Hoewel algemeen wordt aangenomen dat katten 4000 jaar geleden voor het eerst in Egypte werden gedomesticeerd, gaat hun geschiedenis onder mensen veel verder terug. Het is nu bekend dat wilde katten meer dan 100.000 jaar geleden onder de mensen van Mesopotamië hebben geleefd en daar ongeveer 12.000 v.Chr. Rond dezelfde tijd als honden, schapen en geiten werden gedomesticeerd. Archeologische opgravingen in de afgelopen tien jaar hebben aangetoond dat de wilde kat uit het Nabije Oosten de naaste verwant is van de hedendaagse huiskat en werd gefokt door Mesopotamische boeren, hoogstwaarschijnlijk als een middel om ongedierte, zoals muizen, te bestrijden die werden aangetrokken door graanvoorraden.

De schrijver David Derbyshire citeert een CE-onderzoeksproject uit 2007 waarin “de studie DNA-monsters van 979 wilde katten en huiskatten gebruikte om de stamboom van de kat samen te stellen. Ze zochten naar markers in mitochondriaal DNA – een soort genetisch materiaal dat van moeders op kittens wordt overgedragen en dat kan onthullen wanneer de afstamming van wilde en huiskatten het nauwst verwant was. ” Dit project werd geleid door Dr. Andrew Kitchener, een zoöloog bij de National Museums of Scotland, die schrijft: “Dit toont aan dat de oorsprong van huiskatten niet het oude Egypte was – wat de heersende opvatting is – maar Mesopotamië en dat het veel eerder plaatsvond. dan werd gedacht. De laatste gemeenschappelijke voorouder van wilde katten en gedomesticeerde katten leefde meer dan 100.000 jaar geleden ”(Derbyshire).

Dr. De bevindingen van Kitchener bouwden voort op het bewijs van de domesticatie van katten, geleverd door de ontdekking in 1983 CE van een kattenskelet in een graf dat dateert uit 9.500 v.Chr. Op het eiland Cyprus. Deze vondst, gedaan door de archeoloog Alain le Brun, was belangrijk omdat Cyprus geen inheemse kattenpopulatie had en het onwaarschijnlijk is dat kolonisten een wilde kat per boot naar het eiland zouden hebben gebracht.

Katten in het oude Egypte

De kat ” De associatie met het oude Egypte is echter begrijpelijk omdat de Egyptische cultuur beroemd was om zijn toewijding aan de kat. De export van katten uit Egypte was zo strikt verboden dat er een tak van de regering werd opgericht om deze kwestie aan te pakken. werden naar andere landen gestuurd om katten te vinden en terug te brengen die waren weggesmokkeld.Het is duidelijk vastgesteld dat tegen 450 vGT de doodstraf in Egypte voor het doden van een kat de dood was (hoewel men denkt dat deze wet veel eerder is nageleefd). De godin Bastet, gewoonlijk afgebeeld als een kat of als een vrouw met een kattenkop, was een van de meest populaire goden van het Egyptische pantheon. Ze was de bewaarder van huis en haard, beschermer van vrouwengeheimen, beschermer tegen boze geesten en ziektes, en de godin van katten.

Haar rituele centrum was de stad Bubastis (“Huis van Bastet”) waar, volgens Herodotus (484-425 v.Chr.), een enorm tempelcomplex werd gebouwd ter ere van haar in het centrum van de stad. Herodotus vertelt ook dat de Egyptenaren zo veel om hun katten gaven dat ze hun veiligheid boven menselijk leven en bezittingen stelden. Als een huis in brand vloog, zouden de Egyptenaren zich meer bezighouden met het redden van de katten dan met iets anders, vaak rennen ze terug het brandende gebouw in of vormden ze een omtrek rond de vlammen om katten op veilige afstand te houden.

Wanneer een kat stierf, schrijft Herodotus: “Alle bewoners van een huis scheren hun wenkbrauwen. Katten die zijn gestorven, worden naar Bubastis gebracht waar ze worden gebalsemd en begraven in heilige houders” (Nardo 117). De rouwperiode werd als voltooid beschouwd toen de wenkbrauwen van de mensen waren terug gegroeid. Gemummificeerde katten zijn gevonden in Bubastis en elders in Egypte, soms begraven bij of in de buurt van hun eigenaren, zoals blijkt uit de identificatie van zeehonden op de mummies.

