Achtergrond

Kennedy koos ervoor om naar Texas te reizen om glad te strijken over wrijvingen in de Democratische Partij tussen liberalen Ralph Yarborough en Don Yarborough (geen familie) en de conservatieve gouverneur van Texas John Connally. Het bezoek werd voor het eerst overeengekomen door Kennedy, vice-president Lyndon B. Johnson (geboren in Texas), en Connally tijdens een ontmoeting in juni in El Paso.

Kennedy besloot later aan de reis te beginnen met drie basisdoelen voor ogen: 1.) helpen bij het inzamelen van meer bijdragen aan het fonds voor de presidentscampagne van de Democratische Partij; 2.) zijn zoektocht naar herverkiezing beginnen in november 1964; en 3.) om het politieke weer goed te maken onder verschillende vooraanstaande leden van de Texas Democratische partij die onderling politiek leken te vechten sinds het Kennedy-Johnson-ticket Texas in 1960 nauwelijks had gewonnen (en zelfs verloren was gegaan in Dallas). De reis werd publiekelijk aangekondigd in september 1963; de exacte route van de autocolonne werd op 18 november afgerond en een paar dagen voor 22 november openbaar gemaakt.

Route naar Dealey Plaza

Kennedy’s reisroute vereist hem om op Dallas Love Field aan te komen via een korte vlucht vanaf Carswell Air Force Base in Fort Worth. De autoroute door Dallas – met Kennedy, Connally en hun vrouwen samen in een enkele limousine, en Johnson en zijn vrouw twee auto’s erachter – was bedoeld om Kennedy maximale bekendheid te geven aan de lokale menigte voordat hij arriveerde voor een lunch in de Trade Mart, waar hij zou ontmoeten met maatschappelijke en zakelijke leiders.

De Dallas Trade Mart was voorlopig geselecteerd als locatie voor de lunch, en Kenneth O “Donnell, Kennedy’s vriend en afsprakensecretaris, had het gekozen als de eindbestemming op de autocolonne-route. Bij vertrek uit Dallas Love Field had de colonne 45 minuten gekregen om de Trade Mart te bereiken op een geplande aankomsttijd van 12:15 uur. De route was ontworpen om te dienen als een meanderende route van 10 mijl (16 km) tussen de twee plaatsen, en de wagons konden langzaam worden gereden binnen de gestelde tijd.

Special Agent Winston G. Lawson, een lid van het Witte Huis dat optrad als de voorhoede van de geheime dienstagent, en de geheime dienstagent Forrest V. Sorrels, de speciale agent die de leiding had over het kantoor in Dallas, waren het meest actief bij het plannen van de feitelijke colonne-route. Op 14 november woonden beide mannen een bijeenkomst bij op Love Field en reden over de route die volgens Sorrels het meest geschikt was voor de colonne. Vanaf Love Field liep de route door een buitenwijk van Dallas, door Downtown langs Main Street en uiteindelijk naar de Trade Mart via een kort stuk van de Stemmons Freeway.

Kennedy was van plan terug te keren naar Love Field om later die dag te vertrekken voor een geldinzamelingsdiner in Austin. Voor de terugreis kozen de agenten een meer directe route, die ongeveer vier mijl of 6,4 kilometer was (een deel van deze route zou na de moord worden gebruikt). De geplande route naar de Trade Mart werd enkele dagen voor het evenement breed uitgemeten in de kranten in Dallas, ten behoeve van mensen die de colonne wilden zien.

Om rechtstreeks door Downtown Dallas te rijden, een route naar het westen langs Main Street , in plaats van Elm Street (een blok naar het noorden) werd gekozen, aangezien dit de traditionele paraderoute was en het maximale uitzicht op het gebouw en de menigte bood. Het Main Street-gedeelte van de route sloot een directe afslag naar de uitgang Fort Worth Turnpike (die diende ook als de afrit van de Stemmons Freeway), wat de route naar de Trade Mart was, aangezien deze afrit alleen toegankelijk was vanaf Elm Street. Daarom omvatte de geplande autocolonne-route een korte bocht van één blok aan het einde van het centrumgedeelte van Main Street, Houston Street een blok naar het noorden in, voordat ze weer westwaarts gingen, Elm in, op die manier konden ze rij door Dealey Plaza voordat u Elm verlaat en de Stemmons Freeway oprijdt. De Texas School Book Depository bevond zich in de noordwestelijke hoek van het kruispunt van Houston en Elm Street.

