Geweld was een cruciaal instrument van de nazi-regering, maar haar leiders wilden ook graag laten zien dat ze handelden binnen het kader van de wet. Terwijl ze werkten om de macht te consolideren en Duitsland opnieuw vorm te geven in overeenstemming met hun raciale idealen, namen de nazi-leiders een aantal nieuwe wetten aan die burgerschap opnieuw definieerden en de basis legden voor een ‘raciale staat’.

Op 15 september 1935, tijdens een partijbijeenkomst in Neurenberg, kondigden de nazi’s twee nieuwe wetten aan die veranderden wie een Duits staatsburger kon zijn. De Reichsburgerwet vereiste dat alle burgers Duits ‘bloed’ hadden. Als gevolg hiervan verloren Joden en anderen hun recht op staatsburgerschap, waardoor ze niet alleen het stemrecht kregen, maar ook staatloos werden. Dit betekende dat ze geen geldig paspoort konden krijgen om tussen landen te reizen, of een visum konden krijgen om Duitsland te verlaten.

De tweede wet heette de Wet ter bescherming van Duits bloed en eer, die het volgende stelde:

In 1933 werden de Joodse zakenman Oskar Danker en zijn vriendin, een christelijke vrouw, gedwongen borden te dragen die de Joods-Duitse integratie ontmoedigden . Intieme relaties tussen “echte Duitsers” en joden waren in 1935 verboden.

Verplaatst door te begrijpen dat zuiverheid van Duits bloed de essentiële voorwaarde is voor het voortbestaan van het Duitse volk, en geïnspireerd door de onbuigzame vastberadenheid om het bestaan van de Duitse natie voor altijd te verzekeren, heeft de Reichstag unaniem de volgende wet aangenomen, namelijk hierbij afgekondigd:

Artikel 1

1. Huwelijken tussen Joden en onderdanen van de staat van Duits of verwant bloed zijn verboden. Niettemin gesloten huwelijken zijn ongeldig, zelfs als ze in het buitenland worden gesloten om te omzeilen deze wet.
2. Annuleringsprocedures kunnen alleen worden gestart door de openbare aanklager.

Artikel 2

Buitenechtelijke betrekkingen tussen Joden en onderdanen van de staat van Duits of aanverwant bloed zijn verboden.

Artikel 3

Joden mogen in hun huishouden geen vrouwelijke onderdanen van de staat Duits of Duits in dienst nemen. opgetogen bloed die jonger zijn dan 45 jaar.

Artikel 4

1. Het is joden verboden de Reichs- of nationale vlag te voeren of Reichskleuren te vertonen.
2. Aan de andere kant mogen ze de joodse kleuren vertonen. De uitoefening van dit recht wordt beschermd door de staat.

Artikel 5

1. Elke persoon die het verbod op grond van artikel 1 overtreedt, wordt gestraft met een gevangenisstraf .
2. Een man die het verbod uit artikel 2 overtreedt, wordt gestraft met een gevangenisstraf of een gevangenisstraf.
3. Elke persoon die de bepalingen van artikel 3 of 4 overtreedt, wordt gestraft met een gevangenisstraf van maximaal een jaar en een boete, of met een van deze straffen.

Artikel 6

De Reichsminister van Binnenlandse Zaken, in coördinatie met de plaatsvervanger van de Führer en de Reichsminister van Justitie, zal de wettelijke en administratieve voorschriften uitvaardigen die nodig zijn om deze wet uit te voeren en aan te vullen.1

De twee nieuwe wetten die in Neurenberg werden aangekondigd, maakten een scherp onderscheid tussen de rechten en privileges van Duitsers en Joden. Ze stelden ook een belangrijke vraag: wat bepaalde wie wel en wie geen Jood was? Volgens de meeste joodse leringen werd een individu als jood gedefinieerd als hij of zij werd geboren uit een joodse moeder of formeel tot het jodendom bekeerd was. Als een jood zich tot het christendom bekeerde, werd hij of zij door de meeste joden niet langer als joods beschouwd. De nazi’s accepteerden die definitie niet. Ze beschouwden joden als leden van noch een religieuze groep, noch een etnische groep (gedefinieerd door hun cultureel erfgoed). In plaats daarvan beschouwden ze Joden als leden van een apart en inferieur ‘ras’. Omdat, volgens de nazi-logica, ‘ras’ niet werd veranderd door bekering, zouden mensen die Joods werden geboren altijd Joden zijn, ongeacht hun religieuze overtuigingen of praktijken.

Hoewel de nazi’s geloofden dat identiteit biologisch was, iets ‘in het bloed’, had dit idee geen wetenschappelijke realiteit. Of iemand Duits of Joods was, kon niet worden vastgesteld door medische of wetenschappelijke tests. het definiëren van de Duitse en Joodse identiteit werd verder bemoeilijkt door het feit dat er veel gemengde huwelijken waren geweest tussen de twee groepen, en er waren duizenden mensen van gemengde Joodse en niet-Joodse afkomst, bij de nazi’s bekend als Mischlinge (‘half- rassen ”of“ gemengd bloed ”).

