1983–1992: BeginningsEdit

Twain studeerde in juni 1983 af aan Timmins High en wilde haar muzikale horizon verbreden. Na het overlijden van Longshot werd Twain benaderd door een coverband onder leiding van Diane Chase genaamd “Flirt” en toerde met hen door heel Ontario. Ze nam ook zanglessen van de in Toronto gevestigde coach Ian Garrett, en maakte vaak zijn huis schoon als betaling. In de herfst van 1984 werden Twains talenten opgemerkt door Toronto DJ Stan Campbell, die over haar schreef in een Country Music News-artikel: “Eilleen heeft een krachtige stem met een indrukwekkend bereik. Ze heeft de nodige drive, ambitie en positieve instelling om te bereiken haar doelen “. Campbell maakte destijds een album van de Canadese muzikant (en de huidige CKTB-radiopersoonlijkheid) Tim Denis en Twain was te horen op de achtergrondzang van het nummer Heavy on the Sunshine. Countryzangeres Mary Bailey zag Twain optreden in Sudbury, Ontario, en zei: “Ik zag dit kleine meisje op het podium met een gitaar en het blies me absoluut weg. Ze speelde Willie Nelsels” Blue Eyes Crying in the Rain “en Hank Williams” “I” m So Lonesome I Could Cry “. Haar stem deed me denken aan Tanya Tucker, het had kracht en karakter, veel gevoel. Ze “is een ster, ze verdient een kans.” Bailey zei later: “Ze zong een paar liedjes die ze had geschreven, en ik dacht bij mezelf, dit joch is net negentien jaar oud, waar haalt ze dit vandaan? Dit is van een persoon die” zestig jaar heeft geleefd “.

Op 1 november 1987 stierven Twains moeder en stiefvader bij een auto-ongeluk ongeveer 50 kilometer ten noorden van Wawa, Ontario. Ze verhuisde terug naar Timmins om voor haar jongere broers en zussen te zorgen en nam ze allemaal mee naar Huntsville, Ontario, waar ze hen ondersteunde door geld te verdienen met optredens in het nabijgelegen Deerhurst Resort.

1993-1994: Shania TwainEdit

Enkele jaren later, toen de broers en zussen van Twain alleen verhuisden, verzamelde ze een demoband van haar liedjes en zette haar Huntsville-manager een showcase voor haar op om haar materiaal te presenteren aan platenbaas. Ze trok de aandacht van een paar labels, waaronder Mercury Nashville Records, die haar binnen een paar maanden contracteerden. Gedurende deze tijd veranderde ze haar naam in Shania, waarvan gezegd werd dat het een Ojibwa-woord was dat ‘onderweg’ betekent. Twain ’s biograaf, Robin Eggar, schrijft: “Er is een voortdurende verwarring over wat ‘Shania’ betekent en of het inderdaad een Ojibwe-woord of -zin is. Er is geen verkeerd uitgesproken of verkeerd begrepen zin in Ojibwe of Cree die de betekenis benadert” onderweg. ‘Toch wordt de legende van haar naam herhaald in de m edia tot op de dag van vandaag. ” Eggar vergiste zich dat er geen Ojibwe-uitdrukking is die “in de buurt komt”, zoals “Ani aya” aa “, uitgesproken als” Ah-nih Eye-uh-ah “, betekent” iemand onderweg “in Ojibwe. Het is daarom mogelijk dat iemand met een onvolmaakte kennis van de Ojibwe-taal creëerde Shania met het verkeerde idee dat het zou betekenen “ze is onderweg”.

