Tło

Kennedy wybrał podróż do Teksasu, aby wygładzić o tarcia w Partii Demokratycznej między liberałami Ralphem Yarborough i Donem Yarborough (bez krewnych) i konserwatywnym gubernatorem Teksasu Johnem Connally, wizytę uzgodnili po raz pierwszy Kennedy, wiceprezydent Lyndon B. Johnson (pochodzący z Teksasu) i Connally podczas spotkania w El Paso w czerwcu.

Kennedy zdecydował się później wyruszyć w podróż, mając na uwadze trzy podstawowe cele: 1.) pomoc w zebraniu większej ilości składek na kampanię prezydencką Partii Demokratycznej; 2.) rozpocząć poszukiwania reelekcji w listopadzie 1964 r .; oraz 3.) pomóc w dokonaniu politycznych poprawek wśród kilku czołowych członków teksańskiej partii demokratycznej, którzy wydawali się walczyć politycznie między sobą od czasu, gdy bilet Kennedy-Johnsona ledwo wygrał Teksas w 1960 (a nawet przegrał w Dallas). we wrześniu 1963 r .; dokładna trasa konwoju została ukończona 18 listopada i ogłoszona publicznie na kilka dni przed 22 listopada.

Trasa do Dealey Plaza

Plan podróży Kennedy’ego wymagał miał przybyć do Dallas Love Field krótkim lotem z bazy sił powietrznych Carswell w Fort Worth. Trasa konna samochodowa przez Dallas – z Kennedym, Connally i ich żonami razem w jednej limuzynie, a Johnson i jego żona dwa samochody z tyłu – była zamierzał zapewnić Kennedy’emu maksymalny kontakt z lokalnymi tłumami przed jego przybyciem na lunch do Trade Mart, gdzie spotykał się z liderami społecznymi i biznesowymi.

Dallas Trade Mart został wstępnie wybrany na miejsce lunchu, a Kenneth O „Donnell, przyjaciel i sekretarz ds. spotkań Kennedy’ego, wybrał go jako ostateczne miejsce docelowe na trasie konnej jazdy. Wyjeżdżając z Dallas Love Field, kawalerowi przydzielono 45 minut na dotarcie do Trade Mart o planowanej godzinie 12:15. Trasa została zaprojektowana jako meandrująca 10-milowa (16-kilometrowa) trasa między tymi dwoma miejscami, a pojazdy motorowe mogły jeździć powoli w wyznaczonym czasie.

Agent specjalny Winston G. Lawson, członek wydziału Białego Domu, który działał jako agent Secret Service, oraz agent Secret Service Forrest V. Sorrels, agent specjalny odpowiedzialny za biuro w Dallas, byli najbardziej aktywni w planowaniu faktycznej trasy konnej. 14 listopada obaj mężczyźni wzięli udział w spotkaniu w Love Field i przejechali trasą, która według Sorrels była najbardziej odpowiednia dla konwoju. Z Love Field trasa prowadziła przez podmiejską część Dallas, przez Downtown wzdłuż Main Street i wreszcie do Trade Mart przez krótki odcinek autostrady Stemmons.

Kennedy planował powrót do Love Field wyjechać później tego dnia na kolację w Austin w celu zebrania funduszy. Na podróż powrotną agenci wybrali bardziej bezpośrednią trasę, która wynosiła około czterech mil lub 6,4 kilometra (część tej trasy zostanie wykorzystana po zamachu). Planowana trasa do Trade Mart była szeroko opisywana w gazetach w Dallas na kilka dni przed wydarzeniem, z korzyścią dla ludzi, którzy chcieli obejrzeć konwój.

Aby przejechać bezpośrednio przez centrum Dallas, trasa na zachód wzdłuż Main Street , a nie Elm Street (jedna przecznica na północ), ponieważ była to tradycyjna trasa parady i zapewniała maksymalny widok na budynki i tłum. Odcinek trasy Main Street wykluczał bezpośredni skręt w zjazd Fort Worth Turnpike (który służył również jako zjazd Stemmons Freeway), który był drogą do Trade Mart, ponieważ zjazd ten był dostępny tylko od Elm Street. Dlatego planowana trasa autostrady obejmowała krótki jednobryłowy zakręt na końcu śródmiejskiego odcinka Main Street, na Houston Street jedną przecznicę na północ, po czym ponownie skręciły na zachód w Elm, tak jak mogli przejechać przez Dealey Plaza, a następnie zjechać z Elm na autostradę Stemmons. Texas School Book Depository znajdowała się na północno-zachodnim rogu skrzyżowania Houston i Elm Street.

