Soorten:	Stegosaur
Lengte:

Stegosaurus (uitgesproken als ˌstɛgəˈsɔrəs) is een geslacht van stegosaurid-gepantserde dinosauriërs uit de late Jura-periode (late Kimmeridgian tot vroege Tithonian) in wat nu westelijk noorden is Amerika. In 2006 werd een exemplaar van Stegosaurus aangekondigd uit Portugal, waaruit bleek dat ze ook in Europa aanwezig waren. Vanwege zijn kenmerkende staartpennen en platen is Stegosaurus een van de meest herkenbare dinosaurussen, samen met Tyrannosaurus, Triceratops en Apatosaurus. De naam Stegosaurus betekent “dakhagedis” en is afgeleid van het Griekse στέγος-, stegos- (“dak”) en σαῦρος, -sauros (“hagedis”).

Er zijn ten minste drie soorten geïdentificeerd. in de bovenste Morrison Formation en zijn bekend van de overblijfselen van ongeveer 80 individuen. Ze leefden zo’n 150 tot 145 miljoen jaar geleden, in een omgeving en tijd die werden gedomineerd door de gigantische sauropoden Diplodocus, Camarasaurus en Apatosaurus.

Een grote, zwaargebouwde, herbivoor viervoeter, Stegosaurus had een kenmerkende en ongebruikelijke houding , met een zwaar gewelfde rug, korte voorpoten, het hoofd laag bij de grond en een verstijfde staart hoog in de lucht. Over de reeks platen en spikes is veel gespeculeerd. De spikes werden hoogstwaarschijnlijk gebruikt voor verdediging, terwijl de platen ook zijn voorgesteld als een verdedigingsmechanisme, evenals met weergave- en thermoregulerende (warmtecontrole) functies. Stegosaurus was de grootste van alle stegosauriërs (groter dan geslachten zoals Kentrosaurus en Huayangosaurus) en hoewel hij ongeveer busformaat had, had hij toch veel anatomische kenmerken (inclusief de staartstekels en platen) met de andere stegosaurische geslachten.

Beschrijving

Met een gemiddelde lengte van ongeveer 10 meter (33 ft) en een hoogte van 4 meter (13 ft) is de viervoetige Stegosaurus een van de gemakkelijkst identificeerbare dinosauriërs , dankzij de kenmerkende dubbele rij vliegervormige platen die verticaal langs zijn gebogen rug omhoog komen en de twee paar lange punten die zich horizontaal uitstrekken bij het einde van zijn staart. Hoewel het een groot dier was, werd het overschaduwd door zijn tijdgenoten, de gigantische sauropoden. Enige vorm van bepantsering schijnt nodig te zijn geweest, aangezien het naast grote roofzuchtige theropoddinosaurussen bestond, zoals de angstaanjagende Allosaurus en Ceratosaurus.

De achterpoten hadden elk drie korte tenen, terwijl elke voorvoet vijf tenen had; alleen de binnenste twee tenen hadden een stompe hoef. Alle vier de ledematen werden ondersteund door kussentjes achter de tenen. De voorpoten waren veel korter dan de gedrongen achterpoten, wat resulteerde in een ongebruikelijke houding. De staart lijkt ver van de grond te zijn gehouden, terwijl de kop van de Stegosaurus relatief laag was gepositioneerd, waarschijnlijk niet hoger dan 1 meter (3,3 ft) boven de grond.

De lange en smalle schedel was klein in verhouding tot het lichaam. Het had een kleine antorbitale fenestra, het gat tussen de neus en het oog dat de meeste archosauriërs gemeen hebben, inclusief moderne vogels, hoewel verloren in bestaande krokodillen. De lage positie van de schedel suggereert dat Stegosaurus mogelijk een browser was van laaggroeiende vegetatie. Deze interpretatie wordt ondersteund door de afwezigheid van voortanden en hun vervanging door een hoornachtige snavel of rhamphotheca. Stegosauriërtanden waren kleine, driehoekige en platte slijtage-facetten laten zien dat ze hun voedsel maalden. De plaatsing in de kaken suggereert dat Stegosaurus wangen had om voedsel in hun mond te houden terwijl ze kauwden.

