De betekenis van al deze termen strekt zich uit tot alle gebruiken van correct gedrag in een bepaalde samenleving, zowel religieus als profaan, vanuit meer triviale conventionele aspecten van gewoonte, etiquette of beleefdheid – ‘folkways’ afgedwongen door zachte sociale druk, maar verder gaan dan louter ‘volksgebruiken’ of conventies door morele codes en noties van rechtvaardigheid op te nemen – tot strikte taboes, gedrag dat ondenkbaar is binnen de samenleving in kwestie, waaronder zeer vaak incest en moord, maar ook de toewijding van aanslagen die specifiek zijn voor de individuele samenleving, zoals godslastering. Dergelijke religieuze of sacrale gebruiken kunnen variëren.

Hoewel culturele universalia per definitie deel uitmaken van de zeden van elke samenleving (en daarom ook wel ‘lege universalia’ worden genoemd), zijn de gebruikelijke normen die specifiek zijn voor een bepaalde samenleving een bepalend aspect van de culturele identiteit van een etniciteit of een natie. Omgaan met de verschillen tussen twee soorten culturele conventies is een kwestie van interculturele competentie.

Verschillen in de zeden van verschillende naties liggen aan de basis van etnisch stereotype, of in het geval van reflectie op eigen kracht. mores, autostereotypen.