Het grootste voorbeeld van Egyptische toewijding aan de kat komt echter uit de Slag bij Pelusium (525 vGT) waarin Cambyses II van Perzië de troepen van de Egyptische farao Psametik III om Egypte te veroveren. Omdat Cambyses wist van de liefde van de Egyptenaren voor katten, liet Cambyses zijn mannen verschillende dieren verzamelen, voornamelijk katten onder hen, en de dieren voor de binnenvallende strijdkrachten naar de versterkte stad Pelusium aan de Nijl drijven.

De Perzische soldaten schilderden afbeeldingen van katten op hun schilden, en hielden misschien katten in hun armen terwijl ze achter de muur van dieren marcheerden. De Egyptenaren, terughoudend om zichzelf te verdedigen uit angst de katten schade te berokkenen (en misschien de doodstraf oplopen als ze dood er een), en gedemoraliseerd bij het zien van het beeld van Bastet op de schilden van de vijand, gaf hij de stad over en liet Egypte vallen onder de Perzen.De historicus Polyaenus (2e eeuw n.Chr.) Schrijft dat Cambyses na de overgave in triomf door de stad reed en katten minachtend in de gezichten van de verslagen Egyptenaren slingerde.

De Egyptenaren zijn ook verantwoordelijk voor de naam ‘kat’ omdat deze is afgeleid van de Noord-Afrikaanse woord voor het dier, “quattah”, en, aangezien de kat zo nauw met Egypte werd geassocieerd, gebruikt bijna elke andere Europese natie variaties op dit woord: Frans, chat; Zweeds, katt; Duits, katze; Italiaans, gatto; Spaans, gato enzovoort (Morris, 175). Het informele woord voor een kat – ‘poes’ of ‘poesje’ – wordt ook geassocieerd met Egypte omdat het is afgeleid van het woord Pasht, een andere naam voor Bastet.

Katten in India

Katten worden genoemd in de twee grote literaire heldendichten van het oude India, The Mahabharata en The Ramayana (beide ca. 5e / 4e eeuw BCE). In Mahabharata gaat een beroemde passage over de kat Lomasa en de muis Palita, die elkaar helpen te ontsnappen aan de dood en uitvoerig de aard van relaties bespreken, vooral die waarin een van de partijen sterker of machtiger is dan de andere. In de Ramayana vermomt de god Indra zichzelf als een kat nadat hij de mooie meid Ahalya heeft verleid als middel om aan haar echtgenoot te ontsnappen. Zoals overal het geval was, bleken katten in India bijzonder nuttig te zijn bij het beheersen van de populaties van minder wenselijke wezens zoals muizen, ratten en slangen, en werden daarom geëerd in de huizen, boerderijen en paleizen door het hele land.

Dat de kat werd gezien als meer dan alleen een methode van ongediertebestrijding, wordt gestaafd door de eerbied die in de Indiase literatuur aan katten wordt toegekend. Het beroemde verhaal van de gelaarsde kat (vooral bekend door de Franse versie van Charles Perrault, 1628-1703 CE) is ontleend aan een veel ouder Indiaas volksverhaal in de Panchatantra uit de 5e eeuw vGT (hoewel het karakter van de kattenmeester heeft een heel andere persoonlijkheid in het oudere verhaal dan die in het verhaal van Perrault). De achting waarin katten werden gehouden is ook duidelijk in de Indiase kattengodin, Sastht, die ongeveer dezelfde rol vervulde als Bastet en evenzeer werd vereerd.

