Whisky Rebellion, (1794), in de Amerikaanse geschiedenis, opstand die de nieuwe Amerikaanse regering de eerste kans bood om federaal gezag te vestigen met militaire middelen binnen de staatsgrenzen, toen ambtenaren naar het westen van Pennsylvania trokken om een opstand te onderdrukken van kolonisten die in opstand kwamen tegen de drankbelasting. Alexander Hamilton, secretaris van de schatkist, had de accijnzen (ingevoerd door het Congres in 1791, de eerste nationale binnenlandse inkomstenbelasting) voorgesteld om geld in te zamelen voor de staatsschuld en om de macht van de nationale regering te doen gelden. Kleine boeren uit het achterland destilleerden (en consumeerden) whisky, die gemakkelijker te vervoeren en te verkopen was dan het graan dat de bron was. Het was een informele munteenheid, een middel om in het levensonderhoud te voorzien en een verlevendiger van een hard bestaan. De distilleerders verzetten zich tegen de belasting door federale belastingambtenaren aan te vallen (vaak teer en te veren) die probeerden het te innen.

Handhavingswetgeving raakte een schijnbaar georganiseerde opstand, en in juli 1794 vielen ongeveer 500 gewapende mannen het huis van de regionale belastinginspecteur aan en brandden deze in brand nadat een kleinere groep de vorige dag was afgeweerd. De volgende maand Pres. George Washington vaardigde een door het Congres geautoriseerde proclamatie uit waarin hij de rebellen beval naar huis terug te keren en om milities uit Pennsylvania en drie aangrenzende staten (New Jersey, Maryland en Virginia) op te roepen. Na vruchteloze onderhandelingen met de 15 leden tellende commissie die de rebellen vertegenwoordigde (waaronder de anti-Federalistische Pennsylvania-wetgever en later de Amerikaanse minister van Financiën Albert Gallatin), gaf Washington zo’n 13.000 troepen het gebied binnen, maar de oppositie smolt weg en er volgde geen strijd. Troepen bezetten de regio en sommige rebellen werden berecht, maar de twee veroordeelden wegens verraad kregen later gratie van de president.

Veel Amerikanen, met name leden van de door Thomas Jefferson geleide prille Republikeinse oppositiepartij, waren geschokt door het overweldigende gebruik van regeringsgeweld, waarvan ze vreesden dat het een eerste stap zou zijn naar absolute macht. Voor Federalisten was het belangrijkste resultaat echter dat de nationale autoriteit had gezegevierd over haar eerste opstandige tegenstander en de steun van de deelstaatregeringen had gewonnen bij de handhaving van de federale wetgeving binnen de staten.