Twains titelloze debuutalbum werd uitgebracht op 20 april 1993 in Noord-Amerika en oogstte haar publiek buiten Canada. Kort voor de release zong ze achtergrondzang voor andere Mercury-artiesten, waaronder op Jeff Chance’s album Walk Softly on the Bridges (1992) en Sammy Kershaw’s album Haunted Heart (1993). Hoewel Shania Twain slechts nr. 67 bereikte in de US Country Albums Chart, kreeg het positieve recensies van critici. Het album verkocht geen significante exemplaren na de release, maar het toekomstige succes van Twain genereerde genoeg belangstelling om het album in 1999 platina te laten behalen. door de RIAA, wat duidt op een verkoop van meer dan 1 miljoen exemplaren. Het album leverde twee kleine hitsingles op in de Verenigde Staten met “What Made You Say That” en “Dance with the One That Brought You”. De derde en laatste single, “You Lay a Whole Lot of Love on Me”, kwam niet in kaart. Alle drie de singles hadden begeleidende muziekvideo’s. Het album was succesvoller in Europa, waar Twain de ‘Rising Video Star of the Year’-prijs van Country Music Television Europe won. In haar autobiografie From This Moment On uit 2011 uitte Twain zijn ongenoegen over haar debuutstudio-album en onthulde dat ze erg weinig creatieve controle en was gefrustreerd omdat ze niet in staat was om haar vaardigheden als songwriter te demonstreren. Ze schreef echter mee aan één nummer, “God Ain” t Gonna Getcha for That “, voor het album.

1995– 1996: The Woman in Me en commercieel succes Bewerken

Toen rockproducer Robert John “Mutt” Lange de originele liedjes en zang van Twain hoorde van haar debuutalbum, bood hij aan om samen met haar liedjes te produceren en te schrijven. telefoongesprekken, ze ontmoetten elkaar op de Fan Fair van Nashville in juni 1993. Twain en Lange waren binnen enkele weken heel close, met als hoogtepunt hun huwelijk op 28 december 1993. Lange en Twain schreven of co-schreven de liedjes die haar zouden vormen. tweede studioalbum, The Woman in Me.

The Woman in Me werd uitgebracht op 7 februari 1995. Van de 12 nummers op het album zijn er 8 als singles uitgebracht. De eerste single van het album, ‘Whose Bed Have Your Boots Been Under?’, Ging naar nummer 11 in de Billboard Country Chart. Dit werd gevolgd door haar eerste Country Top 10 en nummer 1 hitsingle, ‘Any Man of Mine’. , dat ook de Top 40 op de Billboard Hot 100 kraakte. Twain had nog meer hits van het album, waaronder het titelnummer met een piek op nummer 14 en drie extra nummer 1-hits: “(If You” re Not in It for Love ) I “m Outta Here!”, “You Win My Love” en “No One Needs to Know”, die werden geselecteerd voor de originele soundtrack van de film Twister uit 1996, een primeur voor Twain. Plus een kleine countryhit “Home Ain “t where His Heart Is (Anymore)” en een opnieuw opgenomen gospelversie van de albumtrack “God Bless The Child” met nieuwe teksten. Ondertussen werden in Australië vijf van deze singles: “The Woman in Me”, “I” m Outta Here! “,” You Win My Love “,” No One Needs to Know “en” God Bless the Child “geremixed. voor de Australische popmarkt, met “I” m Outta Here! ” werd daar Twains doorbraakhit en bereikte nummer 5 in de ARIA-hitlijsten.

Vanaf 2007 waren er meer dan 12 miljoen exemplaren van het album verkocht in de Verenigde Staten, en werd het gecertificeerd als Diamond door de RIAA. album was een snelle doorbraak en daarom trad Twain op geselecteerde internationale podia en televisieshows, waaronder twee CMA Fan Fair-optredens met Nashville-gitaristen Randy Thomas (co-auteur van het nummer “Butterfly Kisses”), Dan Schafer, Chris Rodriguez, Russ Taff, Bon Jovi’s bassist Hugh McDonald, Dave Malachowski en Stanley T., voorheen bij The Beach Boys.

De promotie van Mercury Nashville voor het album was grotendeels gebaseerd op een reeks muziekvideo’s, die elk van het album. Gedurende deze periode maakte Twain televisieoptredens in shows zoals twee optredens in de Late Show met David Letterman, Blockbuster Music Awards, Billboard Music Awards en de American Music Awards. The Woman in Me won de Grammy Award voor beste Country Album ook als de Academy of Country Music-prijs voor Album van het Jaar; de laatste groep bekroonde Twain ook als beste nieuwe zangeres.