Ondanks de algehele grootte van het dier, was de hersenpan van Stegosaurus klein , niet groter zijn dan die van een hond. Een goed bewaard gebleven Stegosaurus hersenpan stelde Othniel Charles Marsh in staat om in de jaren 1880 een cast van de hersenholte of endocast van het dier te verkrijgen, wat een indicatie gaf van de hersengrootte. De endocast toonde aan dat de hersenen inderdaad erg klein waren, misschien wel de kleinste onder de dinosauriërs. Het feit dat een dier met een gewicht van meer dan 4,5 ton (5 US short tons) een brein van niet meer dan 80 gram (2,8 oz) zou kunnen hebben, droeg bij aan het populaire oude idee dat dinosauriërs niet intelligent waren, een idee dat nu grotendeels wordt verworpen.

De meeste informatie die bekend is over Stegosaurus is afkomstig van de overblijfselen van volwassen dieren; meer recentelijk zijn echter juveniele overblijfselen van Stegosaurus gevonden. Een sub-volwassen exemplaar, ontdekt in 1994 in Wyoming, is 4.6 meter (15 voet) lang en 2 meter (7 voet) hoog, en wordt geschat op 2,3 ton (2,6 short tons) te hebben gewogen tijdens het leven. Het is te zien in het Geologisch Museum van de Universiteit van Wyoming. Zelfs kleinere skeletten, 210 centimeter lang en 80 centimeter hoog aan de achterkant, zijn te zien in het Denver Museum of Nature & Science.

Classificatie

Stegosaurus was het eerstgenoemde geslacht van de familie Stegosauridae. Het is het type geslacht dat zijn naam aan de familie geeft. Stegosauridae is een van de twee families binnen de infraorde Stegosauria, terwijl de andere Huayangosauridae is. Stegosauria ligt binnen de Thyreophora, of gepantserde dinosauriërs, een onderorde die ook de meer diverse ankylosauriërs omvat. De stegosauriërs waren een clade van dieren die qua uiterlijk, houding en vorm vergelijkbaar waren en die voornamelijk verschilden in hun reeks spikes en platen. Tot de naaste verwanten van Stegosaurus behoren Wuerhosaurus uit China en Kentrosaurus uit Oost-Afrika.

Oorsprong

De oorsprong van Stegosaurus is onzeker, aangezien er maar weinig overblijfselen bekend zijn van basale stegosauriërs en hun voorouders. Onlangs is aangetoond dat stegosauriden aanwezig zijn in de lagere Morrison-formatie, die enkele miljoenen jaren vóór het ontstaan van Stegosaurus zelf bestond, met de ontdekking van de verwante Hesperosaurus uit de vroege Kimmeridgiaan. De vroegste stegosaurid (het geslacht Lexovisaurus) is bekend uit de Oxford Clay Formation van Engeland en Frankrijk, waardoor het een leeftijd heeft van vroeg tot midden Calloviaans.

Het vroegere en meer basale geslacht Huayangosaurus uit het Midden Jura van China (ongeveer 165 miljoen jaar geleden) dateert van 20 miljoen jaar ouder dan Stegosaurus en is het enige geslacht in de familie Huayangosauridae. Eerder is nog Scelidosaurus, uit Early Jurassic England, dat ongeveer 190 miljoen jaar geleden leefde. Interessant genoeg bezat het kenmerken van zowel stegosauriërs als ankylosauriërs. Emausaurus uit Duitsland was een andere kleine viervoeter, terwijl Scutellosaurus uit Arizona in de VS een nog vroeger geslacht was en facultatief tweevoetig was. Deze kleine, licht gepantserde dinosauriërs waren nauw verwant aan de directe voorouder van zowel stegosauriërs als ankylosauriërs. Een spoorbaan van een mogelijke vroege gepantserde dinosaurus, van ongeveer 195 miljoen jaar geleden, is gevonden in Frankrijk.

