Wie is Kris Kristofferson?
De carrière van zanger en acteur Kris Kristofferson kende een trage start totdat hij vooruitgang begon te boeken toen artiesten als Johnny Cash en Jerry Lee Lewis begonnen zijn liedjes op te nemen.Zijn grote doorbraak kwam in 1971, toen Janis Joplin’s versie van zijn lied “Me and Bobby McGee” de top van de hitlijsten bereikte. Rond dezelfde tijd lanceerde Kristofferson ook een succesvolle carrière als televisie- en filmacteur, met gedenkwaardige rollen in Alice Doesn’t Live Here Anymore, A Star Is Born, Lone Star en de Blade-films. Tegelijkertijd handhaafde hij zijn legendarische carrière als songwriter en artiest, won hij verschillende Grammy Awards, werd hij opgenomen in de Songwriters Hall of Fame en Country Music Hall of Fame en heeft hij zijn liedjes een groot deel van zijn leven bovenaan de hitlijsten gezien.
Het vroege leven
Kris Kristofferson werd op 22 juni 1936 geboren in Brownsville, Texas, als eerste van drie kinderen in een conservatief militair gezin. Toen Kristofferson een jongen was, verhuisde het gezin vaak rond, maar vestigde zich uiteindelijk in San Mateo, Californië, toen hij op de middelbare school zat. Na zijn afstuderen aan de middelbare school in 1954 ging Kristofferson naar het Pomona College in Zuid-Californië, waar hij zich concentreerde op creatief schrijven en de poëzie van William Blake. Kristofferson demonstreerde het talent dat hem later in zijn leven goed van pas zou komen en won verschillende prijzen voor zijn werk, waaronder de eerste prijs in een kortverhaalwedstrijd gehouden door The Atlantic Monthly. Hij speelde ook voetbal voor de school en was een Golden Gloves-bokser.
Toen Kristofferson in 1958 afstudeerde van de universiteit, had hij zijn bachelordiploma cum laude behaald en won hij ook een Rhodes-beurs om aan de universiteit van Oxford te studeren. Later dat jaar verhuisde hij naar Engeland om zijn master in literatuur te volgen. Hij begon ook liedjes te schrijven en trad al snel op in lokale clubs als Kris Carson. Hoewel hij uiteindelijk een paar nummers opnam voor een klein label, kregen ze geen erkenning en keerde hij terug naar huis na het voltooien van zijn studie. Daarna hervatte hij een relatie met zijn middelbare schoolvriendin, Frances Beer, en ze trouwden al snel.
Kristofferson stond nu op een kruispunt in zijn leven en koos ervoor om van richting te veranderen, zonder verdere academische bezigheden om in zijn leven te volgen. vaders voetstappen en voeg je bij het leger. Hij meldde zich bij het Amerikaanse leger, waar hij werd opgeleid tot Ranger en helikopterpiloot voordat hij in West-Duitsland werd gestationeerd. Tijdens zijn dienst hield hij echter vast aan zijn liefde voor schrijven en muziek en organiseerde uiteindelijk een soldatenband die optrad bij verschillende functies.
In 1965 had Kristofferson de rang van kapitein bereikt en kreeg hij een positie als Engelse instructeur aangeboden aan de militaire academie van West Point. Maar nadat hij in juni een reis had gemaakt naar het muzikale mekka van Nashville, besloot hij de loop van zijn leven opnieuw te veranderen door zijn jobaanbieding af te wijzen, ontslag te nemen bij het leger en op weg te gaan om een countrymuziek-songwriter te worden.
Carrière-doorbraak
Maar Kristoffersons pad was niet gemakkelijk. Zijn ouders waren zo van streek door zijn beslissing dat hun relatie met hem ernstig onder druk kwam te staan; hij sprak meer dan 20 jaar niet met zijn moeder. En hoewel Kristofferson een contract tekende bij de uitgeverij Bighorn Music kort nadat hij zijn vrouw en jonge dochter (Tracy, geboren in 1962) naar Nashville had verhuisd, vereiste het magere inkomen dat het opleverde dat hij de komende jaren een reeks klussen zou hebben.
Tijdens deze periode boekte Kristofferson enige vooruitgang, aangezien andere artiesten zijn liedjes zoals “Viet Nam Blues” en “Jody and the Kid” opnamen en de hitlijsten haalden. Zijn debuutsingle als artiest, ‘Golden Idol’ uit 1967, deed het echter minder goed; het kwam niet in kaart. Kristoffersons worsteling nam toe in 1968, toen zijn tweede kind, Kris, werd geboren met gezondheidsproblemen die leidden tot hoge medische rekeningen.