Trzy pojazdy były używane do ochrony tajnych służb i policji w konwoju w Dallas. Pierwszy samochód, nieoznakowany biały ford (twardy dach), wiózł szefa policji Dallas Jesse Curry, agenta Secret Service Win Lawson, szeryfa Billa Deckera i agenta polowego Dallas Forrest Sorrels. Drugi samochód, kabriolet Lincoln Continental z 1961 roku, był zajmowany przez kierowcę, agenta Billa Greera, SAIC Roy Kellermana, gubernatora Johna Connally, Nellie Connally, prezydenta Kennedy’ego i Jackie Kennedy.

Trzeci samochód, kabriolet Cadillac z 1955 roku o kryptonimie „Halfback”, zawierał kierowcę, agenta Sama Kinneya, ATSAIC Emory Roberts, doradców prezydenta Ken O „Donnell i Dave Powers, kierowcę, agenta George’a Hickeya i agenta PRS Glen Bennett. Agenci Secret Service Clint Hill, Jack Ready, Tim McIntyre i Paul Landis jechali na deskach biegowych.

22 listopada – po przemówieniu śniadaniowym w Fort Worth, gdzie Kennedy zatrzymał się na noc po przylocie z San Antonio, Houston i Waszyngton, DC, poprzedniego dnia – Kennedy wszedł na pokład Air Force One, który odleciał o 11:10 i dotarł na Love Field 15 minut później. Około 11:40, konwój samochodowy Kennedy’ego opuścił Love Field na podróż przez Dallas, kursując według harmonogramu o około 10 minut dłuższego niż planowane 45, ze względu na entuzjastyczne tłumy szacowane na 150 000 do 200 000 ludzi i dwa nieplanowane przystanki kierowane przez Kennedy’ego.

Zabójstwo

Strzelanie w Dealey Plaza

Z Houston Street limuzyna skręciła w planowaną lewą stronę w Elm, aby zapewnić dostęp do zjazdu Stemmons Freeway. Gdy się odwracał, minął magazyn podręczników szkolnych w Teksasie, a gdy szedł w dół, padły strzały z Elm Street. Około 80% świadków wspominało, że słyszało trzy strzały. Karabin Mannlicher-Carcano i trzy łuski zostały również znalezione w pobliżu otwartego okna na szóstym piętrze magazynu książek.

Niewielka liczba świadków rozpoznała pierwszy strzał (wkrótce po tym, jak Kennedy zaczął machać) tak było, ale większość tłumu lub jadących w konwoju nie zareagowała. Wielu później mówiło, że wyobrażali sobie coś, co słyszeli jako petardę lub strzelający pojazd. Chociaż niektórzy bliscy świadkowie wspominali, jak limuzyna zwalniała, prawie się zatrzymała lub całkowicie zatrzymać, Komisja Warrena – na podstawie filmu Zapruder – stwierdziła, że limuzyna przejechała ze średnią prędkością 11,2 mil na godzinę (18,0 km / h) na 186 stóp (57 m) ulicy Wiązów bezpośrednio przed śmiercią strzał w głowę. Pracownik Texas School Book Depository Bonnie Ray Williams zeznał, że rozpoznał Oswalda jako kogoś, kogo widział na szóstym piętrze dwa razy, zanim doszło do zamachu.