Geschiedenis

Ontdekking en soort

Stegosaurus, een van de vele dinosauriërs die voor het eerst werden verzameld en beschreven in de Bone Wars, werd oorspronkelijk genoemd door Othniel Charles Marsh in 1877, uit overblijfselen die ten noorden van Morrison, Colorado, zijn teruggevonden. Deze eerste botten werden het holotype van Stegosaurus armatus. De basis voor zijn wetenschappelijke naam, “roof (ed) hagedis”, wordt verondersteld Marshs aanvankelijke overtuiging te zijn geweest dat de platen plat over de rug van het dier lagen, overlappend als de dakspanen (dakpannen) op een dak. Een schat aan Stegosaurus-materiaal werd de komende jaren teruggevonden en Marsh publiceerde verschillende artikelen over het geslacht. In eerste instantie werden verschillende soorten beschreven. Veel van deze soorten zijn sindsdien echter beschouwd als ongeldig of synoniem met bestaande soorten, waardoor er twee bekende en één slecht bekende soort overblijven.

Geldige soort

Stegosaurus armatus, wat betekent “pantserdakhagedis”, was de eerste soort die werd gevonden en is bekend van twee gedeeltelijke skeletten, twee gedeeltelijke schedels en minstens dertig fragmentarische individuen. Deze soort had vier horizontale staartaren en relatief kleine platen. Met 10 meter (33 ft) was het de langste soort binnen het geslacht Stegosaurus.

Stegosaurus stenops, wat “smal dakhagedis” betekent, werd genoemd door Marsh in 1887, waarbij het holotype werd verzameld door maarschalk Felch in Garden Park, ten noorden van Cañon City, Colorado, in 1886. Dit is de bekendste soort van Stegosaurus, voornamelijk omdat de overblijfselen ten minste één volledig gearticuleerd skelet bevatten. Het had grote, brede platen en vier staartpennen. Stegosaurus stenops is bekend van ten minste 50 gedeeltelijke skeletten van volwassenen en jongeren, een volledige schedel en vier gedeeltelijke schedels. Het was korter dan S. armatus, op 7 meter (23 ft).

Stegosaurus longispinus, wat “langstekige dakhagedis” betekent, werd genoemd door Charles W. Gilmore en bekend van een gedeeltelijk skelet, van de Morrison-formatie in Wyoming. Stegosaurus longispinus viel op door zijn set van vier ongewoon lange staartstekels. Sommigen beschouwen het als een soort Kentrosaurus. Net als S. stenops groeide het tot 7 meter (23 ft) in lengte.

Nomina dubia (twijfelachtige namen)

Stegosaurus ungulatus, wat ‘hoefdakhagedis’ betekent, werd genoemd door Marsh in 1879, van overblijfselen teruggevonden in Como Bluff, Wyoming. Het is bekend van enkele wervels en pantserplaten. Het zou een juveniele vorm van S. armatus kunnen zijn, hoewel het oorspronkelijke materiaal van S. armatus nog niet volledig moet worden beschreven.Het exemplaar dat in Portugal is ontdekt en dateert uit het bovenste Kimmeridgische-lagere Tithonische stadium, wordt aan deze soort toegeschreven.

Stegosaurus sulcatus, wat “gegroefde dakhagedis” betekent, werd in 1887 door Marsh beschreven op basis van een gedeeltelijk skelet. Het wordt beschouwd als een synoniem van S. armatus. Stegosaurus duplex, wat “two plexus roof hagedis” betekent (in zinspeling op het sterk vergrote neurale kanaal van het heiligbeen dat Marsh karakteriseerde als een “posterior brain case”), is waarschijnlijk hetzelfde als S. armatus. Hoewel Marsh in 1887 zijn naam heeft gegeven (inclusief het holotype-exemplaar), werden de losgemaakte botten in 1879 verzameld door Edward Ashley in Como Bluff, Wyoming.

Stegosaurus seeleyanus, oorspronkelijk Hypsirophus genaamd, is waarschijnlijk dezelfde als S . armatus. Stegosaurus (Diracodon) laticeps werd in 1881 door Marsh beschreven op basis van enkele kaakbotfragmenten. Net zoals sommigen S. stenops beschouwen als een soort Diracodon, beschouwen anderen Diracodon zelf als een soort Stegosaurus. Bakker had D. laticeps in 1986 doen herleven, hoewel anderen opmerken dat het materiaal niet-diagnostisch is en waarschijnlijk synoniem is met S. stenops.

