Oskar Schindler was niet jouw typische held. Schindler, geboren op 28 april 1908 in Oostenrijk-Hongarije, was een Duitse zakenman en lid van de nazi-partij die zijn carrière bouwde op het vinden van mogelijkheden om rijk te worden. Hoewel hij getrouwd was, stond hij ook bekend om zijn rokkenjagerij en zijn overmatig drinken. Maar Schindler was, ondanks zijn gebreken, een held voor meer dan 1100 Joden wier leven hij redde tijdens de Holocaust in de Tweede Wereldoorlog. Misschien was het vanwege – niet ondanks – zijn dubbelhartige karakter dat zijn verhaal des te rijker wordt gemaakt.

Schindler profiteerde aanvankelijk van de oorlog

Schindler begon als een oorlogswinnaar, nadat hij verwierf in 1939 een emailwerkfabriek in Polen. Op het hoogtepunt van zijn bedrijf had Schindler 1.750 arbeiders in dienst, waarvan 1.000 joods. Na verloop van tijd brachten zijn dagelijkse interacties met zijn joodse arbeiders hem ertoe zijn politieke connecties als voormalige Duitse spion en zijn rijkdom te gebruiken om nazi-officieren om te kopen om te voorkomen dat zijn arbeiders gedeporteerd en vermoord zouden worden. Via verschillende joodse beheerders kwam wat bekend stond als “Schindler” s List. “In werkelijkheid waren er echter negen afzonderlijke lijsten en Schindler had toentertijd geen toezicht op de details aangezien hij werd opgesloten wegens verdenking van omkoping.

Hoewel Schindler zelf de meeste lijsten misschien niet heeft geschreven, was hij ‘persoonlijk verantwoordelijk voor het feit dat er een lijst was’, stelt Schindler-auteur Thomas Keneally. Er wordt gemeld dat de Duitse zakenman in wezen het grootste deel van zijn fortuin gebruikte – 4 miljoen Duitse mark – om Joodse levens te redden.

Schindler probeerde naar de Verenigde Staten te verhuizen, maar werd geweigerd

Toen de oorlog voorbij was, kreeg een straatarme Schindler verhuisde naar West-Duitsland, waar hij financiële steun kreeg van Joodse hulporganisaties. Hij voelde zich echter al snel onveilig nadat hij bedreigingen kreeg van voormalige nazi-officieren. d om naar de Verenigde Staten te verhuizen, maar omdat hij deel uitmaakte van de nazi-partij, werd hem de toegang geweigerd. Nadat hij een gedeeltelijke vergoeding had gekregen voor zijn onkosten die hij tijdens de oorlog had gemaakt, kon Schindler naar Buenos Aires, Argentinië emigreren, met zijn vrouw, minnares en een dozijn van zijn joodse arbeiders (ook bekend als “Schindler-joden”). Daar startte hij een nieuw leven, waar hij een tijdje landbouw begon.

De financiële ellende van Schindler ging echter door, en hij ging failliet in 1958. Hij liet zijn vrouw Emilie in Argentinië achter om te zoeken naar fortuin terug in Duitsland, maar ondanks zijn inspanningen faalden zijn verschillende bedrijven herhaaldelijk. Nogmaals, hij was afhankelijk van de liefdadigheid van de Schindler-joden, met wie hij velen nog steeds in contact had, om zijn welzijn te ondersteunen. In hetzelfde jaar dat hij failliet werd verklaard, werd hij door de staat Israël geëerd als Righteous Among the Nations, een onderscheiding voor niet-Joden die hielpen bij het redden van Joden tijdens de Holocaust. Een jaar later kreeg hij een hartaanval en bracht hij tijd door met herstellen in een ziekenhuis. .

Na zijn dood verzocht hij om begraven te worden in Jeruzalem.

Op 9 oktober 1974 stierf Schindler op 66-jarige leeftijd aan leverfalen. Voor zijn dood verzocht hij om begraven in Jeruzalem. “Mijn kinderen zijn hier …” zei hij waarom hij daar zijn laatste rustplaats wilde hebben. Te midden van honderden betraande Schindl e Joden, zijn wens werd vervuld en hij werd begraven op de berg Sion in Jeruzalem.

Wat betreft de vrouw van Schindler, Emilie, die ook een grote (maar publiekelijk ingetogen) rol speelde bij het redden van honderden Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog, ze bleef in Argentinië wonen en schraapte langs met de hulp van de Schindler Joden en de regering van Argentinië. Tegen het einde van haar leven en met een slechte gezondheid, vroeg ze om haar resterende dagen in Duitsland te leven. Hoewel er in de zomer van 2001 een huis voor haar werd beveiligd in Beieren, zou ze er nooit in wonen Kort daarna werd ze ernstig ziek en stierf op 5 oktober 2001 in een ziekenhuis in Berlijn. Ze was net verlegen voor haar 94e verjaardag.

Hoewel ze worstelde met wrok jegens haar overleden echtgenoot vanwege zijn rokkenjagerij en echtelijke verwaarlozing Emilie had nog steeds een diepe liefde voor Schindler. Toen ze bijna 40 jaar na zijn overlijden zijn graf bezocht, onthulde ze haar innerlijke dialoog toen ze tegen hem zei: “Eindelijk ontmoeten we elkaar weer..Ik heb geen antwoord gekregen, mijn liefste, ik weet niet waarom je me in de steek hebt gelaten.Maar wat zelfs uw dood of mijn ouderdom niet kan veranderen, is dat we nog steeds getrouwd zijn, dit is hoe we zijn voor God. Ik heb je alles vergeven, alles.. “