De Perzische kat

A Perzisch verhaal beweert dat de kat op magische wijze is gemaakt. De grote Perzische held Rustum, die op campagne was, redde op een nacht een tovenaar van een bende dieven. Rustum bood de oudere man de gastvrijheid van zijn tent aan en terwijl ze buiten onder de sterren zaten, genietend van de warmte van een vuur, vroeg de goochelaar Rustum wat hij wenste als een geschenk als terugbetaling voor het redden van het leven van de man. hem dat er niets was wat hij verlangde, aangezien alles wat hij maar kon wensen, hij al voor zich had in de warmte en het comfort van het vuur, de geur van de rook en de schoonheid van de sterren boven hem. De tovenaar nam toen een handvol rook en voegde eraan toe vlam, en haalde twee van de helderste sterren neer, kneedde ze samen in zijn handen en blies erop. Toen hij zijn handen opende in de richting van Rustum, zag de krijger een klein, rookgrijs katje met ogen helder als de sterren en een klein tongetje die schoot als het topje van een vlam. Op deze manier ontstond de eerste Perzische kat als blijk van dankbaarheid aan Rustum.

De profeet Mohammed was ook dol op katten . Volgens de legende werd het ‘M’-ontwerp op het voorhoofd van de gestreepte kat gemaakt toen de profeet zijn favoriete kat zegende door zijn hand op zijn kop te leggen. Deze kat, Meuzza, komt ook voor in een ander beroemd verhaal waarin Mohammed riep gebed, vond de kat slapend op zijn arm. In plaats van de kat te storen, sneed Muhammed de mouw van zijn gewaad en liet Meuzza slapen. De status van de kat werd daarom nog versterkt door zijn associatie met een goddelijke figuur. / p>

Katten in China en Japan

Dit was ook het geval in China, waar de godin Li Shou werd afgebeeld in kattenvorm en er werden petities en offers aan haar gebracht voor ongediertebestrijding en vruchtbaarheid. Ook zij was een zeer populaire godin waarvan werd gedacht dat ze het belang van katten in de vroege dagen belichaamde. van de schepping. Een oude Chi Volgens deze mythe hebben de goden in het begin van de wereld katten aangesteld om toezicht te houden op het verloop van hun nieuwe schepping en om de communicatie duidelijk te maken, gaven ze katten het vermogen om te spreken.Katten waren echter meer geïnteresseerd in slapen onder de kersenbomen en spelen met de vallende bloesems dan in de alledaagse taak om aandacht te moeten besteden aan de werking van de wereld.

Drie keer kwamen de goden kijken hoe goed de katten hun werk deden en alle drie waren ze teleurgesteld dat hun katachtige opzichters slapend of aan het spelen waren. Bij het derde bezoek van de god legden de katten uit dat ze geen interesse hadden in het leiden van de wereld en nomineerden ze mensen voor de functie. Het spraakvermogen werd vervolgens van de katten afgenomen en aan mensen gegeven, maar omdat mensen niet in staat schenen de In woorden van de goden bleven katten de belangrijke taak toevertrouwen om de tijd te bewaren en zo de orde te handhaven. Men dacht dat men de tijd van de dag kon zien door in de ogen van een kat te kijken en dit geloof wordt nog steeds in China gehandhaafd.

In Japan stelt het beroemde beeld van de ‘wenkende kat’ (de maneki neko-figuur van de kat met één opgeheven poot) de godin van de genade voor. De legende gaat dat een kat die buiten de tempel van Gotoku zit -ji, hief haar poot op ter erkenning van de keizer die langskwam. Aangetrokken door het gebaar van de kat, ging de keizer de tempel binnen en even later sloeg de bliksem in op de plek waar hij had gestaan. De kat redde daarom zijn leven en kreeg grote eer.

Men denkt dat het beeld van de Beckoning Cat geluk brengt als het cadeau wordt gegeven en het blijft een zeer populair cadeau in Japan. De kat werd regelmatig beschouwd als een bewaker van het huis en werd beschouwd als de speciale beschermer van waardevolle boeken. Katten werden vaak gehuisvest in privépagodes in Japan en werden als zo waardevol beschouwd dat tegen de 10e eeuw na Christus alleen de adel het zich kon veroorloven er een te bezitten.

