Cost-push inflatie vs. vraag-pull inflatie: een overzicht

Er zijn vier belangrijke factoren achter inflatie. Daaronder zijn cost-push inflatie of de afname van het totale aanbod van goederen en diensten die voortkomen uit een stijging van de productiekosten, en vraagstromende inflatie, of de toename van de totale vraag, gecategoriseerd door de vier secties van de macro-economie: huishoudens, bedrijven, overheden en buitenlandse kopers. De twee andere factoren die bijdragen aan inflatie omvat een toename van de geldhoeveelheid van een economie en een afname van de vraag naar geld.

Inflatie is het tempo waarmee het algemene prijsniveau van goederen en diensten stijgt. Dit leidt op zijn beurt tot een daling van de koopkracht. Dit moet niet worden verward met de verandering in de prijzen van individuele goederen en diensten. es, die de hele tijd stijgen en dalen. Inflatie vindt plaats wanneer prijzen in de hele economie tot op zekere hoogte stijgen.

Cost-Push Inflatie

Totaal aanbod is het totale volume van goederen en diensten dat door een economie tegen een bepaald prijsniveau wordt geproduceerd. Wanneer het totale aanbod van goederen en diensten afneemt als gevolg van een stijging van de productiekosten, resulteert dit in kosten-push-inflatie.

Cost-push-inflatie betekent dat prijzen zijn “opgedreven ‘door stijgingen van de kosten van een van de vier productiefactoren – arbeid, kapitaal, land of ondernemerschap – wanneer bedrijven al op volle productiecapaciteit draaien. Bedrijven kunnen hun winstmarges niet handhaven door dezelfde hoeveelheden goederen en diensten te produceren als hun kosten hoger zijn en hun productiviteit wordt gemaximaliseerd.

De prijs van grondstoffen kan ook leiden tot een stijging van kosten. Dit kan gebeuren door een schaarste aan grondstoffen, een stijging van de arbeidskosten om de grondstoffen te produceren of een stijging van de kosten voor het importeren van grondstoffen. De overheid kan ook de belastingen verhogen om hogere brandstof- en energiekosten te dekken, waardoor bedrijven worden gedwongen meer middelen uit te trekken voor het betalen van belastingen.

Ter compensatie wordt de stijging van de kosten doorberekend aan consumenten, wat een stijging van het algemene prijsniveau veroorzaakt: inflatie.

Om een kostendrukinflatie te laten plaatsvinden, moet de vraag naar goederen statisch of inelastisch zijn. Dat betekent dat de vraag constant moet blijven terwijl het aanbod van goederen en diensten afneemt. Een voorbeeld van inflatie die de kosten opdrijft, is de oliecrisis van de jaren zeventig. De prijs van olie werd verhoogd door OPEC-landen, terwijl de vraag naar de grondstof gelijk bleef. Naarmate de prijs bleef stijgen, stegen ook de kosten van afgewerkte producten, wat resulteerde in inflatie.

Laten we eens kijken hoe cost-push inflatie werkt met deze eenvoudige prijs-hoeveelheidgrafiek. De onderstaande grafiek toont het outputniveau dat op elk prijsniveau kan worden bereikt. Naarmate de productiekosten stijgen, neemt het totale aanbod af van AS1 naar AS2 (als de productie op volle capaciteit is), waardoor de prijs stijgt niveau van P1 naar P2. De grondgedachte achter deze stijging is dat bedrijven die hun winstmarges willen behouden of vergroten, de door consumenten betaalde detailhandelsprijs moeten verhogen, waardoor ze inflatie veroorzaken.

Demand-pull inflatie

Demand-pull inflatie treedt op wanneer de totale vraag toeneemt, gecategoriseerd door de vier secties van de macro-economie: huishouden s, bedrijven, overheden en buitenlandse kopers.

Wanneer de gelijktijdige vraag naar output groter is dan wat de economie kan produceren, concurreren de vier sectoren om een beperkte hoeveelheid goederen en diensten. Dat betekent dat de kopers weer “bieden prijzen” en inflatie veroorzaken. Deze buitensporige vraag, ook wel ‘te veel geld achter te weinig goederen jagen’, doet zich meestal voor in een groeiende economie.

De toename van de totale vraag die een demand-pull inflatie veroorzaakt, kan het resultaat zijn van verschillende economische dynamieken. Een toename van de overheidsuitgaven kan bijvoorbeeld de totale vraag doen toenemen, waardoor de prijzen stijgen.Een andere factor kan de depreciatie van de lokale wisselkoersen zijn, waardoor de prijs van de invoer stijgt en, voor buitenlanders, de prijs van de export. Als gevolg hiervan neemt de inkoop van importen af terwijl de inkoop van export door buitenlanders toeneemt. Dit verhoogt het algemene niveau van de totale vraag, ervan uitgaande dat het totale aanbod de totale vraag niet kan bijhouden als gevolg van volledige werkgelegenheid in de economie.

Snelle overzeese groei kan ook aanwakkeren een toename van de vraag naarmate meer export door buitenlanders wordt geconsumeerd. Ten slotte, als een overheid de belastingen verlaagt, hebben huishoudens meer besteedbaar inkomen op zak. Dit leidt op zijn beurt tot een toename van het consumentenvertrouwen, wat de consumentenbestedingen stimuleert.

Als we nogmaals naar de prijs-hoeveelheidgrafiek kijken, kunnen we de relatie zien tussen de totale vraag en aanbod . Als de totale vraag toeneemt van AD1 naar AD2, zal dit op korte termijn het totale aanbod niet veranderen. In plaats daarvan zal het een verandering in de geleverde hoeveelheid veroorzaken, weergegeven door een beweging langs de AS-curve. De grondgedachte achter dit gebrek aan verschuiving in het geaggregeerde aanbod is dat de geaggregeerde vraag de neiging heeft sneller te reageren op veranderingen in economische omstandigheden dan het geaggregeerde aanbod.

Bedrijven reageren op een grotere vraag met een toename bij de productie nemen de kosten om elke extra output te produceren toe, zoals weergegeven door de verandering van P1 naar P2. Dat komt omdat bedrijven hun werknemers meer geld zouden moeten betalen (bijv. Overuren) en / of in extra apparatuur zouden moeten investeren om de vraag bij te houden. Net als kostenimpulsinflatie kan vraagstuwende inflatie optreden wanneer bedrijven de hogere kosten doorberekenen. van de productie aan consumenten om hun winstniveau te behouden.

Speciale overwegingen

Er zijn manieren om beide tegen te gaan kostendrukinflatie en vraagstijginginflatie, hetgeen gebeurt door de implementatie van verschillende beleidsmaatregelen.

Om de kosteninflatie tegen te gaan, moet beleid aan de aanbodzijde worden ingevoerd met de doel om het totale aanbod te vergroten. Om het totale aanbod te vergroten, kunnen belastingen worden verlaagd en kunnen centrale banken een samentrekkend monetair beleid voeren, dat wordt bereikt door de rentetarieven te verhogen.

Opblaasbare vraagstroming tegengaan Dit zou worden bereikt door de regering en de centrale bank die een samentrekkend monetair en fiscaal beleid voeren. Dit omvat het verhogen van de rente; hetzelfde als het tegengaan van kosteninflatie, omdat het resulteert in een afname van de vraag, afnemende overheidsuitgaven en hogere belastingen, allemaal maatregelen die de vraag zouden verminderen.