Stegosaurus affinis, beschreven door Marsh in 1881, is alleen bekend uit een pubis en wordt beschouwd als een nomen dubium. Het is mogelijk synoniem met S. armatus.

Opnieuw toegewezen soort

Stegosaurus madagascariensis uit Madagaskar is alleen bekend uit tanden en werd beschreven door Piveteau in 1926. De tanden werden op verschillende manieren toegeschreven aan een stegosauriër , de theropode Majungasaurus, een hadrosauriër of zelfs een krokodil.

Andere overblijfselen die oorspronkelijk aan Stegosaurus werden toegeschreven, worden nu beschouwd als behorend tot verschillende geslachten. Dit is het geval voor Stegosaurus marshi, dat in 1901 door Lucas werd beschreven. Het werd in 1902 omgedoopt tot Hoplitosaurus. Stegosaurus priscus, beschreven door Nopcsa in 1911, werd opnieuw toegewezen aan Lexovisaurus en is nu het type van Loricatosaurus.

Paleobiologie

Bestand: Stego fieldmuseum.jpg

Stegosaurus was de grootste stegosaurus, hij reikte tot 10 meter lang en woog mogelijk tot 5.000 kilogram (5,5 short ton). Echter, 7 tot 9 meter was een meer gebruikelijke lengte. Al snel na zijn ontdekking beschouwde Marsh de Stegosaurus als tweevoetig vanwege zijn korte voorpoten. Hij was echter van gedachten veranderd in 1891, nadat hij de zware bouw van het dier in overweging had genomen. Hoewel Stegosaurus nu ongetwijfeld als viervoetig wordt beschouwd, is er enige discussie geweest over de vraag of hij met zijn staart op zijn achterpoten had kunnen opstaan. om een statief te vormen met zijn achterpoten en bladeren naar hoger gebladerte. Dit is voorgesteld door Bakker en tegengewerkt door Carpenter.

Stegosaurus had zeer korte voorpoten, in verhouding tot zijn achterpoten. Bovendien was binnen de achterpoten het onderste gedeelte (bestaande uit het scheenbeen en kuitbeen) kort vergeleken met het dijbeen. Dit suggereert dat hij niet erg snel zou kunnen lopen, aangezien de stap van de achterbenen bij hoge snelheid de voorbenen zou hebben ingehaald, wat een maximumsnelheid oplevert van 6–7 kilometer per uur (4–5 mijl / uur).

“Tweede brein”

Kort nadat hij Stegosaurus had beschreven, merkte Marsh een groot kanaal op in het heupgebied van het ruggenmerg, dat een structuur had kunnen bevatten die tot 20 keer groter was dan de hersenen. heeft geleid tot het beroemde idee dat dinosauriërs zoals Stegosaurus een ‘tweede brein’ in de staart hadden, dat mogelijk verantwoordelijk was voor het beheersen van reflexen in het achterste deel van het lichaam. Er is ook gesuggereerd dat dit ‘brein’ een Stegosaurus een tijdelijke boost toen hij werd bedreigd door roofdieren. Meer recentelijk is beweerd dat deze ruimte (ook gevonden in sauropoden) mogelijk de locatie was van een glycogeenlichaam, een structuur bij levende vogels waarvan de functie niet zeker bekend is, maar die wordt verondersteld om de toevoer van glycogeen aan het zenuwstelsel van het dier te vergemakkelijken tem.

