Shakespeare’s vader had veel verschillende banen en werd op een gegeven moment betaald om bier te drinken.

De zoon van een pachtboer, John Shakespeare was niets anders dan opwaarts mobiel. Hij arriveerde in 1551 in Stratford-upon-Avon en begon zich in verschillende beroepen te verdiepen en lederwaren, wol, mout en maïs te verkopen. In 1556 werd hij benoemd tot de officiële ‘bierproever’ van de gemeente, wat betekent dat hij verantwoordelijk was voor de inspectie van brood en moutlikeuren. Het jaar daarop zette hij weer een grote stap op de sociale ladder door te trouwen met Mary Arden, de dochter van een aristocratische boer die toevallig de voormalige baas van zijn vader zijn. John werd later geldschieter en bekleedde een aantal gemeentelijke functies, waar hij enige tijd als burgemeester van Stratford diende. In de jaren 1570 raakte hij in de schulden en kwam hij in juridische problemen om onduidelijke redenen.

Shakespeare trouwde met een oudere vrouw die op dat moment drie maanden zwanger was.

In november 1582 trouwde de 18-jarige William met Anne Hathaway, een achtjarige boerendochter. In plaats van de drie keer gebruikelijk, het voornemen van het paar om te trouwen werd slechts één keer in de kerk aangekondigd – het bewijs dat de verbintenis haastig tot stand was gekomen vanwege de toestand van Anne’s wenkbrauwen. Zes maanden na de bruiloft verwelkomden de Shakespeares een dochter, Susanna, en de tweeling Hamnet en Ju dith volgde in februari 1585. Er is weinig bekend over de relatie tussen William en Anne, behalve dat ze vaak apart woonden en hij haar alleen zijn “op een na beste bed” in zijn testament naliet.

Shakespeare’s ouders waren waarschijnlijk analfabeet, en zijn kinderen waren vrijwel zeker.

Niemand weet het zeker, maar het is vrij waarschijnlijk dat John en Mary Shakespeare nooit hebben leren lezen of schrijven, zoals vaak het geval was voor mensen met hun status tijdens de Elizabethaanse tijdperk. Sommigen hebben beweerd dat Johns burgerplichten een basisvaardigheid zouden vereisen, maar hij ondertekende in elk geval altijd zijn naam met een merkteken. William, aan de andere kant, ging naar Stratfords plaatselijke gymnasium, waar hij lezen, schrijven en Latijn beheerste. Zijn vrouw en hun twee kinderen die volwassen werden, Susanna en Judith, zouden analfabeet zijn geweest, hoewel Susanna haar handtekening zou kunnen krabbelen.

Niemand weet wat Shakespeare deed tussen 1585 en 1592.

Tot ontsteltenis van zijn biografen verdwijnt Shakespeare uit het historische record tussen 1585, toen de doop van zijn tweeling werd vastgelegd, en 1592, toen de toneelschrijver Robert Greene hem in een pamflet aan de kaak stelde als een ‘parvenu kraai’. De belediging suggereert dat hij tegen die tijd al naam had gemaakt op het podium in Londen. Wat deed de pasgetrouwde vader en het toekomstige literaire icoon tijdens die zeven “verloren” jaren? Historici hebben gespeculeerd dat hij als onderwijzer werkte, rechten studeerde, door continentaal Europa reisde of zich bij een acteergroep voegde die door Stratford trok. Volgens een 17e-eeuws verslag ontvluchtte hij zijn geboorteplaats nadat hij herten had gestroopt uit het landgoed van een plaatselijk politicus.

In de toneelstukken van Shakespeare staan de eerste geschreven voorbeelden van honderden bekende termen.

William Shakespeare wordt verondersteld de Engelse taal meer te hebben beïnvloed dan welke andere schrijver in de geschiedenis dan ook, door termen en uitdrukkingen te bedenken – of op zijn minst populair te maken – die nog steeds regelmatig opduiken in dagelijkse gesprekken. Voorbeelden zijn onder meer de woorden ‘modieus’ (‘Troilus en Cressida’), ‘schijnheilig’ (‘Measure for Measure’), ‘eyeball’ (‘A Midsummer Night’s Dream’) en ‘flauw’ (‘As You Like It’); en de uitdrukkingen “uitgemaakte zaak” (“Othello”), “in een augurk” (“The Tempest”), “wilde ganzenjacht” (“Romeo en Julia”) en “een klap” (“Macbeth”). Hij wordt ook gecrediteerd voor het verzinnen van de voornamen Olivia, Miranda, Jessica en Cordelia, die in de loop der jaren algemeen zijn geworden (evenals anderen, zoals Nerissa en Titania, die dat niet hebben gedaan).