W ciągu jednej sekundy od siebie gubernator Connally i pani , Kennedy włącza ab niespokojnie od patrzenia w lewo do patrzenia w prawo, zaczynając od klatki 162 filmu Zapruder. Connally, podobnie jak Kennedy, był weteranem wojennym II wojny światowej i wieloletnim łowcą; zeznał, że natychmiast rozpoznał dźwięk przypominający odgłos karabinu o dużej mocy i obrócił głowę i tors w prawo, próbując zobaczyć Kennedy’ego za sobą. Zeznał, że nie widzi Kennedy’ego, więc zaczął ponownie obracać się do przodu (obracając się z prawej strony na lewą), a kiedy jego głowa była zwrócona około 20 stopni na lewo od środka, został uderzony w prawą górną część pleców. wystrzelona kula, której nie słyszał. Lekarz, który operował Connally, oszacował, że jego głowa w momencie uderzenia znajdowała się 27 stopni w lewo od środka. Kiedy Connally został trafiony, krzyknął: „O nie, nie, nie. Mój Boże. Oni nas wszystkich zabiją!”

PaniConnally zeznała, że tuż po usłyszeniu głośnego, przerażającego dźwięku, który dobiegł gdzieś za nią i po jej prawej stronie, odwróciła się do Kennedy’ego i zobaczyła, jak unosi ramiona i łokcie, trzymając ręce przed twarzą i gardłem. Potem usłyszała kolejny strzał, a potem krzyk gubernatora Connally’ego. Pani Connally odwróciła się wtedy od Kennedy’ego w stronę męża, po czym rozległ się kolejny strzał i zarówno ona, jak i tylne wnętrze limuzyny były pokryte fragmentami czaszki, krwi i mózgu.

Według Komisji Warrena i Komisji Specjalnej Izby ds. Zabójstw, Kennedy machał do tłumów po swojej prawej stronie z prawą ręką uniesioną z boku limuzyny, kiedy strzał trafił w jego górną część pleców, przebił szyję i lekko uszkodził kręgosłup i w górnej części prawego płuca. Pocisk wyszedł z jego gardła prawie przez linię tuż pod krtani i przeciął lewą stronę węzła krawata. Uniósł łokcie i zacisnął pięści przed twarzą i szyją, a następnie pochylił się do przodu i w lewo. Pani Kennedy, zwrócona twarzą do niego, a następnie objęła go w trosce ramionami.

Zgodnie z teorią pojedynczego pocisku Komisji Warrena, gubernator Connally zareagował również po tym, jak ta sama kula wbiła się w jego plecy tuż pod prawą pachą . Pocisk utworzył owalną ranę wlotową, uderzył i zniszczył cztery cale jego prawego piątego żebra i opuścił klatkę piersiową tuż poniżej prawego sutka. Stworzyło to dwuipółcalową owalną ranę zasysającą powietrze w klatce piersiowej. Ta sama kula następnie wbiła się w jego ramię tuż nad prawym nadgarstkiem i czysto roztrzaskała prawą kość promieniową na osiem kawałków. Kula wyszła tuż pod nadgarstkiem po wewnętrznej stronie jego prawej dłoni i ostatecznie utkwiła w lewym wewnętrznym udzie. Komisja Warrena wysunęła teorię, że „pojedyncza kula” trafiła gdzieś między ramkami Zapruder 210 i 225, podczas gdy komisja Izby przyjęła teorię, że uderzyła w klatkę w przybliżeniu Zapruder 190.

Według Komisji Warrena, drugi strzał To, co uderzyło Kennedy’ego, zostało nagrane na kadrze Zapruder 313. Komisja nie wyciągnęła żadnych wniosków co do tego, czy był to drugi, czy trzeci wystrzelony pocisk. Następnie limuzyna przejechała przed betonową konstrukcją z północnej pergoli Johna Neely’ego Bryana. Dwie komisje śledcze doszły do wniosku, że drugi strzał, który trafił Kennedy’ego, trafił w tył jego głowy (komisja wyborcza Izby umieścił ranę wlotową cztery cale wyżej niż umieściła ją Komisja Warrena) i przeszedł fragmentami przez czaszkę; stworzyło to duży, „w przybliżeniu owalny” otwór z tyłu, po prawej stronie głowy. Krew Kennedy’ego i fragmenty jego skóry głowy, mózgu i czaszki wylądowały we wnętrzu samochodu, na wewnętrznej i zewnętrznej powierzchni przedniej szyby, podniesionych osłon przeciwsłonecznych, przedniej masce silnika i tylnej pokrywie bagażnika. krew i odłamki wylądowały również na kolejnym samochodzie Secret Service i lewym ramieniu jego kierowcy, a także na oficerach motocyklowych, którzy jechali po obu stronach Kennedy’ego tuż za jego pojazdem.

