. Aan de andere kant kregen gevangenen die hard werkten, bereid waren te helpen hun medegevangenen in het gareel te houden, enz. Enz. Verschillende beloningen. In het extreme geval zou een gevangene die erin slaagde een andere gevangene te vermoorden die probeerde te ontsnappen, zelfs worden beloond met een volledige gratie voor die misdaad die ze eerder hadden gepleegd om in de eerste plaats opgesloten te worden.
Het meest relevant voor het onderwerp dat voorhanden is, voor die gevangenen die zich bijzonder braaf gedroegen en het hardst werkten, was een beloning die ze konden krijgen het gezelschap van een prostituee op hun zondagsvrije dag. Om dit te vergemakkelijken, werd elke zondag een letterlijke vrachtwagenlading vrouwen aangevoerd om voor de meest brave gevangenen te zorgen. Later werd het beleid uitgebreid met vriendinnen en echtgenotes voor de mannen die de voorkeur gaven aan hun gezelschap.
Om het denken van de gevangenisfunctionarissen op misschien wel de meest beledigende manier mogelijk te illustreren, hebben we deze tijdcapsule van een citaat van een hedendaagse gevangenisbewaarder uit Mississippi- “Je moet begrijpen dat n *** ers in die tijd vrij simpele wezens waren. Geef ze af en toe varkensvlees, wat groenten, wat maïsbrood en wat poontang en ze zouden werken voor jou. ”
Van daaruit heel snel verder, de effectiviteit van beloofde seks voor een mannelijke gevangene, ongeacht ras, als ze de lijn vasthielden, en, naarmate de eeuw vorderde, rond 1/3 van de staten in de VS hebben de praktijk uiteindelijk overgenomen, evenals vele andere landen die in de 20e eeuw ook soortgelijke programma’s hebben ingesteld.
Wat betreft die effectiviteit, voormalig directeur van de Great Meadow Correctional Facility in de staat New York, Arthur Leonardo legt uit: “We hebben niet veel aan mensen te geven ple in de gevangenis.Als je niets hebt om van iemand af te pakken, hoef je niets weg te nemen om hem aan te sporen het juiste te doen. ”
Ter illustratie van de effectiviteit van de gevangene, een Ray Coles , wiens humeur resulteerde in een mishandeling waarbij hij een gevangenisstraf van negen jaar kreeg, verklaart de stimulans die de echtelijke bezoeken hem geven om nooit uit de pas te lopen: “Elke actie of keuze die ik maak, is gemaakt met mijn vrouw in gedachten.”
Wat betreft wat er werkelijk gebeurt tijdens een echtelijk bezoek, het Hollywood-idee en de realiteit zijn, zoals altijd, enigszins anders. In film- en tv-shows is een echtelijk bezoek een tijd om warm en bezweet te worden met je partner, de realiteit is dat, hoewel seks al dan niet betrokken is, een groot deel van de tijd wordt besteed aan het doen van normale dingen, niet alleen met een partner, maar ook met kinderen en andere familieleden. In New York wordt zelfs Bij 40% van de echtelijke bezoeken is geen echtgenoot of iets dergelijks betrokken, maar vaak alleen kinderen en andere dierbaren. De bezoeken worden gewoonlijk officieel dingen genoemd als “Uitgebreide familiebezoeken” of, in New York, het “Family Reunion Program”.
Zoals een Californische gevangene zijn uitgebreide familiebezoek met zijn partner samenvatte: “Ik heb 2 1/2 dag een-op-een doorgebracht met mijn partner, mijn beste vriend, mijn vertrouweling, mijn levenspartner . Het ging niet om de seks. ”
Voor verdere context hier, in de Verenigde Staten voor de meeste gevangenen, kunnen ze op zijn best tijdens normaal bezoek een korte knuffel van 2 seconden met hun partner krijgen en een kus op de wang, als dat überhaupt is toegestaan. Bovendien wordt alles wat je zegt of doet in de gaten gehouden en is de tijd samen relatief kort.