Platen

Bestand: DMSN dinosaurs.jpg

De meest herkenbare kenmerken van Stegosaurus zijn zijn huidplaten, die uit 17 afzonderlijke platte platen bestonden. Dit waren sterk gemodificeerde osteoderm (botkernige schubben), vergelijkbaar met die van krokodillen en veel hagedissen. Ze waren niet direct vastgemaakt aan het skelet van het dier, maar kwamen voort uit de huid. In het verleden hebben sommige paleontologen, met name Robert Bakker, gespeculeerd dat de platen mogelijk tot op zekere hoogte mobiel waren, hoewel anderen het daar niet mee eens waren. Bakker suggereerde dat de platen waren de benige kernen van puntige met hoorn bedekte platen die een Stegosaurus van de ene naar de andere kant kon omdraaien om een roofdier te presenteren met een reeks stekels en messen die hem zouden verhinderen voldoende te sluiten om de Stegosaurus effectief aan te vallen.De platen zouden van nature naar de zijkanten van de Stegosaurus doorzakken, waarbij de lengte van de platen de breedte van het dier op dat punt langs zijn ruggengraat weerspiegelde. Zijn redenering dat deze platen met hoorn bedekt zijn, is dat de gefossiliseerde platen aan het oppervlak lijken op de benige kernen van hoorns bij andere dieren waarvan bekend is of waarvan wordt aangenomen dat ze hoorns dragen, en zijn redenering dat de platen defensief van aard zijn, is dat de platen had onvoldoende breedte om gemakkelijk rechtop te staan, zodat ze zonder voortdurende spierinspanning bruikbaar waren bij het tentoonstellen. De grootste platen werden gevonden over de heupen van het dier en waren 60 centimeter breed en 60 centimeter hoog. De opstelling van de platen is al lang onderwerp van discussie, maar de meeste paleontologen zijn het er nu over eens dat ze een paar afwisselende rijen vormden. , een loopt langs elke kant van de middellijn van de rug van het dier.

De functie van de platen heeft veel gedebatteerd. Aanvankelijk beschouwd als een of andere vorm van bepantsering, lijken ze te kwetsbaar en slecht geplaatst te zijn voor defensieve doeleinden, waardoor de zijkanten van het dier onbeschermd blijven. Meer recentelijk hebben onderzoekers voorgesteld dat ze mogelijk hebben bijgedragen aan het beheersen van de lichaamstemperatuur van het dier. dier, op een vergelijkbare manier als de zeilen van de grote vleesetende Spinosaurus of van de pelycosaurus Dimetrodon (en de oren van moderne olifanten en jackrabbits). De platen hadden bloedvaten die door groeven liepen en lucht die rond de platen stroomde, zou het bloed hebben afgekoeld. Deze theorie is ernstig in twijfel getrokken, aangezien de stegosaurus stenops die het dichtst verwant zijn met de gewone plaatzwaaiende soort, pieken met een klein oppervlak in plaats van platen had, wat impliceert dat koeling niet belangrijk genoeg was om gespecialiseerde structurele formaties zoals platen te vereisen.

Hun grote formaat suggereert dat de platen mogelijk hebben gediend om de schijnbare hoogte van het dier te vergroten, om vijanden te intimideren of om indruk te maken op andere membranen. ers van dezelfde soort, in een of andere vorm van seksueel vertoon, hoewel zowel mannelijke als vrouwelijke exemplaren ze schenen te hebben gehad. Een in 2005 gepubliceerde studie ondersteunt het idee van hun gebruik bij identificatie. Onderzoekers denken dat dit de functie kan zijn van andere unieke anatomische kenmerken die bij verschillende dinosaurussoorten voorkomen. Stegosaurus-stenops hadden ook schijfvormige platen op zijn heupen.

Een van de belangrijkste onderwerpen van boeken en artikelen over Stegosaurus is de plaatopstelling. Het argument is een belangrijk argument geweest in de geschiedenis van de wederopbouw van dinosauriërs. Vier mogelijke plaatopstellingen zijn in de loop der jaren geopperd:

