Climax Definition

Wat is de climax van een plot? Hier is een snelle en eenvoudige definitie:

De climax van een plot is het centrale keerpunt van het verhaal – het moment van piekspanning of conflict – die allemaal de voorgaande plotontwikkelingen leidden tot. In een traditioneel ‘goed versus kwaad’-verhaal (zoals veel superheldenfilms) is de climax meestal het moment waarop de held eindelijk de confrontatie aangaat met of strijdt met de slechterik. Maar climaxen zijn niet altijd zo gemakkelijk te herkennen. Er is bijvoorbeeld wijdverbreide onenigheid over de vraag of de climax van Romeo en Julia midden in het stuk plaatsvindt, wanneer Romeo zijn rivaal Tybalt vermoordt in een grote confrontatie en vervolgens Verona moet ontvluchten, of aan het einde van het stuk, wanneer Romeo Juliet bewusteloos vindt en, denkend dat ze dood is, zelfmoord pleegt door gif te drinken.

Enkele aanvullende belangrijke details over climax:

• Elk type verhalend werk kan een climax hebben, inclusief werken van non-fictie en poëzie.
• Auteurs bevatten geen wegwijzers i n hun werk als ‘hier komt de climax’. Als gevolg hiervan, vooral bij minder plotgestuurde werken, is de exacte locatie van de climax vaak een kwestie die openstaat voor de interpretatie van de lezer.
• De term “climax” verwijst ook naar een stijlfiguur waarin woorden worden gerangschikt in volgorde van toenemend belang of kracht (“It” sa bird! Het is een vliegtuig! Het is Superman!). Dit bericht behandelt uitsluitend climax als een verhalend element. We behandelen climax ook als stijlfiguur.

Uitspraak Climax

Hier is hoe je climax uitspreekt: cly-max

De climax van een plot vinden

Plot is een sleutelelement van romans, toneelstukken en de meeste non-fictie , en veel (maar niet alle) gedichten. Hoewel niet alle werken met plots ook een climax hebben, hebben de meeste dat wel. Hier zijn enkele van de belangrijkste bepalende kenmerken van climax om u te helpen het te identificeren:

• Het is het hoogtepunt van de actie van het verhaal. De climax is het hoogtepunt van de opkomende actie van een verhaal, wat de naam is die wordt gegeven aan het gedeelte van een verhaal waarin het centrale conflict zich ontvouwt en de spanning zich opbouwt. Bijgevolg verdrijft de climax veel van de spanning, of beantwoordt veel van de vragen , die ontstond tijdens de stijgende actie.
• Het beantwoordt vaak de grootste vraag van het verhaal. De climax valt meestal samen met het moment dat de primaire vraag van het verhaal wordt beantwoord of de grote spanning wordt weggenomen (bijv. Wie zit er achter het masker? Zal de held winnen?). Daarom voelt het vaak alsof het hoogtepunt de oplossing is (bijv. De slechterik wordt verslagen, een crisis wordt afgewend). Maar het verhaal eindigt bijna nooit onmiddellijk na de climax, omdat er typisch andere belangrijke vragen zijn die moeten worden beantwoord en losse eindjes moeten worden vastgelegd (bijv. Waarom deed de slechterik het, en hoe zit het met de liefdesbelang, of de reis terug naar huis?) .
• Het markeert het begin van de oplossing van het verhaal. Hoewel de climax misschien niet de losse eindjes van een plot vastlegt of alle antwoorden geeft, markeert het het begin van de fase die bekend staat als vallende actie, die de opgebouwde spanning verder afwikkelt of de-escaleert en uiteindelijk de plot naar zijn oplossing leidt.

Het is niet altijd gemakkelijk om de climax te identificeren

veel verhalen hebben een duidelijke climax, niet alle verhalen. Zoals het voorbeeld van Romeo en Julia duidelijk maakt, is het misschien niet mogelijk om het punt van de climax in een verhaal definitief te identificeren, aangezien er verschillende punten kunnen zijn waarop het lijkt alsof het hoogtepunt van spanning of conflict is bereikt.

Voor dergelijke verhalen zullen verschillende mensen vaak verschillende interpretaties hebben van waar de climax zich voordoet. Dat is oké! Er hoeft geen definitief correct antwoord te zijn over waar de climax is. Wat belangrijker is, is dat u in staat bent om uit te leggen hoe u tot uw interpretatie van de plaats van de climax bent gekomen op basis van de hierboven beschreven criteria. Met andere woorden, u zou moeten kunnen zeggen:

• Hoe de climax die je hebt geselecteerd de hoogte van de actie van het verhaal aangeeft.
• Hoe het de grootste vraag van het verhaal beantwoordt.
• Hoe het het begin van het verhaal markeert resolutie.

