Berekening CO2-voetafdruk
CO2-voetafdruk wijkt af van de door een land gerapporteerde uitstoot per hoofd van de bevolking (bijvoorbeeld die gerapporteerd onder het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering). In plaats van de uitstoot van broeikasgassen die verband houden met de productie, richten de koolstofvoetafdrukken zich op de uitstoot van broeikasgassen die gepaard gaan met consumptie. Ze omvatten de emissies die verband houden met goederen die in een land worden geïmporteerd, maar elders worden geproduceerd, en houden doorgaans rekening met de emissies die verband houden met internationaal transport en verzending, waarmee geen rekening wordt gehouden in standaard nationale inventarissen. Als gevolg hiervan kan de koolstofvoetafdruk van een land toenemen, zelfs als de koolstofemissies binnen zijn grenzen afnemen.
De koolstofvoetafdruk per hoofd van de bevolking is het hoogst in de Verenigde Staten. Volgens het Carbon Dioxide Information Analysis Center en het ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties had de gemiddelde inwoner van de Verenigde Staten in 2004 een CO2-voetafdruk per hoofd van de bevolking van 20,6 ton (22,7 short tons) CO2-equivalent, ongeveer vijf tot zeven keer het wereldwijde gemiddelde. De gemiddelden variëren sterk over de hele wereld, met hogere voetafdrukken die doorgaans worden aangetroffen bij inwoners van ontwikkelde landen. Datzelfde jaar had Frankrijk bijvoorbeeld een koolstofvoetafdruk per hoofd van de bevolking van 6,0 metrische ton (6,6 short ton), terwijl Brazilië en Tanzania een koolstofvoetafdruk hadden van 1,8 metrische ton (ongeveer 2 short ton) en 0,1 metrische ton (0,1 short ton) van CO2-equivalent.
In ontwikkelde landen vormen transport en huishoudelijk energieverbruik het grootste deel van de ecologische voetafdruk van een individu. Ongeveer 40 procent van de totale uitstoot in de Verenigde Staten tijdens het eerste decennium van de 21e eeuw was bijvoorbeeld afkomstig van die bronnen. Dergelijke emissies worden opgenomen als onderdeel van de ‘primaire’ koolstofvoetafdruk van een persoon, die de uitstoot vertegenwoordigt waarover een persoon directe controle heeft. De rest van de koolstofvoetafdruk van een persoon wordt de ‘secundaire’ koolstofvoetafdruk genoemd, die de koolstofemissies vertegenwoordigt die verband houden met het verbruik van goederen en diensten. De secundaire voetafdruk omvat de koolstofemissies die worden uitgestoten door voedselproductie. Het kan worden gebruikt om rekening te houden met diëten die grotere hoeveelheden vlees bevatten, waarvoor meer energie en voedingsstoffen nodig zijn om te produceren dan groenten en granen, en voedsel dat over lange afstanden is vervoerd. De productie en het transport van consumptiegoederen dragen extra bij aan de secundaire koolstofvoetafdruk. De koolstofvoetafdruk van een fles water omvat bijvoorbeeld het CO2- of CO2-equivalent dat wordt uitgestoten tijdens de vervaardiging van de fles zelf plus de hoeveelheid die wordt uitgestoten tijdens het transport van de fles naar de consument.
Een verscheidenheid aan verschillende er bestaan tools voor het berekenen van de CO2-voetafdruk voor individuen, bedrijven en andere organisaties. Veelgebruikte methodologieën voor het berekenen van de koolstofvoetafdruk van een organisatie zijn onder meer het Greenhouse Gas Protocol van het World Resources Institute en de World Business Council for Sustainable Development, en ISO 14064, een norm die is ontwikkeld door de International Organization for Standardization die specifiek betrekking heeft op de uitstoot van broeikasgassen. Verschillende organisaties, zoals de Amerikaanse Environmental Protection Agency, de Nature Conservancy en British Petroleum, hebben koolstofcalculators op internet gemaakt voor individuen. Met dergelijke rekenmachines kunnen mensen hun eigen geschatte CO2-voetafdruk vergelijken met de nationale en wereldgemiddelden.