1. De platen lagen plat langs de rug, als pantser. Dit was de eerste interpretatie van Marsh, die leidde tot de naam “Roof Lizard”. Naarmate verdere en volledige platen werden gevonden, bleek uit hun vorm dat ze op de rand stonden in plaats van plat te liggen.
2. In 1891 Marsh publiceerde een meer bekende kijk op Stegosaurus, met een enkele rij platen. Dit werd vrij vroeg laten vallen (blijkbaar omdat slecht begrepen werd hoe de platen in de huid waren ingebed en men dacht dat ze te veel zouden overlappen in deze opstelling). Het werd in de jaren tachtig nieuw leven ingeblazen, in enigszins gewijzigde vorm, door een kunstenaar (Stephen Czerkas), gebaseerd op de opstelling van de dorsale stekels van de leguaan.
3. De platen in een dubbele rij langs de achterkant. Dit is waarschijnlijk de meest voorkomende opstelling in afbeeldingen, vooral in eerdere afbeeldingen (tot aan de “Dinosaurus Renaissance” in de jaren ’70). (De Stegosaurus in de film uit 1933, King Kong heeft deze opstelling.) Er zijn echter nooit twee platen van identieke grootte en vorm gevonden in hetzelfde dier.
4. Twee rijen afwisselende platen. Aan het begin van de jaren zestig was dit het overheersende idee geworden (en blijft dit), vooral omdat het ene fossiel van de Stegosaurus met de platen nog steeds gearticuleerd deze opstelling aangeeft. Een bezwaar hiertegen is dat dit fenomeen onbekend is bij andere reptielen en dat het moeilijk te begrijpen is hoe een dergelijke ongelijkheid zou kunnen evolueren.

Thagomizer (staartpennen)

Bestand: Thagomizer 01.jpg

Daar is discussie geweest over de vraag of de staartpennen alleen werden gebruikt voor weergave, zoals gesteld door Gilmore in 1914 of als wapen. Robert Bakker merkte op dat de staart waarschijnlijk veel flexibeler was dan die van andere dinosauriërs, omdat hij versteende pezen ontbeerde, waardoor het idee van de staart als wapen geloofwaardig werd. Zoals Carpenter echter heeft opgemerkt, overlappen de platen zoveel staartwervels dat de beweging beperkt zou zijn.Bakker merkte ook op dat de Stegosaurus zijn achterpoten gemakkelijk had kunnen manoeuvreren door zijn grote achterpoten stationair te houden en zich af te zetten met zijn zeer krachtig gespierde maar korte voorpoten, waardoor hij behendig kon draaien om de aanval te weerstaan. Meer recentelijk bevestigt een studie van staartpieken door McWhinney et al., Die een hoge incidentie van traumagerelateerde schade aantoonde, dat de spikes inderdaad in de strijd werden gebruikt. Extra ondersteuning voor dit idee was een doorboorde staartwervel van Allosaurus waarin een staartpen perfect paste.

Stegosaurus-stenops hadden vier huidpennen, elk ongeveer 60-90 centimeter lang. Ontdekkingen van gearticuleerde stegosauriërpantser laten zien dat, althans bij sommige soorten, deze spikes horizontaal uit de staart staken, niet verticaal zoals vaak wordt afgebeeld. Aanvankelijk beschreef Marsh S. armatus met acht punten in zijn staart, in tegenstelling tot S. stenops. Recent onderzoek heeft dit echter opnieuw onderzocht en geconcludeerd dat deze soort er ook vier had.

Dieet

Bestand: Stegotooth svg.png

Stegosaurus en verwante geslachten waren herbivoren. Ze hanteerden echter een andere voedingsstrategie dan die van de andere herbivore ornithischian dinosauriërs. De andere ornithischians bezaten tanden die plantmateriaal konden malen en een kaakstructuur die in staat was om in andere dan orthale vlakken te bewegen (d.w.z. ze konden op planten kauwen). Dit staat in contrast met Stegosaurus (en alle stegosauriërs), die kleine tanden hadden met horizontale slijtagevlakken die verband houden met tand-voedselcontact en een kaak die waarschijnlijk alleen orthale bewegingen kon maken.

De stegosauriërs moeten succesvol zijn geweest, aangezien ze werd speciose en geografisch wijd verspreid, in het late Jura. Paleontologen geloven dat het planten zoals mossen, varens, paardenstaarten, cycaden en coniferen of fruit zou hebben gegeten en gastroliths zou hebben ingeslikt om de voedselverwerking te ondersteunen (vanwege het gebrek aan kauwvermogen), op dezelfde manier als moderne vogels en krokodillen. Browsen op een laag niveau op grassen, gezien bij moderne zoogdierherbivoren, zou niet mogelijk zijn geweest voor Stegosaurus, aangezien grassen pas laat in het Krijt ontwikkelden, lang nadat Stegosaurus was uitgestorven.