Secret Service Special Agent Clint Hill jechał na lewej przedniej desce biegowej kolejnego samochodu, który znajdował się bezpośrednio za limuzyną Kennedy’ego. Hill zeznał, że usłyszał jeden strzał, a następnie, jak udokumentowano w innych filmach i jednocześnie z klatką 308 Zapruder, on wyskoczył na Elm Street i pobiegł przed siebie, aby wsiąść do bagażnika limuzyny i chronić Kennedy’ego; Hill zeznał Komisji Warrena, że usłyszał śmiertelny strzał w głowę, gdy zbliżał się do limuzyny, „około pięć sekund” po pierwszym strzale, który usłyszał .

Po Kennedym wa postrzelona w głowę, pani Kennedy zaczęła wysiadać na tył limuzyny, choć później nie przypominała sobie, żeby to robiła. Hill był przekonany, że sięga po coś, być może kawałek czaszki Kennedy’ego. Wskoczył na tył limuzyny, podczas gdy w tym samym czasie pani Kennedy wróciła na swoje miejsce, i przywarł do samochodu, który wyjeżdżał z Dealey Plaza i przyspieszyła, pędząc do szpitala Parkland Memorial.

Po tym, jak pani Kennedy wczołgała się z powrotem na swoje miejsce w limuzynie, zarówno gubernator, jak i pani Connally słyszeli, jak wielokrotnie powtarzała: „Zabili mojego męża. Mam jego mózg w ręku. ”Pani Kennedy wspominała,„ Przez całą podróż do szpitala pochylałam się nad nim, mówiąc: „Jack, Jack, słyszysz mnie? Kocham cię, Jack”. Trzymałem głowę w dół, próbując utrzymać mózg w środku. ”

Gubernator Connally i widz ranny

Gubernator Connally jechał tą samą limuzyną na miejscu bezpośrednio w przed Kennedym i trzy cale dalej w lewo niż Kennedy; on również został poważnie ranny, ale przeżył. Lekarze stwierdzili później, że po postrzeleniu gubernatora jego żona wciągnęła go na kolana, a wynikająca z tego postawa pomogła zamknąć mu ranę na przedniej klatce piersiowej , co powodowało, że powietrze było zasysane bezpośrednio do klatki piersiowej wokół zapadniętego prawego płuca.

Widzący James Tague otrzymał niewielką ranę w prawy policzek, gdy stał 531 stóp (162 m) od najbardziej wysuniętego na wschód okna szóstego piętra depozytariusza, 270 stóp (82 m) przed i nieco do na prawo od głowy Kennedy’ego zwróconej w kierunku i ponad 16 stóp (4,9 m) poniżej czubka głowy Kennedy’ego. Uraz Tague’a nastąpił, gdy kula lub fragment kuli bez miedzianej łuski uderzył w pobliski południowy krawężnik Main Street. Zastępca szeryfa zauważył krew na policzku Tague’a i Tague zdał sobie sprawę, że coś go ukłuło w twarz podczas strzelaniny. Kiedy Tague wskazał miejsce, w którym stał, policjant zauważył rozmazanie kuli na pobliskim krawężniku. Dziewięć miesięcy później FBI usunęło krawężnik, a analiza spektrograficzna ujawniła metaliczne pozostałości zgodne z tymi z ołowianego rdzenia w amunicji Oswalda. Tague zeznawał przed Komisją Warrena i początkowo stwierdził, że został ranny w policzek drugim lub trzecim strzałem z trzech strzałów, które pamiętał. Kiedy doradca komisji naciskał na niego, aby był bardziej szczegółowy, Tague zeznał, że został ranny drugim strzałem.

