“Wat ga je Ben hierover vertellen als hij groot is?” vraagt mijn vriend, geschokt door onze situatie en de mogelijke psychologische schade die dit kan toebrengen aan onze tweejarige zoon. Dat dit precies is zoals mama en papa het leuk vinden?

Mijn man, Jason, en Ik heb wat we graag een regeling noemen. Het is een beetje buiten de norm, maar het is iets waar veel koppels stiekem naar verlangen, maar die te beschaamd zijn om toe te geven. De waarheid is dat we het doen.

We hebben aparte slaapkamers.

Het begon allemaal onschuldig genoeg. Ik ben nooit een goede slaper geweest (lees: heb geworsteld met vreselijke aanvallen van slapeloosheid gedurende meer dan 20 jaar, en ja, ik heb frickin ‘melatonine geprobeerd!). En Jason – er is geen manier om dit mooi te zeggen – is een snurker. Een epische snurker, eigenlijk. Zoals in, mijn zus was een keer beneden in onze woonkamer terwijl Jason een dutje deed boven.

“Wat is dat voor geluid?” zij vroeg mij. “Is er iets mis met je oven?”

Snurkers en slapelozen gaan niet goed samen, zoals het gebeurt. Tijdens het eerste bedwelmende jaar of zo van onze verkering, combineert de combinatie van adrenaline uit een nieuwe romance met mijn vakkundig gebruik van slaapmiddelen en gepatenteerde hoofd-aan-het-andere-uiteinde-van-bed-met-mijn-voeten-in-je-gezicht beweging hield de rust. (ik kon ook af en toe ontsnappen naar mijn eigen huis om sexy slapeloze nachten naast de goederentrein goed te maken.) Maar toen we eenmaal getrouwd waren en ik zwanger was, waren alle weddenschappen uitgeschakeld. De medicijnen waren uit, net als Jason. We hebben een gezellig uitje voor hem opgezet in de kelder van onze huur. (Wat? Het had tapijten!) We zouden lekker liggen in zijn enige soort trieste kleine kelderkamer, luisterend naar BBC-radioprogramma’s zoals 80-jarigen, en dan zou ik wegglippen naar mijn slaapkamer nadat hij was afgevallen. Hoe zou ik weten dat hij in slaap was gevallen? Nou, ziet u, het was het snurken.

En hoewel ik het idee miste om een bed te delen als een normaal stel, deed ik dat niet ‘ t echt ik mis de realiteit. Ondertussen stuurde Jason me memes als: “Ik hou meer van je dan dat ik het bed helemaal voor mezelf heb”, en vroeg me slaperig waarom ik weg moest. We kochten ons huis toen ik vier maanden achter de rug was met Ben, en we versierde twee slaapkamers: een voor hem en een voor haar. (ik heb natuurlijk de grotere.)

“Ik wou dat ik mijn eigen slaapkamer had”, bekende de man van een vriend. En in kleine huizen in Toronto leek het idee van je eigen ruimte überhaupt een luxe. Maar terwijl we in staat zijn om elk naar onze eigen smaak te versieren – folie bloemenbehang voor mij; mod paars meubilair voor hem – voelde als het toppunt van decadentie, we realiseerden ons pas de ware omvang van ons kwaadaardige genie toen Ben werd geboren. We sleepten zijn kleine wieg tussen onze kamers, en hoewel mama in het begin meestal nachtdienst had, was het soms een papa-avond. Toen hij ouder werd en in een wieg in zijn eigen kamer ging wonen, speelden we hete aardappel met de babyfoon. En raad eens? De andere persoon is er heerlijk doorheen geslapen.

Twee jaar later leven we nog steeds in onze aparte vrede. Ik zal niet zeggen dat ik de intimiteit niet mis die voortkomt uit het delen van een bed met je partner (hoewel het extra voordeel is dat je in je eigen kamer kunt slapen nadat je ruzie hebt gehad over wiens beurt het was om in bad te gaan) tijd kan niet genoeg worden benadrukt). En ja, het stoort me als Jason me vertelt dat ik vervangen ben door een kussen. Maar raad eens wat erger is voor een relatie dan geen bed te delen? De hele tijd uitgeput en chagrijnig zijn omdat je de hele nacht hebt gezegd: “Schat? Schat? Kun je je omdraaien? Schat?” Jason is ook niet bijzonder ontroerd door mijn uitleg dat een kussen (lichtjes!) Over zijn gezicht leggen een praktische oplossing is voor een duidelijk probleem.

Maar hoe zit het met de olifant in de kamer, The Sex? , bezoeken we nog steeds, en laat me je voorstellen aan onze goede vriend de bank. Ik vind hem behoorlijk stevig – bijna goed genoeg om op te slapen.

Een versie van dit artikel verscheen in ons nummer van februari 2013 met de headline “A separate peace”, blz. 32.