Climax and Freytag’s Pyramid

Een van de eerste en meest invloedrijke mensen die een raamwerk creëerden voor het analyseren van plots was de 19e-eeuwse Duitse schrijver Gustav Freytag, die beweerde dat alle plots in vijf fasen kunnen worden opgesplitst: expositie, stijgende actie, climax, dalende actie en ontknoping. Freytag ontwikkelde deze theorie oorspronkelijk als een manier om de plots van toneelstukken te beschrijven in een tijd dat de meeste toneelstukken in vijf waren verdeeld acts, maar zijn vijflagige ‘piramide’ kan ook worden gebruikt om de plots van andere soorten verhalen te analyseren, waaronder romans, korte verhalen, films en televisio n shows.Hier is de piramide zoals oorspronkelijk gedefinieerd door Freytag:

Een belangrijk ding om op te merken over de vorm van de piramide van Freytag is dat de climax precies in het midden van het diagram valt, maar dit is eigenlijk een beetje misleidend, aangezien de climax meestal niet in het midden van de meeste verhalen voorkomt. In plaats daarvan vindt de climax meestal ergens rond de driekwart plaats. Daarom , zou een licht gewijzigde versie van Freytags piramide (met een nauwkeurigere plaatsing van de climax) er ongeveer zo uit kunnen zien:

De piramide van Freytag past niet in alle plots

Hoewel de piramide van Freytag erg handig is, past niet elk literair werk netjes in zijn structuur. In feite zijn veel modernistische en postmoderne schrijvers opzettelijk ondermijnen de standaard narratieve en plotstructuur die de piramide van Freytag vertegenwoordigt. We vermelden dit hier omdat er vaak over climax wordt gesproken in relatie tot andere delen van de piramide van Freytag, en omdat het begrijpen waar de climax meestal voorkomt in een verhaal, je kan helpen om het te identificeren.

Climax vs. Anticlimax

In tegenstelling tot wat veel mensen denken, is anticlimax strikt genomen niet het tegenovergestelde van climax. Het is eerder een specifiek type climax: het is de naam die wordt gegeven aan een climax waarin het verhaal primaire spanning wordt op een onbevredigende manier weggenomen, of waarin de resolutie bruist in vergelijking met de intensiteit van de opbouw. Stel je voor dat, in de laatste confrontatie tussen een held en een slechterik, de held gewoon zei: “Kijk, een afleiding!” Boeide de afgeleide slechterik prompt met handboeien om. Dat zou een anticlimax zijn – omdat het publiek waarschijnlijk een soort confrontatie vol actie zou verwachten, compleet met een langdurige uitwisseling van harde woorden en een soort slimme draai aan het einde. Een anticlimax kan doelgericht zijn of per ongeluk:

• Accidentele anticlimax: een accidentele anticlimax is slechts het resultaat van slecht plotten of schrijven, waarbij een schrijver op zoek gaat naar een opwindende climax en deze niet bereikt. Het is meestal het product van een slecht bedacht of te gecompliceerd plot waarvoor de auteur simpelweg “geen bevredigende oplossing kan vinden.
• Doelgerichte anticlimax: een auteur kan ook opzettelijk een anticlimax creëren als een manier om de verwachtingen van het publiek te ondermijnen, of om een breder punt te maken over de aard van de wereld (zoals in, deze zit niet altijd vol bevredigende climaxen en mooie oplossingen).

Climax Voorbeelden

Climax in Doctor Faustus

Christopher Marlowe’s toneelstuk Doctor Faustus is een verhaal met een duidelijke climax. Het stuk draait om Doctor Faustus, een professor die een pact sluit met Lucifer (d.w.z. de duivel): Faust stemt ermee in om zijn ziel aan Lucifer te geven, op voorwaarde dat hij 24 jaar onbeperkte macht en kennis krijgt. Natuurlijk blijkt de deal een slecht idee te zijn geweest, en het stuk bereikt zijn hoogtepunt in akte 13, wanneer, met toenemende spanning, het uur van Faustus ‘dood en verdoemenis nadert. Zijn kreten van spijt omdat hij zijn ziel heeft verkocht aan Lucifer en zijn pleidooien voor meer tijd hebben geen succes en duivels slepen hem weg naar de hel.