1997-2001: Come On Over, internationale popdoorbraak, geannuleerd kerstalbum en Limelight SessionsEdit

In 1997 bracht Twain haar vervolg uit album, kom op over. Het vestigde haar als een succesvolle crossover-zangeres. Van de 16 nummers op het album zijn er 12 als singles uitgebracht. Na de release van lead singles “Love Gets Me Every Time” en “Don” t Be Stupid (You Know I Love You) “, waardoor Twain meer optredens kon maken in de Billboard Hot 100, begon het album te verkopen. van de derde single “You” re Still the One “, schoot de verkoop omhoog. “Vanaf dit moment”, “Wanneer”, “Schat, ik ben thuis”, “Dat maakt niet veel indruk op me”, “Man! Ik voel me als een vrouw!”, “Je hebt een weg”, het titelnummer “Rock This Country!” en “I” m Holdin “On to Love (To Save My Life)” zijn de andere negen nummers die uiteindelijk als singles werden uitgebracht. Met uitzondering van “I” m Holdin ” On to Love “, hadden alle singles begeleidende muziekvideo’s.” From This Moment On “is een duet met zanger Bryan White en er was een opnieuw opgenomen solo-popversie, die werd gebruikt voor de videoclip.

Het album piekte op nummer 2 in de Billboard 200 en bleef de komende twee jaar in de hitlijsten staan, en er werden wereldwijd 40 miljoen exemplaren van verkocht, waarmee het het best verkochte album aller tijden van een vrouwelijke muzikant is. bleef de internationale grenzen verleggen voor countrymuziek en vrouwelijke crossover-artiesten. Het is ook het negende best verkochte album van elk type artiest in de VS en het best verkopende countryalbum in de geschiedenis. De nummers van het album wonnen vier Grammy Awards duri Deze keer, inclusief Best Country Song en Best Female Country Performance (voor “You” re Still the One “en” Man! I Feel Like a Woman! “) Voor Twain. Lange won Grammy’s voor” You “re Still the One” en “Come On Over”.

In 1998, na de poprelease van “You” re Still the One “, het Come On Over-album werd uitgebracht in een geremixed formaat voor de Europese markt als een popalbum met minder country-instrumenten, en gaf haar eigenlijk de grote doorbraak in Europa waar zij en haar producer-echtgenoot Robert John” Mutt “Lange naar op zoek waren voor. Come On Over ging 11 weken naar nummer 1 in de Britse albumcharts. Het werd het best verkochte album van het jaar in het VK en ook een bestseller op andere grote Europese markten, met meer dan een miljoen verkochte exemplaren in Duitsland en bijna 4 miljoen alleen al in het VK.Hoewel “You” re Still The One “en de popversie van” From This Moment On “de Top 10 van de Britse hitlijsten bereikten en” When “succes had in de Top 20, waren de nummers die uiteindelijk de Europese aandacht op het album trokken de pop-geremixte singles van “That Don” t Impress Me Much “, die nummer 3 bereikte in het VK en de Top 10 kraakte in Duitsland, en” Man! I Feel Like a Woman! “, die piekte op nummer 3 in zowel de VK en Frankrijk. Bovendien werd “You” ve Got a Way “speciaal geremixed voor opname op de soundtrack van de film Notting Hill. Vervolgens werd een heruitgave van de internationale versie van het album wereldwijd uitgebracht, inclusief de VS en Europa, met drie van deze nieuwe remixen. Bovendien vestigde het album het record voor het langste verblijf ooit in de Top 20 van de Billboard 200, dat daar 99 weken bleef. Het tijdschrift Billboard verklaarde Shania Twain in 1999 de meest gespeelde artiest op de Amerikaanse radio.

