Lady Bird Johnson, geboren Claudia Alta Taylor, (geboren 22 december 1912, Karnack, Texas, VS – overleden 11 juli 2007, Austin, Texas ), Amerikaanse first lady (1963-1969), de vrouw van Lyndon B. Johnson, 36e president van de Verenigde Staten, en een milieuactivist die bekend staat om haar nadruk op verfraaiing.

De dochter van Thomas Jefferson Taylor, een welvarende zakenman, en Minnie Patillo Taylor, Claudia Alta Taylor kreeg de bijnaam ‘Lady Bird’ op voorstel van een kindermeisje. Na de dood van haar moeder in 1918 werd Lady Bird opgevoed door een tante die bij het gezin kwam wonen. Haar jeugd was erg eenzaam, en ze merkte later op dat ze in deze jaren haar liefde voor lezen en haar respect voor de rust van de natuur ontwikkelde. Ze ging ongewoon intelligent naar lokale scholen en studeerde af van de middelbare school toen ze 15 was; later ging ze naar St. Mary’s Episcopal School for Girls in Dallas, Texas, waar ze haar interesse nastreefde schriftelijk.

Aan de Universiteit van Texas in Austin, waar ze in 1930 aan deelnam, genoot ze van veel luxe die de meeste andere studenten niet konden betalen, zoals haar eigen auto en betaalrekening, maar ze had al een de zeer zorgvuldige bestedingsgewoonten die haar later in haar leven zouden kenmerken. Nadat ze in 1933 een bachelor in geschiedenis had afgerond, bleef ze nog een jaar over om een graad in journalistiek te behalen. Haar opleiding op dit gebied hielp haar vaardigheden te ontwikkelen die ze later zou gebruiken in haar relaties met de pers.

Ze ontmoette Lyndon Baines Johnson in de zomer van 1934, en hij stelde vrijwel onmiddellijk voor. Ze trouwden op 17 november 1934 in de St. Mark’s Episcopal Church in San Antonio, Texas. Na verschillende miskramen beviel Lady Bird van twee dochters, Lynda Bird in 1944 en Luci Baines in 1947.

In 1937 gebruikte Lady Bird $ 10.000 van haar erfenis om Lyndons eerste congrescampagne te steunen. Na zijn verkiezing hielp ze kiezers die de hoofdstad bezochten door hen de belangrijkste toeristische attracties van de stad te laten zien. In 1941-42, terwijl Lyndon in het leger diende (Lyndon was het eerste congreslid dat zich vrijwillig aanmeldde voor actieve dienst in de Tweede Wereldoorlog), leidde ze zijn congresbureau en ontwikkelde ze haar vaardigheden in het omgaan met zijn kiezers.

In 1943, met meer geërfd geld van Lady Bird, kochten de Johnsons een radiostation in Austin en nam Lady Bird het over als manager. Hoewel het nooit duidelijk was hoeveel van haar daaruit voortvloeiende succes te danken was aan haar eigen beslissingen en hoeveel aan Lyndons politieke connecties of puur geluk, waren haar interesse en expertise oprecht, en bleef ze actief in bestuurlijke beslissingen lang nadat het station werd opgericht. winstgevend.

Naarmate de politieke carrière van haar man vorderde en hij een machtig figuur werd in Washington, DC, nam Lady Bird deel aan zijn campagnes, maar gaf ze er de voorkeur aan om de hand te schudden en brieven te schrijven. Maar nadat ze in 1959 een cursus spreken in het openbaar had gevolgd, werd ze een uitstekend voor de vuist weg spreken. In 1960, toen Lyndon werd genomineerd voor vice-president op het Democratische ticket met John F. Kennedy, voerde ze actief campagne in het hele zuiden, en Robert Kennedy zei later dat ze Texas voor de Democraten had gedragen.

Lady Bird gebruikte de drie jaar van het vice-presidentschap van haar man om een deskundige staf in te huren, waaronder Liz Carpenter, een doorgewinterde verslaggever, die zowel stafdirecteur als perssecretaris was. Carpenter hielp Lady Bird in het best mogelijke licht te portretteren toen ze, na de moord op president Kennedy in november 1963, ongunstige vergelijkingen kreeg met haar verbluffende voorganger, Jacqueline Kennedy.

Bij de verkiezing van 1964 voerde Lady Bird krachtig campagne. Hoewel Lyndons sterke standpunt over burgerrechten hem in veel delen van het Zuiden tot paria had gemaakt, stond ze erop dat geen enkele staat zou worden afgeschreven. Vanuit haar campagnetrein, de “Lady Bird Special” genaamd, reed ze door zeven zuidelijke staten en drong er bij de kiezers op aan haar man te steunen.

Na zijn verkiezing verhuisde ze om haar eigen record als first lady te vestigen. concentreerde zich op Head Start, een programma gericht op het helpen van kleuters uit kansarme milieus.Maar ze raakte het meest vereenzelvigd met een milieuprogramma, ‘verfraaiing’ genaamd, dat mensen probeerde aan te moedigen hun omgeving aantrekkelijker te maken, of het nu open ruimtes of drukke stadswijken waren. Om particuliere donaties aan te moedigen, richtte ze de First Lady Comité voor een mooiere hoofdstad.

In een poging om het aanzien van de nationale snelwegen te verbeteren, drong ze er bij het Congres op aan om de Highway Beautification Bill goed te keuren, waartegen reclameborden zich krachtig verzetten. Haar betrokkenheid bij de wetgeving was hoogst ongebruikelijk, en hoewel ze enige kritiek kreeg, werd het wetsvoorstel (in verwaterde vorm) goedgekeurd door Co en werd wet in oktober 1965.

Nadat Lyndon Johnson had aangekondigd dat hij in 1968 geen herverkiezing zou nastreven, zette Lady Bird een drukke ronde van officiële activiteiten voort, maar bereidde ze zich ook voor op pensionering in Texas. Daar zette ze de belangen voort die haar lang hadden gedragen, vooral haar familie- en milieuoverwegingen, waaronder het National Wildflower Research Center (nu het Lady Bird Johnson Wildflower Center). Hoewel ze af en toe politieke optredens deed voor haar schoonzoon, de gouverneur van Virginia (en later senator) Charles Robb, besteedde ze het grootste deel van haar tijd aan het familiebedrijf en haar kleinkinderen.

Vroeg in haar Witte Huis vaste ambtsperiode begon ze haar indrukken op te nemen in dagelijkse bandopnames. Een fractie van de duizenden uren die ze opnam, werd de basis van haar boek, A White House Diary (1970), dat een van de meest volledige en onthullende verslagen was die ooit door de vrouw van een president zijn achtergelaten.

Haar volgen Bij de dood van haar man in 1973 verdeelde ze haar tijd tussen de LBJ-ranch en haar huis in Austin. Ze kon genoegen nemen met het feit dat Amerikanen haar doorgaans in de top zes van alle first ladies plaatsten.