Climax in Death in Venice

Thomas Mann’s roman Death in Venice vertelt het verhaal van een beroemde Duitse schrijver genaamd Aschenbach, die een pauze neemt van zijn werk en naar Venetië reist. In zijn hotel in Venetië, op de avond van zijn aankomst, ziet hij een jonge jongen dineren met zijn gezin. Aschenbach vindt de jongen “volmaakt mooi”, en in de loop van de volgende dagen raakt hij steeds meer geobsedeerd door de jongen, wiens naam hij ontdekt is Tadzio. Aschenbachs geest wordt verteerd door een overweldigend verlangen om de genegenheid van Tadzio te winnen. Op een dag, in een poging om er jonger uit te zien, verft Aschenbach zijn grijze haar, doet hij make-up op en koopt nieuwe kleren. De climax van het boek vindt plaats op het moment dat Aschenbachs breuk met de realiteit compleet lijkt te zijn: met zijn nieuwe kleren en make-up sluipt Aschenbach openlijk Tadzio door de straten van Venetië, waar hij ijlend is geworden in de hitte van een stad. vierkant en mogelijk door een ziekte die Venetië lijkt in te halen, begint hij te praten alsof hij Socrates is.

Dit verhaal dient als een goed voorbeeld van een climax waarin de hoogte van de spanning meer te maken heeft met de interne toestand van de hoofdpersoon dan met de ‘actie’ die hem omringt. Aschenbach gaat door met verder wegglijden in waanzin en ziekte totdat hij uiteindelijk sterft, maar deze scène valt op als de climax van het boek omdat het het punt is waarop Aschenbachs geestelijke gezondheid hem volledig in de steek lijkt te hebben gelaten.

Climax in The Catcher in the Rye

JD Salinger’s beroemde coming-of-age-roman, The Catcher in the Rye, draait om de bewegingen en overpeinzingen van een lusteloze, doelloze tiener genaamd Holden Caulfield, die zijn kostschool verlaat nadat hij van school is gestuurd en de komende dagen ronddwaalt. New York City.Holden beschrijft zijn verschillende ontmoetingen met vrienden, kennissen en vreemden totdat hij in het laatste hoofdstuk uitlegt dat hij in het ziekenhuis is opgenomen (of naar een “rusthuis” is gestuurd om te herstellen) zonder de exacte reden te onthullen of wat er met hem is gebeurd. / p>

De centrale spanning van het verhaal komt voort uit Holdens steeds onstabielere mentale toestand: het boek wordt overschaduwd door het gevoel dat zijn depressie, paranoia en algemene ontevredenheid over de samenleving allemaal indicaties zijn van een ernstiger onderliggend probleem – tekenen, met andere woorden, dat hij op het punt staat een soort van mentale breuk te krijgen. Deze spanning neemt toe naarmate Holden zich door het hele verhaal steeds zwakker begint te voelen, maar het verhaal heeft geen duidelijke climax in de zin van een moment waarop deze spanning een crisis of een oplossing bereikt. Daarom hebben mensen meerdere interpretaties gegeven van wanneer men zou kunnen zeggen dat de climax zich voordoet:

• Sommigen beweren dat het gebeurt wanneer Holden de nacht doorbrengt in het appartement van zijn voormalige leraar en plotseling wakker wordt met het gevoel dat de leraar zijn hoofd aait terwijl hij slaapt – en hij verlaat het appartement met haast. Dit is een logische keuze omdat het ‘een van de weinige momenten van echte’ actie in de roman is.
• Er moet echter een iets complexer argument worden aangevoerd dat de climax zich in de tweede – tot het laatste hoofdstuk, net voordat Holden in het ziekenhuis wordt opgenomen. In dit hoofdstuk verwerpt Holden zijn plannen om ‘naar het westen te gaan’ (een plan waarnaar hij in het hele boek dwangmatig verwijst) en kijkt hij vervolgens hoe zijn kleine zusje in de carrousel in het Central Park rijdt. Zoo. Hoewel de doorgang misschien niet het ‘hoogtepunt van de actie’ lijkt te zijn, is het eigenlijk de doorgang waarin de spanning rond Holdens verslechterende mentale toestand zijn hoogtepunt bereikt, aangezien het duidelijk wordt dat hij nauwelijks in staat is om bij bewustzijn te blijven en staat op de rand van totale ineenstorting.

Uiteindelijk is het niet mogelijk om definitief te zeggen wanneer de climax van The Catcher in the Rye plaatsvindt, maar dat betekent niet dat elke scène uit het boek zou redelijkerwijs de climax kunnen worden genoemd. De passages hierboven zijn enkele van de meest waarschijnlijke c ontenders voor het moment van ‘piekspanning’.