In 1998 lanceerde Twain haar eerste grote concerttournee, bijgestaan door haar manager Jon Landau, een veteraan van vele grootschalige tours met Bruce Springsteen. De shows van Come On Over Tour waren een succes en won de ‘Country Tour of the Year’ in 1998 en 1999 door Pollstar Concert Industry Awards.

In 2000 stond Twain aanvankelijk gepland om een kerstalbum uit te brengen, maar de plannen om er een uit te brengen werden later in het jaar geannuleerd.

het succes van Come On Over, onafhankelijk label Limelight Records r bracht The Complete Limelight Sessions uit in oktober 2001. Het album bevatte 16 nummers die eind jaren tachtig waren opgenomen voordat Twain haar platencontract met Mercury tekende.

Vanaf 2012 zijn er meer dan 20 miljoen exemplaren van het album verkocht in de Verenigde Staten. Staten, gecertificeerd Double Diamond door de RIAA.

2002-2004: Up! Edit

Na een verandering in management – QPrime verving Landau – en een pauze van twee jaar, samen met de geboorte van hun zoon, Eja (uitgesproken als “Azië”) D “Angelo, die werd geboren op 12 augustus 2001, Twain en Lange keerden terug naar de studio. Up! werd uitgebracht op 19 november 2002. Op 26 januari 2003 trad Twain op in de Super Bowl XXXVII halftime show. Ongeveer een jaar later begon Twain met de Up! Tour in Hamilton, Ontario, Canada op 25 september 2003. Up! werd uitgebracht met drie verschillende schijven – country / akoestisch (groene cd), pop / rock (rode cd) en wereld / dans (blauwe cd). Up! kreeg vier van de vijf sterren van het tijdschrift Rolling Stone en debuteerde op nummer 1 in de Billboard albums chart, met een verkoop van 874.000 in de eerste week alleen. Het bleef vijf weken bovenaan de hitlijsten staan. Twain ’s crossover-aantrekkingskracht in de country-, pop- en dance-genres leidde ertoe dat Up! De 1 bereikte in Duitsland, 2 in Australië en de top vijf in het VK en Frankrijk. In Duitsland behaalde Up! Het 4x platina-certificaat en bleef in de top 100 voor anderhalf jaar. De internationale muziekschijf werd geremixed met orkest- en percussiepartijen in Indiase stijl, opgenomen in Mumbai, India. De nieuwe versies werden geproduceerd door Simon en Diamond Duggal, broers uit Birmingham, Engeland. Ze waren oorspronkelijk uitgenodigd voor bijdragen aan de popversie van “I” m Gonna Getcha Good! ” die de Indiase invloed behield.

Twain’s populariteit in het VK werd weerspiegeld door talrijke optredens in de langlopende muziekshow Top of the Pops, met singles van Come On Over uit 1999. In 2002 werd een hele speciale show aan haar opgedragen in zustershow TOTP2, waarin Twain zelf enkele eerdere uitvoeringen van haar grootste hits en nieuwe singles van Up! Introduceerde. In november 2004 verscheen ze op de jaarlijkse BBC-liefdadigheidsinstelling Children in Need. Tijdens de show speelde ze “Up!”, En nam vervolgens deel aan een magische act met alle sterren waarin ze door goochelaar Scott Penrose in tweeën werd gezaagd in een illusie genaamd Clearly Impossible.

Acht van de nummers werden als singles in verschillende markten uitgebracht. De eerste single van het album, “I” m Gonna Getcha Good! ” werd een top 10 landhit in de VS, na zijn debuut op nummer 24 na slechts vijf dagen airplay; maar haalde alleen de Top 40 op de hitlijsten. Het was een veel grotere hit aan de andere kant van de Atlantische Oceaan, uitgebracht in een popversie, de single hit 4 in de UK. In Australië, Duitsland en Frankrijk bereikte het nummer telkens de Top 15. De follow-up single was het titelnummer, dat de Top 15 bereikte in de Amerikaanse hitlijsten, maar slechts 63 in de pop-hitlijsten. De tweede Europese single, en de derde single in het algemeen, werd het mid-tempo nummer “Ka-Ching!” (die nooit als single is uitgebracht in Noord-Amerika) met teksten waarin Twain kritiek had op ongecontroleerd consumentisme. Het nummer werd uiteindelijk een nieuwe hit op de belangrijke Europese markten en bereikte 1 in Duitsland en Oostenrijk en andere Europese landen, de Britse Top 10 en de Top 15 in Frankrijk. “Ka-Ching!” blijft een van Twain’s meest succesvolle singles internationaal.

