Het was 21 maart 1998, toen de Amerikaanse uitvinder Stanley Meyers ging lunchen in een Cracker Barrel-diner op het platteland van Ohio. Hij bestelde cranberrysap en de soep van de dag. Tien minuten later zou hij dood zijn, zijn laatste woorden een beschuldiging van moord.

Meyers was een geweldige uitvinder, en in alle opzichten een nogal excentrieke. Tussen 1960 en zijn vroegtijdige dood op de parkeerplaats van een bescheiden restaurant, vroeg hij bijna 200.000 patenten aan. Elektronisch bankieren, oceanografie, hartmonitors – Meyers had geen formele kwalificaties als wetenschapper, maar zag op de een of andere manier kansen om te innoveren op gebieden die zo grillig en onverwacht waren als zijn persoonlijkheid. Hij was een religieus man die zwoer dat God hem de ideeën had gestuurd; Het was bekend dat hij met schijnbaar willekeurige tussenpozen ‘Prijs God en geef de munitie door’ uitriep. In 1989 had hij zoveel patenten gekregen dat het Amerikaanse octrooibureau besloot hem een versneld programma op te zetten, waardoor de controle op zijn aanvragen om kantoormiddelen te sparen, werd verminderd. Dit kan, als je de complottheorieën gelooft, een van de factoren zijn geweest die tot zijn dood hebben geleid.

Op 21 maart 1998 dineerde Stanley Meyers voor zaken in plaats van voor zijn plezier. Hij ontmoette twee Belgische investeerders in de hoop op kapitaal bijeenbrengen voor zijn nieuwste uitvinding: de door water aangedreven auto.

Dit zou zijn bekroning worden: een voertuig dat niet wordt aangedreven door vervuilende koolwaterstoffen, maar door de goede oude H20 – de meest voorkomende stof op aarde. Het zou de Verenigde Staten kunnen doorkruisen op slechts 75 liter gedestilleerd water en alleen zuurstof uitstoten als afval. Het zou het transport radicaal veranderen en de industrie veranderen hij wereld, en scheppende astronomische rijkdom. Meyers zei dat hij een werkend prototype had, een duinbuggypaint in een spectaculaire oranje tint van netvliesbeschadiging; versierd met een opzichtige Amerikaanse vlag en de woorden “Jezus Christus is Heer”.

Volgens getuigen verliep de bijeenkomst hartelijk en rustig. Het werd afgesloten met een toast – de Belgen hieven hun champagneglazen en Meyers zijn cranberry sap. Hij nam een slok; stuiptrekkend, greep naar zijn nek; barstte uit zijn stoel en rende van het restaurant naar de parkeerplaats waar hij instortte. Terwijl hij op het asfalt lag, hijgde hij naar de geschrokken toeschouwers die hem omringden: ‘ze vergiftigden me”. En toen stierf hij.

Dus wie heeft Stanley Meyers vermoord, en daarmee de door water aangedreven auto?

“Big Oil” -bedrijven met biljoenen dollars op het spel? Of misschien General Motors, de grootste autofabrikant ter wereld in 1998. Of zouden het de mysterieuze Belgische investeerders kunnen zijn die de monumentale betekenis van wat Meyers had ontdekt en probeerde te claimen dat het hun eigendom was?

Het meest nauwkeurige antwoord op dit raadsel is waarschijnlijk Rudolf Clausius, of je kunt ook met de vinger naar William Thomson wijzen. Gewoon om echt een draai in de staart te geven van deze whodunnit, vermoordde dit lafhartige duo de door water aangedreven auto waarschijnlijk ongeveer 150 jaar voordat hij zelfs maar werd uitgevonden.

Clausius en Thomson ontdekten samen de wetten van de thermodynamica, die, totdat het tegendeel werd bewezen, de uitvinding van Meyer uitdrukkelijk verbieden. De door water aangedreven auto van Meyer was fysiek onmogelijk. Zoals we weten, brandt water niet bijzonder goed. De uitvinding van Meyers beweerde te werken door het waterstofmolecuul in H2O zijn begeleidende zuurstofmoleculen vrij te maken, waardoor de brandbare waterstof die als brandstofbron moet worden verbrand. Dit proces (bekend als elektrolyse) is echt en zeer goed gedocumenteerd, maar helaas kost het evenveel energie om de binding te verbreken als wordt vrijgegeven wanneer deze wordt gevormd. Met andere woorden: het vrijmaken van energie uit water zal altijd meer energie verbruiken dan het produceert. Dat is de eerste en tweede wet van thermodynamica in actie.