Zoals je je hieruit kunt voorstellen, is voor veel gevangenen, ongeacht hun misdaad, welke gevangenisstraf dan ook opgelegd. komt vaak met een doorgaans niet genoemde straf voor het beëindigen van een relatie met hun partner. Gecombineerd met beperkte toegang tot telefoons en de extreme kosten van telefoongesprekken in de gevangenis en de gevangenis, betekent dit ook vaak dat de verbinding met hun kinderen, vrienden, enz. In de gevangenis bijna volledig is verbroken.
Dus voor gevangenen, terwijl seks kan er wel of niet bij betrokken zijn, de realiteit van het uitgebreide familiebezoek is precies dat – afhankelijk van de exacte regels voor een bepaalde gevangenis, 6-72 uur waar u tijd kunt doorbrengen met uw partner, kinderen en soms andere familieleden of vrienden in een enigszins normale omgeving, die normale dingen doen.
Wat betreft frequentie, terwijl het in films een normaal iets is, en een korte aanlooptijd, in werkelijkheid in de Verenigde Staten, kan dit op zijn best een keer worden toegestaan per maand tot een keer per jaar, of helemaal niet.
Tegen het einde van het vergemakkelijken van familiebanden, bieden veel gevangenissen die dit mogelijk maken een paar slaapkamers voor een stel en hun kinderen zoals bordspellen, een tv en mogelijk eten, hoewel de kosten van zaken als eten worden betaald door de inma te of hun dierbaren. Ter referentie: de vrouw van de eerder genoemde Ray Coles, Vanessa, zegt dat ze ongeveer $ 100 per uitgebreid familiebezoek betaalt voor zaken als voedsel, dat vervolgens wordt verstrekt door de gevangenis.
Wat betreft regio’s buiten de Verenigde Staten, bieden plaatsen zoals Canada eens per paar maanden uitgebreide familiebezoeken tot 72 uur, inclusief iedereen met een hechte familieband om deel te nemen, zelfs vrienden als de autoriteiten achten de band sterk genoeg. Net als in de Verenigde Staten worden voedsel en andere soortgelijke items betaald door de gevangene of hun familie of vrienden.
Interessant genoeg is Saoedi-Arabië een van de meest genereuze landen als het gaat om familiebezoeken. staat een bezoek van één keer per maand toe; maar als je meerdere vrouwen hebt, krijg je één keer per maand per vrouw! Bovendien betaalt de overheid, afgezien van het toestaan van dergelijke frequente bezoeken, daadwerkelijk voor de reizen van degenen die u komen opzoeken.
Terug in de Verenigde Staten, op zijn hoogtepunt aan het einde van de 20e eeuw, betaalde de uitgebreide familie bezoeken waren toegestaan in ongeveer 1/3 van de staten, maar begonnen abrupt te dalen, beginnend rond de jaren tachtig en negentig, tot slechts vier staten tegenwoordig: Californië, Washington, New York en Connecticut.
Dit was rond dezelfde tijd een aantal van dergelijke programma’s die zijn ontworpen om te voorkomen dat mensen herhaaldelijk gevangen worden genomen, kregen de bijl in het hele land, wat niet verwonderlijk direct overeenkwam met de absoluut explosieve populatie van de gevangenissen in de Verenigde Staten in de vier decennia sinds de stijging met een verbazingwekkende 500%! Ter vergelijking: vóór de jaren tachtig was de groei relatief traag en stabiel, min of meer gekoppeld aan de bevolkingsgroei. Hierover later meer in het bonusfeit.
Wat betreft de stimulans om de programma’s voor uitgebreide familiebezoeken te schrappen, dit is over het algemeen verbonden met een toegenomen publieke opinie die begon rond de jaren tachtig en negentig dat er gevangenen zullen zijn. gestraft, niet te vertroetelen, en dat het programma teveel kost.In New Mexico bijvoorbeeld, dat relatief recent het programma voor uitgebreide familiebezoeken heeft vermoord, kostte het de belastingbetaler ongeveer $ 120.000 per jaar.