De vierde single van het album zou de meest succesvolle in de VS zijn, de romantische ballad “Forever and for Always”. Het werd uitgebracht in april 2003 en piekte op 4 op de country chart, 1 op de Adult Contemporary chart en 20 op de Billboard Hot 100. Nogmaals, het succes was nog groter aan de andere kant van de Atlantische Oceaan met “Forever and For Always”. het bereiken van de Top 10 in zowel het VK als Duitsland. De andere vier singles van het album waren “Thank You Baby! (For Makin” Someday Come So Soon) “,” She “s Not Just a Pretty Face”, “When You Kiss Me” en “It Only Hurts When I” m Breathing “. Alle acht singles hadden begeleidende muziekvideo’s. Het titelnummer” Up! “En” When You Kiss Me “werden begin 2004 in beperkte oplage uitgebracht in Europese landen, zoals Duitsland. In januari 2008 had Up! verkocht 5,5 miljoen exemplaren in de VS en werd gecertificeerd als 11x platina (Diamond) door de RIAA. Hierdoor was Twain de enige vrouwelijke artiest in de geschiedenis die drie opeenvolgende albums door de RIAA als Diamond heeft gecertificeerd.

2004–2010 : Greatest Hits en vertraging van nieuw album Bewerken

In 2004 bracht ze het Greatest Hits-album uit, met drie nieuwe nummers. In 2012 waren er meer dan 4,15 miljoen exemplaren van verkocht in de VS. De eerste single, de multi-format duet “Party for Two”, haalde de country top tien met Billy Currington, terwijl de popversie met Sugar Ray leadzanger Mark McGrath de top tien haalde in het Verenigd Koninkrijk en Duitsland. De follow-up singles “Don” t! “En” I Ain “t No Quitter” deden het niet zo goed. De eerste haalde de Top 20 op Adult Contemporary, terwijl de laatste niet genoeg airplay kreeg om de Country Top 40 te bereiken.

In augustus 2005 bracht ze de single “Shoes” uit van de soundtrack van Desperate Housewives. Eind 2006 namen Twain en Anne Murray een duetversie op van Murray’s hit “You Needed Me” voor haar album uit 2007, Anne Murray Duets: Friends & Legends. Dit was Twain ” s laatste opname met echtgenoot Lange als producer; op 15 mei 2008 werd aangekondigd dat Twain en Lange uit elkaar gingen. Hun scheiding werd in 2010 afgerond.

In juni 2009 bracht Twain een brief uit aan haar fans waarin ze de vertragingen bij de release van haar volgende album uitlegde, waarin ze opmerkte dat ze persoonlijke pijn had doorgemaakt en zich concentreerde op het opvoeden van haar zoon. Eja. In augustus 2009, tijdens een conferentie in Timmins, Ontario, zei een woordvoerder van het label van Twain dat een nieuwe plaat van de zanger nog “nergens in zicht” was.

