Narcissus staart naar zijn spiegelbeeld, terwijl zijn afgewezen minnaar, Echo, toekijkt. De zoon van de riviergod Cephissus en de naiad, of nimf, Liriope, er werd gezegd dat Narcissus oud zou worden als hij nooit naar zichzelf zou kijken. Hij had veel vrouwelijke bewonderaars gekregen, in de ban van zijn schoonheid, maar hij wees ze allemaal af. Een van hen, Echo, was zo van streek door zijn afwijzing dat ze zich terugtrok uit de wereld om weg te kwijnen. Het enige dat van haar over was, was een gefluister. Het werd gehoord door de godin Nemesis, die, als reactie, Narcissus verliefd maakte op zijn eigen spiegelbeeld, waarnaar hij staarde tot hij stierf. Een narcis bloeide tijdens zijn afwezigheid.

Het verhaal van Echo en Narcissus is vooral bekend uit boek drie van Ovidius ‘Metamorphoses, een Latijns verhalend gedicht in 15 delen dat verscheen rond 8 na Christus, waarvan het verbindende thema transformatie is. Het boekte meer dan 250 klassieke mythen en had een enorme invloed op Dante en Shakespeare. Hoewel zijn invloed na de Renaissance afnam, keerde het terug om talloze 20e-eeuwse kunstwerken en muziek te inspireren, en zijn waarschuwing voor solipsisme en zelfobsessie was vooral relevant in een tijdperk van individualisme.

John William Waterhouse was een Engelse schilder, geboren in Rome, die zich binnen de baan van de Pre-Raphaelites bewoog, hoewel hij nauwkeuriger een neoclassicist was. Hij had een bijzondere voorliefde voor het afbeelden van scènes uit de Griekse en Romeinse mythologie waarin jonge vrouwen te zien waren – in 2018 werden zijn Hylas and the Nymphs (1896) verwijderd van de openbare vertoning in de Manchester Art Gallery om een gesprek te stimuleren over de sociale houding ten opzichte van vrouwen. . Het is sindsdien teruggebracht naar de openbare arena. Zijn Echo and Narcissus, een niet geheel nauwkeurige weergave van Ovidius ‘verslag, is iets verder naar het westen te vinden, in de Walker Art Gallery in Liverpool.