De apocalyps is altijd een fenomeen geweest om de hoofden van mensen te veroveren en is een belangrijk concept in dit gedicht, Vuur en ijs . Door de geschiedenis heen is er altijd een schijnbare fascinatie geweest voor hoe de wereld zal vergaan. In de afgelopen jaren hebben deze discussies zich geconcentreerd rond nucleaire ramp, immense klimaatverandering en algemeen cynisme. Tweeduizend jaar geleden (geef of neem), werd het hoofdstuk Openbaringen toegevoegd aan de christelijke Bijbel, waarin een profetisch visioen van het einde van de wereld wordt beschreven. Dit is al lang een onderwerp dat ingebed is in de menselijke psyche. Op een gegeven moment tussen het heden en het auteurschap van Revelations (dichter bij het heden) voegde Robert Frost zijn eigen ideeën toe aan de mix, en het resultaat was Fire and Ice, een van zijn bekendste gedichten, en zeker een van zijn krachtigste. Dit gedicht staat bekend om zijn eenvoud en bijtende boodschap, evenals zijn oproep om te stoppen en na te denken, en biedt een ander perspectief op het einde van alles.

Vuur- en ijsanalyse

Er is zeker veel nagedacht over het maken van dit gedicht. Fire and Ice is geschreven als een serie van negen regels, afwisselend tussen drie rijmende geluiden – ABA ABC BCB is de rijmende samenvatting voor Fire and Ice. Het bevat een verteller die het einde van de wereld beschrijft in hun eigen visie, en het is grotendeels simplistisch.

Sommigen zeggen dat de wereld in brand zal eindigen,

Sommigen zeggen met ijs.

Deze eerste paar regels beschrijven de onenigheid in de algemene samenleving over het onderwerp van hoe de wereld eindigt. In moderne zin zouden ‘vuur’ en ‘ijs’ wel eens stand-ins kunnen zijn voor ‘nucleaire ramp’ en ‘klimaatverandering’. Frosts gebruik van ‘vuur’ en ‘ijs’ is echter grotendeels een metaforische beslissing die het gedicht openstelt voor verschillende soorten interpretatie. IJs en vuur zijn natuurlijk tegenpolen van elkaar, wat suggereert dat de meeste mensen totaal tegengestelde opvattingen hebben over de apocalyps – de wereld kan immers niet tegelijkertijd in ijs en vuur eindigen. IJs en vuur vertegenwoordigen ook twee uitersten die, op een voldoende grote schaal, enorme schade kunnen aanrichten, en zijn passende metaforen voor voorbodes van de dood.

Van wat Ik heb van verlangen geproefd

Ik houd het bij degenen die vuur prefereren.

Hier geeft de spreker zijn eigen mening – zij stellen gelijk vuur met verlangen, dat wil zeggen dat het gelijk is aan hartstochten, met hebzucht, met woede. Vuur wordt gebruikt als metafoor voor sterke, verterende emoties zoals verlangen. Het is een passende analogie: in een kaars of een open haard wijst vuur iemand de weg. Het is warmte en licht. Op dezelfde manier zijn kleine verlangens helemaal geen probleem en kunnen ze iemand leiden naar de dingen die ze in het leven willen. Maar op grote schaal verteert en vernietigt vuur, net als het verlangen. De spreker herinnert zich hun ervaringen met een sterk verlangen en is geneigd te geloven dat het dat soort emoties en impulsen zijn die de wereld op haar onherroepelijke pad leiden. Voor de spreker zal de wereld in brand eindigen.

Maar als het twee keer zou moeten vergaan,

ik denk dat ik genoeg weet of hate

Om te zeggen dat ijs voor vernietiging

ook geweldig is

En zou voldoende zijn.

Omdat de spreker het dicht bij de brandende verlangens zo gevaarlijk ziet, is het ijs ook een punt van zorg. Ze geloven dat de wereld zal verbranden, in een of andere vorm, en dat zou er een einde aan maken – maar als het niet zou eindigen, en het vuur was niet genoeg, zegt de rest van het gedicht, dan geloven ze dat het ijs het zou redden de prestatie ook. In tegenstelling tot een brandende vlam vertegenwoordigt een ijzingwekkende ijsglans haat jegens de spreker. Ze beschouwen het als iets dat de wereld zou koelen, vertragen en elk individu zodanig zou isoleren dat het menselijk ras het gewoon niet zou kunnen overleven. Het potentieel voor ijs ‘zou voldoende’ zijn, en hoewel ze geneigd zijn te geloven in de vernietigende kracht van verlangen, zien ze geen reden om te geloven dat haat de wereld niet zo gemakkelijk zou kunnen beëindigen.

Historische context

Het punt van Fire and Ice lijkt te komen tot het idee dat ruzie over hoe de wereld eindigt de komst van de gebeurtenis niet zal vertragen of verlengen. Voor de spreker van het gedicht, vermoedelijk in de stem van Robert Frost, het maakt echt niet uit of het het een of het ander is dat dingen slecht maakt. Het gaat erom wat er aan de hitte of de kou wordt gedaan (ironisch genoeg, de andere, hoewel de metafoor van verlangen en haat niet werkt zo goed als een manier om de ander in evenwicht te brengen). In zekere zin is dit gedicht een oproep om te handelen, om te stoppen met ruzie over het hoe – “hoe zal dit gebeuren?” – en begin te debatteren over wat – “wat kunnen we doen om het te stoppen?”

Het gedicht werd geschreven en gepubliceerd in 1920, en uiteindelijk opnieuw gepubliceerd in Frost’s 1923 volume, New Hampshire.Het was naar verluidt sterk geïnspireerd door Dantes Inferno, vooral in de beschrijvingen van Hell (interessant beschreven als negen lagen of ringen in het verhaal – en Fire and Ice is een gedicht van negen regels). Inferno beschrijft ook de diepste aspecten van de hel als gelijktijdig brandend met vlammen en ondergedompeld in onbreekbaar ijs.

Een andere opmerkelijke gebeurtenis is een herinnering van de Amerikaanse astronoom Harlow Shapley, die zich herinnerde een ontmoeting met Robert Frost en de bespreking van de einde van de wereld. Shapley beweert Frost te hebben verteld dat de wereld zou eindigen wanneer de zon explodeerde en de planeet verbrandde, of wanneer de zon explodeerde en de planeet niet kon verbranden, waardoor al het resterende leven op de planeet zou verdorren, bevriezen en sterven. p>

Voor Frost in 1920 had het leven zeker zijn goede en slechte dagen gehad. Gedurende deze tijd van zijn leven was hij begonnen met lesgeven en schrijven als voltijdse beroepen terwijl hij op een boerderij in New Hampshire woonde. 1920 was ook het jaar waarin hij zijn zus in een psychiatrisch ziekenhuis moest opnemen, wat het begin markeerde van een moeilijke tijd voor het gezin – dat al behoorlijk wat verdriet had gezien, aangezien tegen die tijd Frosts ouders beiden waren overleden. , en Frost zelf vocht te midden van al het andere tegen een depressie. In deze context is het niet verwonderlijk dat zijn werk een grimmige kijk op de wereld kreeg en dat een onderwerp als het einde van de wereld uit deze moeilijke tijden naar voren zou komen. Desondanks slaagt het erin een krachtig en tot nadenken stemmend kunstwerk te zijn dat nog decennia na de oorspronkelijke druk relevant en herinnerd is gebleven.