Imperatieve zin

Een imperatieve zin geeft een direct commando. Het kan eindigen met een punt (punt) of een uitroepteken, afhankelijk van de kracht van het commando.

Eenvoudige voorbeelden van imperatieve zinnen

• Ruim je kamer op!
• Ruim je kamer op.
• Zwijg!
• Houd het lawaai laag.
• Denk aan de lelie.

Praktische voorbeelden van imperatieve zinnen

Krachtige commando’s eindigen met een uitroepteken.

• Ga eruit!
• Let op je mond , jonge man!
• Ga, en maak mijn handdoeken nooit meer donker! (Comedian Groucho Marx)

Beleefde of zachte commando’s eindigen met een punt (punt).

• Geef de peper door.
• Vergeet niet de pony.
• Als je dit verhaal al eerder hebt gehoord, stop me dan niet, want ik zou het graag nog een keer willen horen. (Groucho Marx)
• Een kind van vijf zou dit begrijpen. Stuur iemand om een kind van vijf te halen. (Groucho Marx)

(Hier is alleen de tweede zin een dwingende zin, dwz een commando.)

Commando’s in de vorm van advies eindigen ook met een punt.

• tel de dagen. Laat de dagen tellen. (bokser Muhammad Ali)
• Veroordeel het oordeel van een ander niet omdat het verschilt van het jouwe. (filosoof Dandemis)

niet elke zin die eindigt met een uitroepteken is een dwingende zin. Uitroeptekens, die worden gebruikt om een schok van emotie te veroorzaken, eindigen ook met uitroeptekens.

• Ik kwam eerst, Lee!

( Dit is een uitroepende zin die de emoties van vreugde en verrassing overbrengt.)

• Zwijg!

(Dit kan natuurlijk een dwingende zin zijn, maar deze uitdrukking wordt ook gebruikt om ‘op geen enkele manier’ te betekenen! ” in welk geval het een uitroepzin is die verbazing uitdrukt. U zult uit de context, niet het uitroepteken, weten of de persoon vijandig of verbaasd is.)

Meer over imperatieve zinnen

De belangrijkste werkwoord in een impe ratieve zin zou in de dwingende stemming zijn. In grammatica is stemming de vorm die een werkwoord aanneemt om te laten zien hoe het moet worden beschouwd (bijvoorbeeld als een feit, een bevel, een wens, een onzekerheid).) Er zijn drie stemmingen in het Engels: de dwingende stemming, de indicatieve stemming, en de aanvoegende wijs.
Lees meer over stemming.

Andere zinsoorten

Hier zijn enkele voorbeelden van andere zinsoorten:
Declaratieve zin
Een declaratieve zin vermeldt een feit of een argument en eindigt met een punt (punt). Bijvoorbeeld:

• Lee heeft weer een wulk gevangen.
• Ouder worden is geen probleem. Je moet gewoon lang genoeg leven. (Groucho Marx)

(Dit zijn allemaal declaratieve zinnen.)

Vragende zin
Een vragende zin stelt een vraag. Het eindigt met een vraagteken (?). Bijvoorbeeld:

• Is dat weer een wulk, Lee?
• Waarom zou ik me zorgen maken over het nageslacht? Wat heeft het nageslacht ooit voor mij gedaan? (Groucho Marx)

Uitroepteken
Een uitroepteken drukt opwinding of emotie uit. Het eindigt met een uitroepteken (!). Bijvoorbeeld:

• Ik heb nog een wulk gehaakt!

(Overdraagt verrassing.)

• Of hij is dood, of mijn horloge is gestopt! (Groucho Marx)

(Toont openhartigheid.)

Lees meer over de typen zinnen.

Waarom zou ik me zorgen maken over imperatieve zinnen?

Er zijn twee goede redenen om na te denken over imperatieve zinnen.

(Reden 1) Uitroeptekens worden gemakkelijk verkeerd geïnterpreteerd.

Denk er bij het schrijven van een dwingende zin aan hoeveel kracht een uitroepteken toevoegt.

• Wees er om zeven uur.
• Wees er om zeven uur!

Nooit gebruik meer dan één uitroepteken! (Dat punt is bijna twee uitroeptekens waard, maar eigenlijk is dat niets.)

(Reden 2) Gebruik “mezelf” niet met een verplichte zin.

Het onderwerp van een dwingende zin is een geïmpliceerde “jij” (enkelvoud of meervoud). Dit betekent dat je je werkwoord kunt koppelen aan ‘jezelf’ of ‘jezelf’. Bijvoorbeeld: je kunt je dwingende werkwoord echter niet combineren met andere woorden van dat type, bijvoorbeeld ‘ikzelf’, ‘hemzelf’, ‘haarzelf’ en ‘onszelf’. (Deze staan bekend als wederkerende voornaamwoorden of nadrukkelijke voornaamwoorden.)