Następstwa w Dealey Plaza

Limuzyna mijała trawiasty pagórek na północ Ulicy Wiązów w momencie śmiertelnego strzału w głowę. Gdy konwój wyjechał z Dealey Plaza, policjanci i widzowie wbiegli na trawiaste wzgórze i z potrójnego przejścia podziemnego do obszaru za płotem palisadowym o wysokości pięciu stóp (1,5 m) na szczycie wzgórza, oddzielającym go od parkingu. Nie znaleziono tam snajpera. SM Holland, który obserwował kawalkadę na potrójnym przejściu podziemnym, zeznał, że „natychmiast” po oddaniu strzałów zobaczył kłąb dymu unoszący się z drzew tuż przy ogrodzeniu palisady, a następnie pobiegł za róg, w którym łączył się wiadukt. ogrodzenia, ale nie widział nikogo uciekającego z tego obszaru.

Lee Bowers znajdował się w dwupiętrowej wieży rozjazdów kolejowych, z której miał niezakłócony widok na tył ogrodzenia palisady na szczycie trawiastego pagórka. Zobaczył czterech mężczyzn w obszarze między swoją wieżą a Elm Street: dwóch mężczyzn, którzy wydawali się nie znać siebie w pobliżu potrójnego przejścia podziemnego, oddalonego od siebie o jakieś 3 do 5 metrów, oraz jednego lub dwóch umundurowanych pracowników parkingu. W czasie strzelaniny zobaczył „coś niezwykłego, coś w rodzaju kręcenia się dookoła”, czego nie potrafił zidentyfikować. Bowers zeznał, że jeden lub obaj mężczyźni wciąż tam byli, kiedy oficer motocyklowy Clyde Haygood wbiegł po trawiastym wzgórzu na tył ogrodzenia. W wywiadzie z 1966 roku Bowers wyjaśnił, że dwaj mężczyźni, których widział, stali w otworze między pergolą a ogrodzeniem i że „nikt” nie był za ogrodzeniem w momencie oddania strzałów.

W międzyczasie Howard Brennan, monter parowy, który siedział po drugiej stronie ulicy od Przechowalni Książek Szkolnych w Teksasie, podszedł do policji, aby powiedzieć, że gdy przejeżdżał samochód, usłyszał strzał dochodzący z góry, a potem spojrzał w górę i zobaczył mężczyznę z karabinem biorącego następną ujęcie z narożnego okna na szóstym piętrze. Powiedział, że kilka minut wcześniej widział tego samego mężczyznę wyglądającego przez okno. Policja nadała opis Brennan o tym człowieku o 12:45, 12:48 i 12:55. Po drugim strzale Brennan przypomniała sobie: „Ten człowiek… celował w swój ostatni strzał… i może zatrzymał się na kolejną sekundę, jakby chciał się upewnić, że trafił w swój cel. ”

Kiedy Brennan rozmawiała z policją przed budynkiem, dołączyło do nich dwóch pracowników Księgarni, którzy obserwowali konwój z okien w południowo-wschodnim narożniku piątego piętra budynku. Jeden z nich zgłosił, że trzy strzały dobiegają bezpośrednio nad ich głowami oraz odgłosy karabinu powtarzalnego i nabojów spadających na podłogę powyżej.

Policja w Dallas zablokowała wyjścia z magazynu mniej więcej między 12:33 a 12 : 50 pm

W Dealey Plaza było co najmniej 104 świadków, którzy mieli w aktach opinię co do kierunku, z którego padały strzały. Pięćdziesiąt cztery osoby (51,9%) uważały, że wszystkie strzały pochodziły z budynku depozytu. Trzydzieści trzy osoby (31,7%) sądziło, że pochodzą albo z trawiastego pagórka, albo z potrójnego przejścia podziemnego. Dziewięć (8,7%) uważało, że każdy strzał pochodzi z miejsca zupełnie innego niż pagórek lub depozyt. Pięciu (4,8%) uważało, że słyszało strzały z dwóch lokalizacji, a 3 (2,9%) uważało, że strzały pochodziły z kierunku zgodnego zarówno z pagórkiem, jak i depozytem.

Komisja Warrena dodatkowo stwierdziła, że oddano trzy strzały i stwierdzono, że „zdecydowana większość świadków stwierdziła, że strzały nie były równomiernie rozstawione. Większość świadków wspominała, że strzały drugi i trzeci padły razem”.