2011–2015: Return to music, residency , en tourEdit

In mei 2011 bevestigde Twain in een interview dat ze haar eerste nieuwe single in zes jaar zou uitbrengen, “Today Is Your Day”, na de finale van Why Not? met Shania Twain. het nummer in de eerste aflevering van de serie. Twain werkte samen met muziekproducenten David Foster en Nathan Chapman aan het nummer. Ze publiceerde ook haar autobiografie met Atria Books, From This Moment On. De laatste aflevering van “Why Not?” bevat Twain en Lionel Richie nam “Endless Love” op, wat de eerste single zou zijn van zijn album uit 2012, Tuskegee. “Today Is Your Day” werd op 12 juni 2011 officieel uitgebracht op iTunes en de countryradio. o “Today Is Your Day”, werkte Twain ook samen met Michael Bublé aan zijn album Christmas uit 2011 (ook geproduceerd door David Foster). Twain nam “White Christmas” op met Bublé, de eerste single van het album. Op 8 juni 2011 kondigde Twain tijdens een persconferentie in de Country Music Hall of Fame in Nashville aan dat ze twee jaar lang de headliner zou zijn van Caesars Palace in Las Vegas. Haar show, getiteld Still the One, begon op 1 december 2012, met shows die naar verwachting in 2013 en 2014 zullen plaatsvinden.

In juli 2013 kondigde Twain op Facebook aan dat ze in de zomer aan haar album werkte. tijdens een pauze van Still the One. In oktober 2013 zat Twain samen met Robin Roberts van Good Morning America als een prominente artiest op de Countdown to the CMA Awards. In het interview zei Twain dat er een nieuw album zou komen, maar ze zei dat ze nog steeds bezig was de juiste producer te vinden.

Buiten haar show in Caesars Palace gaf Twain twee concerten in de Calgary Stampede in Calgary, Alberta, op 9 en 10 juli 2014. In een reeks interviews voorafgaand aan haar Calgary Stampede-shows zei Twain dat ze hoopte in 2015 op tournee te gaan en dat dit zou leiden tot de release van een nieuw album. Naast haar shows in Calgary Stampede, was Twain ook headliner op Labor Day weekend in Charlottetown, Prince Edward Island, Canada.

Op 4 maart 2015 kondigde Twain op Good Morning America aan dat ze op tour zou gaan voor de eerste keer in 11 jaar, en zou op 5 juni beginnen in Seattle, Washington en op 11 oktober eindigen in Toronto, Ontario. Twain kondigde ook aan dat dit haar laatste tour zou zijn voor haar vijfde studioalbum, dat ze van plan is uit te brengen terwijl ze 50 is.In een interview op The Morning Show van Global Television Network op 6 maart bevestigde Twain dat ze na de tournee niet met pensioen gaat. In een interview met Radio.com dat op 5 maart werd gepubliceerd, verklaarde ze dat ze verschillende producers voor haar aanstaande album, en omschreef het als “soulmuziek”.

Op 24 augustus 2015 verklaarde Twain: “Ten eerste moet ik deze winter mijn nieuwe album afmaken. Zes tracks zijn al voltooid. Ik “heb in totaal 38 nummers geschreven en nu is het proces gaande om dat aantal terug te brengen tot nog eens zes of acht om de opname te voltooien”. Diezelfde maand werd door verschillende bronnen aangekondigd dat hoewel haar huidige Rock This Country Tour haar laatste keer op tournee is, ze mogelijk van plan is de tour in het buitenland te verlengen omdat de Rock This Country tour alleen in de Verenigde Staten en Canada plaatsvond. . Twain zei ook, mogelijk terug te keren naar Las Vegas met een nieuwe residency-show voor mogelijk eind 2016 of 2017. De nieuwe show zou eindigen met muziek van haar langverwachte nieuwe album en haar hits.

2016 –Heden: Nu, tweede residentie in Las Vegas Bewerken

In oktober 2016 bevestigde Twain aan Rolling Stone dat er “heel binnenkort” nieuwe muziek zou komen. In december 2016 sprak ze in een interview met Billboard over haar aanstaande album en beschreef het eindproduct als “muzikaal soort van schizofreen” met behoud van “She” s the glue “. In februari 2017 sprak Twain opnieuw met Rolling Stone over het album; geselecteerde songtitels werden bevestigd, aangezien Twain uiteenzette dat ze niet alleen had gehoopt in maart een single uit te brengen, maar dat ze van plan was het album in mei uit te brengen. Ze trad op op het Stagecoach Festival 2017, dat op 29 april werd gehouden.

