Er staat een regel in een gedicht van Czeslaw Milosz die me altijd bijblijft: “Liefde betekent leren naar jezelf te kijken / hoe je eruitziet bij verre dingen / Want je bent maar één van de vele. ” De sleutel tot geluk, suggereert het gedicht, is te begrijpen dat je niet zo speciaal bent, zodat je je beter kunt verhouden tot de wereld om je heen.

Ik hou van dat idee, aangezien ik nog nooit heb gevoeld bijzonder uitzonderlijk. Ik ben tenslotte opgegroeid met de naam Sarah.

Tussen 1980 en 2000 werd de naam “Sarah” consequent gerangschikt als de vierde of vijfde meest populaire naam in de VS. Ik ben geboren in 1983. Het praktische effect hiervan was dat ik mijn jeugd doorbracht met de verwachting een van de velen te zijn wanneer ik een kamer binnenkwam. Mijn eigen vader riep “Sarah Todd” wanneer een vriend de vaste lijn belde, alleen om mij te onderscheiden van alle andere Sarah’s die boven in mijn slaapkamer rondhangen.

Als het doel van een naam is om een object aan te duiden, een veel voorkomende voornaam lijkt een tamelijk ondoelmatige betekenaar. Als mensen op straat mijn naam zeggen, draai ik me vaak niet om, wetende dat er waarschijnlijk andere Sarah’s in dicht bij elkaar. En dus zie ik ‘Sarah’ minder als een naam die specifiek voor mij is, en meer als een algemene omschrijving – een ander woord voor ‘vrouw’ of ‘meisje’, of iets anders dat zowel op mij van toepassing is als op veel van ook andere mensen.

Onlangs werd ik nieuwsgierig of andere mensen met zeer populaire namen zich op dezelfde manier niet gehecht voelden aan hun eigen monikers. Er is veel publiciteit over de mogelijke nadelen – en voordelen – van unieke namen. Maar wat zijn de psychologische effecten van opgroeien met een naam die je met iedereen moet delen?

What’s in a name?

Het feit dat ik zelfs de moeite neem om te vragen deze vraag is een teken des tijds, volgens Laura Wattenberg, oprichter van de baby-naamgevingssite Baby Name Wizard.

“Ik denk dat in vorige generaties ouders veel meer waren bezorgd over de namen van hun kinderen. Maar in de afgelopen 20 jaar lag de focus voor 100% op opvallen, “zegt Wattenberg.” Ouders maken zich echt zorgen dat hun kinderen gewoon zijn. “

Wattenberg schrijft de culturele verschuiving toe aan verschillende factoren, waaronder de introductie van statistieken over babynamen en de explosie van kabeltelevisie, waardoor mensen een grotere verscheidenheid aan namen. Maar de belangrijkste verandering was het aanbreken van het digitale tijdperk. “Twee aspecten van internet hadden een grote impact”, zegt Wattenberg. “We kozen allemaal gebruikersnamen en raakten gewend aan het idee dat een naam uniek moet zijn om bruikbaar te zijn.” Zoekmachines veranderden ook de manier waarop we over namen denken. “Vroeger was het zo dat als er een Sophie Adamson was, er 100 andere Sophie Adamson zouden zijn en dat ze er nooit van zou weten. Maar nu typen ouders een naam in de zoekmachine, zien ze dat de naam ‘bezet’ is en raken ze in paniek. ”

Het is begrijpelijk dat ouders zenuwachtig worden bij het kiezen van een naam: onze namen stuur een signaal naar de wereld over wie we zijn. Op een basisniveau kunnen ze verwijzen naar onze leeftijd, etniciteit en religie. Onderzoek toont aan dat onze namen ook de sociaaleconomische status en politieke voorkeuren van onze gezinnen kunnen weerspiegelen. Omdat ze zoveel informatie aan de wereld bekendmaken, is het kiezen van een naam een spel met hoge inzetten. Zoals Maria Konnikova in The New Yorker schrijft: “We zien een naam, associëren er impliciet verschillende kenmerken mee en gebruiken die associatie, hoe onbewust ook, om niet-gerelateerde oordelen te vellen over de competentie en geschiktheid van de drager.”