Nu, dit klinkt misschien als veel, en als je de nieuwsberichten gaat lezen , dit werd zeker gebruikt als de drijvende politieke retoriek om het programma door de betrokken politici te laten negeren. Het is echter opmerkelijk dat New Mexico rapporteert dat de gemiddelde kosten per gevangene jaarlijks maar liefst $ 35.540 bedragen, wat vrij dicht bij het nationale gemiddelde van ongeveer $ 31.000 ligt …. Dit betekent dat het hele programma voor uitgebreide familiebezoeken ongeveer wat het kostte om iets meer dan 3 van hun ongeveer 16.000 gevangenen per jaar te huisvesten.
Natuurlijk kost dit de belastingbetaler nog steeds iets … behalve als je bijvoorbeeld kijkt naar een onderzoek uit 1982 naar de gevangenisbevolking in New York, waaruit bleek dat gevangenen die uitgebreid familiebezoek mochten krijgen bijna 70% minder kans hadden dan andere gevangenen om binnen drie jaar weer in de gevangenis te belanden. Dit maakt het in potentie het meest effectieve recidiveprogramma dat we kennen, zelfs degelijk stampend op de tweede koning van recidiveprogramma’s – onderwijs, waar we wat meer over zullen praten in de bonusfeiten.
Waarom familiebezoeken zo effectief lijken in het verminderen van recidive, merkt de bovengenoemde bewaker Arthur Leonardo op, dat degenen die in staat zijn om familiebanden te onderhouden in de gevangenis, wanneer ze eruit komen, ‘iemand hebben die van je houdt en zal helpen jij, en in het geval van kinderen, mensen die van jou afhankelijk zijn … ”
Terugkomend op de realiteit van een uitgebreid familiebezoek, is het meestal vereist dat partners en gedetineerden worden getest op SOA’s en er schoon uitkomen voordat ze hun kleine afspraakje mogen houden. Verder worden de gevangenen zelf gefouilleerd, zowel voor als na het uitgebreide familiebezoek. Mochten ze daarna positief testen op drugs- of alcoholgebruik, dan worden ze voor onbepaalde tijd verbannen van toekomstige bezoeken, en degenen die in de smokkelwaar kan ook zijn verboden om opnieuw deel te nemen.
Bovendien moeten degenen die de gevangenen bezoeken ook worden vrijgesproken, hoewel het doorzoeken van strips, althans in de Verenigde Staten, niet is toegestaan voor de bezoekers, dus smokkelwaar kan af en toe worden binnengesmokkeld in bepaalde openingen en dergelijke. Om dit te omzeilen, bijvoorbeeld in Californië, worden gedetineerden en hun families regelmatig gefouilleerd tijdens uitgebreide familiebezoeken, meestal met een snelheid van ongeveer eens in de vier uur.
Dit brengt ons tot wat je kunt meenemen voor een uitgebreid familiebezoek. Nou ja, niet veel – meestal alleen dingen als schoon beddengoed, bepaalde toiletartikelen, strikt gereguleerde kleding en dergelijke. Geen mobiele telefoons, geen elektronische apparaten en eigenlijk niet veel anders. Zelfs zaken als familiefoto’s zijn behoorlijk strikt gereguleerd in aantal, type en grootte. Terugkerend naar kleding, zegt ene Myesha Paul, de vrouw van de Californische gevangene Marcello Paul die in de gevangenis zit wegens overval, zegt: “Ze willen niet dat je iets hebt dat passend is … hoewel we komen met heupen en zo, dus het is een beetje moeilijk te vinden wat er niet in de buurt past, weet je? Ik koop gewoon wat joggingbroeken voor heren en laat het werken. “
Als je naar de Californische voorschriften kijkt, hebben ze ook strikte voorschriften wanneer het gaat om kledingkleuren, bijvoorbeeld geen blauwe denim of bosgroene broeken, geen lichtbruine overhemden, geen camouflage, niets strapless, geen rokken of jurken of niet-capri-shorts – de lijst gaat maar door.
