In 1853 brak er oorlog uit in de directe omgeving van het Oostenrijkse rijk. Vastbesloten om de Ottomaanse macht in Europa te vernietigen, stuurde tsaar Nicholas I zijn troepen in juli om Turken weg te vagen en de Roemeense vorstendommen te bezetten. Het Habsburgse regime stond voor een moeilijke beslissing op het gebied van buitenlands beleid. Het was aan Rusland gebonden door de contrarevolutionaire Heilige Alliantie, en enkele prominente Oostenrijkse generaals wilden de tsaristische actie steunen. Tegelijkertijd bracht de Russische invasie van de Donau-vorstendommen de positie van Oostenrijk op de Balkan en de vrije scheepvaart in gevaar, en de burgerlijke elementen in de regering, waaronder Bach, wilden zich terugtrekken uit Rusland. In de herfst was het duidelijk geworden. dat Engeland en Frankrijk de kant van Turkije zouden kiezen, en dit moedigde laatstgenoemde aan om op 16 oktober de oorlog aan Rusland te verklaren. De geografische ligging van het Habsburgse rijk maakte het tot een waardevolle bondgenoot, en de twee strijdende kampen streden om de steun van Wenen. De rechtbank probeerde Francis Joseph ervan te overtuigen positieve neutraliteit aan te nemen, terwijl Engeland en Frankrijk zijn militaire samenwerking uitnodigden. In eerste instantie koos Francis Joseph voor neutraliteit; maar zijn falen om de Russen uit de Roemeense vorstendommen te krijgen, samen met zijn vermoeden dat Sint-Petersburg de voorkeur gaf aan onafhankelijkheidsbewegingen op de Balkan, maakte hem tot de politieke vijand van de tsaar. Toen de Westerse zeestrijdkrachten de Zwarte Zee bereikten, en Rusland werd opgeroepen zich terug te trekken uit de Roemeense vorstendommen, ging Oostenrijk over tot het sluiten van overeenkomsten, eerst met Pruisen, vervolgens met Frankrijk en Engeland, en tenslotte, in juni 1854, met Turkije. De opkomst van deze vijandige coalitie bracht de tsaar ertoe zijn troepen terug te trekken uit Moldavië en Walachije, en na te denken over maatregelen voor “de zware bestraffing van het verraderlijke Oostenrijk”. Oostenrijk verraste aldus de wereld door de tsaar niet te hulp te schieten; zijn ambivalente neutraliteit kwam neer op een steek in de rug van zijn bondgenoot.

{3-388.} In Transsylvanië en in de Banaat arriveerden de eerste militaire versterkingen in het voorjaar van 1853, en binnen een jaar kwamen de “Observer Army Corps” was opgezwollen tot 150.000 man. Militaire paraatheid had een effect op het economische leven. De provinciale overheid heeft de vordering van producten verordend, zonder echter vaste aankoopprijzen vast te stellen, waardoor de landbouwsector tijdelijk een hoge vlucht neemt. Stadsbewoners waren minder blij met prijsstijgingen en de dreiging van voedseltekorten, maar deze werden verlicht met de import van graan uit de Grote Hongaarse Laagvlakte. Het ontoereikende militaire bevoorradingssysteem moest worden aangevuld met privékarren, een zware verplichting die veel mensen verdreef die aan de drukke weg langs de Marosrivier woonden.

Op basis van de overeenkomst met de Sublime Porte op 14 juni 1854 trokken in augustus en september 40.000 Oostenrijkse soldaten (met 3200 paarden en 92 kanonnen) onder het bevel van kolonel-generaal Hess de vorstendommen binnen om de plaats van de terugtrekkende Russen in te nemen. Hun missie was om een neutrale zone tussen de twee oorlogvoerende partijen te vrijwaren en de status quo op de Balkan te behouden. De twee Roemeense prinsen, die vorig jaar uit hun land waren gevlucht, keerden onder Oostenrijkse begeleiding terug.