De waarheid is daarbuiten

Hoe stierf Meyers echt? Veel complottheoretici geloven nog steeds dat het een moord was. Hij zou mysterieuze bezoekers van over de hele wereld hebben getrokken; trok lucratieve uitkoopaanbiedingen aan van schimmige offshore-bedrijven en zou zelfs het onderwerp zijn geweest van door de staat gesponsorde spionage. Sommigen theoretiseren zelfs dat een dergelijke wereldveranderende technologie de delicate, geopolitieke machtsbalans van na de Koude Oorlog op zijn kop zou hebben gezet; het beëindigen van Amerika’s afhankelijkheid van ruwe olie en daarmee het strategische belang van Russische olievelden en het Midden-Oosten. Zelfs de broers van Meyer vermoedden vals spel: hij ontmoette de twee investeerders de volgende dag om hen te vertellen dat Stanley het niet had gehaald; ‘Ik vertelde ze dat Stan was overleden en ze zeiden geen woord,’ herinnerde hij zich. ‘Absoluut niets, geen condoleances, geen vragen, geen woord. Ik heb nooit, nooit meer een trust van die twee mannen gehad. ”

De politie van Grove City trok aan het eind van hun drie maanden durende onderzoek een wat prozaïschere conclusie. Natuurlijke oorzaken; een hersenaneurisme om precies te zijn.”Er waren allerlei verhullingen en dolkverhalen”, zei politie-luitenant Steve Robinette van Grove City, de hoofddetective van de zaak. “Het was doorspekt met allerlei soorten intriges en samenzweringen. Maar we hebben alles gecontroleerd en we hebben niets gevonden. ” Stanley Meyers, die in het verleden last had gehad van hoge bloeddruk, was overleden aan een cerebraal aneurisme. Het toxicologierapport kwam vlekkeloos terug. Hij had op de dag dat hij stierf geen gif ingenomen dat de Amerikaanse medische wetenschap bekend was – zelfs geen alcohol. De lijkschouwer nam een vonnis op wegens overlijden door natuurlijke oorzaken en bijgevolg werden er nooit aanklachten ingediend.

Wie gelooft u?

In de jaren na de dood van Meyer waren de door water aangedreven auto en zijn buitengewone claims het onderwerp van groot wetenschappelijk en juridisch onderzoek. Meyers was erin geslaagd om vóór de noodlottige dag in het Cracker Barrel-diner andere durfkapitalisten aan te trekken, en zijn investeerders vochten om de rechten op zijn landgoed en het onderliggende intellectuele eigendom. Meyers was er ook in geslaagd om franchiserechten voor twee wateraangedreven autodealers aan potentiële ondernemers te verkopen. Om de waarde ervan vast te stellen, werd de uitvinding onderzocht door drie “deskundige getuigen” die door de rechtbank waren aangesteld, die concludeerden dat er “niets revolutionair aan was, en dat er gewoon conventionele elektrolyse werd gebruikt”. De rechtbanken oordeelden dat Meyer “grove en flagrante fraude” had gepleegd en beval dat de investeerders $ 25.000 zouden terugbetalen. Er waren beschuldigingen dat het hele droevige verhaal een dekmantel was voor een geavanceerd witwasprogramma. Meyers naam werd door de modder gesleept, zijn naam reputatie aangetast en zijn uitvinding grotendeels vergeten. De patenten zijn verlopen, waardoor de technologie in het publieke domein is gekomen en beschikbaar is voor gebruik door iedereen zonder beperking of betaling van royalty’s. Zoals op het moment van schrijven heeft geen enkele motor- of voertuigfabrikant het werk van Meyer opgenomen. / p>

Het einde van het verhaal?

Is dat het dan? Nou, in zekere zin leeft het werk van Meyer voort – we hebben auto’s die waterstof verbranden, en die waterstof kun je maken van water op vrijwel dezelfde manier als Myer beschreef. De meest bruikbare vorm wordt HHO genoemd, en er is wetenschappelijk bewijs dat toevoeging aan conventionele brandstoffen hun efficiëntie aanzienlijk zou kunnen verhogen. U kunt het zelfs rechtstreeks in een auto verbranden en het enige bijproduct is – je raadt het al – meer water.

Het valt niet te ontkennen dat de energie-output minder is dan de input – de wetten van de thermodynamica blijven ononderbroken – maar er zijn toepassingen waar het nog steeds zinvol zou kunnen zijn. Neem bijvoorbeeld windmolenparken. Op uitzonderlijk winderige dagen kunnen windmolenparken zo veel stroom produceren dat sommige turbines moeten worden stilgelegd om overgeneratie en schade aan het net te voorkomen. In plaats van de opwekking te verminderen, zouden we dat overtollige vermogen kunnen dumpen in het splitsen van water in HHO om de energie op te slaan voor later. Een “waterbatterij”, zo u wilt Misschien was de uitvinding van Meyer toch niet zo gek?

De belofte van overvloedige, schone energie trekt nog steeds veel belangstelling, en uitvinders en ondernemers blijven nadenken over de mogelijkheden. Een octrooi voor een waterbrandstofmotor werd pas in 2007 goedgekeurd en octrooien moeten per definitie “nieuw, bruikbaar en niet voor de hand liggend” zijn; dus blijkbaar geloofde iemand die pennen duwde in het Amerikaanse octrooibureau dat het potentieel had. We zijn misschien nog ver verwijderd van het vullen van onze tanks uit de kraan, maar als Meyers ongebruikelijke uitvindingen slechts een handvol mensen inspireren om op een nieuwe manier naar water te kijken, dan is hij in orde in onze boeken.

Als je thuis wilt sleutelen aan watertechnologie, kun je het beste beginnen met 6 doe-het-zelftips om je loodgieterswerk in een mum van tijd als een professional te krijgen, en dan kun je een revolutie teweegbrengen in de wereld. energieopwekkingsmarkt na een lunch. Denk goed na voordat u cranberrysap bestelt.