Formeel getiteld “Verdrag van vriendschap, handel en navigatie tussen Zijne Britse majesteit en de Verenigde Staten van Amerika, ‘maar in de volksmond bekend als het Jay-verdrag, werd het document officieel geratificeerd door president George Washington in augustus 1795. Debatten over het verdrag brachten Washington ertoe een stevig protocol vast te stellen met betrekking tot het proces van het maken van een grondwet. Zijn reactie op het publieke onrust over het verdrag hielp ook bij het bepalen van de rol van de uitvoerende macht bij het vormgeven van het publieke sentiment.
In het voorjaar van 1794 leek Amerika op de rand van oorlog met Engeland te staan. Burgers beweerden dat de Britse regering zich verzette tegen het openstellen van haar havens voor Amerikaanse schepen, zich bemoeide met neutrale scheepvaartrechten om de oorlog met Frankrijk te voeren en delen van het Vredesverdrag van 1783 dat een einde maakte aan de Amerikaanse Revolutie, schond. Te midden van de roep van Federalisten en Republikeinen, variërend van onderhandelingen, verdedigingsmaatregelen en commerciële niet-omgang, koos president Washington ervoor om opperrechter van het Hooggerechtshof, John Jay, te benoemen als speciale gezant om te onderhandelen over geschillen tussen de twee naties. Jay’s “missie”, kondigde Washington aan, demonstreerde aan de wereld de “onwil van Amerika tegen vijandigheid”. 1
Het verdrag dat Jay onderhandelde met de Britse minister van Buitenlandse Zaken William Wyndham Grenville, gaf de voorkeur aan de economische en militaire Jay realiseerde zich dat Amerika weinig onderhandelingsmogelijkheden had en tekende een overeenkomst op 19 november 1794. Een vertraging van bijna vier maanden trad op voordat Washington een kopie ontving. Toen het verdrag op 7 maart 1795 arriveerde, had het Congres verdaagd en speculatieve kranten “essays begonnen het publiek in beroering te brengen.
De voorwaarden van het verdrag bleven echter geheim terwijl de Senaat op 8 juni 1795 in een speciale zitting bijeenkwam. De leden waren ingenomen met de inhoud van het verdrag, maar hadden vooral bezwaar tegen artikel XII, dat de commerciële toegang tot Brits West-Indië alleen beperkte tot schepen van zeventig ton of minder. De Senaat keurde het verdrag ternauwernood goed, onder voorbehoud van een opschorting van artikel XII en een heronderhandeling van dat artikel. Volgens Edmund Randolph, de staatssecretaris van Washington, was een ‘gekwalificeerde ratificatie’ een nieuwe ontwikkeling in de diplomatieke geschiedenis.2 Washington concludeerde echter dat gedeeltelijke goedkeuring definitieve toestemming inhield.
Een niet-geautoriseerde kopie van het verdrag verscheen op 29 juni in de Aurora General Advertiser, een Republikeinse krant. Er volgde een golf van grotendeels negatieve publieke reacties op het verdrag. Er vonden rellen en openbare vreugdevuren plaats van de Britse vlag, het verdrag en beeltenissen van Jay. Essayisten lieten hun mening horen. in de openbare kranten. Inwoners van steden en provincies stuurden hun mening naar Washington.
De president beschreef reacties op het verdrag als vergelijkbaar met “die tegen een gekke hond;iedereen.Washington drong er bij Alexander Hamilton en Federalistische aanhangers van het verdrag op aan om hun standpunten landelijk te verspreiden en het ‘gif’ van zijn tegenstanders tegen te gaan.3 Washington vroeg de voorkeur om advies van deskundige mannen, in plaats van dictaten van groepen zonder constitutionele autoriteit. Zijn reactie op de petitie van de Boston Selectmen en soortgelijke brieven benadrukte herhaaldelijk het constitutionele voorrecht van de uitvoerende macht in het verdragsproces.
Een andere complicatie deed zich voor in juli 1795, toen berichten opdoken dat de Britten de regering keurde een nieuwe algemene maatregel van bestuur goed betreffende neutrale schepen die proviand aan boord hadden voor havens onder Franse controle. Half augustus ratificeerde Washington het Jay-verdrag onvoorwaardelijk uit bezorgdheid over de impact van protestinspanningen, hoe de Fransen zouden kunnen profiteren van een dergelijke negatieve reactie, en nieuws over Randolphs mogelijke intriges met de Franse regering. Washington nam het verdrag niet in overweging. “gunstig”, maar vond ratificatie veel beter dan “onzekere” omstandigheden.4
Protesten tegen het verdrag duurden tot 1796, inclusief een poging van het Huis van Afgevaardigden om Washington te dwingen documenten in te dienen die verband hielden met het verdrag. Washington weigerde en drong erop aan dat het Huis geen constitutionele autoriteit bezat om verdragen vast te stellen. Het publieke sentiment begon Washington geleidelijk te prijzen voor zijn leiderschap tijdens de crisis. In mei 1796 sprak Washington de hoop uit dat zijn ratificatie van het Jay-verdrag Amerika vrede zou brengen. en de tijd om een welvarende en machtige natie te worden. 5
Carol Ebel, Ph.D.
Assistent-redacteur, The Papers of George Washington
Jeanne en David Heidler, auteurs van Washington’s Circle, bespreken de historische betekenis van het Jay-verdrag.
2. Aantekeningen van Edmund Randolph, c. 25 juni 1795, George Washington Papers, Library of Congress.
3. “George Washington aan Alexander Hamilton, 29 juli 1795”, Alexander Hamilton Papers, Library of Congress.
4.”George Washington to Edmund Randolph, 22 juli 1795,” Letter book # 30, George Washington Papers, Library of Congress.
5. “George Washington to Charles Carroll, 1 mei 1796,” The Writings of George Washington (Washington, DC: Government Printing Office, 1931).
Bibliografie:
Combs, Jerald A. The Jay Treaty: Politiek slagveld van de Founding Fathers. Berkeley: University of California Press, 1970.
The Papers of George Washington, Presidential Series, Vols. 15 en 16, ed. Theodore J. Crackel. Charlottesville, Va: University of Virginia Press, 2009, 2011.
Elkins, Stanley en Eric McKitrick. The Age of Federalism: The Early American Republic, 1788-1800. New York: Oxford University Press, 1993.
Estes, Todd, “The Art of Presidential Leadership: George Washington and the Jay Treaty.” The Virginia Magazine of History and Biography 109 (2001): 127-158.
Estes, Todd, The Jay Treaty Debate, Public Opinion, and the Evaluation of Early American Political Culture. Amherst: University of Massachusetts Press, 2006.