Waarschijnlijk spel de naam van Shakespeare niet correct, maar hij ook niet.

Bronnen uit het leven van William Shakespeare spellen zijn achternaam op meer dan 80 verschillende manieren, variërend van ‘Shappere’ tot ‘Shaxberd’. In het handjevol handtekeningen dat bewaard is gebleven, heeft de bard nooit zijn eigen naam “William Shakespeare” gespeld, in plaats daarvan met variaties of afkortingen als “Willm Shakp”, “Willm Shakspere” en “William Shakspeare”. Hoe het ook wordt gespeld, Shakespeare is afgeleid van de Oud-Engelse woorden “schakken” (“zwaaien”) en “speer” (“speer”), en verwijst waarschijnlijk naar een confronterende of argumentatieve persoon.

Het grafschrift van Shakespeare weert potentiële grafrovers af met een vloek.

William Shakespeare stierf op 23 april 1616, op 52-jarige leeftijd – niet slecht voor een tijd waarin de gemiddelde levensverwachting tussen de 30 en 40 lag. jaren.We zullen misschien nooit weten wat hem heeft gedood, hoewel een kennis schreef dat de bard ziek werd na een nacht van zwaar drinken met mede-toneelschrijver Ben Jonson. Ondanks zijn snelle overlijden had Shakespeare vermoedelijk de middelen om het grafschrift over zijn tombe te schrijven, die zich in een Stratford-kerk bevindt. Bedoeld om de talrijke grafrovers te dwarsbomen die destijds Engelse begraafplaatsen plunderden, luidt het vers: “Goede vriend, verdraag Jezus ter wille van Jezus, / Om het stof te graven dat hier is ingesloten. Gezegend de man die deze stenen spaart, / En vervloekt zij hij die mijn botten beweegt. ” Het moet de truc hebben gedaan, aangezien de overblijfselen van Shakespeare nog moeten worden verstoord.

Shakespeare droeg een gouden oorbel – zo denken we.

Ons idee van het uiterlijk van William Shakespeare komt voort uit verschillende 17e-eeuwse portretten die al dan niet zijn geschilderd terwijl de bard zelf achter het doek zat. In een van de beroemdste afbeeldingen, bekend als het Chandos-portret naar de voormalige eigenaar, heeft het onderwerp een volle baard, een teruglopende haarlijn , losse overhemdstropdassen en een glanzende gouden ring die aan zijn linkeroor bungelt. Zelfs in de tijd van Shakespeare waren oorbellen voor mannen trendy kenmerken van een bohemien levensstijl, zoals blijkt uit afbeeldingen van andere Elizabethaanse kunstenaars. De mode is mogelijk geïnspireerd door zeelieden , die een enkele gouden oorbel droeg om de begrafeniskosten te dekken voor het geval ze op zee stierven.

De 200 miljoen spreeuwen in Noord-Amerika hebben Shakespeare te danken voor hun bestaan.

De werken van William Shakespeare bevatten meer meer dan 600 verwijzingen naar verschillende soorten vogels, van zwanen en duiven tot mussen en kalkoenen. De spreeuw – een glanzende zangvogel met een gave voor mimiek, afkomstig uit Europa en West-Azië – komt maar één keer voor in “Henry IV, Part 1.” In 1890 besloot een Amerikaanse “bardolator” genaamd Eugene Schiffelin om elke soort vogel te importeren die in Shakespeare’s oeuvre maar afwezig was in de Verenigde Staten. Als onderdeel van dit project liet hij twee zwermen van 60 spreeuwen los in Central Park in New York. Honderdtwintig jaar later heeft de zeer flexibele soort de lucht overgenomen, invasief geworden en sommige inheemse vogels met uitsterven bedreigd.

Sommige mensen denken dat Shakespeare een bedrieger was.

Hoe werd een provinciale burger die nooit naar de universiteit was gegaan of zich buiten Stratford had gewaagd, een van de meest productieve, wereldse en welsprekende schrijvers in de geschiedenis? Zelfs in het begin van zijn carrière draaide Shakespeare verhalen die diepgaande kennis van internationale zaken, Europese hoofdsteden en geschiedenis vertoonden, evenals bekendheid met het koninklijk hof en de high society. Om deze reden hebben sommige theoretici gesuggereerd dat een of meerdere auteurs die hun ware identiteit wilden verbergen, de persoon William Shakespeare als front gebruikten. Voorgestelde kandidaten zijn onder meer Edward De Vere, Francis Bacon, Christopher Marlowe en Mary Sidney Herbert. De meeste wetenschappers en literatuurhistorici blijven sceptisch over deze hypothese, hoewel velen vermoeden dat Shakespeare soms samenwerkte met andere toneelschrijvers.