Myesha beschrijft ook behulpzaam hoe een echt uitgebreid familiebezoek is, door te zeggen: “We zaten buiten en speelden op zaterdag dominostenen. Daarna gingen we naar binnen en keken tv, keken naar films. ” En hoewel ze zegt dat zij en haar man seks hebben tijdens het bezoek, zoals bijna universeel wordt opgemerkt door elke andere gevangene en hun partner, we keken ernaar, het gaat meer om de nabijheid en kleine dingen zoals het pakken van de hand van je partner of gewoon vasthouden. in het algemeen, maar ook naast hen wakker worden. Ze zegt: “Het voelt goed … omdat ik dat thuis niet begrijp. Weet je. Thuis slaap ik alleen, tenzij mijn kleinkind of een van mijn kinderen met me wil slapen. Maar ze zijn volwassen. Maar ze slapen nog wel eens bij me. Maar behalve dat, weet je, ik word mezelf ’s ochtends wakker, of de wekker maakt me wakker, of mijn kleinzoon komt me wakker maken. Het is goed om mijn man te hebben me wakker maken. Dat is het leukste aan trouwen. Is het niet? Wakker worden? “
Ze zegt ook over haar man:” Hij houdt me de hele nacht in de gaten … Ik weet dat hij dat doet, want soms Ik word wakker en hij kijkt me aan. En ik doe hetzelfde met hem. Soms slaapt hij en wordt hij wakker en kijk ik naar hem. “
Op dezelfde manier samengevat door de eerder genoemde Vanessa Coles, gaat de waarde van uitgebreide familiebezoeken over het bij elkaar houden van haar familie -” Het houdt onze band in stand. , houdt ons huwelijk sterk en houdt hem op het goede spoor. ” Wat betreft de jonge kinderen van het stel: “De kleine heeft het nodig, want dat is alles wat hij weet. De oudere heeft het nodig om te onthouden wat hij weet.”En wat betreft degenen die pleiten tegen het toestaan van dergelijke bezoeken, zegt ze,” worden gestraft. Ik begrijp het. Het vernietigen van je huwelijk en gezin zou geen onderdeel van je straf moeten zijn. “
Als je dit artikel leuk vond , kunt u ook genieten van onze nieuwe populaire podcast, The BrainFood Show (iTunes, Spotify, Google Play Music, Feed), evenals:
- Wat gebeurt er met uw spullen als u naar de gevangenis wordt gestuurd voor het leven?
- Wanneer was het iets dat ze wilden hebben om de laatste maaltijd van een gevangene te hebben?
- Van een misdaadleven tot een van de meest productieve acteurs aller tijden – Danny Trejo’s Prison Break
- Hebt u werkelijk recht op een telefoongesprek wanneer u wordt gearresteerd?
- Wat gebeurt er als u een misdaad pleegt in de ruimte?
Bonusfeiten:
Om terug te gaan naar wat de enorme piek in Amerikaanse opsluitingen veroorzaakte die begon in de jaren tachtig en die sindsdien min of meer onverminderd is doorgegaan, werd er vaak op gewezen dat dit was rond de tijd dat de oorlog tegen drugs werd opgevoerd, over het algemeen overweegt ac tellen voor ongeveer 25% -50% van de toename van de populatie van gedetineerden. Dit laat nog de rest, de meerderheid. En tenzij je gewoon denkt dat Amerikaanse burgers veel meer kans hebben om misdaden te plegen dan bijvoorbeeld onze Europese broeders, is er duidelijk iets raars aan de hand. Waarover wordt gewezen op een verscheidenheid aan factoren, waaronder het schrappen van veel programma’s die zijn ontworpen om te voorkomen dat mensen herhaalde overtreders worden, een duidelijke toename van de strafduur, vooral in vergelijking met de rest van de wereld voor soortgelijke misdrijven, en misschien de allesomvattende die veel van dit tot het uiterste heeft gedreven – de privatisering van gevangenissen die in deze tijd plaatsvond, waardoor veel gevangenissen instellingen met winstoogmerk maakten.
In de decennia daarna hebben deze entiteiten intensief gelobbyd voor dingen die vrij direct verbonden met al het mogelijke doen om de gevangenisstraffen te verlengen en mensen terug te laten komen voor meer relevante onderwerpen voor het onderwerp, waarbij ze waar mogelijk kosten besparen voor henzelf, inclusief alle recidiveprogramma’s. Ze worden tenslotte per gevangene betaald, dus maak je niet al te veel zorgen over wat de totale kosten voor de staat zijn, behalve hoe hoger die kosten, hoe meer ze verdienen.