Een veronderstelde voeding Gedragsstrategie beschouwt ze als low-level browsers, die laagblijvend fruit van verschillende niet-bloeiende planten eten, evenals gebladerte. In dit scenario foerageert Stegosaurus maximaal een meter boven de grond. Aan de andere kant, als Stegosaurus zichzelf op twee benen had kunnen zetten, zoals Bakker suggereerde, dan had hij vrij hoog kunnen bladeren door vegetatie en fruit, waarbij volwassenen tot 6 meter boven de grond konden foerageren .

Gedrag

Sporen ontdekt door Matthew Mossbrucker van het Morrison Natural History Museum uit Colorado suggereren dat Stegosaurus leefde in kuddes met meerdere leeftijden. De ene groep sporen wordt geïnterpreteerd als een weergave van vier of vijf babystegosauriërs die in dezelfde richting bewegen, terwijl een andere groep een juveniel stegosauriërspoor heeft met een volwassen spoor erop.

Culturele invloed

Stegosaurus is een van de meest herkenbare dinosauriërs. Het is op veel manieren afgebeeld; op film, in tekenfilms, strips, als kinderspeelgoed en als beeldhouwwerk. In 1982 werd het zelfs uitgeroepen tot staatsdinosaurus van Colorado. Stegosaurus is een onderwerp voor opname in speelgoed- en schaalmodellijnen van dinosauriërs, zoals de Carnegie-collectie.

Nog in de jaren zeventig werd Stegosaurus, samen met andere dinosaurussen, in fictie afgebeeld als een langzaam bewegend, dof wezen. De ‘dinosaurusrenaissance’ veranderde het heersende beeld van dinosauriërs als traag en koud -bloedig en deze herevaluatie is weerspiegeld in populaire media.

Wetenschap

In september 2002 werd een hoax-poster gepresenteerd bij de Society of Vertebrate Paleontology getiteld “The case for Stegosaurus als een behendige, cursieve tweevoetige “, zogenaamd door TR Karbek (een anagram van RT Bakker) van de niet-bestaande” Steveville Academy of Palaeontological Studies “. Dit werd gerapporteerd in het tijdschrift New Scientist, waar werd opgemerkt dat Stegosaurus algemeen werd aangenomen “ongeveer net zo vluchtig zijn als een koel-vriescombinatie”.

Literatuur

Een schets van een Stegosaurus vormt een belangrijk plotpunt in de eerste hoofdstukken van The Lost World van Arthur Conan Doyle. Hoewel het uitverkocht is (gebruikte exemplaren zijn beschikbaar op het web), schreef Evelyn Sibley Lampman een kinderboek over tweelingen die een pratende Stegosaurus op hun boerderij vinden, getiteld “De verlegen Stegosaurus van Cricket Creek”.

Sculptuur

Beeldhouwer Jim Gary creëerde verschillende, bijna levensgrote versies van Stegosaurus. Er was er altijd een te zien tussen zijn reizende tentoonstelling, Jim Gary’s Twentieth Century Dinosaurs, en ze worden vaak gebruikt als een illustratie van zijn werk in boeken en artikelen over de kunstenaar vanwege hun onderscheidende kenmerken.

Een die maandenlang voor de onderzoeksfaciliteit voor elektrotechniek aan de Universiteit van North Carolina in Charlotte werd getoond tijdens een campusbrede tentoonstelling in 2005, die werd georganiseerd door Belk College, werd een soort mascotte voor studenten studeren in nabijgelegen gebouwen.

In de film Howard the Duck loopt Howard onder een Jim Gary Stegosaurus wanneer een museumtentoonstelling van het werk van de beeldhouwer wordt gebruikt als decor voor de film uit 1986, die werd geproduceerd door George Lucas.