Op 14 november 1935 definieerde de nazi-regering officieel wie een Duitser was en wie een Jood was door middel van een aanvullend decreet genaamd de Eerste Regeling bij de Reichsburgerschapswet (Debatten over het classificeren van Mischlinge duurden jarenlang en werden nooit helemaal opgelost.) Er stond in:

Artikel 1

1. Totdat er nadere regels met betrekking tot staatsburgerschapspapieren zijn afgegeven, zijn alle onderdanen van Duitse of verwante Blood, die stemrecht bezat bij de Reichstag-verkiezingen ten tijde van de inwerkingtreding van de Burgerschapswet, zal voorlopig de rechten van Reichsburgers bezitten. Hetzelfde geldt voor degenen aan wie de Reichsminister van Binnenlandse Zaken, in samenwerking met de plaatsvervanger van de Führer, voorlopig staatsburgerschap heeft verleend.
2. De Reichsminister van Binnenlandse Zaken kan, in samenwerking met de plaatsvervanger van de Führer, het voorlopige staatsburgerschap intrekken.

Artikel 3

Alleen de Reichsburger oefent als drager van volledige politieke rechten het stemrecht uit in politieke aangelegenheden of kan een openbaar ambt bekleden. De Reichsminister van Binnenlandse Zaken of een door hem gemachtigde instantie kan tijdens de overgangsperiode uitzonderingen maken met betrekking tot de bezetting van een openbaar ambt. De zaken van religieuze organisaties worden niet beïnvloed.

Artikel 4

1. Een Jood kan geen burger van het Reich zijn. Hij heeft geen stemrecht in politieke aangelegenheden en kan geen openbaar ambt bekleden.
2. Joodse functionarissen zullen op 31 december 1935 met pensioen gaan. Als deze functionarissen aan het front hebben gediend in de wereldoorlog, hetzij voor Duitsland, hetzij voor haar bondgenoten, zullen ze volledig ontvangen, totdat ze de leeftijdsgrens bereiken, het pensioen waarop zij recht hadden op basis van het laatst ontvangen salaris; zij zullen echter niet stijgen in anciënniteit. Na het bereiken van de leeftijdsgrens wordt hun pensioen opnieuw berekend op basis van het laatst ontvangen salaris op basis waarvan hun pensioen is berekend.
3. De zaken van religieuze organisaties worden niet beïnvloed.
4. De arbeidsvoorwaarden van leraren op Joodse openbare scholen blijven ongewijzigd totdat er nieuwe voorschriften voor de Joodse schoolsystemen worden uitgevaardigd.

Artikel 5

1. Een Jood is iemand die afstamt van ten minste drie grootouders die raciaal volwaardige Joden zijn. Artikel 2, par. 2, tweede zin is van toepassing.
2. Een Jood is ook iemand die afstamt van twee volledig Joodse ouders, als (a) hij behoorde tot de Joodse religieuze gemeenschap op het moment dat deze wet werd uitgevaardigd, of later lid werd van de gemeenschap, (b) hij was getrouwd met een joodse persoon, op het moment dat de wet werd uitgevaardigd, of trouwde later met een jood, (c) hij is het nageslacht van een huwelijk met een jood, in de zin van sectie I, die werd gesloten na de wet voor van Duits bloed en Duitse eer van kracht werd, (d) hij is het nageslacht van een buitenechtelijke relatie met een Jood, volgens Sectie I, en zal na 31 juli 1936 buiten het huwelijk worden geboren.

Artikel 6

1. Vereisten voor de zuiverheid van bloed zoals vastgelegd in de Reichswet of in bevelen van de NSDAP en zijn echelons – die niet worden behandeld in Artikel 5 – worden niet beïnvloed.
2. Alle andere vereisten voor de zuiverheid van bloed, die niet worden behandeld in artikel 5, kunnen alleen worden gesteld met toestemming van de Reichsminister van Binnenlandse Zaken en de plaatsvervangende Führer. Als dergelijke eisen zijn gesteld, zijn ze ongeldig vanaf 1 januari 1936, als ze niet zijn gevraagd door de Reichsminister van Binnenlandse Zaken in overeenstemming met de plaatsvervangende Führer. Deze verzoeken moeten worden gedaan door de Reichsminister van Binnenlandse Zaken.

Artikel 7

De Führer en Reichskanzler kunnen vrijstellingen verlenen van de wettelijke voorschriften.2

Na verloop van tijd breidden de nazi’s de wetten van Neurenberg uit, aangezien deze wetten die de nazi-raciale theorie institutionaliseerden, bekend werden met huwelijken tussen “Ariërs” en andere “raciaal inferieure” groepen. Nazi-functionarissen interpreteerden de formulering zo dat relaties tussen “die van Duits of verwant bloed” en “zigeuners”, Afro-Duitsers, of hun nakomelingen ook verboden waren. Sommige mensen binnen de nazi-regering overwogen van “Ariërs” te eisen dat ze van hun joodse echtgenoten scheiden, maar ze gingen niet door met dit plan.

Citaten

• 1: “Rijksburgerschap Wet van 15 september 1935, ”trans. door het United States Holocaust Memorial Museum, voor het laatst bijgewerkt op 26 januari 2016.
• 2: Jeremy Noakes en Geoffrey Pridham, eds., Documents on Nazism 1919–1945 (New York: Viking Press, 1974), 463 –67.