De film voor tienerfeestjes is de afgelopen drie decennia een multiplex-hoofdbestanddeel geweest. Project X lijkt weinig ambitie te hebben, behalve het bieden van een versie die wat meer over-the-top is. Een onderneming die ongevaarlijk genoeg is, zou je kunnen denken. Misschien een beetje schokkend. Wel, het is inderdaad schokkend, maar niet in zoals je zou verwachten.

Als het gaat om hardcore losbandigheid, wordt een verrassende mate van terughoudendheid waargenomen. Er zit weinig in de weg van seks in Project X, laat staan orgiastische overgave. Lichaamsvloeistoffen zijn nauwelijks aanwezig; Bruidsmeisjes maakten een veel betere vuist van ontlasting en projectiel braken. Borden waarschuwen feestgangers dat naaktheid verplicht is, maar de meisjes mogen hun slipje aanhouden. Wat echter verrassend is, is de akeligheid van de houdingen in het spel. (Spoilers vooruit.)

De jongens noemen hun vrouwelijke klasgenoten “hos” en “bitches” en zoeken hun gezelschap alleen als masturbatiehulpmiddelen. De meisjes onderschrijven gretig hun eigen misbruik. Ze zien er allemaal goed uit, maar dat kan zijn omdat de uitnodiging het bevel bevatte: “Lelijke teven blijven thuis.” Een dwerg wordt opgesloten in de oven, terwijl een hond wordt vastgebonden aan heliumballonnen en omhoog wordt gestuurd. Een buurman die klaagt over het lawaai is gewoon Tasered.

De procedure is vreemd vreugdeloos. Er is niets van de charme, warmte, humor of wroeging te vinden in films van andere partijen. De door drugs aangewakkerde feestvreugde lijkt eerder wanhopig dan meeslepend. Thomas, de 17-jarige gastheer, organiseert het evenement niet echt om zijn verjaardag te vieren of zelfs maar om plezier te hebben; hij wil zijn klasgenoten ervan overtuigen dat hij cool is en daarom een poesje verdient. Het leed dat daarbij wordt toegebracht, zowel aan zijn eigen gezin als aan de hele buurt, is een aanvaardbare bijkomende schade. Het enige dat telt, is het grimmige streven naar persoonlijk voordeel.

Het werkt. De chaos die Thomas teweegbrengt, levert hem het respect op waarnaar hij hunkert. Zijn studiefonds zal moeten worden besteed aan de wederopbouw van het ouderlijk huis, en de wet zit hem op de hielen. Maakt niet uit: op school is hij nu een superheld. Dus hij krijgt het meisje dat hij wil, en verzekert haar dat het hem niets kan schelen dat hij zijn ouders bankroet heeft gemaakt, omdat hij in plaats daarvan om haar geeft.

Het is niet alleen Thomas ‘vriendengroep die hem toejuicht. wint de aandacht van de media en daarmee de status van beroemdheid. Vóór het feest verklaarde zijn vader hem ‘een verliezer’. Terwijl diezelfde vader de wrakstukken van het leven van zijn familie onderzoekt, waagt hij zich verwonderd: ‘Ik wist het niet’ je had het in je. “

Je kunt niet zeggen dat deze film een moraal mist. Als je jong bent, heb je er recht op. Dus doe gewoon wat nodig is om te krijgen wat u wilt. Welke prijs u en anderen ook moeten betalen, het is het waard. Uiteindelijk zal iedereen het goedkeuren, ook de volwassenen. Bedankt dat je dit onder onze aandacht hebt gebracht, Warner Bros.

Hollywood is doodsbang dat het zijn grip verliest op het jonge mannelijke publiek waarvan het succes zo lang heeft afgehangen. Project X zou kunnen worden geïnterpreteerd als een fantasie die is bedacht om een generatie te sussen die ten onrechte wordt gevreesd door oudere filmmakers. Toch verklaart de filmproducent, Todd Phillips,: “De hele film berust echt op authenticiteit.” Zou het een element van waarheid kunnen bevatten?

Naar verluidt is Project X geïnspireerd door het verhaal van Corey Delaney, een 16-jarige in Melbourne die een feest hield in het huis van zijn ouders nadat hij het had aangekondigd op MySpace. Vijfhonderd mensen kwamen opdagen en er braken botsingen met de politie uit. Net als Thomas werd Delaney een media-ster. Tienerfeesten hebben ook huizen in Groot-Brittannië vernield. Vorig jaar stierf een 15-jarige om één.

Jonge mensen hebben altijd festivals van wanbestuur gezocht, maar de uit de hand gelopen tienerfeestje is een product van onze tijd. Het is niet alleen dat smartphones en sociale media het voor gatecrashers gemakkelijker hebben gemaakt om te mobiliseren. De relatie tussen adolescenten en hun ouders is ook veranderd.

Tieners willen meer en verwachten het te krijgen. In het verleden ouders hebben misschien weerstand geboden aan misplaatste eisen, maar velen hebben het vertrouwen verloren om dat te doen. Ze willen aardig gevonden worden, niet gerespecteerd, en hun gezag is daarom afgenomen. Als ze het huis uit zijn omdat hun kinderen willen feesten, kunnen ze gedwee instemmen.

Als het gaat om feesten, zoals op andere gebieden, krijgen de jongeren meer autonomie, maar krijgen ze minder begeleiding over hoe ze het moeten uitoefenen. Net als Thomas vallen ze ten prooi aan de schijnbare vereisten van het moment . Het is de taak van hun ouders om ze recht te zetten. Net als de vader van Thomas doen ze dat vaak niet.

Het leven is niet toch een wild feest dat degenen die hun verlangens nastreven op kosten van de anderen toejuicht. Project X waarschuwt ons misschien dat het die kant op gaat. Op het scherm Als ik erbij was, joegen jonge filmbezoekers opgewonden over de sombere streken die werden afgebeeld.Eerlijk genoeg. Minder bemoedigend waren de schijnbare stralen van goedkeuring van de oudere mensen onder hen.

Vermoedelijk wilden ze met de kinderen omgaan. Maar als het daar beneden erg is, hebben de kinderen ons nodig om ze eruit te slepen, niet om ze onze zegen te geven. Je kunt Thomas niet kwalijk nemen. Je kunt de vader van Thomas de schuld geven.

• Delen op Facebook
• Delen op Twitter
• Delen via e-mail
• Delen op LinkedIn
• Delen op Pinterest
• Delen op WhatsApp
• Delen op Messenger