Vergelijk dit met een schilderij van bijvoorbeeld Auguste Renoir, wiens scènes van sociale recreatie bijna altijd bestaan uit overlappende en interactieve figuren. A Painting like Luncheon of the Boating Party zorgt voor een relevant contrast: zie hoe Renoir een blik heeft genomen die diagonaal in de scène doordringt, vanuit een hoek over de lunchtafel kijkend, zodat de figuren een soort caleidoscoop van visuele activiteit creëren. / p>

Als je dit contrast opmerkt, zie je ook het gezichtspunt van Seurats werk: het staat duidelijk loodrecht op de scène. Hij kijkt over het eiland, zodat bijna alle figuren in profiel of anders frontaal zijn geschilderd.

Zo bezien begint het schilderij er wat statischer uit te zien dan op het eerste gezicht. Ondanks de helderheid van het kleurenpalet hebben de figuren zelf een houten kwaliteit, als een reeks kinderpoppen die op een rij staan. Ze lijken stil en ingetogen te zijn, bijna als machines. De historicus Ersnt Bloch beschreef het resultaat als “eindeloze verveling”.

Het is een merkwaardige conclusie te trekken, gezien hoe helder en kleurrijk het beeld is.

Het doel van Seurats schilderij begint logischer te worden als het wordt gezien naast zijn begeleidende stuk, een ander schilderij dat hij van hetzelfde stuk van de rivier de Seine. Dit andere werk, bekend als Bathers in Asnières, geeft ons uitzicht op de andere kant van de rivier, recht tegenover La Grande Jatte.

Wanneer beide schilderijen samen worden beschouwd, lijken ze in dialoog, want het lijkt erop dat de figuren in elk werk naar de o ne een andere, zoals twee verschillende werelden gescheiden door een watermassa.

Dit effect was vrijwel zeker opzettelijk. De figuren in Bathers in Asnières zijn allemaal arbeiders uit de arbeidersklasse. De fabrieken op de achtergrond wapperende rook geven hun normale werkplek aan en waar ze na het weekend weer terugkeren. En hoewel deze mannen ook als geïsoleerde individuen worden getoond, is er veel meer naturalisme in dit metgezelbeeld. De meeste figuren zijn tot op zekere hoogte ontkleed; ze hebben hun stadskleding afgelegd en hebben een paar uur lang een oprechter, ongeveinsd bestaan aangenomen.

Seurat was een kunstenaar die destijds een diepe interesse had in de sociale omstandigheden van Parijs, die hebben onlangs enorme veranderingen ondergaan na een omvangrijk en controversieel programma van stadsvernieuwing onder leiding van de planner Georges-Eugène Haussmann.

In tegenstelling tot Bathers in Asnières zijn de figuren in La Grande Jatte allemaal afkomstig uit de midden- en hogere klassen , een scène waarin Seurat de kunstmatigheid en pretentie van hun ontspannen omgeving heeft benadrukt. Met veel aandacht voor de kostuums en speeltoestellen (een vrouw heeft een aap als huisdier) heeft Seurat een subtiele parodie op de burgerlijke klassen geschilderd. Zijn puntige penseelstreken verwijzen naar de moderne industrie met zijn massaproductie en de bredere voorwaarden van vervreemding in het moderne leven.

Op deze manier werpt zijn portret La Grande Jatte een sardonische blik op de Parijse burgerij, zachtjes spottend hun vormen van vrijetijdsbesteding – misschien vraagt u zich ook af of de Parijse middenklasse hun starheid misschien toch van zich af moet werpen, zoals het voorbeeld van arbeiders aan de overkant van het water.

Een zondagmiddag op het eiland La Grande Jatte hangt momenteel in het Art Institute of Chicago.

Mijn naam is Christopher P Jones en ik zijn de auteur van How to Read Paintings, hier beschikbaar.

Een gratis gids over de essentiële stijlen in de westerse kunstgeschiedenis, plus updates en exclusief nieuws over mij en mijn schrijven? Download hier gratis.