De ziekte van Addison: de oorzaken, symptomen en behandeling

De ziekte van Addison (hypoadrenocorticisme) is een hormonale aandoening die genoemd is naar Thomas Addison, een Britse wetenschapper. gecrediteerd als de eerste persoon die aantoont dat bijnieren nodig zijn voor het leven.

Bijnieren bij honden en katten: Critical for Life

Honden, katten, mensen en andere soorten hebben een paar kleine klieren in de buik, één naast elke nier. In het Latijn is ‘nier’ ‘nier’ en ‘naast’ is ‘advertentie’. Deze kleine klieren worden daarom vanwege hun locatie de bijnieren genoemd. Ze zijn zo genoemd omdat ze door anatomen werden herkend lang voordat hun vitale (levensreddende) functie werd begrepen.

Glucocorticoïden en Mineralocorticoïden

De klieren produceren twee stoffen, glucocorticoïden en mineralocorticoïden, die cruciaal voor het leven. Nadat ze zijn gesynthetiseerd, worden deze stoffen uitgescheiden in de bloedbaan en circuleren ze door het lichaam. Als zodanig worden ze geclassificeerd als hormonen.

Beide hormonen hebben effect op de functie van cellen overal in het lichaam. Om het anders te bekijken: cellen overal in het lichaam hebben glucocorticoïden en sommige mineralocorticoïden nodig om gezond te zijn. Ze lijden als er te veel of te weinig van een of beide is.

De ziekte van Addison treedt op wanneer het lichaam te weinig glucocorticoïde of te weinig mineralocorticoïde of beide bevat.

Glucocorticoïden

Glucocorticoïden zijn een natuurlijke cortison, die nodig is voor het leven en belangrijk is om ervoor te zorgen dat mensen zich goed voelen. Glucocorticoïden hebben veel functies, waaronder een effect op de eetlust en de werking van het immuunsysteem.

Artsen gebruiken vaak zowel natuurlijke als synthetische cortisonen omdat ze nuttig kunnen zijn als medische behandeling voor relatief kleine problemen (bijv. Gif eik) en voor ernstige levensbedreigende medische aandoeningen (bijv. sommige vormen van kanker). Als een patiënt chronisch te veel of te weinig cortison in zijn systeem heeft, kunnen er ernstige medische problemen ontstaan. Te weinig cortison is een van de twee componenten van de ziekte van Addison.

Mineralocorticoïden

Mineralocorticoïden zijn een andere essentiële stof die door normale bijnieren wordt geproduceerd. Ze regelen twee van de kritisch belangrijke “zout” -concentraties van het lichaam, de niveaus van zowel natrium als kalium. Net als bij glucocorticoïden leidt te veel mineralocorticoïden in het systeem gewoonlijk tot ernstige medische problemen. Te weinig mineralocorticoïden is een levensbedreigende aandoening.

Wat veroorzaakt de ziekte van Addison?

Het ontstaan van de ziekte van Addison is meestal het resultaat van een of ander destructief proces dat zowel de bijnieren aantast als de cellen die beide van deze uiterst belangrijke hormonen produceren. De meest voorkomende oorzaak van de ziekte van Addison is de vernietiging van beide bijnieren door het eigen immuunsysteem van het individu.

Het immuunsysteem functioneert voornamelijk door constant op zoek te zijn naar vreemde voorwerpen. De beste voorbeelden van vreemde voorwerpen die het immuunsysteem wil doden zijn bacteriën en virussen.

Om redenen die niet goed worden begrepen, beschouwt het immuunsysteem normale lichaamsdelen soms als “lichaamsvreemd” en probeert het deze weefsels te doden. In dit ongebruikelijke geval ziet het immuunsysteem de bijnieren als lichaamsvreemd en doodt het deze cellen.

Minder vaak voorkomende oorzaken van de ziekte van Addison zijn kankers of infecties die de bijnieren kunnen binnendringen en doden.

Wat zijn de symptomen van de ziekte van Addison?

De ziekte van Addison komt relatief weinig voor bij honden en wordt als zeldzaam beschouwd bij katten. Wanneer het wordt gezien, komt het het meest voor bij vrouwelijke honden van jonge tot middelbare leeftijd. De aandoening is echter vastgesteld bij honden en katten van alle leeftijden, ongeacht het geslacht, en bij zowel intacte als gecastreerde dieren. Bepaalde hondenrassen kunnen vatbaar zijn voor de ziekte.