Katten in Griekenland en Rome

Hoewel katten werden gehouden door mensen in Griekenland en Rome, was de waardering voor het dier als een jager was in die culturen niet zo groot vanwege de Griekse en Romeinse gewoonte om gedomesticeerde wezels te houden voor ongediertebestrijding. De Romeinen beschouwden de kat als een symbool van onafhankelijkheid en niet als een schepsel van nut. Katten werden door zowel Grieken als Romeinen als huisdier gehouden en stonden hoog aangeschreven.

Een grafschrift uit de eerste eeuw CE van een jong meisje dat een kat vasthoudt, is een van de eerste bewijzen van katten in Rome en, in Griekenland, de toneelschrijver Aristophanes (ca. 446-386 v.Chr.) had vaak katten in zijn werken voor een komisch effect (hij bedacht de zin: “De kat deed het” om de schuld te geven). Van de oude beschavingen was de kat echter waarschijnlijk het minst populair onder de Grieken vanwege de associatie in bepaalde mythen met de godin van de dood, duisternis en heksen, Hecate, die vaker wordt geassocieerd met de hond (net als haar Romeinse tegenhanger, Trivia) .Een veel latere ontwikkeling in de Griekse waardering voor de kat wordt aangetoond in de legende dat de kat het kindje Jezus beschermde tegen knaagdieren en slangen en dus de beste plek krijgt in een Grieks huis, maar oorspronkelijk schijnen ze niet hoog aangeschreven te staan.

Er wordt gedacht dat katten naar Europa zijn gebracht door Fenicische handelaars die het smokkelden em uit Egypte. Aangezien wordt erkend dat de Feniciërs op grote schaal handel hebben gedreven met elke bekende beschaving van die tijd, kunnen katten op vrij regelmatige basis in de regio zijn verspreid. Het is goed gedocumenteerd dat katten op schepen werden gehouden om ongedierte te bestrijden in de tijd van het 15e-eeuwse ontdekkingstijdperk en hoogstwaarschijnlijk dienden ze hetzelfde doel voor de Feniciërs. Als de Feniciërs de kat naar Europa hebben gebracht, zoals zeer waarschijnlijk lijkt, hebben ze misschien ook de Griekse associatie van de kat met Hecate geïntroduceerd. Zoals hierboven opgemerkt, werd Hecate regelmatig met honden in verband gebracht, maar één verhaal in het bijzonder, dat behoorlijk populair was, verbindt de donkere godin met de kat.

De Griekse mythe die deze link suggereert, is het bekende verhaal van Heracles (de Romeinse Hercules) en betreft Galinthius, een dienstmeisje van de moeder van Heracles, de prinses Alcmene. De god Zeus verleidde Alcmene en ze werd zwanger van Heracles. De vrouw van Zeus, Hera, werd gedwarsboomd in haar poging om Alcmene en Heracles te vermoorden. door de slimheid van Galinthius. Woedend veranderde Hera Galinthius in een kat en stuurde haar naar de onderwereld om Hecate voor altijd te dienen. Dit verhaal werd gepopulariseerd door de Latijnse schrijver Antoninus Leberalis (2de eeuw n.Chr.) In zijn Metamorphosis, een hervertelling van oudere verhalen, die populair genoeg was om te worden gekopieerd en verspreid tot in de 9de eeuw n.Chr. En om een breed lezerspubliek te genieten via tenminste de 16e eeuw CE.Deze mythe bracht katten dus in verband met duisternis, transformatie, de onderwereld en hekserij, en na verloop van tijd zouden deze associaties erg ongelukkig blijken voor de kat.

Katten als demonische figuren

Hoewel katten in eerste instantie lijken te hebben genoten van hun oude hoge status in Europese landen (in de Noorse mythologie bijvoorbeeld, wordt de grote godin Freya afgebeeld in een wagen getrokken door katten en in zowel Ierland als Schotland worden katten in positieve zin als magisch afgebeeld. ) de Christelijke Kerk, die hun regelmatige koers volgde om belangrijke heidense symbolen te demoniseren, putte uit de reeds bestaande link tussen de kat en hekserij om katten te associëren met het kwaad zoals gepersonifieerd in de duivel. De middeleeuwse schrijver Walter Map (ca. 1140-1210 CE) associeerde de kat met demonische krachten in zijn werk (hoewel het mogelijk was dat Map roerig was) en er zijn verslagen van katten die ritueel werden gedood in Cambridge, Engeland in het begin van de 13e eeuw CE .