Drie voertuigen werden gebruikt voor de geheime dienst en politiebescherming in de autocolonne van Dallas. De eerste auto, een ongemarkeerde witte Ford (hardtop), vervoerde politiechef Jesse Curry uit Dallas, agent van de geheime dienst Win Lawson, sheriff Bill Decker en Dallas Field Agent Forrest Sorrels. De tweede auto, een Lincoln Continental-cabriolet uit 1961, werd bezet door chauffeur-agent Bill Greer, SAIC Roy Kellerman, gouverneur John Connally, Nellie Connally, president Kennedy en Jackie Kennedy.

De derde auto, een Cadillac-cabriolet uit 1955 met codenaam “Halfback”, bevatte chauffeur-agent Sam Kinney, ATSAIC Emory Roberts, presidentiële assistenten Ken O “Donnell en Dave Powers, coureur-agent George Hickey en PRS-agent Glen Bennett. Agenten van de geheime dienst Clint Hill, Jack Ready, Tim McIntyre en Paul Landis reden op de treeplanken.

Op 22 november – na een ontbijttoespraak in Fort Worth, waar Kennedy een nacht had overnacht na aankomst uit San Antonio, Houston en Washington, DC, de vorige dag – Kennedy ging aan boord van Air Force One, die om 11:10 vertrok en 15 minuten later aankwam op Love Field. Om ongeveer 11:40 vertrok Kennedy’s colonne uit Love Field voor de reis door Dallas, volgens een schema dat ongeveer 10 minuten langer is dan de geplande 45, vanwege enthousiaste menigten geschat op 150.000 tot 200.000 mensen, en twee ongeplande stops geregisseerd door Kennedy.

Moord

Opnamen maken in Dealey Plaza

Vanaf Houston Street maakte de limousine de geplande bocht naar links, Elm op om toegang te bieden naar de afrit Stemmons Freeway. Toen het draaide, passeerde het de Texas School Book Depository en terwijl het verder ging in Elm Street, werden schoten afgevuurd. Ongeveer 80% van de getuigen herinnerde zich dat ze drie schoten hadden gehoord. Een Mannlicher-Carcano-geweer en drie granaatomhulsels werden ook gevonden bij een open raam op de zesde verdieping van de boekenopslag.

Een klein aantal getuigen herkende het eerste schot (kort nadat Kennedy begon te zwaaien) waarvoor dat was het wel, maar er was weinig reactie van de meesten in de menigte of rijdend in de autocolonne. Velen zeiden later dat ze zich voorstelden wat ze hoorden als een vuurwerk of een terugslag van een voertuig. Hoewel sommige naaste getuigen zich herinnerden dat de limousine langzamer ging rijden, stopte hij bijna of helemaal stopte, ontdekte de Warren Commission – gebaseerd op de Zapruder-film – dat de limousine een gemiddelde snelheid van 11,2 mijl per uur (18,0 km / u) had afgelegd over de 186 ft (57 m) van Elm Street onmiddellijk voorafgaand aan de fatale hoofd geschoten. Bonnie Ray Williams, medewerker van Texas School Book Depository, getuigde dat hij Oswald herkende als iemand die hij twee keer op de zesde verdieping zag voordat de moord plaatsvond.