Natuurlijk, hoe langer de straffen en Door de toegenomen kans op herhaalde overtreders, met een percentage van ongeveer 45% binnen drie jaar en 76% binnen vijf jaar, is de gevangenispopulatie in de Verenigde Staten sinds de jaren tachtig enorm gestegen. Het nettoresultaat van dit alles is dat momenteel bijna een kwart van alle gevangenen in de hele wereld in het land van de vrijen huisvest! De kosten voor het huisvesten van deze gevangenen bedragen jaarlijks ongeveer $ 50- $ 70 miljard. Dit omvat niet de politie- en gerechtelijke kosten die ervoor zorgen dat de gevangenen daar in de eerste plaats worden geplaatst – alles komt neer op enorme sommen geld die worden uitgegeven en nog veel meer misdaden worden gepleegd terwijl bewezen recidiveprogramma’s worden gezien die enorme verminderingen van recidivisten zien die grotendeels ongebruikt blijven. . En opmerkelijk hier is dat ongeveer 95% van de gevangenen op een gegeven moment vrij komt.
En als we het hebben over recidive-programma’s zoals uitgebreide familiebezoeken, merkte een onderzoek van het Amerikaanse ministerie van Justitie op dat gevangenen toegang kregen tot onderwijsprogramma’s waren, voor beroepscertificaten, 14,6% minder geneigd om binnen 3 jaar hun weg terug in de gevangenis te vinden dan de algemene gevangenisbevolking. Voor degenen die in de gevangenis een GED bereikten, hadden ze 25% minder kans om terug in de bak te belanden. En degenen die een Associates-graad hadden behaald, waren de hoogste van allemaal in hun studie met ongeveer 70% minder kans, ongeveer hetzelfde voordeel als degenen die toegang kregen tot uitgebreide familiebezoeken.
Als we het allemaal uitrekenen, is het netto-effect van de onderwijsprogramma’s was ongeveer een vermindering van 43% in het percentage van terugkeer naar de gevangenis binnen 3 jaar. Hieruit bleek, door de cijfers te kraken, dat dit betekende dat voor elke $ 1 die de staten uitgeven aan het opleiden van gevangenen, het jaarlijks $ 5 bespaarde dankzij de vermindering van de gevangenispopulatie, laat staan andere kostenbesparingen in gerechtelijke en politie-uitgaven en, natuurlijk , een vermindering van de criminaliteit. Aangezien elk jaar ongeveer 700.000 gevangenen worden vrijgelaten in de Verenigde Staten, komt dat neer op een enorme vermindering van de criminaliteit, terwijl er een vrij grote toename is van een beter opgeleide en meer geschoolde bevolking.
Ten slotte is er nog een bonusfeit – terwijl gewelddadige criminelen door het grote publiek bijna altijd als de gevaarlijkste worden beschouwd en die het meest waarschijnlijk opnieuw beledigen, ondersteunen de gegevens dat helemaal niet, zelfs niet als in de buurt. Volgens het Amerikaanse ministerie van Justitie was het hoogste percentage recidivisten binnen drie jaar na hun vrijlating degenen die motorvoertuigen stelen met 78,8%! De volgende zijn degenen die in de gevangenis zitten voor het verkopen van gestolen eigendommen tegen 77,4%. De lijst gaat maar door, maar in wezen zijn degenen die stelen over het algemeen ongeveer 70% + geneigd om binnen 3 jaar opnieuw te overtreden en lopen zij het meeste risico op recidivisten. In schril contrast daarmee is de kans dat veroordeelden van geweldsmisdrijven massaal minder snel opnieuw beledigen. Verkrachters en moordenaars zijn er bijvoorbeeld maar 2.5% en 1,2% zullen respectievelijk recidiveren. Dit laatste is natuurlijk veel meer nieuwswaardig en traumatischer, wat leidt tot een vertekende publieke perceptie.