De invasie van Moldavië en Walachije beroofde Hongaarse emigranten van een belangrijke basis voor hun geheime activiteiten; De afgezanten van Kossuth werden genadeloos opgejaagd door het Oostenrijkse leger. De nabijheid van het Ottomaanse rijk, de sympathie die de mensen van de vorstendommen voelden voor de Hongaren en de flexibele houding van hun regeringen hadden de emigranten eerder in staat gesteld een communicatie en bevoorrading op te bouwen. aan de andere kant van de Karpaten; zoals opgemerkt, was Boekarest een van de organisatiecentra van de mislukte samenzwering in 1851. Toen de stormwolken van de Krimoorlog zich verzamelden, dachten veel mensen dat het langverwachte grote Europese conflict over uitbarsten, en ze verwachtten dat door de wapens op te nemen ter ondersteuning van de westerse mogendheden en tegen de {3-389.} Habsburgers, gelieerd aan Rusland, de onderdrukte volkeren van het rijk hun vrijheid zouden kunnen winnen. In het voorjaar van 1853 ging Sándor Gál naar Transsylvanië voor een geheime rekruteringsmissie en verzamelde Székely-vrijwilligers in de steden van de vorstendommen. In oktober bereikten Kossuth en Dumitru Brătianu een akkoord: ze riepen de Hongaren en Roemenen van de monarchie op om samen actie te ondernemen, en lieten de mensen van Transsylvanië na de overwinning beslissen of ze in een apart vorstendom wilden wonen of in een unie met Hongarije.In december werd László Berzenczey naar de vorstendommen gestuurd om vriendschappelijke betrekkingen te bevorderen, en het jaar daarop werkte hij samen met Roemeense emigranten bij het treffen van voorbereidingen voor een opstand in Transsylvanië. Al deze plannen liepen op niets uit, want de westerse mogendheden besloten geen aanval op Rusland vanaf de benedenloop van de Donau te lanceren, en de Habsburgers bleven uit de oorlog. Het plan om Hongaarse en Roemeense legioenen op te richten was doodgeboren; en Klapka, die het idee promootte van een confederatie die zich uitstrekte van Dalmatië tot de Zwarte Zee en tot Boekovina en die 24 miljoen mensen omvatte, was teleurgesteld in zijn ambitie om een opstandig leger aan de benedenloop van de Donau te leiden, in alliantie met de Turken. Deze voorbereidingen werden afgebroken door de Oostenrijkse bezetting van de vorstendommen. Ondanks het feit dat hij voor de Engelsen werkte, werd István Türr in Boekarest gearresteerd en in het geheim naar Brassó gebracht; een krijgsraad veroordeelde hem ter dood, maar de Engelsen kregen zijn vrijlating. De beknoptheid van de Krimoorlog overtuigde de emigranten ervan dat de westerse mogendheden niet van plan waren een grote verschuiving in de Oost-Europese machtsverhoudingen teweeg te brengen. De gezamenlijke verklaring van Kossuth, Ledru-Rollin en Mazzini in de herfst van 1855 voorzag dat de vooruitgang naar nationale autonomie en democratie in Oost-Europa zou moeten wachten op de verbreding van de democratie in West-Europa, maar ook deze verwachting vervaagde in de loop van de tijd.

De Oostenrijkse bezetting van de Donau-vorstendommen duurde tot eind maart 1857. Misschien heeft dit de Roemeense vorstendommen behoed voor een oorlogsgebied; wat zeker is, is dat de weinige {3-390.} maatregelen bij modernisering die door de Oostenrijkers zijn genomen – zoals de introductie van de telegraaf, de kostbare reparaties aan wegverbindingen met Transsylvanië, verbeteringen aan de postdienst en het grondig in kaart brengen van de land – waren niet genoeg om Roemeense leiders voor zich te winnen. In 1854 reisde een delegatie van boyars naar Nagyszeben en bracht de Roemenen ‘waardering voor de militaire interventie over, maar binnen een jaar had de populaire mening zich tegen de Oostenrijkers gekeerd. Politiek ingestelde intellectuelen zagen dat de Oostenrijkers niet alleen tegen de ambities van de Hongaren waren. emigranten maar ook de inspanningen van de Roemenen tot nationale eenwording. Bovendien voelden ze zich bedreigd door het economische expansionisme van Oostenrijk. De Weense autoriteiten erkenden dat ze er niet in slaagden blijvende invloed uit te oefenen buiten de Karpaten.