Binnen een seconde na elkaar, gouverneur Connally en mevrouw Kennedy wordt ab van links naar rechts kijken, beginnend bij Zapruder filmframe 162. Connally was, net als Kennedy, een veteraan uit de Tweede Wereldoorlog en een lange tijd jager; hij getuigde dat hij het geluid onmiddellijk herkende als dat van een krachtig geweer en draaide zijn hoofd en romp naar rechts in een poging Kennedy achter zich te zien. Hij getuigde dat hij Kennedy niet kon zien, dus begon hij weer naar voren te draaien (van rechts naar links draaiend), en dat toen zijn hoofd ongeveer 20 graden naar links van het midden gericht was, hij in zijn rechterbovenrug werd geraakt door een kogel die hij niet hoorde afvuren. De arts die Connally opereerde, schatte dat zijn hoofd op het moment dat hij werd geraakt 27 graden links van het midden was. Nadat Connally was geraakt, schreeuwde hij: “Oh, nee, nee, nee. Mijn God. Ze gaan ons allemaal vermoorden!”

Mevr.Connally getuigde dat ze, net nadat ze een hard, beangstigend geluid hoorde dat ergens achter haar en rechts van haar vandaan kwam, zich naar Kennedy draaide en hem zijn armen en ellebogen zag opsteken, met zijn handen voor zijn gezicht en keel. Ze hoorde toen nog een schot en toen gilde gouverneur Connally. Mevrouw Connally wendde zich toen van Kennedy af in de richting van haar echtgenoot, op dat moment weer een schot klonk, en zowel zij als het interieur van de limousine waren bedekt met fragmenten van schedel, bloed en hersenen.

Volgens de Warren Commission en de House Select Committee on Assassinations, zwaaide Kennedy naar de menigte aan zijn rechterkant met zijn rechterarm opgeheven aan de zijkant van de limousine toen een schot zijn bovenrug binnendrong, zijn nek binnendrong en een wervelwervel en de bovenkant van zijn rechterlong. De kogel verliet zijn keel bijna middenlijn net onder zijn strottenhoofd en prikte aan de linkerkant van de knoop van zijn pak. Hij hief zijn ellebogen op en balde zijn vuisten voor zijn gezicht en nek, leunde toen naar voren en naar links. Mevrouw Kennedy, met haar gezicht naar hem toe, sloeg toen haar armen om hem heen bezorgd.

Volgens de theorie van de Warren Commission reageerde gouverneur Connally ook nadat dezelfde kogel in zijn rug was doorgedrongen, net onder zijn rechterarm. . De kogel veroorzaakte een ovaalvormige ingangswond, raakte tien centimeter van zijn rechter vijfde rib en vernietigde deze, en verliet zijn borst net onder zijn rechter tepel. Hierdoor ontstond een ovaalvormige luchtzuigende borstwond van twee en een halve inch. Diezelfde kogel drong toen zijn arm net boven zijn rechterpols binnen en verbrijzelde zijn rechter radiusbeen netjes in acht stukken. De kogel kwam net onder de pols naar buiten aan de binnenkant van zijn rechterhandpalm en bleef uiteindelijk in zijn linkerbinnenbeen zitten. De Warren Commission theoretiseerde dat de “enkele kogel” ergens tussen de Zapruder-frames 210 en 225 sloeg, terwijl de House Select Committee theoretiseerde dat hij bij ongeveer Zapruder-frame 190 sloeg.

Volgens de Warren Commission, een tweede schot dat Kennedy trof, werd opgenomen in Zapruder-filmframe 313. De commissie trok geen conclusie of dit de tweede of derde kogel was. De limousine passeerde vervolgens voor de John Neely Bryan North Pergola-betonnen constructie. De twee onderzoekscommissies concludeerden dat het tweede schot dat Kennedy raakte de achterkant van zijn hoofd binnendrong (de House Select Committee plaatste de ingangswond tien centimeter hoger dan de Warren Commission hem had geplaatst) en in fragmenten door zijn schedel ging; hierdoor ontstond een groot, “ongeveer ovulair” gat aan de achterkant, rechterkant van het hoofd. Kennedy’s bloed en fragmenten van zijn hoofdhuid, hersenen en schedel belandden op het interieur van de auto, de binnen- en buitenoppervlakken van de glazen voorruit, de verhoogde zonnekleppen, de motorkap voor en de achterklep van de kofferbak. bloed en fragmenten kwamen ook terecht op de vervolgauto van de geheime dienst en de linkerarm van de bestuurder, evenals op de motorofficieren die aan weerszijden van Kennedy reden, net achter zijn voertuig.