Over het algemeen lijken de symptomen van de ziekte van Addison snel op te treden, meestal na een paar dagen; het kan zich echter ook in de loop van weken of maanden ontwikkelen.

De meeste eigenaren merken op dat hun huisdier verschillende problemen tegelijkertijd ontwikkelt. Deze problemen zijn onder meer:

• Verlies van eetlust
• Extreme lethargie
• Braken
• Diarree
• Gewicht verlies
• Spierzwakte

Een minder vaak voorkomende waarneming is af en toe zwakte of verlies van eetlust. Bij sommige honden is waargenomen dat ze beven, beven of beven alsof ze het koud hebben. Anderen kunnen plotseling instorten en lijken snel een shockachtige toestand te ontwikkelen.

Welke tests zijn nodig?

Braken, diarree, verlies van eetlust en gewichtsverlies zijn uiterst niet-specifieke problemen. Dit kunnen de symptomen zijn van een hond of kat met een maag-, darm-, hart-, lever- of nierziekte. Andere aandoeningen kunnen ook dit soort symptomen veroorzaken.

Om dit probleem nog ingewikkelder te maken, komen ziekten van andere orgaansystemen veel vaker voor dan de ziekte van Addison. Daarom kan uw dierenarts de ziekte van Addison wel of niet vermoeden nadat hij met u heeft gesproken en een lichamelijk onderzoek heeft ondergaan. Het is zeer waarschijnlijk dat uw dierenarts zal geloven dat uw huisdier ziek is en een reeks tests zal aanbevelen die verschillende orgaansystemen tegelijkertijd beoordelen.

Een van de kenmerkende afwijkingen die bij honden met de ziekte van Addison worden gezien, is een toename van bloedconcentraties van kalium en verlagingen van bloedconcentraties van natrium. Dergelijke wijzigingen zijn echter ook niet-specifiek. Als de ziekte van Addison wordt vermoed, is de ACTH-stimulatietest de “gouden standaard” voor diagnose. Als het resultaat typerend is voor de ziekte van Addison, heeft uw huisdier een levenslange behandeling nodig om te overleven.

Wat is de aanbevolen behandeling voor de ziekte van Addison?

Langdurige behandeling van Addison is lang niet zo moeilijk als in de eerste plaats het stellen van de diagnose. Verder is langdurige behandeling lang niet zo moeilijk als de intensieve zorg die aanvankelijk vereist als een patiënt in een ernstige, levensbedreigende toestand verkeert. Er zijn zowel glucocorticoïde als mineralocorticoïde vervangende medicatie.

• Glucocorticoïde substitutietherapie

De glucocorticoïden die worden gebruikt bij de behandeling van de ziekte van Addison zijn op geen enkele manier uniek. Het zijn eerder dezelfde medicijnen die worden gebruikt voor een verscheidenheid aan aandoeningen in zowel de menselijke als de diergeneeskunde. Het enige unieke aspect met betrekking tot glucocorticoïdvervangende therapie voor Addison’s ziekte is het feit dat aangetaste huisdieren hebben relatief kleine doses nodig in vergelijking met de doses die worden gebruikt voor huisdieren met immuungemedieerde ziekten, kanker of andere aandoeningen.

• Mineralocortoïde medicatie

Er zijn twee verschillende mineralocorticoïden beschikbaar. Beide medicijnen zijn specifiek voor patiënten met de ziekte van Addison. De pil -vorm wordt vaak gebruikt bij mensen en is effectief bij lage doses; honden en katten lijken echter relatief resistent tegen de pillen. In plaats daarvan is er een injecteerbaar medicijn dat speciaal is gemaakt voor honden en katten en dat eens in de 25 dagen wordt gebruikt. Dit medicijn is effectief en is de aanbevolen mineralocorticoïde.

Sommige honden hebben elke 21 dagen injecties nodig, en andere kunnen rondkomen met één injectie per maand. De meesten reageren echter beter met injecties om de 25 dagen. Eigenaren van gezelschapsdieren kunnen deze injecties meestal zelf toedienen. Het kan twee tot zes maanden duren voordat een dosis is vastgesteld, maar zodra de juiste dosis is bepaald, blijft deze relatief constant.

De ziekte van Addison is een relatief ongebruikelijk syndroom. Honden en katten die correct zijn gediagnosticeerd en correct worden behandeld, leiden een gezond en gelukkig leven.