Maar ondanks dit alles werden Kristoffersons talenten als songwriter alleen maar sterker, en in 1969 begon zijn fortuin te veranderen toen Roger Millers cover van zijn nummer “Me and Bobby McGee” de country Top 20 bereikte. liedjes trokken ook de aandacht van Johnny Cash, aan wie Kristofferson er persoonlijk een bezorgde door een helikopter in de tuin van Cash te laten landen. Kristofferson’s bravoure zou ertoe leiden dat Cash hem als gast op zijn tv-show kreeg en hem ook introduceerde op het Newport Folk Festival, waar hij Kristofferson’s carrière een broodnodige lift en bracht hem aan de rand van een van zijn meest succesvolle tijdperken.
Coming Down, Going Up
In 1970 bracht Kristofferson zijn debuutalbum uit. en ondersteunde het met grote shows op de Troubadour in Los Angeles, het Isle of Wight Festival in Engeland en het Bitter End in New York City.Hoewel het een kritische en commerciële mislukking bleek, begonnen coverversies van zijn liedjes de hitlijsten van het land te vullen, waaronder Waylon Jennings ‘versie van’ The Taker ‘- een van de verschillende nummers die mede geschreven waren door Kristofferson en auteur Shel Silverstein – Jerry Lee Lewis’ opname van “Once More with Feeling” en Sammi Smiths “Help Me Make It Through the Night.” Tegen het einde van het jaar bereikten Ray Price’s versie van zijn “For the Good Times” en Cash’s vertolking van “Sunday Morning Coming Down” beide nummer 1, staken ze over naar de pop-Top 20 en ontvingen Song of the Year-prijzen van de Academy of Country Music en de Country Music Association.
Maar Kristoffersons echte doorbraak zou het jaar daarop komen, toen Janis Joplin’s postuum uitgebrachte album Pearl haar cover van “Me and Bobby McGee” bevatte. Het nummer bereikte nummer 1 in de hitlijsten in maart en bezorgde zowel Joplin als Kristofferson – die al een tijdje een romantische relatie hadden gehad – hun grootste hits ooit. Het nummer is sindsdien door vele andere artiesten opgenomen, waaronder Kenny Rogers, Chet Atkins, Olivia Newton-John en Dolly Parton. Het enorme succes van “Me and Bobby McGee” hielp de verkoop van Kristofferson’s volgende album, The Silver Tongued Devil and I – dat uiteindelijk goud werd – een boost te geven en zette zijn label er ook toe aan om zijn eerste album opnieuw uit te brengen, dit keer met veel betere resultaten.
Tegen het einde van 1971 was Kristofferson van virtuele obscuriteit naar songwriting-sterrendom gegaan, met drie van zijn titels voor meerdere Grammy Awards. Kristofferson won Best Country Song voor ‘Help Me Make It Through the Night’.
“A Star Is Born”
Op hetzelfde moment dat Kristofferson naam maakte als songwriter, begon hij ook wat een succesvolle carrière als acteur zou blijken te zijn. Te beginnen met het door Dennis Hopper geregisseerde drama The Last Movie (1971), verscheen Kristofferson net zo vaak op het grote scherm als hij albums uitbracht, waarbij hij soms zelfs zijn muzikale aanbod overschaduwde met zijn films, waaraan hij ook vaak liedjes bijdroeg. Zijn verdiensten in het begin van de jaren zeventig omvatten een hoofdrol tegenover Gene Hackman in Cisco Pike (1972), zijn vertolking van Billy the Kid in Pat Garret en Billy the Kid (1973) van Sam Peckinpah en een co-starring tegenover Ellen Burstyn in Martin Scorsese’s Alice leeft hier niet meer (1974). Hij bracht ook de albums Border Lord en Spooky Lady’s Sideshow uit, maar geen van beide deed het bijzonder goed. Hij had echter wel een nummer 1 country-single met “Why Me” (1973).
Dit bleek ook een periode van verandering te zijn in Kristofferson’s persoonlijke leven. In hetzelfde jaar stond “Why Me” bovenaan de country charts, hij en Frances Beer scheidden, en kort daarna trouwde hij met zangeres Rita Coolidge. Kristofferson en Coolidge hadden samen één dochter (Casey, geboren in 1974) en namen ook een succesvolle reeks duo-albums op. Hun album Full Moon uit 1973 produceerde de gouden plaat “A Song I’ll Like to Sing” en het Grammy Award-winnende “From the Bottle to the Bottom”, en Breakaway uit 1974 bevatte het Grammy-winnende “Lover Please”. / p>
Kristofferson luidde de tweede helft van het decennium in door de albums Who’s to Bless and Who’s to Blame en Surreal Thing uit te brengen, die beide de country charts haalden maar niet overgingen naar pop. Hij verscheen ook in de popmuziek. films Vigilante en The Sailor Who Fell from Grace with the Sea. Zijn bekendste werk uit deze tijd was echter zijn optreden als een ouder wordende rockster tegenover Barbra Streisand in de remake uit 1976 van A Star Is Born. Gepanned door critici, A Star Is Born was niettemin een hit in de kassa, en de soundtrack, met nummers van Kristofferson, stond bovenaan de hitlijsten en verkocht vervolgens miljoenen exemplaren. Kristofferson won ook de Golden Globe voor Beste Acteur voor zijn rol in de film. / p>
Na dit succes sloot Kristofferson het decennium af e met de albums Easter Island en Shake Hands with the Devil, evenals Natural Act, de laatste die hij zou opnemen met Coolidge; ze scheidden eind 1979. Gedurende deze tijd verscheen hij ook in Peckinpah’s Convoy en de noodlottige Michael Cimino-foto, Heaven’s Gate (1980). Coverversies van zijn liedjes bleven echter succes boeken, inclusief die gezongen door landgenoot Willie Nelson, die vervolgens samenwerkte met Kristofferson aan enkele van zijn meest memorabele werk in het komende decennium.