Maar er is een uitzondering: zeer gewone, klassieke namen geven heel weinig weg. Bijbelse namen zoals deze raken nooit echt uit de mode, wat betekent dat hun dragers bijna elke leeftijd kunnen hebben. Het kunnen joodse of christelijke namen zijn, of religieus niet aangesloten. Er zijn blanke Michael’s en David’s en Mary’s, en ook zwarte, Latino en Aziatische. En deze namen zijn niet specifiek gekoppeld aan politiek: volgens een onderzoek naar Political Behavior uit 2016 “zullen blanke moeders in liberale wijken net zo goed hun kinderen Bijbelse namen geven zoals Jacob, Daniel, Hannah of Sarah als moeders in conservatieve buurten. “

En dus kan het geven van een klassieke, veel voorkomende naam aan uw kind een manier zijn om culturele stereotypen en onrechtvaardige discriminatie te vermijden. Historisch, zegt Wattenberg, heeft onderzoek aangetoond dat mensen bekende, gemakkelijk uit te spreken namen aardig en betrouwbaar vinden. Als je iets van iemand hoort met een naam als Dave of Jen of Mike, “beantwoord je eerder hun e-mail, veeg je eerder naar rechts op Tinder”, zegt ze.

Maar veel mensen zijn er terecht trots op dat ze een onderscheidende naam hebben die de cultuur en oorsprong van hun familie aanspreekt. En het dragen van een naam die praktisch “basic” schreeuwt, kan zijn eigen uitdagingen opleveren. Om erachter te komen wat die obstakels zouden kunnen zijn, wendde ik me eerst tot mijn natuurlijke cohort: een greep uit Sarah’s.

The Sarah’s and me

De meeste Sarah’s met wie ik sprak, zeiden dat ze niet veel eigenaarschap over hun naam voelden. “Sarah heeft nooit het gevoel gehad dat het van mij was of dat het veel zegt over mijn identiteit”, zegt Sarah Balistreri, een opvoeder in New York City. “Het is niet zozeer mijn naam, maar een naam die ik deel met heel veel andere vrouwen. Dit is een van de redenen waarom ik al van jongs af aan wist dat ik mijn achternaam niet zou veranderen, omdat ik een gevoel van eigenwaarde en familie uit. “

Achternaam lijkt extra belangrijk te worden voor mijn voorbeeldgroep.” Mensen noemen me vaak bij mijn achternaam en ik ben er altijd dol op, wat ook weer , kan het resultaat zijn van het feit dat mijn achternaam uniek is in tegenstelling tot mijn voornaam, ”zegt Sarah Stoeckl, een schrijver die werkt in onderwijstechnologie. “Ik vind het ook leuk dat mijn achternaam geen geslacht heeft, dus het voelt meer als ik-als-mezelf, dan als een ‘meisje’.” (Niet alle Sarah’s hebben het voordeel van een geslachtsvrije achternaam: mijn achternaam, ” Todd, ”is ook de voornaam van een man die de neiging heeft om beelden op te roepen van pop-collared frat bros.)

Sommige Sarah’s zeiden dat ze het echt op prijs stelden om hun naam met andere mensen te delen. Sarah Kessler, een verslaggever bij Quartz, vertelde me dat ze altijd een instinctieve affiniteit had met de Sarah’s die ze ontmoette – ze hadden meteen iets gemeen. “Het was alsof we deel uitmaakten van een club”, voegt ze eraan toe.

Het plezier om erbij te horen

Er zijn zeker voordelen aan het opgroeien met een gewone naam, vooral als kind -Wanneer aanpassing voorop staat. Emily Arden, eigenaar van de kunstorganisatie ReCreative Spaces, zegt dat ze als kind opgetogen was over hoe gemakkelijk het was om haar naam op sleutelhangers en andere snuisterijen te vinden, en blij dat de naam in meerdere culturen en naties. “Ik heb een kom die mijn vader uit Parijs heeft meegebracht met de Franse spelling, Emilie, waar ik altijd van heb gehouden”, zegt ze. “Het heeft me nooit gestoord dat het geen ‘originele’ naam was.”

