Als het gaat om het vormen of aanhouden van banden, kan het verlangen naar de ander net zo belangrijk zijn als samen zijn, toont de resultaten van een nieuwe beeldvorming van de hersenen studie van veldmuizen – die slechts tot ongeveer 5 procent van de zoogdiersoorten behoren, afgezien van de mensen die monogaam zijn.

De resultaten van de studie kunnen een aanwijzing zijn om nieuwe therapieën te ontwikkelen om aandoeningen zoals autisme, depressie en andere aandoeningen te behandelen die het moeilijk maken om dergelijke emotionele verbindingen te vinden. De studie werpt ook licht op waarom het zo moeilijk is om sociale afstand te houden.

“Om relaties in de loop van de tijd te behouden, moet er enige motivatie zijn om bij die persoon te zijn als je niet bij hem / haar bent”, aldus hoofdauteur Zoe Donaldson, een assistent-professor gedragsneurowetenschappen aan de Universiteit van Colorado in Boulder.

“Ons is het eerste artikel waarin de potentiële neurale basis voor die motivatie om te herenigen wordt vastgesteld”, voegde Donaldson eraan toe.

De studie is gepubliceerd in de Proceedings of the National Academy of Sciences en is een jarenlange inspanning van Donaldson naar prairiewoelmuizen. Door het gedrag en de hersenactiviteit van de monogame knaagdieren te observeren, probeert ze beter te begrijpen welke hersengebieden – tot op cellulair niveau – het instinct aandrijven om duurzame banden te vormen.

“We hebben een unieke hardwares om hechte relaties te zoeken als een bron van troost, en dat komt vaak door fysieke aanraking”, zei ze.

Voor het onderzoek gebruikte Donaldson kleine camera’s en een snij- edge-technologie genaamd in-vivo-calcium imaging om de hersenen van tientallen veldmuizen op drie tijdstippen te bespioneren.

Ten eerste toen ze net een andere veldmuis ontmoetten, ten tweede – drie dagen nadat ze hadden gepaard en ten derde – 20 dagen nadat ze in wezen bij elkaar waren gaan wonen. Onderzoekers observeerden ook de interactie van de dieren met veldmuizen die niet hun partner waren.

Dus aanvankelijk ging Donaldsons team ervan uit dat de hersenactiviteit van de veldmuizen duidelijk anders zou zijn wanneer ze zaten ineengedoken met hun partner tegen een willekeurige veldmuis.

“Verrassend genoeg is dat niet wat we hebben gevonden,” ze zei.

Vreemdeling of geliefde, de hersenen van de woelmuizen zagen er in wezen hetzelfde uit als ze samen waren.

Het was alleen wanneer de woelmuizen weg waren van hun partner en renden om hen te ontmoeten, dat een uniek cluster van cellen in de nucleus accumbens consequent ontstak.

Hoe langer de dieren waren gepaard, hoe hechter hun band werd en hoe groter het gloeiende cluster van cellen – – het “partnerbenadering ensemble” genoemd – op beeldschermen.

Met name een heel ander cluster van cellen lichtte op toen de veldmuis een vreemde naderde.

“Dit suggereert dat misschien de rekrutering van deze cellen voor dit nieuwe doel is belangrijk voor het vormen en behouden van een band, “zei Donaldson.

Ze vermoedt dat hersenchemicaliën zoals oxytocine, dopamine en vasopressine, die zijn aangetoond in zowel dieren als menselijke studies die een rol spelen bij het bevorderen van vertrouwen en nabijheid, zijn bij het proces betrokken.

Maar ze weet niet zeker wat dat cluster o f cellen doet. Het is ook niet duidelijk of de specifieke “neuronale code” die geassocieerd wordt met een verlangen om in woelmuizen te herenigen dezelfde emotie bij mensen opwekt. Er is meer onderzoek gaande.

Wat de studie bevestigt, is dat monogame zoogdieren uniek moeilijk zijn – bedraad om bij anderen te zijn.

“Deze negatieve gevoelens die zo velen van ons op dit moment ervaren, kunnen het gevolg zijn van een discrepantie: we hebben een neuronaal signaal dat ons vertelt dat het samenzijn met dierbaren ons een beter gevoel zal geven, terwijl praktische beperkingen betekenen dat er niet aan deze behoefte wordt voldaan, “zei Donaldson.

” Het is het emotionele equivalent van niet eten als we honger hebben, behalve dat we nu in plaats van een maaltijd over te slaan, langzaamaan honger lijden, “concludeerde Donaldson .

(Dit verhaal is gepubliceerd vanuit een draadbureau-feed zonder aanpassingen aan de tekst. Alleen de kop is gewijzigd.)