In de nasleep van de operatie in de Roemeense vorstendommen werden de schulden en de schulden van het rijk opgebouwd. het jaarlijkse begrotingstekort nam toe en veroorzaakte – al in 1853 – een divergentie in de opbrengsten van staats- en bankobligaties, en een devaluatie van de munt in termen van de prijs van zilver. In 1854 moest de regering haar toevlucht nemen tot een “nationale lening” van 500 miljoen forint; het abonnement was ogenschijnlijk ‘vrijwillig’, maar onder druk van ijverige ambtenaren was dat minder. In Transsylvanië werden degenen die compenserende obligaties hadden ontvangen – voornamelijk grootgrondbezitters, rijke Saksische burgers en steden – ertoe aangezet om op de lening in te schrijven. Van de 13.642.194 onderschreven forint, werd 11 miljoen daadwerkelijk geheven. Een Saksische deskundige, Bedeus, was van mening dat deze bedragen buitengewoon hoog waren in verhouding tot de financiële middelen van Transsylvanië.

De Krimoorlog en de nieuwe orde die was vastgelegd in het vredesverdrag dat op 15 april 1856 te Parijs werd ondertekend, de Heilige Alliantie de genadeslag toegebracht. Rusland leed ongetwijfeld een tegenslag: jarenlang moest het afzien van optreden als Europa’s gendarme, en met de her annexatie van Zuid-Bessarabië bij Moldavië verloor het zijn voet aan de grond op de lagere Donau. Maar de echte verliezer was misschien wel het Oostenrijkse rijk. Eerst en vooral omdat het door zijn vijandige houding {3-391.} Een eeuwenoude vriendschap met Rusland had verwoest. Ten tweede omdat het verdrag van Parijs het verhinderde om de Roemeense vorstendommen als politiek protectoraat onder militaire controle te houden. Oostenrijk kon dus de pogingen om Moldavië en Walachije te verenigen niet belemmeren, noch de twee vorstendommen volledig in de economische sfeer van het rijk brengen. De tweeënhalf jaar durende bezetting van de vorstendommen onthulde alleen dat Oostenrijk niet in staat was op eigen kracht om het machtsvacuüm te vullen dat is achtergelaten door de bezuinigingen van Rusland. Frankrijk had nu sterke banden met Cavour’s Piemonte, dat had deelgenomen aan de oorlog, en dit was een voorafschaduwing van een Frans-Italiaanse alliantie gericht tegen Oostenrijk.

De pers in Transsylvanië gaf uitgebreide berichtgeving over de Krimoorlog, maar er was geen algemeen besef dat het Habsburgse rijk gevaarlijk geïsoleerd was geraakt van de andere grootmachten. Het lijkt erop dat het nieuwe regime sterk bleef en zijn gezag consolideerde.

In 1857 verleende de soeverein amnestie aan veel politieke gevangenen, samen met restitutie van hun eigendommen. In 1858 besloten verschillende emigranten naar huis terug te keren. Het culturele leven profiteerde van de meer ontspannen sfeer. De ontwikkeling van het Transylvanian Museum kwam in een stroomversnelling.De Economische Maatschappij (met de steun van de kamer van koophandel en industrie van Kolozsvár) nam een politieke rol op zich bij haar pleidooi voor een nieuwe spoorlijn die Nagyvárad, Kolozsvár en Brassó met elkaar verbindt. Contacten met Hongarije ontstonden na de dood van generaal Bordolo, De ijzeren plaatsvervanger van gouverneur Schwarzenberg in de herfst van 1857. In de zomer van 1858 werden de racebijeenkomsten in Kolozsvár het decor voor politieke ontmoetingen tussen Hongaarse leiders, zoals Kálmán Tisza en Béla Wenckheim, en het grootste publiek van Transsylvanië cijfers. Ze besloten deze openlijke uitingen van solidariteit te herhalen bij toekomstige feestelijke evenementen.