In april 2017 kondigde Billboard aan dat Twain’s nieuwe single, “Life” s About to Get Good “, in juni in première zou gaan, en het album zou in september uitkomen. Twain was de headliner van het Stagecoach Festival 2017 in Indio, Californië. , waar ze voor het eerst een preview van haar nieuwe muziek maakte. Twain trad op 16 juni 2017 op in de “Summer Concert Series” van de Today Show. Haar vijfde studioalbum, Now, werd uitgebracht op 29 september 2017 en zou debuteren op No . 1 op de Billboard 200, en wordt daarmee haar tweede album.

In juni 2017 kondigde Twain op ET Canada aan dat ze inderdaad zou touren met haar nieuwe album Now. De Now Tour werd op 17 augustus 2017 door Twain aangekondigd op haar officiële website.

In juni 2019 kondigde Twain haar tweede residentie in Las Vegas aan, Let ’s Go!, Die op 6 december 2019 werd geopend. en duurt twee jaar.

TV- en filmcarrière Bewerken

Twains mainstream popacceptatie werd verder geholpen door haar optreden in de eerste editie van 1998 van het VH1 Divas-concert, waar ze zong naast Mariah Carey, Celine Dion, Gloria Estefan, Carole King en Aretha Franklin, en ook door VH1 ’s 1999 zwaar uitgezonden Behind the Music, dat zich concentreerde op de tragische aspecten van haar vroege leven evenals haar fysieke aantrekkelijkheid en de vroege Nashville weerstand tegen haar muziekvideo’s met blote middenrif. Na Divas zong Twain achtergrondzang met Lange voor de liedjes van Dion, “If Walls Could Talk” en “Goodbye” s (The Saddest Word) “.

Twain verscheen als zichzelf in de speelfilm uit 2004 I Heart Huckabees.

Op 12 november 2008 maakte Twain haar eerste televisieoptreden sinds haar afscheid van Lange, waar ze als verrassingspresentatrice optrad bij de 42e CMA Awards.

In 2009 , Twain diende als gastjurylid bij American Idol, voor de afleveringen van 30 en 31 augustus van de show.

In april 2010 kondigde Twain plannen aan voor haar eigen tv-show, getiteld Why Not? Met Shania Twain. De show debuteerde op 8 mei 2011 op OWN. Twain keerde terug naar American Idol als gastmentor voor een week waar de zes beste deelnemers haar liedjes lieten zien. Na het einde van het negende seizoen was Twain heel dicht bij het jureren, maar uiteindelijk was het was Jennifer Lopez die de baan kreeg.

Twain-gast speelde als zichzelf in de Comedy Central-serie Broad City, in een aflevering van september 2017 met de titel ‘Twaining Day’.

Op 23 oktober 2017 verscheen Twain als gastjurylid in het 25e seizoen van Dancing with the Stars tijdens de show “s” Movie Night “, en zong ook haar lied” Soldier “. Twain verscheen als gastjurylid in aflevering vijf van het 10e seizoen van Rupaul’s Drag Race.

Ze nam het op tegen zangeres Meghan Trainor in een aflevering van TBS’s Drop the Mic, die in januari 2018 werd uitgezonden. / p>

Twain was eregast voor een Lip Sync Battle-aflevering op Paramount Network waarin Derek Hough het opnemen tegen Nicole Scherzinger die was gewijd aan haar en haar muziek. De eerbetoonaflevering werd uitgezonden op 21 juni 2018.

In november 2018 verscheen Twain in de reality-talentenjacht Real Country, als uitvoerend producent en co-presentator met Jake Owen en Travis Tritt.

In 2019 verscheen Twain in de film Trading Paint, samen met John Travolta in de hoofdrol. In 2020 speelde Twain de rol van de moeder van zangeres Jeremy Camp in de biografische film I Still Believe.