De reputatie van de kat nam echter een serieuzere neerwaartse wending, nadat paus Gregorius IX (1227-1241 n.Chr.) zijn pauselijke bul bekend als Vox in Rama in 1233 n.Chr. uitvaardigde waarin hij katten aan de kaak stelde als slecht en in bondgenootschap met Satan, katten – en vooral zwarte katten – werden zo gedemoniseerd dat ze regelmatig in heel Europa werden gedood. Er mag niet van worden uitgegaan dat het gewone volk Vox in Rama zou hebben gelezen en erop zou hebben gereageerd, noch zelfs dat de stier wijdverspreid was (hij werd alleen uitgegeven aan Hendrik III, graaf van Sayn, in Duitsland), maar de mening van de kerk over katten zouden zeker van de hoogste niveaus naar de leken van de congregaties zijn gefilterd.

Er wordt al lang beweerd dat de dood van zoveel katten de muizen- en rattenpopulaties deed gedijen en dat de vlooien die dit ongedierte met zich meedroeg de builenpest van 1348 n.Chr. veroorzaakten. Hoewel deze theorie werd betwist, lijkt er geen twijfel over te bestaan dat een afname van de kattenpopulatie zou resulteren in een toename van het aantal muizen en ratten en het is vastgesteld dat er zo’n afname was in het aantal katten vóór 1348 CE. Hoewel recente studies hebben geconcludeerd dat de pest werd verspreid door menselijke interactie (niet door interactie met knaagdieren), waren het nog steeds de parasieten van ratten en muizen die de pest droegen. Mensen uit die tijd hadden echter geen idee waar de pest vandaan kwam (de bacterie Yersinia pestis, die de pest veroorzaakt, werd pas in 1894 n.Chr. Geïsoleerd) en zagen geen verband tussen het aantal knaagdieren, katten en de ziekte; daarom bleven katten verdacht van allerlei kwade wil en gevaarlijke eigenschappen.

Desmond Morris schrijft: “Omdat de kat als slecht werd gezien, werden er door de schrijvers van die tijd allerlei beangstigende krachten aan toegeschreven. Er werd gezegd dat zijn tanden giftig waren, zijn vlees giftig, zijn haar dodelijk (verstikking veroorzaakt als enkelen per ongeluk werden ingeslikt), en de adem ervan besmettelijk, menselijke longen vernietigend en consumptie veroorzaakt ” en verder stelt: “ Nog in 1658 zegt Edward Topsel, in zijn serieuze werk over natuurlijke historie, ” de familiars of Witches verschijnen meestal in de vorm van katten, wat een argument is dat dit beest gevaarlijk is voor ziel en lichaam ”(158). De inwoners van de Europese naties, die dachten dat de kat slecht was, meden niet alleen het dier, maar ook iedereen die overdreven op de kat leek. Oudere vrouwen die voor katten zorgden, waren vooral vatbaar voor bestraffing voor hekserij, simpelweg omdat ze zo beschuldigd waren.

Het Victoriaanse tijdperk en kattenrechtvaardiging

Katten overleefden dit waanzinnige bijgeloof beter dan velen van hun menselijke metgezellen en tijdens de Verlichting van de 18e eeuw werden verheven tot de status van verwende huisdieren. Dit was te wijten aan de tijdgeest en het nieuwe paradigma van de rede die prevaleerde boven bijgeloof. De macht van de kerk om de populaire mening te dicteren was verbroken door de protestantse Reformatie (1517-1648 CE) en in het tijdperk van de Verlichting konden mensen ervoor kiezen te geloven wat ze wilden met betrekking tot katten of welk ander onderwerp dan ook.

