In zijn jaarlijkse boodschap aan het Congres op 6 december 1904 zei president Theodore Roosevelt een belangrijke toevoeging aan de Monroe-doctrine die van invloed was op het buitenlandse beleid van Amerika. President James Monroe had in 1823 de Europese mogendheden gewaarschuwd zich niet te mengen in de aangelegenheden van het westelijk halfrond. Acht decennia later ondernamen Europese mogendheden militaire actie in Venezuela. De VS streefden ernaar om een isthmisch kanaal in Midden-Amerika te creëren.

Om toekomstige buitenlandse militaire operaties in Amerika te voorkomen, beloofde Roosevelt dat de Verenigde Staten zouden doen gelden om ‘chronisch wangedrag’ en ‘een algemene versoepeling’ te voorkomen. van de banden van de beschaafde samenleving. ” Indien nodig zouden de Verenigde Staten ingrijpen om de orde, stabiliteit en welvaart op het westelijk halfrond te herstellen. Dit standpunt werd het Roosevelt-uitvloeisel van de Monroe-doctrine genoemd.

Anti-imperialisten bekritiseerden de president omdat hij van een defensief beleid tegen buitenlandse interventie was overgegaan op een positieve verklaring die militaire actie toestond. Latijns-Amerikaanse leiders, vooral de Argentijnse minister van Buitenlandse Zaken Luis María Drago, bekritiseerden ook het Roosevelt-uitvloeisel. Ondertussen waren de aanhangers van de president van mening dat het beleid zou zorgen voor welvarende en democratische regeringen op het westelijk halfrond.

The Roosevelt Corollary werd officieel verlaten in 1934. President Franklin D. Roosevelt, de verre neef van TR, deed afstand van het Amerikaanse recht op tussenkomst als onderdeel van zijn “Good Neighbor Policy”. Het plan van TR voor veiligheid op het westelijk halfrond, vooral zijn verlangen naar stabiele, welvarende en democratische regeringen in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied, heeft echter decennialang het Amerikaanse buitenlandse beleid beïnvloed.