Climax in Man’s Search for Meaning

Man’s Search for Meaning is een non-fictie werk van Victor Frankl, die vertelt over zijn tijd doorgebracht in nazi-concentratiekampen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het boek heeft geen traditionele verhalende boog, aangezien het glijdt tussen Frankl ’s levendige beschrijvingen van het leven in een concentratiekamp en zijn meer filosofische reflecties over de zin van het leven. Daarom, hoewel het boek veel elementen van een traditioneel verhaal bevat, het is moeilijk om een duidelijke climax te identificeren.

Het hoofdthema van het boek is dat de behoefte om een of andere betekenis in iemands bestaan te vinden, de kern vormt van de menselijke psychologie. Dienovereenkomstig is een van de belangrijkste belangrijke momenten in het boek zijn onder meer Frankls beslissing om een manuscript te herschrijven dat in beslag werd genomen toen hij in Auschwitz aankwam: zijn levenswerk, het onderwerp van het boek was ‘logotherapie’, of dit concept van een innerlijke aantrekkingskracht om een betekenis te vinden Frankl ’s beslissing om het manuscript te herschrijven zou als een soort climax kunnen worden beschouwd, maar in een boek als dit zijn er veel momenten waarop kan worden gewezen op momenten van piekspanning of conflict, dus er is geen definitieve climax.

Climax in The Rime of the Ancien t Mariner

Hier is een voorbeeld van climax in poëzie, uit Samuel Taylor Coleridge’s The Rime of the Ancient Mariner. Het gedicht vertelt het verhaal van een zeeman die een albatros (een grote zeevogel) uit de lucht schiet nadat deze zijn schip enkele dagen heeft gevolgd. Kort nadat de albatros is gestorven, verdwijnt de wind en strandt het schip van de zeeman in het noordpoolgebied. De scheepsmaten van de Mariner hangen de albatros als straf om zijn nek. In de komende dagen, niet in staat om zonder wind te bewegen, sterven de matrozen allemaal van de dorst – behalve de Mariner, die vervloekt is om tussen de dode bemanning te leven.

De climax van het gedicht komt wanneer de Mariner merkt prachtige waterslangen die ’s nachts naast het schip zwemmen.Op dit moment raakt hij geïnspireerd en heeft hij het spirituele besef dat al Gods schepselen mooi zijn en met respect en eerbied behandeld moeten worden. Met dit besef valt de albatros uit zijn nek en zinkt in de zee. Dit moment is het keerpunt waarop de vloek op de Mariner afneemt. Het is echter vermeldenswaard dat de Mariner nooit helemaal aan zijn vloek ontsnapt – terwijl hij ophoudt gestrand te zijn in de zee, voelt hij toch een drang om zijn verhaal te vertellen aan bepaalde mensen die hij ontmoet. Hij wordt een soort waarschuwing tegen de acties die hij ondernam tegen de natuur en God door oorspronkelijk de albatros te doden. Dus in dit geval is de climax een keerpunt, maar niet een die volledige verlossing biedt.

Waarom schrijven Wri Gebruiken Climax?

De meeste verhalen hebben een climax (of meerdere momenten die een climax lijken te zijn), en climaxen dienen verschillende doelen in een verhaal.Een schrijver kan zijn of haar verhaal om een van de volgende redenen opbouwen naar een climax:

• Ze beëindigen de ‘stijgende actie’ met een knal en voegen in feite interpunctie toe aan het deel van de verhaal waarin het grootste probleem zich ontvouwt.
• Ze zijn opwindend.
• Ze geven het publiek het gevoel dat hun aandacht is beloond.
• Ze markeren een definitieve verschuiving van het probleem tot de oplossing, waardoor de lezer of het publiek de voortgang van de plot helpt.
• Ze laten de opgebouwde spanning van het publiek effectief los.

Anders Handige Climax-bronnen

• De Wikipedia-vermelding over Climax: een eenvoudig overzicht van het verhalende element.
• De woordenboekdefinitie van Climax: een basisdefinitie, met een beetje over de etymologie van het woord (het betekent ‘ladder’ in het Oudgrieks).
• The Climax of Disney’s The Lion King: De regen die begint te vallen (en het vuur dooft) onmiddellijk na deze climax is een toepasselijke metafoor voor r de manier waarop de climax de centrale spanningen van een verhaal oplost.