Een andere collega van Quartz, groeiredacteur Jennifer Chang, zei dat ze het op prijs stelde dat haar ouders – immigranten van de eerste generatie uit Taiwan – haar een populaire Amerikaanse naam hadden gegeven. Het zorgde ervoor dat ze zich meer op haar gemak voelde tussen haar klasgenoten op een overwegend blanke basisschool in Texas. “Chinese ouders geven hun kinderen vaak namen die geluk of een wens voor hun leven weerspiegelen”, zegt ze, “iets dat hen zal beschermen of gelukkig zal maken. Dus om me een gewone naam te geven, zoals Jennifer, weerspiegelde het verlangen dat ik als Amerikaan geaccepteerd zou worden. ”

Veel immigranten volgen deze logica bij het benoemen van hun kinderen. In een studie uit 2016, gepubliceerd in de American Sociology Review, werd bijvoorbeeld gekeken naar censusgegevens over Ierse, Italiaanse, Duitse en Poolse immigranten in de late 19e en vroege 20e eeuw. De auteurs vonden een sterke correlatie tussen immigranten van de tweede generatie met traditioneel Amerikaanse voornamen en beroepsprestaties. Ze suggereren dat ouders die een Amerikaanse naam kozen een teken waren van de oriëntatie van hun gezin op culturele assimilatie, wat in het voordeel van hun kinderen werkte in een samenleving die vaak op hun hoede was voor buitenstaanders.

Gezien de mate waarin namen vaak verband houden met culturele acceptatie zijn sommige landen zelfs zo ver gegaan dat ze de keuzes van ouders beperken tot door de overheid goedgekeurde namen. In Denemarken moeten ouders de naam van hun baby kiezen uit een lijst van 7.000 door de overheid goedgekeurde mogelijkheden – een poging om kinderen te beschermen tegen pesten op het schoolplein en vragende blikken. Deze benadering lijkt in overeenstemming te zijn met de zogenaamde “Jante-wet” van het land – het idee om gemiddeld te zijn, wat op zijn beurt leidt tot geluk, aangezien mensen tevreden zijn als ze gewone dingen overkomen.

IJslands ouders moeten kiezen uit een nog kleinere samengestelde lijst: 1.800 meisjesnamen en 1.700 jongensnamen. Zweden en Noorwegen reguleren ook babynamen, en Frankrijk had een lijst – zwaar op de namen van katholieke heiligen – tot 1993. Natuurlijk, sommige namen op lijsten die door de overheid worden beheerd, zijn ongetwijfeld populairder dan andere. Maar ze zijn allemaal indicatief voor de landen zelf: vaak homogene culturen die prioriteit geven aan assimilatie en een gevoel van verbondenheid.

Namen persoonlijk maken

In de VS en het VK daarentegen is de algemene trend naar meer unieke namen, wat een indicatie is van de meer individualistische denkwijze van deze cultuur. “Het vinden van een naam die authentieke wortels heeft, maar nog helemaal niet ontdekt is, is statussymbool babynaam, ”Pamela Redmond Satran, oprichter van de baby-na ming-site Nameberry, vertelde de New York Times in 2013.

Wattenberg voegt eraan toe dat deze culturele verschuiving ook de bezorgdheid weerspiegelt over economische mobiliteit en concurrentie. “Ouders maken zich zorgen over de toekomst van hun kinderen en willen schapruimte vrijmaken op de markt van het leven”, zegt ze. “Sommigen denken dat opvallen met een naam hun kinderen daarbij zal helpen.”

Als je in een cultuur leeft die waarde hecht aan opvallen, is het geen verrassing dat sommige mensen met populaire namen manieren proberen te vinden om hun naam aan te passen aan hun persoonlijkheid. Kati Haynes Gulde, een freelancemuzikant, herinnert zich de verschillende bijnamen die haar ter beschikking staan als “Katharine”.