Tijdens het Victoriaanse tijdperk (1837-1901 CE) werden katten opnieuw verheven tot de vorige hoge status die ze in het oude Egypte hadden genoten. Koningin Victoria van Groot-Brittannië, die altijd honden als huisdier had gehouden, raakte geïnteresseerd in katten door de vele verhalen over archeologische vondsten in Egypte die regelmatig in Engeland werden gepubliceerd. Veel van deze verhalen bevatten beschrijvingen van de Egyptische eerbied voor katten, afbeeldingen van standbeelden van Bastet en de katachtige associatie met de goden en de monarchie. De interesse van de koningin in de kat bracht haar ertoe twee Blauwe Perzen te adopteren die ze behandelde als leden van haar hof. Dit verhaal werd verspreid in de kranten van die tijd en, aangezien koningin Victoria een zeer populaire monarch was, werden steeds meer mensen geïnteresseerd in het hebben van eigen katten.

Deze trend verspreidde zich naar de Verenigde Staten en werd aangemoedigd door het meest populaire tijdschrift in Amerika op dat moment, Godey’s Lady’s Book. Uitgegeven door Louis A.Godey uit Philadelphia van 1830-1878, bevatte dit maandelijkse tijdschrift verhalen, artikelen, gedichten en gravures en is misschien het best bekend omdat het hielp bij het institutionaliseren van de praktijk van de familiekerstboom in Amerika (hoewel het ook pleitte voor vrouwenrechten, onderwijs , de viering van Thansgiving, en was een van de eersten die het werk van Edgar Allen Poe publiceerde).

In 1836 CE voegde de briljante redacteur en schrijver Sarah Josepha Hale zich bij Godey en verbeterde zijn reputatie en In een artikel uit 1860 schreef Hale dat katten niet alleen voor oudere vrouwen of monarchen waren en dat iedereen zich op zijn gemak zou moeten voelen bij het omarmen van de “liefde en deugd” van de kat. De populariteit van katten in de Verenigde Staten groeide aanzienlijk na het artikel in Godey. Katten kwamen voor het eerst naar Noord-Amerika, er wordt gedacht, in 1749 CE, vanuit Engeland, om de muizen- en rattenpopulatie onder controle te houden, maar ze lijken grotendeels als utilitair te zijn beschouwd tot het Victoriaanse tijdperk toen ze geliefde huisdieren werden en, in de Verenigde Staten , was dit grotendeels te danken aan de invloed van Godey’s Lady’s Book en de bijdragen van Sarah Hale eraan.

Populariteit van Cats

Veel schrijvers van die tijd bezaten en bewonderden katten. Charles Dickens was zo toegewijd aan zijn katten dat hij ze in zijn studeerkamer toeliet en regelmatig liet zijn favoriet (bekend als The Master’s Cat) om de kaars op Dickens ‘schrijftafel uit te doven, zelfs als de auteur aan het werk was. , zou de kat het beu worden dat Dickens ‘aandacht naar de pagina zou worden gericht in plaats van naar het gezelschap van katten en het aaien (Morris, 167). Mark Twain, William Wordsworth, John Keats en Thomas Hardy waren allemaal grote bewonderaars van de kat en Lewis Carroll creëerde natuurlijk een van de meest duurzame beelden van de kat door de Cheshire Cat in zijn Alice ’s Adventures in Wonderland. / p>

De eerste grote kattenshow werd gehouden in het Crystal Palace in Londen in 1871CE en de waardering voor de kat werd zo hoog dat katten voor het eerst ‘specifieke standaarden en klassen’ kregen, die tegenwoordig nog steeds gebruikt om katachtigen te categoriseren (Morris, 148). Kattenshows werden na dit evenement steeds populairder en de belangstelling voor het fokken en showen van katten verspreidde zich over Europa en Noord-Amerika. De eerste kattenshow in Amerika (in 1895 CE) was zo populair dat deze werd gehouden op de grote locatie van Madison Square Garden in Manhattan. Van ongediertebestrijders tot goddelijke of semi-goddelijke wezens, tot incarnaties van het kwaad en ten slotte tot huisdieren, katten zijn al eeuwenlang de naaste metgezellen van mensen. Ze blijven vandaag de dag gewaardeerde metgezellen voor mensen over de hele wereld, en hierin zetten deze individuen de erfenis van de ouden voort in hun toewijding aan en waardering voor de kat.