Secret Service Special Agent Clint Hill reed op de treeplank linksvoor van de vervolgauto, die zich direct achter Kennedy’s limousine bevond. Hill getuigde dat hij één schot hoorde, en vervolgens, zoals gedocumenteerd in andere films en gelijktijdig met Zapruder frame 308, hij sprong uit Elm Street en rende naar voren om aan boord van de kofferbak van de limousine te gaan en Kennedy te beschermen; Hill getuigde tegen de Warren Commission dat hij het fatale hoofdschot hoorde toen hij de limousine naderde, ‘ongeveer vijf seconden’ na het eerste schot dat hij hoorde .

Nadat Kennedy wa Nadat ze in het hoofd was geschoten, begon mevrouw Kennedy achter in de limousine te klimmen, hoewel ze zich daar later niet meer van herinnerde. Hill geloofde dat ze naar iets reikte, misschien een stuk van Kennedy’s schedel. Hij sprong op de achterkant van de limousine terwijl mevrouw Kennedy op hetzelfde moment terugkeerde naar haar stoel, en hij klampte zich vast aan de auto toen deze Dealey Plaza verliet en versnelde en haastte zich naar Parkland Memorial Hospital.

Nadat mevrouw Kennedy weer in haar limousinestoel was gekropen, hoorden zowel de gouverneur als mevrouw Connally haar herhaaldelijk zeggen: ‘Ze hebben mijn man vermoord. Ik heb zijn hersens in mijn hand. ‘Mevrouw Kennedy herinnerde zich:’ De hele rit naar het ziekenhuis bleef ik over hem heen bukken en zei: ‘Jack, Jack, kun je me horen? Ik hou van je, Jack.’ Ik hield steeds de kruin van zijn hoofd naar beneden en probeerde de hersens binnen te houden. “

Gouverneur Connally en een gewonde toeschouwer

Gouverneur Connally reden in dezelfde limousine op een stoel direct in voorkant van Kennedy en tien centimeter meer naar links dan Kennedy; hij raakte ook ernstig gewond, maar overleefde. Artsen verklaarden later dat nadat de gouverneur was neergeschoten, zijn vrouw hem op haar schoot trok en de resulterende houding hielp zijn voorste borstwond te sluiten , waardoor lucht rechtstreeks in zijn borst werd gezogen rond zijn ingeklapte rechterlong.

Omstander James Tague liep een kleine wond op aan de rechterwang terwijl hij op 162 m afstand stond van het meest oostelijke raam op de zesde verdieping van de opslag, 82 m voor en iets naar de rechts van Kennedy’s hoofd in de richting en meer dan 16 voet (4,9 m) onder de bovenkant van Kennedy’s hoofd. Tagues verwonding deed zich voor toen een kogel of kogelfragment zonder koperen omhulsel de nabijgelegen zuidelijke stoeprand van Main Street raakte. Een hulpsheriff zag bloed op de wang van Tague en Tague realiseerde zich dat er iets in zijn gezicht was gestoken tijdens de schietpartij. Toen Tague wees naar waar hij had gestaan, zag de politieagent een kogelvlek op een nabijgelegen stoeprand. Negen maanden later de FBI verwijderde de stoeprand en een spectrografische analyse bracht metaalresten aan het licht die consistent waren met dat van de loden kern in Oswalds munitie. Tague getuigde voor de Warren Commission en verklaarde aanvankelijk dat hij gewond was geraakt aan zijn wang door ofwel het tweede of derde schot van de drie schoten die hij zich herinnerde dat hij gehoord had. Toen de raadsman van de commissie hem drukte om specifieker te zijn, getuigde Tague dat hij gewond was geraakt door het tweede schot.