“Katies waren altijd lekker zacht, iets huisgemaakts of zelfgebakken”, zegt ze. “Iemand die je via je moeder hebt ontmoet. Absoluut creatief. Katy’s waren populair, atletisch en intimiderend. Kate’s zijn echt cool. Ze skateboarden. Ze praten niet veel. Ze zijn mysterieus.” Uiteindelijk besloot Kati met Katie mee te gaan en liet ze de “e” van haar bijnaam in de zesde klas vallen. “Ik voelde me daarna behoorlijk uniek”, zegt ze.

Er is ook de mogelijkheid om te proberen je naam te veranderen in iets ongewoons. Toen ik naar kostschool ging op Toen ik 16 was, dacht ik erover om bij een van mijn middelste namen, Charlotte, te gaan. Maar uiteindelijk bleef ik bij Sarah. Een Charlotte zijn, vond ik, betekende dat ik me moest committeren aan een bepaald soort persoonlijkheid: iemand die gepolijst en vrouwelijk is, het soort meisje dat ging in het weekend naar kunstgalerijen en sprak vlekkeloos Frans. Het was niet zozeer dat ik me geen Charlotte voelde, maar dat ik bang was om het niet na te leven. Sarah daarentegen was geruststellend vrijblijvend.

Het geschenk

Een recente studie (pdf), gepubliceerd in de Journal of Personality and Social Psychology, bevestigt mijn vermoedens over de anonimiteit die wordt verleend door een gewone naam. In de loop van acht experimenten, vroegen onderzoekers mensen in Frankrijk en Israël om naar foto’s van gezichten van vreemden te kijken en hun namen te raden uit een lijst van vijf mogelijke ble keuzes. De deelnemers selecteerden de juiste naam veel vaker dan puur toeval zou toelaten.

Waarom kunnen mensen de juiste namen zo vaak raden? De onderzoekers suggereren dat dit komt doordat ons uiterlijk wordt gevormd door de culturele verwachtingen en stereotypen die aan een bepaalde naam zijn gekoppeld.

“We laten zien dat mensen hun gezicht veranderen naarmate ze groter worden”, legt Anne-Laure Sellier uit, die mede- auteur van de studie en is een gastdocent marketing aan de Stern School of Business van de New York University. “Je bent geconditioneerd om er op een bepaalde manier uit te zien, omdat je erbij wilt horen en geaccepteerd wilt worden.” We verwachten bijvoorbeeld dat een meisje met de naam ‘Joy’ opgewekt en goedlachs is, zodat ze dienovereenkomstig een heldere persoonlijkheid ontwikkelt.

Maar er zijn uitzonderingen. ‘Als je aan een stereotype denkt, is een stereotype voor Sarah dat luidruchtig ”, zegt Sellier. Er zijn te veel voorbeelden – Sarah Michelle Gellar, Sarah Palin, Sarah Silverman, Sarah, Plain and Tall – om een stevige associatie op te roepen.

Of het een goed is of Slecht om op te groeien met een naam die in feite een blanco lei is, is Sellier niet toegewijd. “Misschien zijn er te veel vrijheidsgraden en vind je het niet leuk”, zegt ze. “Te veel keuze is niet goed.” Aan de andere kant, als je niet opgezadeld bent met culturele verwachtingen over hoe een persoon met jouw naam eruit zou moeten zien of zich zou moeten gedragen, kun je van jezelf maken wat je wilt.

En dat is het geschenk van mijn ouders doorgegeven aan mij toen ze mijn naam kozen. Ik heb misschien geen naam die bijzonder beschrijvend aanvoelt, maar ik voelde me er wel vrij door. Als kind kende ik Sarah’s die boekenwurmen waren en Sarah’s die brutaal en populair waren, Sarah’s die trucjes konden doen in de klimrek en Sarah’s die klasclowns waren. Ik las over mensen met mijn naam die uitvinders en muzikanten waren en activisten en schrijvers. En dus groeide ik op met het besef dat ik misschien niet hoefde te kiezen. Op deze manier doen ouders die hun kinderen een gewone naam geven, misschien hun eigen soort wensen. Houd uw opties open, zeggen ze. Je zou iedereen kunnen zijn.