Bioscoop

Door de jaren heen heeft Stegosaurus zijn aandeel in de filmtijd gezien, vaak in de strijd tegen grote vleesetende dinosaurussen, zowel in theaters als op televisie. Ceratosaurus in Journey to the Beginning of Time (1954), in The Animal World (1956), de documentaire When Dinosaurs Roamed America (2001), en Jurassic Fight Club waar hij ook tegenover Allosaurus staat (2008). In aflevering twee van “Walking with Dinosaurs” (1999), evenals in de speciale The Ballad of Big Al (2000). Het werd zelfs gezien tegen Tyrannosaurus, in Planet of Dinosaurs (1978), Walt Disney’s Fantasia (1940) (wat de eerste keer was dat de spijkerstaart voor verdediging werd afgebeeld), en in de remake van de serie Land of the Lost (1992–93). Een baby-Stegosaurus genaamd Spike is een van de hoofdpersonages in The Land Before Time (1988) en de direct-to-video-sequels.

In de klassieke monsterfilm King Kong (1933), het eerste wezen dat de bende redders tegenkomen, terwijl ze de ontvoerde Fay Wray diep in Skull Island achtervolgen, is een brullende Stegosaurus, die aanvalt. In de remake van Peter Jackson uit 2005 is Stegosaurus nergens te bekennen, hoewel in de uitgebreide editie neemt de fictieve Triceratops-achtige dinosaurus “Ferructus” zijn plaats in.

Een Stegosaurus is ook verschenen in The Lost World: Jurassic Park, als een van de eerste dinosauriërs die werd gezien. Ze werden ook gezien kort in Jurassic Park III. (een zieke Stegosaurus wordt aangetroffen door de personages in de roman Jurassic Park, maar w zoals vervangen door een Triceratops in de filmversie.) Hoewel het niet echt in de film voorkomt, wordt de naam gebruikt; het staat op een van de gestolen embryoflesjes (verkeerd gespeld als “Stegasaurus”).

Stegosaurus is een van de drie dinosaurussoorten waarvan de fysieke kenmerken door de ontwerpers van Toho werden gecombineerd om het Japanse monster Godzilla te creëren; de andere twee dinosauriërs waren Tyrannosaurus en Iguanodon. In de Amerikaanse versie van King Kong vs. Godzilla wordt dit opgemerkt door een verslaggever die beweert dat Godzilla half Stegosaur, half Tyrannosaur was.

Tekenfilms en strips

Stegosaurus is uitgelicht in tekenfilms voor kinderen. De Transformers-speelgoedlijn en aanverwante televisieseries bevatten vier personages die kunnen veranderen in stegosauriden: Snarl, Slugfest, Saberback en Striker. In de tekenfilm Dinosaucers uit de jaren 80 is het personage Stego een antropomorfe Stegosaurus die, hoewel hij nog steeds slechts een soldaat in opleiding is volbrengt ondanks zijn onervarenheid moeilijke taken. Ook was Stegz een antropomorfe stegosaurus die te zien was in de serie “Extreme Dinosaurs”. Ironisch genoeg wordt hij, ondanks de kleine hersengrootte van Stegosaurus, afgeschilderd als de meest intelligente van de personages in de show. Een van de Dino Knights en Drago Clones in Dinozaurs waren Dino Stego en zijn boosaardige tegenhanger Drago Stegus.

Gary Larsons stripverhaal The Far Side gebruikte vaak stegosauriërs als hij dinosaurussen liet zien. De term “Thagomizer” is ontstaan als een grap uit een Far Side-strip, waarin een groep holbewoners in een collegezaal door hun holbewonerprofessor wordt geleerd dat de spikes zijn genoemd ter ere van “wijlen Thag Simmons”. De implicatie is dat de Thagomizer verantwoordelijk was voor de dood van Thag. Wat het oorspronkelijke woord voor de puntige staart van Stegosaurus ook was, als het er ooit een had gehad, is sinds de publicatie van Far Side vervangen door “thagomizer”, dat wordt gebruikt als een echte anatomische term door veel paleontologische autoriteiten, waaronder het Smithsonian Institution.

• Walking With Dinosaurs – Stegosaurus
• Europa’s eerste Stegosaurus versterkt de pangea-theorie