The Highwayman
Zoals tijdens een groot deel van zijn carrière het geval was geweest, zouden de jaren tachtig en negentig een mix zijn van hoogte-, dieptepunten en belangrijke veranderingen in Kristoffersons persoonlijke leven. Zijn albums To the Bone (1981), Third World Warrior (1990) en de door Don Was-geproduceerde A Moment of Forever (1995) haalden allemaal de hitlijsten niet. Zijn acteerwerk in de film leed ook aanzienlijk, waarbij Kristofferson voornamelijk verscheen in (vaak vergeetbare) films die voor tv zijn gemaakt .
Maar tegelijkertijd begon Kristofferson nieuwe, meer vruchtbare projecten en bleef hij erkenning krijgen voor zijn werk.Zijn samenwerking in 1983 met Nelson, Parton, Brenda Lee en anderen, The Winning Hand, bereikte de top van de hitparades van het land, en de film Songwriter uit 1984 uit Nashville, waarvoor Kristofferson liedjes bijdroeg en naast Nelson speelde, leverde hem een Academy Award-nominatie op voor Beste muziek (Original Song Score) in 1985. Datzelfde jaar werd Kristofferson opgenomen in de Songwriters Hall of Fame en waagde hij zich aan de countrysupergroep de Highwaymen, waarin ook Nelson, Cash en Jennings speelden. Het debuutalbum, getiteld Highwayman, werd met veel bijval uitgebracht, stond bovenaan de hitlijsten van het land, werd goud en produceerde verschillende hitsingles. Hun volgende albums, Highwayman 2 (1990) en The Road Goes on Forever (1995) zouden ook redelijk succesvol blijken te zijn.
In 1983 trouwde Kristofferson met advocaat Lisa Meyers. Het echtpaar heeft vijf kinderen (Jesse, Jody, Johnny, Kelly en Blake) die werden geboren tussen 1984 en 1994. Ze verhuisden uiteindelijk naar een groot landgoed op het Hawaiiaanse eiland Maui.
“Lone Star”
In 1996 beleefde Kristofferson weer een nieuwe opwekking in zijn carrière toen hij werd gecast als de sheriff Charlie Wade in de veelgeprezen John Sayles-film Lone Star, waarin ook Matthew McConaughey. Rollen in meer prominente films volgden al snel, met Kristofferson in de Blade vampierfilms, het familiedrama A Soldier’s Daughter Never Cries, het Mel Gibson-voertuig Payback en Tim Burton’s Planet of the Apes (2001). Naast vele andere film- en televisierollen, omvatte hij onlangs het indiedrama The Motel Life uit 2012 en de western Traded uit 2016.
Kristoffersons meer recente muzikale inspanningen hebben het ook beter gedaan, met de albums This Old Road ( 2006), Closer to the Bone (2009) en Feeling Mortal (2013) – zijn 28e album – die allemaal de country Top 40 halen. In 2004 werd hij geëerd met opname in de Country Music Hall of Fame en in 2014 ontving hij een Lifetime Achievement Grammy Award.
Rond dezelfde tijd onthulde Kristofferson publiekelijk dat hij leed aan een vorm van dementie die lijkt op de ziekte van Alzheimer – bekend als pugilistica – die artsen toeschreven aan zijn tijd als voetballer en bokser eerder in zijn leven. Een test voor de ziekte van Lyme kwam echter positief terug, dus ruilde hij zijn Alzheimer- en depressiemedicatie in voor drie weken behandeling met de ziekte van Lyme. Hoewel hij nog steeds wat geheugenproblemen heeft, is de verandering dramatisch positief. Kristofferson blijft uitgebreid toeren en een doos met zijn eerste 11 albums, The Complete Monument & Columbia Album Collection, werd uitgebracht op 10 juni 2016.