Nasleep in Dealey Plaza

De limousine passeerde de met gras begroeide heuvel in het noorden van Elm Street op het moment van het fatale hoofdschot. Toen de colonne Dealey Plaza verliet, renden politieagenten en toeschouwers de met gras begroeide heuvel op en van de drievoudige onderdoorgang naar het gebied achter een 1,5 meter hoge palissadehek bovenop de heuvel, die het scheidde van een parkeerplaats. Daar werd geen sluipschutter gevonden. SM Holland, die de autocolonne op de drievoudige onderdoorgang had gadegeslagen, getuigde dat hij “onmiddellijk” nadat de schoten waren afgevuurd, een rookwolk uit de bomen zag opstijgen vlak bij de palissadehek en vervolgens de hoek om liep waar het viaduct samenkwam het hek, maar zag niemand wegrennen uit dat gebied.

Lee Bowers bevond zich in een wisseltoren van twee verdiepingen, die hem een onbelemmerd zicht gaf op de achterkant van het palissadehek bovenop het met gras begroeide heuveltje. Hij zag vier mannen in het gebied tussen zijn toren en Elm Street: twee mannen die elkaar niet leken te kennen bij de drievoudige onderdoorgang, zo’n drie tot vijf meter uit elkaar, en een of twee parkeerwachters in uniform. Op het moment van de schietpartij zag hij “iets buitengewoons, een soort ronddraaien”, dat hij niet kon identificeren. Bowers getuigde dat een of beide mannen er nog waren toen motorofficier Clyde Haygood de met gras begroeide heuvel op rende naar de achterkant van het hek. In een interview uit 1966 verduidelijkte Bowers dat de twee mannen die hij zag in de opening tussen de pergola en het hek stonden, en dat er “niemand” achter het hek zat op het moment dat de schoten werden afgevuurd.

Ondertussen benaderde Howard Brennan, een stoomfitter die aan de overkant van de Texas School Book Depository had gezeten, de politie om te zeggen dat toen de colonne voorbij kwam, hij een schot van boven hoorde komen, keek toen op en zag een man met een geweer een andere pakken. geschoten vanuit een hoekraam op de zesde verdieping. Hij zei dat hij dezelfde man minuten daarvoor uit het raam had zien kijken. De politie zond Brennans beschrijving van deze man om 12:45, 12:48 en 12:55 uur uit. Na het tweede schot herinnerde Brennan zich: “Deze man … mikte op zijn laatste schot … en wachtte misschien even voor nog een seconde alsof hij zichzelf ervan wilde verzekeren dat hij zijn doel had bereikt. “

Terwijl Brennan voor het gebouw met de politie sprak, werden ze vergezeld door twee medewerkers van de Book Depository die vanuit de ramen naar de colonne hadden gekeken. op de zuidoostelijke hoek van de vijfde verdieping van het gebouw. Een van hen meldde dat hij hoorde dat drie geweerschoten recht boven hun hoofd kwamen en geluiden van een grendelgeweer en patronen die op de verdieping erboven vielen.

De politie van Dallas heeft de uitgangen van de opslagplaats afgesloten tussen 12:33 en 12 uur. : 50 pm

Er waren minstens 104 oorgetuigen in Dealey Plaza die een mening hadden over de richting waaruit de schoten kwamen. Vierenvijftig (51,9%) dachten dat alle schoten afkomstig waren van het depotgebouw. Drieëndertig (31,7%) dachten dat ze afkomstig waren van de met gras begroeide heuvel of de drievoudige onderdoorgang. Negen (8,7%) dachten dat elk schot afkomstig was van een locatie die volledig verschilt van de heuvel of de opslagplaats. Vijf (4,8%) waren van mening dat ze schoten hoorden van twee locaties, en drie (2,9%) dachten dat de schoten afkomstig waren uit een richting die consistent was met zowel de heuvel als de opslagplaats.

De Warren Commission concludeerde bovendien dat drie schoten werden afgevuurd en zeiden dat “een substantiële meerderheid van de getuigen verklaarde dat de schoten niet gelijkmatig verdeeld waren. De meeste getuigen herinnerden eraan dat de tweede en derde schoten opeengepakt waren”.